Ο «Ορέστης» του Γιάννη Ρίτσου

Ο δραματικός μονόλογος του Γιάννη Ρίτσου «Ορέστης» παρουσιάζεται στο υπόγειο του 1ου Γυμνασίου Χαλκίδας (είσοδος από την οδό Γκορτζή).

Στον ίδιο χώρο και η εικαστική εγκατάσταση της Μαριάνθης Σπύρου «Ο δρόμος περνάει από μέσα», βασισμένη στον «Ορέστη» του Ζαν Πολ Σαρτρ («Οι μύγες»). 

Η εγκατάσταση θα είναι επισκέψιμη μία ώρα πριν την παράσταση. 

10 παραστάσεις με περιορισμένο αριθμό θέσεων, ώρα 20.00. Σάββατο και Κυριακή: 14, 15, 21, 22, 28, 29 Ιούνη. Σάββατο και Κυριακή: 5, 6, 12, 13 Ιούλη. 

Διάρκεια παράστασης: 90΄. Σκηνοθεσία και σκηνογραφία: Γιάννης Κατσάνος. 

Ορέστης: Στέφανος Σταματιάδης. 
Δημιουργία βίντεο: Κάλλια Χατζηγιάννη. 
Κοστούμια: Βασιλική Λευκούδη. 
Μουσική σύνθεση: Γιάννης Μποτζακάκης.

Ο σύγχρονος Ορέστης του Γ. Ρίτσου μονολογεί απευθυνόμενος στον Πυλάδη - θεατή, ο οποίος παρακολουθεί σιωπηλός την αδιάκοπη ροή του λόγου του συντρόφου του. Παράλληλα, ήχοι και εικόνες επιχειρούν να ανασυνθέσουν τη ροή του υποσυνειδήτου του ήρωα. 

Η διακριτική σύζευξη εικόνας, ήχου και λόγου που παρακολουθεί αδιάκοπα τη μοναχική διαδρομή ήρωα έχει ως στόχο την ανάδειξη της ποιητικής διάστασης του δραματικού κειμένου του Γιάννη Ρίτσου. 

Η παράσταση αυτή ανέβηκε για πρώτη φορά στις Βρυξέλλες, το Δεκέμβρη του 2010 στο θέατρο του Ελεύθερου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών (ULB), με τον Νίκο Σταμογιάννη στον επώνυμο ρόλο, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Μονόλογοι του Φθινοπώρου».

"Ένα σχόλιο στον "Ορέστη" του Γιάννη  Ρίτσου"  (ΕΔΩ)

*Από τη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ"  του  Ριζοσπάστη.

7η Μπιενάλε νέων εικαστικών

 

Εκατό φοιτητές των Σχολών Καλών Τεχνών Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Φλώρινας εκθέτουν έργα τους στην 7η Μπιενάλε Φοιτητών, την οποία συνδιοργανώνουν η εικαστική εφημερίδα «Τα Νέα της Τέχνης» και το Γραφείο Διασύνδεσης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. 

Η έκθεση της Μπιενάλε θα παρουσιαστεί (6 - 15/6) στο ίδρυμα Θεοχαράκη, όπου στις 5/6 (8 μ.μ.) θα απονεμηθούν τα τρία βραβεία και οι τρεις έπαινοι της διοργάνωσης, σε έργα που θα επιλέξει η επιτροπή καθηγητών των τριών σχολών και των διοργανωτών.

Η  Μπιενάλε  ξεκίνησε  το  1997  ως  ετήσιος 
διαγωνισμός, με συμμετοχή φοιτητών από την ΑΣΚΤ. 

Το 2000 θεσμοθετήθηκε ως Μπιενάλε των φοιτητών όλων των Σχολών Καλών Τεχνών στην Ελλάδα, καθώς στη διοργάνωση εντάχθηκαν η Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ και αργότερα η Σχολή της Φλώρινας.

Από τη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ"  του  Ριζοσπάστη.

«Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς» ογδόντα χρόνια μετά από την πρώτη εμφάνισή...

Στον Πειραιά, στον τόπο που 
γεννήθηκε το ρεμπέτικο τραγούδι

«Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς»

Στον Πειραιά, στον τόπο που γεννήθηκε το ρεμπέτικο τραγούδι, και στην Πέτρινη Αποθήκη του ΟΛΠ [Πύλη Ε2], ένα χώρο διατηρητέο μεγάλης αρχιτεκτονικής αξίας, θα ζωντανέψουν η ιστορία και τα τραγούδια των Μάρκου Βαμβακάρη, Γιώργου Μπάτη, Ανέστη Δελιά και Στράτου Παγιουμτζή, ογδόντα χρόνια μετά από την πρώτη εμφάνισή τους με το όνομα «Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς». 

Tο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και το Ελληνικό Φεστιβάλ παρουσιάζουν τη μουσική παράσταση «Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς», σε ιδέα και καλλιτεχνική διεύθυνση της Λίνας Νικολακοπούλου, στην Πέτρινη Αποθήκη, στην προβλήτα του ΟΛΠ την Παρασκευή 6, το Σάββατο 7 και την Κυριακή 8 Ιούνη.  Έναρξη 9 μ.μ.

Ηταν καλοκαίρι του 1934, χρόνια ταραγμένα τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικά - με την Ελλάδα σε πτώχευση από το 1932, όταν η «Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς» κουρδίζει μπουζούκια, μπαγλαμάδες και φωνές κι ερμηνεύει μερικά από τα ομορφότερα τραγούδια του ρεμπέτικου. 

Στη Μάντρα του Σαραντόπουλου, κοντά στην Ανάσταση στη Δραπετσώνα, ο Μάρκος Βαμβακάρης, Γιώργος Μπάτης, ο Στράτος Παγιουμτζής και ο Ανέστης Δελιάς φτιάχνουν την πρώτη ρεμπέτικη κομπανία που σύντομα θα άλλαζε τη φυσιογνωμία του ελληνικού τραγουδιού. 

Ο Μάρκος Βαμβακάρης ήταν ο εμπνευστής της και ο Γιώργος Mπάτης εκείνος που την βάφτισε με το λαμπερό καθαρευουσιάνικο τίτλο «Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς». 

Ένα πρωτοποριακό για την εποχή του μουσικό σχήμα γεννιέται, και μαζί του γεννιούνται όμορφα τραγούδια που μιλούσαν για τον έρωτα, τη φτώχεια, τον καημό, την απελπισία. Για τη ζωή σε καιρούς δύσκολους.

Ο Στέλιος Βαμβακάρης, ο Γιάννης Κούτρας, ο Απόστολος Ρίζος και ο Ζαχαρίας Καρούνης θα ερμηνεύσουν τα τραγούδια αυτών των θρύλων. 

Μαζί τους η Εβελίνα Αγγέλου και ο Πέτρος Μάλαμας. 

Στην παράσταση συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Νένα Μεντή, Σταύρος Μερμήγκης, Αλέξανδρος Τσώτσης. 

Ενορχηστρώσεις: Κώστας Νικολόπουλος. 

Παίζουν οι: Μανώλης Πάππος - μπουζούκι, Παναγιώτης Τσεβάς - πιάνο, ακορντεόν, Κώστας Μερετάκης - κρουστά, Παναγιώτης Μανουηλίδης - κοντραμπάσο, Μάνος Σαβιολάκης - κιθάρα, μπαγλαμά, μπουζούκι, πολίτικη λύρα, Κώστας Νικολόπουλος - ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, κιθαρόνι, μπάντζο. 

Σκηνογραφία, ενδυματολογική επιμέλεια: Αγγελος Μέντης. 
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος. 
Οπτικό υλικό εποχής: Καλλιόπη Λεγάκη, Μαρία Γεντέκου.

Από τη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ"  του  Ριζοσπάστη.

«Πικρή ζωή»

Παρουσίαση βιβλίων του Γιώργου Κοτζιούλα

 

Την παρουσίαση των βιβλίων του Γιώργου Κοτζιούλα, «Πικρή ζωή» των εκδόσεων «Νηρέας», και του χειροποίητου βιβλίου «Γ. Κοτζιούλας, Ποιήματα», σε 50 αντίτυπα, των εκδόσεων «Μίμνερμος», με χαρακτικά του ζωγράφου Αλέκου Φασιανού φιλοξενεί το Πολιτιστικό Κέντρο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών (Μεγάλου Βασιλείου 15, Ρουφ, τηλ. 210.3473.887), τη Δευτέρα 2 Ιούνη, στις 19.00.

 

Η παρουσίαση των βιβλίων θα γίνει από τον Θόδωρο Παπαγιάννη (γλύπτη, καθηγητή στην ΑΣΚΤ) και από τον Αναστάσιο Σακελλαρόπουλο (διευθυντή των Ιστορικών Αρχείων του Μουσείου Μπενάκη). 

Την εκδήλωση θα χαιρετίσει ο ιατρός και αγιογράφος Σταμάτης Σκλήρης, παρουσία και του ζωγράφου Αλέκου Φασιανού.

Ο Γιώργος Κοτζιούλας, γνωστός από τη δράση του και τη σημαντική προσφορά του στο Θέατρο του Βουνού, γεννήθηκε στις 23 Απρίλη 1909 στην Πλατανούσα των Τζουμέρκων. Ο πατέρας του τον ώθησε στα Γράμματα. Έτσι, μετά το δημοτικό, τον έστειλε στο σχολαρχείο, στο κοντινό Καλέντζι, Ιωαννίνων (1920 - 22) κι ύστερα στο γυμνάσιο, στην Άρτα, μέχρι το 1926, οπότε έρχεται για εργασία και σπουδές στην Αθήνα. 

Εγγράφεται το 1927 στη Φιλοσοφική Σχολή, παίρνοντας αργότερα το πτυχίο. Εργάζεται σε περιοδικά κι εφημερίδες ως μεταφραστής, διορθωτής και γράφει ποιήματα, πεζά, επιφυλλίδες, κριτικές κ.ά. 

Το 1931 τυπώνει στην Αθήνα την πρώτη του μελέτη: «Ο Στρατής Μυριβήλης κι η πολεμική λογοτεχνία» και το 1932 την πρώτη ποιητική του συλλογή: «Εφήμερα». 

Μένει σε υγρές και κρύες παράγκες με κακή διατροφή και η υγεία του κλονίζεται.  
Το 1943 εντάσσεται στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Αναλαμβάνει την καλλιτεχνική διεύθυνση της 8ης Μεραρχίας, ιδρύει τη «Λαϊκή Σκηνή» και γράφει θεατρικά έργα για την ψυχαγωγία των ανταρτών και των χωρικών. Ακολουθεί τον Άρη Βελουχιώτη. Γράφει ποιήματα και χρονικά.

Το 1945 στη Λάρισα τυπώνει το πεζό «Θεσσαλικό παζάρι», ενώ το 1946 στην Αθήνα εκδίδει τις ποιητικές συλλογές: «Τρία ποιήματα προπολεμικά», «Ο Άρης»  και «Οι πρώτοι του Αγώνα». 

Το 1948 συλλαμβάνεται.  

Το 1950 παντρεύεται την Ευμορφία Κηπουρού και εκδίδει το δοκίμιο «Πού τραβάει η ποίηση;». Το 1952 και 1954 εκδίδονται οι ποιητικές του συλλογές: «Φυγή στη Φύση» και «Ηπειρώτικα» και δημοσιεύει τις μεταφράσεις του 1ου βιβλίου του Φινλανδικού έπους «Καλεβάλα», στην «Ηπειρωτική Εστία» και τη «Λογοτεχνική Γωνιά» και των έργων: «Οι Άθλιοι», «Η Παναγία των Παρισίων», «Μαρία Στιούαρτ», «Μεγάλες Προσδοκίες», «Μπεν Χουρ», κ.ά. 

Πέθανε από κρίση διαβήτη στις 29 Αυγούστου 1956.

Από  τη  στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ"   του Ριζοσπάστη.

Δέσμια μιας ανάλγητης πολιτικής

Ορχήστρα των χρωμάτων

Ορχήστρα των χρωμάτων - 25 χρόνια

Ενσάρκωση του οράματος του ιδρυτή της Μάνου Χατζιδάκι, η Ορχήστρα των Χρωμάτων, που κλείνει 25 χρόνια δημιουργικής προσφοράς, έχει έμπρακτα αποδείξει το σημαντικό ρόλο της στη μουσική ζωή του τόπου μας.

Όμως, παρά το εξαιρετικό της έργο, συνεχίζει να είναι δέσμια μιας ανάλγητης πολιτικής, που δεν της εξασφαλίζει ούτε τα στοιχειώδη, προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει. 

Από τις 8 του Γενάρη 2013 είχε εγκριθεί η πλήρωση της θέσης του καλλιτεχνικού διευθυντή της Ορχήστρας των Χρωμάτων που παρέμενε κενή από το 2010. Το υπουργείο Πολιτισμού αποφάσισε χτες τελικά την τοποθέτηση του Μιχάλη Οικονόμου στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή.

Ο Μιχάλης Οικονόμου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Σπούδασε Μουσικολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου αποφοίτησε με «άριστα» το 1996. Σπούδασε επίσης βιολί, ανώτερα θεωρητικά και σύνθεση στο Εθνικό Ωδείο στις τάξεις Θόδωρου Αντωνίου, Σπύρου Στεργίου και Μιχάλη Ροζάκη, αποκτώντας πέντε διπλώματα με εξαιρετικές διακρίσεις, πρώτα βραβεία και αριστεία εξαιρετικής επιδόσεως. 

Είναι τακτικός προσκεκλημένος μαέστρος όλων των ελληνικών ορχηστρών και πολλών ορχηστρών του εξωτερικού, έχοντας στο ενεργητικό του περισσότερες από τριακόσιες εμφανίσεις σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική. 

Το 2011 και κατόπιν ψηφοφορίας εκατό μουσικών διαφορετικών εθνικοτήτων, εξελέγη καλλιτεχνικός διευθυντής της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Κατάρ με την οποία πραγματοποίησε περισσότερες από πενήντα εμφανίσεις, ενώ ταυτόχρονα ηχογράφησε για την εταιρεία Naxos. 

Παράλληλα, με την ορχήστρα του Κατάρ, ο Μιχάλης Οικονόμου έχει συμβόλαια τακτικής συνεργασίας με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Μάλτας και τη Φιλαρμονική ορχήστρα του Gyor στην Ουγγαρία.

Στα 25 χρόνια λειτουργίας της, η Ορχήστρα των Χρωμάτων, εξαιτίας της διαχρονικής κρατικής αδιαφορίας, αφέθηκε να βουλιάζει στα ελλείμματα, με τους μουσικούς της για μεγάλα διαστήματα απλήρωτους. 

Τα τελευταία δύο χρόνια ουσιαστικά δε λειτουργεί. 

Υπάρχει απλά στα χαρτιά, χρωστάει σε μουσικούς και σε τρίτους και η πολιτεία απλά αδιαφορεί. Έχει κοπεί η επιχορήγησή της, καταδικάζοντάς την σε αργό θάνατο. Παρόμοια είναι η κατάσταση που επικρατεί και στην Καμεράτα. 

Όλοι βιώσαμε μαζί με το μαύρο της ΕΡΤ, την κατάργηση και των τριών μουσικών συνόλων της, η ΚΟΕΜ έχει αναστείλει τη λειτουργία της. Τα δε κρατικά μουσικά σύνολα, ΚΟΑ, ΚΟΘ, αντιμετωπίζουν μεγάλα οικονομικά προβλήματα. 

Το ΥΠΠΟΑ το μόνο που κάνει επ' αυτού είναι να διορίζει (και με καθυστέρηση στην περίπτωση της Ορχήστρας των Χρωμάτων) καλλιτεχνικούς διευθυντές. 

Για το πώς θα επιβιώσουν οι Ορχήστρες και οι εργαζόμενοι, ούτε λέξη...

Από τη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ" του Ριζοσπάστη.

Αφύπνιση λοιπόν και ψηλά το κεφάλι. Δυνατό ΚΚΕ σημαίνει δυνατός κι ανίκητος Λαός.

Οι εκλογές! Ο πρώτος θεσμός! Η πεμπτουσία της Δημοκρατίας! Ο κυρίαρχος Λαός αποφασίζει για τις τύχες της Πατρίδας! Κούφιες λέξεις. Άδεια νοήματα.

Ο Λαός υπήρξε κυρίαρχος μόνο όταν πήρε το ντουφέκι στο χέρι.
Στις κάλπες σύρθηκε πάντα σιδηροδέσμιος.
Οχτώ δεκαετίες που θυμάμαι...

Οι βασιλικές δικτατορίες, ο Μεταξάς με τη φασιστική νεολαία του, η λαίλαπα του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού, ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος, με τα πενήντα εκατομμύρια θύματα...

Μέσα στον πανικό του πολέμου, ο Λαός βρέθηκε με το ντουφέκι στο χέρι κι έγινε Κυρίαρχος Λαός. Παρά την ξενοδουλεία και την υποταγή της άρχουσας τάξης, ο Λαός δημιούργησε το Επος του '40 κι αμέσως μετά, τη Μεγάλη Εθνική Αντίσταση, που έγινε φάρος για ολόκληρη την κατεχόμενη Ευρώπη.

Αμέσως η Μεγάλη Βρετανία, η μεγάλη σύμμαχος, έκανε ωμή στρατιωτική επέμβαση, για να αποκαταστήσει την τάξη στον τόπο μας. Να ξανακάνει δούλο τον κυρίαρχο Λαό και να χτίσει το κράτος των γερμανοτσολιάδων και των δοσίλογων. 

Με το κάλπικο δημοψήφισμα του '46 ξαναφέρανε το βασιλιά το Μπόμπα και εξασφαλίσανε την απρόσκοπτη ροή του εθνικού πλούτου, προς τα ξένα μονοπώλια και τους Ελληνες συνεργάτες τους.

Ο Λαός κυνηγήθηκε, φυλακίστηκε, εξορίστηκε, βασανίστηκε, εκτελέστηκε.

Τον έσπρωξαν στον εμφύλιο πόλεμο. Τον ανάγκασαν να ξαναβγεί στο βουνό με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει. Και δημιούργησε ακόμα ένα έπος. Τον υπερήφανο, τον ανυπότακτο Δημοκρατικό Στρατό της Ελλάδας.

Ο Λαός καταστράφηκε. Η Ελλάδα εξανδραποδίστηκε. Ο Ανθός του τόπου μας χάθηκε.
Και πάλι εξασφαλίστηκε η απρόσκοπτη ροή του εθνικού πλούτου προς τα ξένα μονοπώλια και τους Ελληνες συνεργάτες τους.

Ακολούθησαν οι τρομερές δεκαετίες του '50, του '60, του '70.

Βασιλικό παρακράτος, δοτοί ηγέτες, κάλπικες εκλογές, Βία και Νοθεία, δολοφονίες αγωνιστών, βασιλικά πραξικοπήματα, δεν έφτασαν να κάμψουν το ηθικό του Λαού. Αναγκάστηκαν να κάνουν τη Δικτατορία των Αμερικάνων πρακτόρων το '67. Εθνική προδοσία σ' όλο της το μεγαλείο. Χάθηκε η Κύπρος.

Και ύστερα μια μεταπολίτευση. Και πάλι, όλα στα χέρια τους. Κάλπικες κάλπες, κάλπικοι Εθνάρχες, καινούργιοι Σωτήρες και ο χορός καλά κρατεί. Πετάγανε κι ένα ξεροκόμματο Αλλαγής στο Λαό να του κλείσουνε τα μάτια και χωρίς να το καταλάβουμε γίναμε ξαφνικά Ευρωπαίοι. 

Μπήκαμε στη μεγάλη οικογένεια των πολιτισμένων λαών. 
Και θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια.

Τότε ήταν που άρχισε η μεγάλη λεηλασία. Ο εθνικός πλούτος υποθηκεύτηκε για πολλά χρόνια στους διεθνείς τοκογλύφους. Ο Λαός σπρώχτηκε στη γωνία. Από δούλους μας μετατρέψανε σε ανέργους. Η φασιστική Ευρώπη μάς τα πήρε όλα. Μας έγδυσε στην κυριολεξία. Μας έφαγε την Αξιοπρέπειά μας, την Υπερηφάνεια μας, τον Πατριωτισμό μας, τη σύνταξή μας, τα φάρμακά μας, την παιδεία μας... Και τα θύματα, όσα και του πολέμου. Σωρός οι αυτοκτονημένοι. Σωρός οι άστεγοι. Σωρός οι διακονιαρέοι. 

Η Πατρίδα μας έγινε ένα απέραντο ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης.

Να η κατάντια μας!

Και μέσα σ' αυτήν την κατάντια, οι νεόκοποι Σωτήρες καλούνε πάλι το Λαό στην κάλπικη Κάλπη. Και μας φοβερίζουνε ξεδιάντροπα. `Η θα μας ψηφίσετε για να κάνουμε με σταθερότητα τη δουλειά μας ή θα χαθείτε! 

Κι άλλο να χαθούμε; 

Και τόσα χρόνια δεν κάνανε με σταθερότητα τη δουλειά τους; Τους εμπόδισε κανείς; Κυβερνήσεις αλλάζανε όποτε θέλανε, υπουργούς αλλάζανε όποτε θέλανε, νόμους ψηφίζανε όποτε και όπως θέλανε, μέχρι και τραπεζίτη πρωθυπουργό μας φορέσανε.

Κι ο Λαός; Παραζαλισμένος, τρομοκρατημένος, πεινασμένος, αγράμματος ή δεν ψηφίζει καθόλου ή στέκεται μπροστά στην κάλπικη Κάλπη, σαν αδέξιο, φοβισμένο παιδί και τελικά στηρίζει πάλι με την ψήφο του τους εχθρούς του. Τους εκμεταλλευτές του.
Και πάλι ο εθνικός πλούτος διοχετεύεται στις τσέπες των τοκογλύφων και των Ελλήνων συνεργατών τους. 

Και ο χορός καλά κρατεί!

Και λοιπόν, δεν υπάρχει διέξοδος στο αδιέξοδο; Δεν υπάρχει λύση;

Και βέβαια υπάρχει λύση. Μόνο που είναι λίγο ζόρικη λύση. Και χρειάζεται λίγο θάρρος. «Θαρσείν χρη, ταχ' αύριον έσετ' άμεινον», που λέγανε οι παλιοί.

Η λύση είναι ο ίδιος ο Λαός. Ο Λαός πρέπει ν' ανοίξει τα μάτια του, να ξεβουλώσει τ' αυτιά του και ν' ακούσει τη φωνή των κομμουνιστών με εμπιστοσύνη. Χωρίς προκατάληψη. 

Ν' ακούσει τη φωνή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, που του λέει πάντα την αλήθεια και που δεν έχει διαψευσθεί ποτέ στις εκτιμήσεις του. Να ακουμπήσει με εμπιστοσύνη τις προσδοκίες του στο ΚΚΕ γιατί οι κομμουνιστές είναι οι μόνοι αληθινά δικοί του άνθρωποι. Είναι οι μόνοι που υπερασπίζονται τα δικά του συμφέροντα. Με τους αγώνες και το αίμα των κομμουνιστών πέτυχαν οι εργαζόμενοι της χώρας μας, όσα δικαιώματα κατακτήθηκαν στον αιώνα που πέρασε. 

Γιατί οι κομμουνιστές και το Κόμμα τους, το ΚΚΕ, είναι οι μόνοι που είναι έτοιμοι να δώσουν και τη ζωή τους ακόμα, στην υπεράσπιση των Λαϊκών συμφερόντων. 

 Για να πάρει ο Λαός την Εξουσία μια μέρα, να γίνει αληθινά Κυρίαρχος Λαός και να διαχειριστεί προς όφελός του τον πλούτο που παράγει με το μυαλό και με τα χέρια του.

Αφύπνιση λοιπόν και ψηλά το κεφάλι.

Δυνατό ΚΚΕ σημαίνει δυνατός κι ανίκητος Λαός.

Κώστας Καζάκος

Ηθοποιός - Σκηνοθέτης

Από τη στήλη  "ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΑΗΣ 2014"  του Ριζοσπάστη.

Τρομοκρατικές απολύσεις στην «Καμεράτα»

Καταγγελία της «Δημοκρατικής 

Αγωνιστικής Συνεργασίας» στην ΠΟΘΑ

Στις 16 Μάη, 6 από τους 8 διοικητικούς υπαλλήλους της ορχήστρας του Μεγάρου Μουσικής «Καμεράτα» πληροφορήθηκαν ότι απολύονται, χωρίς αποζημίωση.  

Το γεγονός αυτό καταγγέλλει με ανακοίνωσή της η παράταξη «Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία» (ΔΑΣ) στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος - Ακροάματος (ΠΟΘΑ), που σημειώνει ότι οι εργαζόμενοι ήταν απλήρωτοι, βρίσκονταν σε επίσχεση εργασίας και η διοίκηση της ορχήστρας, αφού δεν μπόρεσε να βρει λύση στο αυτονόητο αίτημα των εργαζομένων για πληρωμή των δεδουλευμένων τους (διεκδικούσαν τα «δώρα» που σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων της ορχήστρας έχουν δοθεί), αποφάσισε την απόλυσή τους.

Η ΔΑΣ σημειώνει ότι η πολιτική διαχείρισης, που ακολουθεί το Συμβούλιο της «Καμεράτα», δεν αποτελεί εξαίρεση απ' αυτό που ισχύει γενικά στον κλάδο και εξηγεί: 

«Η κατάσταση της ορχήστρας των "Χρωμάτων", που σήμερα δεν λειτουργεί, η απόλυση των συναδέλφων από την ΕΡΤ, οι απολύσεις από τη Λυρική και από το "Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού", αλλά και η κατάσταση στο "Μέγαρο Μουσικής" δείχνουν πως αυτά που βιώνουν οι εργαζόμενοι στην "Καμεράτα" θα είναι το εργασιακό καθεστώς της επόμενης μέρας της καπιταλιστικής ανάκαμψης για το σύνολο του κλάδου. 

Δηλαδή, απλήρωτη εργασία που θα βασίζεται σε μεγάλες υποσχέσεις, που κάτω απ' αυτές θα κρύβονται μεγάλες δουλειές με μεγάλα κέρδη για μια χούφτα επιχειρηματιών και λίγα ψίχουλα που θα εξασφαλίζουν την επιβίωση των πολλών που θα παράγουν. 

Αυτό το οικοδόμημα, που μας παρουσιάζεται ως νέο μοντέλο παραγωγικής ανασυγκρότησης, θα στηρίζεται πάνω στη φτώχεια μας, που θα ταΐζεται με κούφια λόγια για το μεγαλείο της Τέχνης, για την αξία της υπομονής και της εγκαρτέρησης και με ιδεολογήματα ότι ο κόσμος αυτός πάντα έτσι ήταν και ποτέ δε θα αλλάξει. 

Για όσους δεν πείθονται ότι η αντοχή στην πείνα είναι ανθρώπινο πλεονέκτημα, θα υπάρχει η τρομοκρατία και η καταστολή», επισημαίνει η ΔΑΣ και τονίζει:

«Αυτή την κατάσταση κανένας δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει μόνος του.  

Χρειάζεται το σύνολο των εργαζομένων του κλάδου να απαντήσει στους σχεδιασμούς των μονοπωλίων στο χώρο του Πολιτισμού. 

Χρειάζεται η συνεισφορά των εργατών του Πολιτισμού στην ανάπτυξη ενός ισχυρού εργατικού κινήματος που να μπορεί να βάλει φραγμούς σ' αυτές τις εξελίξεις. 

Χρειάζεται να εκφράζεται η αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων σ' αυτούς που χτυπιούνται».

Τέλος, η ΔΑΣ καλεί «κάθε εργαζόμενο στο χώρο του Πολιτισμού να εκφράσει έμπρακτα την αλληλεγγύη του στους συναδέλφους της "Καμεράτα" με ανακοινώσεις-ψηφίσματα, με κινητοποιήσεις ενάντια στη Διοίκηση που τους απολύει, μέχρι αυτές να ανακληθούν και να καταβληθούν τα δεδουλευμένα όλων των συναδέλφων».

Από τη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ"  του  Ριζοσπάστη.

«Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει» (Cesare Deve Morire) των Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι

Στο  «Άστυ»,  Δευτέρα   26/5,  22.00...

 

  

Κληροδότημα σημαντικό πάνω στις τέχνες του χρονοχώρου και πάνω στον πολυδιάστατο κοινωνικό ρόλο της τέχνης, είναι η τελευταία ταινία των 85χρονων αδελφών Ταβιάνι. 

Απόσταγμα ώριμης καλλιτεχνικής συνείδησης και υψηλής αισθητικής, του ανέκαθεν στρατευμένου και ιδεολογικοποιημένου βλέμματος του αφηγηματικού τους σινεμά. 

Εργασία σε εξέλιξη η προετοιμασία και οι πρόβες του θεατρικού ανεβάσματος του σαιξπηρικού «Ιούλιος Καίσαρας», από έγκλειστους, σε φυλακή ύψιστης ασφάλειας στα περίχωρα της Ρώμης.

Η  προσέγγιση  των Ταβιάνι  επιβεβαιώνει  πόσο 

πράγματι σύγχρονός μας είναι εν τέλει ο Σαίξπηρ.

Και η δουλειά που σιγά σιγά παίρνει μορφή και ορθώνει το σώμα της, μοιάζει να βγαίνει από κάποια κεφάλαια του περίφημου βιβλίου των Wellek και Warren «Θεωρία της Λογοτεχνίας» (1942), τόσο σε ό,τι αφορά την «εξωτερική» προσέγγιση αλλά κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με την «εσωτερική» σπουδή... 

Τρόπος ύπαρξης του έργου, ευφωνία, ρυθμός, μέτρο, στιλ και στιλιστική, εικόνα, μεταφορά, σύμβολα, μύθος, φύση και τρόποι αφηγηματικής μυθοπλασίας... 

Γνωστό εξάλλου ότι η θεωρία του κινηματογράφου συγγενεύει κατά πρώτο λόγο με τη θεωρία της λογοτεχνίας. Docufiction η μορφική δομή της ταινίας, ντοκιμαντέρ και μυθοπλασία μαζί, με την αναζήτηση της αλήθειας στη μυθοπλασία να μετατρέπεται σε μυθοπλασία που ισχυρίζεται ότι αποκαλύπτει αλήθειες...

Παίζουν: Κόζιμο Ρέγκα, Αντόνιο Φράσκα, Σαλβατόρε Στριάνο, κ.ά.

Παραγωγή: ΙΤΑΛΙΑ (2012)

"Κινηματογράφος: Οι ταινίες της εβδομάδας"   (Trailer  ΕΔΩ)

Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι ψήφος ελπίδας και προοπτικής

 

Η πρώτη ψήφος να είναι κόκκινη

 

 

Όπως κάθε φορά, έτσι και φέτος στις ευρωεκλογές θα κλιθούν να ψηφίσουν για πρώτη φορά μερικές χιλιάδες νέοι, μαθητές της Γ' Λυκείου και απόφοιτοι, σπουδαστές και φοιτητές.

 

Οι νέοι αυτοί έχουν γίνει δέκτες όλα τα χρόνια που βρίσκονται στα θρανία, μιας έντονης προπαγάνδας υπέρ της ΕΕ, μέσα από μαθήματα, σχολικά προγράμματα, μαθητικούς διαγωνισμούς, σχολικές εκδρομές κτλ. Μιας προπαγάνδας που παρουσιάζει μια ψεύτικη εξωραϊσμένη εικόνα της Ευρωένωσης και σκορπάει το φόβο ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος έξω από τα δεσμά της ΕΕ. 

 

 

Κόντρα σ' αυτήν την προπαγάνδα, όμως, οι νέοι πρέπει να σταθούν μπροστά στις κάλπες των ευρωεκλογών με κριτήριο την ίδια τη δική τους ζωή και την εμπειρία τους, να θέσουν ως βάση και κριτήριό τους τις δικές τους ανάγκες.

 

Η ΕΕ  δεν είναι κάτι καλύτερο ή κάτι διαφορετικό από αυτό που 
έχουν βιώσει ήδη στη χώρα  μας οι νέοι και οι οικογένειές τους. 

 

Στοιχεία άρρηκτα συνδεδεμένα με την ΕΕ είναι τα 120.000.000 φτωχοί, τα 27.000.000 άνεργοι, το 15% των μαθητών που εγκαταλείπουν πρόωρα το σχολείο, τα 7.500.000 νέοι που δε βρίσκονται ούτε στην εκπαίδευση, ούτε στην κατάρτιση, ούτε σε καμιά εργασία, τα εκατομμύρια των νέων χωρίς πρόσβαση σε ασφάλιση Παιδεία και Υγεία, οι 8 πόλεμοι τα τελευταία 15 χρόνια, η απαγόρευση διαδηλώσεων, απεργιών, ακόμα και Κομμουνιστικών Κομμάτων κτλ. 

Τέτοια στοιχεία συνοδεύουν την ΕΕ από γεννησιμιού της και θα τη συνοδεύουν διαρκώς ως ιμπεριαλιστική ένωση που είναι. Είναι ψέμα και αυταπάτη ότι τάχα η ΕΕ μπορεί να γίνει καλύτερη. 

Όλα τ' άλλα κόμματα που συμμετέχουν στις ευρωεκλογές κινούνται εντός των πλαισίων της ΕΕ, δηλαδή καλούν τους νέους να αποδεχτούν τα δεσμά της ΕΕ. Το ΚΚΕ καλεί τους νέους να σπάσουν αυτά τα δεσμά.

Οι νέοι άνθρωποι έχουν κάθε λόγο να σκεφτούν και να ψηφίσουν έξω από τα ασφυκτικά δεσμά της ΕΕ, χτίζοντας από σήμερα το μέλλον τους με μια άλλη προοπτική. Γιατί υπάρχει η δυνατότητα οι νέοι να ζήσουν καλύτερα, σε μια κοινωνία και οικονομία που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες και μόνο το ΚΚΕ παλεύει με το πρόγραμμα και τη στρατηγική του αυτήν την προοπτική. 

Να γιατί η ψήφος στο ΚΚΕ είναι ψήφος ελπίδας και προοπτικής, όχι μόνο για το «σήμερα» αλλά και για το «αύριο». Είναι ψήφος που θα δώσει δύναμη στους αγώνες του λαού και τις διεκδικήσεις του. Γιατί εκεί θα κατατεθεί αυτή η ψήφος την επομένη των εκλογών. 

Θα κατατεθεί στις καθημερινές μάχες των ανέργων, των κακοπληρωμένων εργαζόμενων, των σπουδαστών, των μαθητών για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα που ζουν.

Θα κατατεθεί σ' αυτές τις μάχες όπου βρίσκονται καθημερινά και θα συνεχίσουν να βρίσκονται οι βουλευτές και οι ευρωβουλευτές του Κόμματος κι όχι στα αλισβερίσια για μερικές υπουργικές καρέκλες και κυβερνητικούς θώκους εντός των πλαισίων της ΕΕ όπου ο λαός υποφέρει.

Γι' αυτό η ψήφος στο ΚΚΕ δυναμώνει τον ίδιο το λαό, τη φωνή του λαού και τη δύναμη του λαού, να διεκδικήσει σήμερα όλα όσα του ανήκουν, να ανοίξει την προοπτική για να τα κατακτήσει.

Από τη στήλη  "ΝΕΟΛΑΙΑ"  του Ριζοσπάστη.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Η «αυτοχρηματοδότηση» του Πολιτισμού: Μια έξυπνη επένδυση!

 

 

 ...Γενική κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι τα κράτη - μέλη να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία της καπιταλιστικής κρίσης, για να θέσουν οριστικά τέλος στην κρατική χρηματοδότηση των δημόσιων φορέων του πολιτισμού και της μικρής καλλιτεχνικής παραγωγής.

 

 Η κρατική και κοινοτική χρηματοδότηση κατευθύνεται σε μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις που αναλαμβάνουν να επενδύσουν στον τομέα του πολιτισμού, φορώντας τη μάσκα του σωτήρα του.

 

Έτσι, για παράδειγμα, ο κινηματογράφος  και γενικότερα ο οπτικοακουστικός τομέας, ως στρατηγικής σημασίας κλάδος στον τομέα του πολιτισμού, με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση κεφαλαίων, την πιο κρίσιμη σημασία τόσο στην κούρσα του ανταγωνισμού για τις αγορές όσο και στην εξυπηρέτηση των γενικότερων ιδεολογικοπολιτικών συμφερόντων του κεφαλαίου χρηματοδοτείται με το 56% του προγράμματος Δημιουργική Ευρώπη, ενώ τα κράτη - μέλη της ΕΕ μπορούν να χρηματοδοτούν μέχρι και το 50% μιας παραγωγής (60% σε περίπτωση συμμετοχής περισσοτέρων χωρών) με το υπόλοιπο ποσοστό να καλύπτεται είτε με επενδύσεις από άλλους κλάδους, είτε με τραπεζικά δάνεια και εγγύηση της ΕΕ. 

Εξαιτίας της επείγουσας ανάγκης να ενισχυθούν τα μονοπώλια του οπτικοακουστικού τομέα, η ΕΕ επιχειρεί μάλιστα να «κλείσει» κατεπειγόντως και πριν τις ευρωεκλογές ένα μέτωπο που παραμένει ανοιχτό εδώ και πολλά χρόνια, εξαιτίας της οξύτατης ενδοκαπιταλιστικής διαμάχης. 

Πρόκειται για το ζήτημα των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας στο διαδίκτυο και τη διαπάλη ανάμεσα στα μεγαθήρια του οπτικοακουστικού τομέα, τα οποία ζητούν να εφαρμοστούν πνευματικά δικαιώματα σε όλα τα οπτικοακουστικά έργα που διαδίδονται από το διαδίκτυο και τις εταιρείες παρόχους διαδικτυακών υπηρεσιών όπως η Google, η Yahoo, το Youtube κ.λπ. που επιδιώκουν να είναι ελεύθερα και δωρεάν, αφού τα κέρδη τους προέρχονται από τις διαφημίσεις. 

Ανεξάρτητα από το ποια μεριά θα υπερισχύσει και τι συμβιβασμοί θα γίνουν μεταξύ τους, το βέβαιο είναι ότι από αυτήν την υπόθεση χαμένοι θα βγουν οι καλλιτέχνες - δημιουργοί - αφού τη μερίδα του λέοντος από τα πνευματικά δικαιώματα θα την πάρουν οι επιχειρήσεις - παραγωγοί και όχι οι πραγματικοί δημιουργοί - ασφαλώς και οι χρήστες του διαδικτύου, αφού θα μπει τέλος στην όποια ελεύθερη πρόσβασή τους στην καλλιτεχνική παραγωγή και δημιουργία.

Ο άλλος τομέας όπου προβλέπεται κρατική χρηματοδότηση είναι η πολιτιστική κληρονομιά (έως και 80%) ως τομέας με μικρή κερδοφορία, αλλά με γενικότερη σημασία για το συνολικό κεφαλαιοκρατικό συμφέρον, ενόψει μάλιστα των διαδικασιών ψηφιοποίησης αρχείων και συλλογών, που την περίοδο αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη και πραγματοποιείται από μονοπωλιακές επιχειρήσεις... (Ολόκληρο το άρθρο  ΕΔΩ)

«...οι νέοι και οι νέες πλήττονται από την παχυσαρκία όλο και περισσότερο υποθηκεύοντας έτσι τη μελλοντική τους υγεία»

ΚΚΕ  «Να ενισχυθεί η Φυσική Αγωγή στα σχολεία»

Μιλώντας κάποιος για παιδική παχυσαρκία δεν μπορεί να μην αναφερθεί στις συνθήκες που επικρατούν σήμερα στα σχολεία σχετικά με το ζήτημα της Φυσικής Αγωγής των μαθητών.

 Το συγκεκριμένο θέμα έφερε πρόσφατα στη Βουλή το ΚΚΕ με σχετική Ερώτηση των βουλευτών του Κόμματος Θ. Παφίλη, Γ. Γκιόκα, Θ. Κωνσταντινίδη προς τον υφυπουργό Παιδείας, οι οποίοι ζητούσαν την αύξηση των ωρών διδασκαλίας της Φυσικής Αγωγής σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης με βάση τις επιστημονικές μελέτες.

Στην Ερώτηση υπογραμμίζονταν τα εξής: «Η προοδευτική υποβάθμιση και συρρίκνωση του μαθήματος της Φυσικής Αγωγής στο σχολικό πρόγραμμα δημιουργεί ανησυχίες ως προς τη γενικότερη υποβάθμιση της Φυσικής Αγωγής και του Αθλητισμού σε όλη την επικράτεια.

Πέραν της μείωσης μίας (1) ώρας από το τρέχον σχολικό έτος, με την εφαρμογή του Ν.4186/2013 και του ΦΕΚ 2121/Β/2013, οι ώρες διδασκαλίας της Φυσικής Αγωγής θα μειωθούν περαιτέρω στη Β' Γυμνασίου και στη Β' Λυκείου κατά μία (1) από το σχολικό έτος 2014-2015. Η εξέλιξη αυτή θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο την ήδη άσχημη κατάσταση στα σχολεία.

Η εκπαιδευτική και αναπτυξιακή διάσταση της Φυσικής Αγωγής αποτελούν απαραίτητα στοιχεία στην ουσιαστική πρόοδο της υγείας των παιδιών και γενικότερα του λαού μας.

Δεδομένου ότι η Φυσική Αγωγή και ο Αθλητισμός αποτελούν ένα ουσιώδες στοιχείο αγωγής για όλη μας τη ζωή μέσα στο Εκπαιδευτικό Σύστημα, θεωρούμε απαραίτητη την ενίσχυση του μαθήματος στο σχολείο.

Σύμφωνα με πλήθος μελετών διαφαίνεται πόσο σημαντική είναι η άσκηση για την υγεία και ειδικότερα για τους νέους, λαμβάνοντας υπόψη το σύγχρονο τρόπο ζωής που ευνοεί την ανάπτυξη της παχυσαρκίας, καρδιακών νοσημάτων, διαβήτη κλπ. 

Οι τελευταίες μελέτες δείχνουν ότι οι νέοι και οι νέες πλήττονται από την παχυσαρκία όλο και περισσότερο υποθηκεύοντας έτσι τη μελλοντική τους υγεία».

ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ:  Στις πολιτικές εμπορευματοποίησης 

του  Αθλητισμού  οι  αιτίες  της.  (ΕΔΩ)

Από τη στήλη  "ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ"  του Ριζοσπάστη.

Αρθρογραφία όπλο στη μάχη των ευρωεκλογών

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ

Κυκλοφορεί το 3ο τεύχος (Μάη - Ιούνη) του 2014

Η ρευστότητα στο αστικό πολιτικό σκηνικό που αναδείχθηκε και στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο προκαλεί κινδύνους εγκλωβισμού της λαϊκής συνείδησης. 

 Η αστική πολιτική αντιπαράθεση, με τις «κορόνες» της, με τα συνθήματά της, με τα ψευτοδιλήμματά της, προκαλεί επιφάσεις, ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές και συναισθηματισμούς, που αξιοποιούνται για την απόσπαση της λαϊκής συναίνεσης στην αντιλαϊκή πολιτική, για την απόκρυψη από τους εργαζομένους του πραγματικού αντιπάλου τους, της αστικής τάξης, του κράτους της, των διεθνών συμμαχιών της.

Αυτός ο αντίπαλος δεν εμφανίζεται με ένα «πρόσωπο», αλλά με πολλά, τα οποία μάλιστα αντιπαλεύουν το ένα το άλλο: Πότε με το φασιστικό, πότε με το δημοκρατικό, πότε με το κοσμοπολίτικο, πότε με το εθνικιστικό, πότε με το «εκθειαστικό» της ΕΕ, πότε με το «ευρωσκεπτικιστικό», πότε με το «δεξιό», πότε με το «αριστερό».

Πρόκειται για μια πραγματική σύγχρονη Λερναία Υδρα. 

Και όπως ακριβώς συμβαίνει στο μύθο, σύμφωνα με τον οποίο όταν κόβεται ένα κεφάλι φυτρώνουν άλλα δύο στη θέση του, έτσι και στο αστικό πολιτικό σκηνικό η φθορά κάποιου μεγάλου αστικού κόμματος δίνει τη θέση του σε άλλα δύο, τρία, τέσσερα νέα αστικά κόμματα και κινήσεις. 

Αυτή η διαδικασία δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο την αποκάλυψη στα μάτια των εργαζομένων του γεγονότος ότι αυτός ο «πολυκέφαλος» αντίπαλος έχει ενιαία πολεμική ιαχή απέναντι στην εργατική τάξη: «Κέρδη, ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα, ανάπτυξη».

Η πραγματική διαχωριστική γραμμή που διαπερνά τη σημερινή κοινωνία μπορεί να αναδειχτεί μόνο αν αφήσουμε για λίγο τη θορυβώδη σφαίρα της πολιτικής κι εστιάσουμε στη λιγότερο φλύαρη - αλλά πολύ πιο διαυγή - σφαίρα της οικονομίας...

Η πολιτική ρευστότητα που εμφανίζεται στην αστική πολιτική σκηνή δεν πρέπει λοιπόν να κρύψει το γεγονός ότι όλα τα κόμματα της αστικής διαχείρισης υπόσχονται τη δημιουργία των γενικών συνθηκών κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας των καπιταλιστών στη σφαίρα της οικονομίας με όσα αυτό συνεπάγεται για τους εργαζομένους. 

Αυτή η σύμπλευση βρίσκεται άλλωστε πίσω από τη μετατροπή των κομμάτων αυτών και των αντίστοιχων σχηματισμών τους στην Τοπική Διοίκηση σε συγκοινωνούντα δοχεία και πίσω από τις μεταξύ τους συμμαχίες σε όλα τα επίπεδα...

Και οι δύο ταυτίζουν την καπιταλιστική ανάπτυξη με τη λαϊκή ευημερία, με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να θεωρούν ως προϋπόθεση αυτής της ανάπτυξης την «κυβερνητική σταθερότητα» και τον ΣΥΡΙΖΑ τη «δημοκρατική ανατροπή». 

Και οι δύο αποκρύπτουν ότι στις 26 Μάη, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών, θα παραμένουν αμετάβλητοι όλοι εκείνοι οι παράγοντες που καθορίζουν τη ζωή του λαού: Η καπιταλιστική ιδιοκτησία, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι Συνθήκες και οι μηχανισμοί που διασφαλίζουν την πολιτική επιδίωξης της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου (Μάαστριχτ, «Ευρώπη 2020», διαρκής εποπτεία της ΕΕ κ.ά.).

Η ενίσχυση του ΚΚΕ και στις εκλογές  θα συμβάλει στη δημιουργία μιας ισχυρής λαϊκής αντιπολίτευσης, που θα είναι ετοιμοπόλεμη την επόμενη μέρα να δώσει τη μάχη της ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων από την αντιλαϊκή λαίλαπα, δημιουργώντας ταυτόχρονα τις προϋποθέσεις για τη ριζική ανατροπή του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης που τσακίζει τη ζωή τους...

Το παρόν τεύχος της ΚΟΜΕΠ εστιάζει στις οικονομικές εξελίξεις που, όπως τονίσαμε, αποτελούν τη βάση της πορείας αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος...

Από τη στήλη  "ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ" του Ριζοσπάστη. 

Αυτόν τον Πολιτισμό και αυτό το σύστημα των λίγων, σκεπτόμενοι πολιτικά θα πάμε να αντιπαλέψουμε σε αυτήν την τριπλή εκλογική αναμέτρηση, στηρίζοντας τη «Λαϊκή Συσπείρωση» και το ΚΚΕ

Ικαρία: Ο Πολιτισμός των λίγων…

Ικαρία. Άλλο ένα νησί της παραμεθορίου παραδομένο στον καιρό, στην εγκατάλειψη του κράτους και φυσικά στα απαλά και αδούλευτα χέρια των εφοπλιστών.

Πολιτισμός. Μια έννοια που φυσικά στα τόσα προβλήματα φαίνεται ουτοπία. 

Σε ένα νησί των δέκα χιλιάδων ψυχών ο Πολιτισμός θα μπορούσε να είναι μια μορφή πίεσης, διεκδικήσεων και δημιουργίας. Σε τούτο τον τόπο δεν χρειάζεται στο όνομα του Πολιτισμού να φέρεις υπέρλαμπρα άστρα του τραγουδιού για μια συναυλία σε ένα κοινό ιθαγενών με τζάμπα ένα σουβλάκι ή έναν ηθοποιό του οποίου η ερμηνεία θα συγκλονίσει τα αισθήματα των ευαίσθητων σε ένα φεγγάρι αυγουστιάτικο. 

Ο Πολιτισμός θέλει άλλα πράγματα.  

Θέλει βοήθεια και υποδομές από το κράτος σε κτιριακές εγκαταστάσεις, θέλει συλλογική αξιοποίηση του πλούτου μας, ένα δημοτικό σινεμά, λόγου χάρη, δασκάλους μουσικής και θεάτρου και φυσικά να καλύψεις τις ανάγκες για δημιουργία στους ντόπιους. 

Αυτοί πρέπει να συμμετάσχουν πρώτοι.  

Νέοι και νέες, πιο μεγάλοι και μεγάλες ηλικιακά να ασχολούνται με καλλιτεχνικές δραστηριότητες, μέσω της συμμετοχής, της συλλογικότητας. 

Δημιουργώντας Πολιτισμό, κάνεις το λαό σε μια ακριτική περιοχή  να αναβιώνει έθιμα ή να τα συνεχίζει, να κάνει συναυλίες με μουσικούς από τον ίδιο τόπο, οι καλλιτέχνες να είναι ίσοι παντού μέσω της ενασχόλησής τους. 

Να μην ξεχωρίζεις, με άλλα λόγια, έναν παχυλά πληρωμένο ηθοποιό μιας σαπουνόπερας από το συγχωριανό σου που το πρωί πάει στο μεροκάματο  ή μιας συγχωριανής σου που το πρωί μπορεί να σερβίρει καφέδες και το απόγευμα να κάνει θεατρικό παιχνίδι στα μικρά παιδιά του χωριού σου. 

Πολιτισμός είναι η συμμετοχή, η συλλογικότητα, η ανάγκη σου για βοήθεια και αλληλοϋποστήριξη μέσω των Τεχνών και της καθημερινότητας, να δημιουργείς, καθημερινά, αγωνιζόμενος για ένα καλύτερο αύριο.

Δεν αναπνέει αυτός ο τόπος. 

Δεν αναπνέει, γιατί συνολικά οι πολιτικές, που προωθούνται στο όνομα της «εξυγίανσης», του «εκσυγχρονισμού» και της «ανάπτυξης», σε μια νύχτα κλείνουν την ΕΡΤ.

Έτσι λοιπόν σε μια νύχτα χιλιάδες εργαζόμενοι βγαίνουν στο δρόμο γιατί ο Πολιτισμός έγινε εμπόρευμα, έτσι λοιπόν δεν χρηματοδοτεί το κράτος ένα ντοκιμαντέρ για τη μουσικοχορευτική παράδοση λόγου χάρη στο Βορειοανατολικό Αιγαίο, μόνο δίνει χιλιάδες ευρώ σε μια εκπομπή του Σαββάτου για να δείξει  άλλους να τρώνε και να πίνουν, τραγουδώντας ενίοτε ένα ηπειρώτικο ή ένα νησιώτικο τραγούδι, έτσι για να μην ξεχνάμε και την παράδοση. 

Σαν Τοπική (αυτο)Διοίκηση, σεβόμενη την κυβερνητική πολιτική, διοργανώνεις μια συναυλία με ένα μεγάλο τραγουδιστή και λες καθάρισα και με τον Πολιτισμό, είμαι παρών. Και ας είναι και μια συναυλία μπιμπελό με τις πολιτιστικές ανησυχίες κάποιων και του χρόνου θα βρίσκεις λίγους κακοπληρωμένους  ηθοποιούς με μπλοκάκια να σου παίξουν μια Αντιγόνη. 

Αυτόν τον Πολιτισμό θέλει η κυβέρνηση (ή μάλλον η αστική τάξη)  να  τον φας σαν παγωτό, περιμένοντας όλο το χειμώνα μπας και ξεχάσεις για λίγο την πείνα σου. 

Αυτόν τον Πολιτισμό και αυτό το σύστημα των λίγων, σκεπτόμενοι πολιτικά θα πάμε να αντιπαλέψουμε σε αυτήν την τριπλή εκλογική αναμέτρηση, στηρίζοντας τη «Λαϊκή Συσπείρωση» και το ΚΚΕ.  

Αυτό το σύστημα οργανωμένοι θα αντιπαλεύουμε κάθε πρωί που θα ξυπνάμε.  

ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ   

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ.

Ισίδωρος ΛΙΑΡΗΣ

Εργάτης  και ερασιτέχνης  (με την αρχική  έννοια της λέξης) 

μουσικός, υποψήφιος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» Ικαρίας.

Από το 902.gr

«Η Μπαλάντα της Φυλακής»

Ανατρεπτικό και... ροκ *

 

«Η Μπαλάντα της Φυλακής» είναι ο τίτλος του νέου δίσκου 

των KollektivA, που κυκλοφορεί από την COBALT music. 

 

Οι KollektivA, έχοντας κάνει μουσική για το θέατρο και την τηλεόραση, είχαν στα σχέδιά τους εδώ και καιρό, τη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου θεματικού έργου. Πολλές φορές, επίσης, έχουν δηλώσει την επιρροή τους από μεγάλα concept άλμπουμ, όπως τα: «The Wall» (Pink Floyd), «American Idiot» (Green Day), «Operation Mindcrime» (Queensryche), κ.ά.

 

Μετά από μελέτη και δουλειά μηνών, οι KollektivA παρουσιάζουν την «Μπαλάντα της Φυλακής». Πρόκειται για ένα concept μουσικο-θεατρικό έργο, που αποτελείται από 4 πράξεις. 

Η ιστορία διαδραματίζεται μέσα στις συμβολικού 

(ή και όχι) χαρακτήρα «φυλακές του Κόσμου». 

Θέμα του έργου είναι το δίπολο «εγκλεισμός - απελευθέρωση» και είναι εμπνευσμένο από το ποίημα του Oscar Wilde, «Η μπαλάντα της Φυλακής του Ρέντινγκ» (The Ballad Of Reading Gaol - 1897), το οποίο ο μεγάλος Ιρλανδός δημιουργός έγραψε λίγο μετά τον εγκλεισμό του εκεί. Τον περασμένο Οκτώβρη, μάλιστα, πάνω από 100 χρόνια μετά, αποφασίστηκε από τη βρετανική κυβέρνηση το κλείσιμο της ιστορικής φυλακής, η οποία από το 1992 λειτουργούσε ως αναμορφωτήριο εφήβων(!).

Το ανατρεπτικό σενάριο προσεγγίζει εκ νέου απαξιωμένες έννοιες όπως η ηθική και η δικαιοσύνη, αμφισβητώντας ταυτόχρονα τα αδιέξοδα και το μοιραίο. Οι KollektivA καταπιάνονται με αυτό το σκληρό και επίκαιρο θέμα και το επενδύουν με σκληρό ήχο που αποζημιώνει και τους πιο απαιτητικούς ακροατές, επαναφέροντας τη δυνατή rock μουσική στο προσκήνιο.

Τα 13 τραγούδια συνοδεύονται από ηχογραφημένα θεατρικά μέρη, τα οποία μαζί με το προσεγμένο sound design, βάζουν τον ακροατή μέσα στο περιβάλλον της φυλακής και τη δράση. Οι μουσικές συνθέσεις υποστηρίζουν την κάθε σκηνή και μαζί με το στίχο δημιουργούν ένα καλοδουλεμένο έργο. 

Η παραγωγή του άλμπουμ, την οποία επιμελήθηκε ο Νίκος Μακράκης, έγινε με προσοχή στη λεπτομέρεια και επισφραγίστηκε από τη συνεργασία του γκρουπ με τον mastering engineer Brian Lucey (Magic Garden studios). 

Το εξώφυλλο του δίσκου είναι αλλοιωμένη λεπτομέρεια από τον 

πίνακα του F. Goya «Η Αυλή των Τρελών» (Yard of Lunatics - 1794). 

Σενάριο - Στίχοι - Διάλογοι: Φάνης Μαργαρώνης.  

Οι KollektivA είναι: Θανάσης Χουλιαράς (φωνή), Φάνης Μαργαρώνης (κιθάρες, φωνές), Γιώργος Θεοφάνους (κιθάρες, πλήκτρα, theremin, φυσαρμόνικα, φωνές, ενορχήστρωση εγχόρδων, sound design), Μάκης Κρέτσης (φυσικά και ηλεκτρονικά κρουστά, φωνές, sound design), Γιώργος Παύλου (μπάσο, φωνές), Δημήτρης Γιαννούχος (τύμπανα, φωνές).

*Από τη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ"  του  Ριζοσπάστη.