"Έξω τα κόμματα από την πλατεία" (Μέρος τρίτο)

"Στην αστική κοινωνία η μάζα των εργαζομένων κυβερνιέται από την αστική τάξη...από μια μειοψηφία, από τους πλούσιους, που μετέχουν στην κεφαλαιοκρατική ιδιοκτησία και που μετέτρεψαν τη μόρφωση και την επιστήμη, τη σοβαρότερη κατάκτηση και το διαλεχτότερο λουλούδι του κεφαλαιοκρατικού πολιτισμού, σε όργανο εκμετάλλευσης, σε μονοπώλιο, για να κρατούν στη σκλαβιά την τεράστια πλειονότητα των ανθρώπων" *

Η διαχωριστική γραμμή

Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, παρεμβαίνουν για να αλλοιώσουν τη συνείδηση των εργαζομένων, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Αυτό το σκοπό, έρχεται να υπηρετήσει και το αφοριστικό σύνθημα "έξω η πολιτική από τα σωματεία".

Αντίθετα στις επιδιώξεις της κυρίαρχης τάξης, γίνεται φανερή η ανάγκη που λέει, ότι η συλλογική σκέψη των οργανωμένων δυνάμεων των εργαζομένων πρέπει να οδηγεί σε δράσεις που να συμβάλλουν, μαζί με την αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων που προκύπτουν από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, στην ομαλή εξέλιξη της συνείδησης των εργαζομένων, με βάση την πραγματικότητα, δηλαδή, την συνειδητοποίηση της ταξικής τους θέσης και της πολιτικής τέλος αντιμετώπισης της πραγματικότητας με τον τρόπο που υποδείχνει η οικονομική εξέλιξη.

Ένα παράδειγμα υποκρισίας της αστικής τάξης, που είναι όμως καθοριστικής σημασίας, είναι η γνώμη της ότι το σχολείο μπορεί να μείνει έξω από την πολιτική. Εδώ η αστική τάξη δίνει τα υποκριτικά της "ρέστα".

Η ίδια η αστική τάξη που προβάλλει επίμονα χρόνια τώρα, αυτή τη "θέση", θεωρεί σαν το πιο βασικό στοιχείο της εκπαίδευσης, την πολιτική της. Δηλαδή, Παιδεία απόλυτα προσαρμοσμένη στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της τάξης. Για του λόγου το αληθές, το παρά κάτω απόσπασμα από ομιλία του προέδρου του ΣΕΒ Οδυσσέα Κυριακόπουλου που έγινε στις 9 Δεκεμβρίου 2002 στην Αθήνα, στο Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο:

"Όμως, πολλά προβλήματα παραμένουν και εξακολουθούν να δρουν ως τροχοπέδη στην προσπάθεια βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας. Θα αναφερθώ σύντομα στο κράτος και την Παιδεία....και έρχομαι τώρα στο μεγάλο ζήτημα, εκείνο της Παιδείας. Είναι φανερό ότι οι μεγάλες αλλαγές που συντελούνται σε παγκόσμιο επίπεδο δεν μπορούν να αφήσουν ανεπηρέαστη την παιδεία. Η κοινωνία της γνώσης διαμορφώνεται και λειτουργεί μόνο μέσα από μια διαδικασία συνεχών προσαρμογών και έντονης αλληλεξάρτησης της παιδείας με την οικονομία. Αλλαγές στη λειτουργία της οικονομίας πρέπει να θέτουν σε κίνηση δυνάμεις που μεταβάλλουν ριζικά τον χαρακτήρα της παιδείας. Όσο κι αν το Υπουργείο Παιδείας να προσπαθεί,....Οι διαδικασίες όμως αυτές δεν αφήνουν περιθώρια για να λειτουργήσουν οι ταχείες διαδικασίες προσαρμογής που απαιτεί η οικονομία της αγοράς και του ανταγωνισμού".**

Όπου "οικονομία της αγοράς", εννοεί την εκμετάλλευση των εργαζομένων, και όπου "του ανταγωνισμού", εννοεί την βαθύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Να πως αποδείχνει η αστική τάξη ότι το σχολείο μπορεί να μείνει έξω από την πολιτική. Προφανώς δεν εννοεί και έξω από την δική της πολιτική. Ναι, δεν είναι καινούργια ανακάλυψη, το τεράστιο υποκριτικό ταλέντο της κυρίαρχης τάξης, αλλά το παρά πάνω απόσπασμα είναι μια ακόμη χειροπιαστή απόδειξη.

Η αστική τάξη προσπαθεί πάντα να εναρμονίζει την εκπαίδευση σε κάθε βήμα της οικονομικής και τεχνολογικής ανάπτυξης, όπως σήμερα με την ηλεκτρονική εποχή, με σκοπό να κρατά το σχολείο στο ρόλο του προμηθευτή υπάκουων και επιδέξιων υπηρετών της, χωρίς να έχει ποτέ ενδιαφέρον να κάνει το σχολείο όργανο διάπλασης της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Είναι λοιπόν για την αστική τάξη ζήτημα πρώτης προτεραιότητας, αλλά συγχρόνως και δείγμα της μεγάλης της υποκρισίας, η υποταγή της παιδείας στην πολιτική της δηλ., στα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.
Υποκρίνεται, γιατί γνωρίζει πολύ καλά, ότι στο θέμα της Εκπαίδευσης διεξάγεται ένα από τα συστατικά μέρη της ταξικής πάλης. Κι αυτή θέλει να την κρύψει πίσω από τα αφοριστικά της ιδεολογήματα. Δεν θέλει, όπως και στους άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής, αυτή η ταξική πάλη που έτσι κι αλλιώς υπάρχει, να συνειδητοποιηθεί από τους εργαζόμενους, την εκπαιδευτική κοινότητα.

Αυτή η πολιτική πρέπει να αντιμετωπισθεί και μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο από την οργανωμένη, ταξική πολιτική των εργαζομένων παντού και προ πάντων μέσα στα σωματεία, τους συλλόγους, τα συνδικάτα. Αντιπαραθέτοντας την αλήθεια, απέναντι στη ψευτιά των εκμεταλλευτών.

Ότι δηλαδή σε μια ταξική κοινωνία η πολιτική είναι το γενικό μέσο της ταξικής πάλης, με συνέπεια να αγκαλιάζει κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, και ότι ο ισχυρισμός πως η παιδεία, όπως και τα σωματεία μπορεί να μείνουν έξω από την πολιτική, είναι ψέμα και υποκρισία και ότι οι άνθρωποι αυτοί υποστηρίζουν αυτή την ανοησία, γιατί θεωρούν τη γνώση μονοπώλιό τους και την πολιτική αποκλειστικό τους δικαίωμα. Γιατί αυτό το αφοριστικό ιδεολόγημα της αστικής τάξης "έξω η πολιτική από τα σωματεία" είναι στην κυριολεξία η αιχμή του δόρατος της αστικής πολιτικής και προπαγάνδας.

Το να λες λοιπόν "Εξω τα κόμματα από την πλατεία", το λιγότερο που δείχνεις είναι πως δεν καταλαβαίνεις ότι ξεκινάς ένα δύσκολο αγώνα απέναντι σε ένα πανίσχυρο αντίπαλο, αυτοαφοπλιζόμενος.
Οι εργαζόμενοι, όπως μέχρι σήμερα, έχουν δύο επιλογές. Ή θα επαναστατικοποιήσουν την συλλογική σκέψη και δράση τους, που σημαίνει, θα διεκδικήσουν με κάθε τρόπο την ικανοποίηση των πραγματικών τους συμφερόντων, τα συμφέροντα της τάξης τους, που σε τελευταία ανάλυση είναι ο κοινωνικός μετασχηματισμός ή θα παραμείνουν υπηρέτες, έτσι κι αλλιώς, των συμφερόντων της πλουτοκρατίας και αγωγοί περάσματος της αστικής ιδεολογίας, στις γενιές που μέλλεται ναρθούν..

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

*Β.Ι.Λένιν: "Για την πολιτιστική επανάσταση", εκδ. Σ.Ε., σελ. 7
**Δελτίο ΣΕΒ, Νοεμβριος - Δεκέμβριος 2002, σελ. 4

Έξω τα κόμματα από την πλατεία" (Μέρος Δεύτερο)

"Σε μια κοινωνία, που βασίζεται στο χωρισμό σε τάξεις, η πάλη ανάμεσα στις εχθρικές τάξεις γίνεται αναπόφευκτα σε μια ορισμένη βαθμίδα της ανάπτυξής της, πολιτική πάλη. Η πιο ολοκληρωμένη, πλήρης και διαμορφωμένη έκφραση της πολιτικής πάλης των τάξεων γίνεται αναπόδραστα η πάλη των κομμάτων"*

Ισχυρίζονται, λοιπόν, οι ιδεολόγοι της αστικής τάξης, ότι ένα σωματείο, ένα συνδικάτο, ένας τοπικός σύλλογος κλπ., και όσοι άνθρωποι δραστηριοποιούνται η συμμετέχουν στη δράση αυτών των οργανώσεων, δεν πρέπει να "εισάγουν" την πολιτική, δηλαδή την ταξική, σκέψη και δράση σ' αυτές, παρά μόνο να ασχολούνται αποκλειστικά με τα στενά συμφέροντα του κλάδου τους η της περιοχής τους.

Αλλά τι σημαίνει ο όρος "πολιτική". "Οι σκοποί και τα καθήκοντα που θέτουν οι κοινωνικές τάξεις στην πάλη για τα συμφέροντα τους, οι μέθοδοι και τα μέσα που εφαρμόζουν για να τα προασπίσουν...η πολιτική καθρεφτίζει την πάλη των τάξεων και τελικά καθορίζεται από την οικονομική θέση αυτών των τάξεων"** Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Η πολιτική διαπερνά όλους τους χώρους τις κοινωνικής ζωής.

Δεν φτάνει λοιπόν να πεις "έξω τα κόμματα από τα σωματεία". Είστε υποχρεωμένοι να υποστηρίξετε την "θέση" σας στο συγκεκριμένο ζήτημα. Δώσε μας λοιπόν, έστω και ένα παράδειγμα που να αποδείχνει μία οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα που να μην επηρεάζεται από την πολιτική, η και αντίστροφα, μία πολιτική πράξη που να μην έχει αντανάκλαση στην κοινωνία, στη ζωή των ανθρώπων. Έστω και ένα.

Αυτό το ίδιο το αφοριστικό ιδεολόγημά σας, "έξω η πολιτική από τα σωματεία" που προβάλλετε με αυτοπεποίθηση ηλίθιου, είναι ακριβώς η ιδεολογική βάση της ταξικής, αστικής πολιτικής σας. Αλλά και ένδειξη του πολιτικού θράσους της τάξης σας, το να θεωρείται η άσκηση της πολιτικής, αποκλειστικό σας προνόμιο. Θέλουμε ένα παράδειγμα. Έστω και ένα. Διαφορετικά, όσοι προβάλλεται αυτή την κατασκευασμένη ανοησία, δεν είστε μόνο υποκριτές ή ηλίθιοι, αλλά έτσι κι αλλιώς, υποστηρικτές της στυγνής "δημοκρατίας" του κεφαλαίου.

Τι ζητάτε από τους εργαζόμενους; Να υποβαθμίσουν τη νοημοσύνη τους; Να αποβλακωθούν με την θέλησή τους; Να υποταχθούν στον κίβδηλο λόγο της τάξης σας; Να παρακαλάνε τον Θεό να λυπηθεί τα πλάσματά του; η τηρώντας το πρωτόκολλο και την ιεραρχία, οι κατώτεροι δηλ., οι εργαζόμενοι να αφήνονται στο έλεος των ανώτερων, δηλ., του πολιτικού προσωπικού των αφεντικών, οι οποίοι όποτε το κρίνουν αναγκαίο θα "προσφέρουν” μία απολίτικη αύξηση η όπως απαιτεί σήμερα ο "υπέρτατος νόμος" σωτηρίας της τάξης των εκμεταλλευτών, θα κόβουν μισθούς και συντάξεις, θα καταστρέφουν τις εργασιακές σχέσεις και θα ρίχνουν στην ανεργία, αυτή την πιο σκληρή και διαχρονική βία, χιλιάδες εργαζομένων.

Τι ζητάτε από τους εργαζόμενους; Να συζητάνε περί ανέμων και υδάτων, για τα σκηνώματα των αγίων, για τα UFO και τις προβλέψεις των ζωδίων, για τον "Τσελεμεντέ" και την πορνεία. Ζητάτε, όχι μόνο αυτά, αλλά και κάτι παρά πάνω. Τους ζητάτε να παραδοθούν. Ε! αυτό δεν μπορεί να γίνει. Ο Ελληνικός λαός έχει ιστορία μεγάλων αγώνων. Έχει παρακαταθήκες.

Οι εργαζόμενοι ξέρουν που είναι η θέση τους. Έχουν ταξικό ένστικτο. Γιαυτό δεν είναι μαζί σας. Το κορόιδο έκαναν και κάνουν. Για να επιζήσουν μέσα σ’ αυτή την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Υποκρίνονται ότι είναι μαζί σας, και δυστυχώς για σας, το γνωρίζεται. Περιμένουν την κατάλληλη ώρα. Κάτι έμαθαν, όσο να πεις, μετά από τόσα χρόνια, οι μάρτυρες της πολιτικής πρακτικής σας.

Ναι λοιπόν στη πολιτική. Με χαραγμένη τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους εργαζομένους και στο μεγάλο κεφάλαιο, και με τον τρόπο που επιβάλλουν τα συμφέροντα των εργαζομένων και υποδείχνει, στη βάση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, η οικονομική εξέλιξη.

Συνεχίζεται...

Επί του ...πιεστηρίου, που έλεγαν παλιά. Σε λίγο θα ζητήσουν με απόφαση της Συνέλευσης, και την κατάργηση της πάλης των τάξεων.

Τρίτη, 14/06/2011 - 02:13 — syntagma Ημ/νία Συνέλευσης:

Mon, 13/06/2011
8. .......
9. Να ζητήσουμε κατάργηση των κομμάτων.

ΥΠΕΡ

* Β. Ι. Λένιν: "Για την πολιτιστική επανάσταση", σελ., 259, εκδ. Σ.Ε., Αθήνα 1983,

**Κοινωνικοπολιτικό λεξικό, Δ. Γ. Κασιούρα, εκδ. Σ.Ε., Αθήνα 1995, σελ. 2

"Έξω τα κόμματα από την πλατεία" (Μέρος πρώτο)

Χρόνια τώρα οι προπαγανδιστές της αστικής ιδεολογίας προβάλλουν και ζυμώνουν το ''αποδοτικό'' αφοριστικό ιδεολόγημα "έξω τα κόμματα από τα σωματεία", που σε τελευταία ανάλυση, είναι σα να μας λένε ''έξω η πολιτική από την πολιτική''.

Ποιος δεν έχει γίνει μάρτυρας αυτής της ζύμωσης, που γίνεται κάθε στιγμή και με όλα τα μέσα που έχει στα χέρια της η κυρίαρχη τάξη, είτε μέσα από τα ΜΜΕ, είτε με το πολιτικό προσωπικό και τα συνδικαλιστικά στελέχη της, κλπ. Κατακεραυνώνουν μέσα στα σωματεία, στους τόπους δουλειάς, σε κάθε μαζική οργάνωση, όποιον τολμήσει να μιλήσει προκειμένου να αναδείξει την πολιτική πλευρά των προβλημάτων, τις αιτίες που τα δημιουργούν και κατά συνέπεια, την ταξική πολιτική και δράση που απαιτεί η λύση αυτών των προβλημάτων, εκτοξεύοντας κατά πάντων την απόλυτη "αλήθεια" τους. ''Έξω τα κόμματα από τα σωματεία".

Προβάλλουν το αφοριστικό ιδεολόγημα τους, με την ακαταμάχητη βεβαιότητα, που συνήθως χαρακτηρίζει τους ηλίθιους, ότι σωματεία εργαζομένων, Τ. Α., διάφοροι τοπικοί και όχι μόνο, πολιτιστικοί και εξωραϊστικοί σύλλογοι, δεν πρέπει να ασχολούνται με την πολιτική παρά μόνο με τα στενά τρέχοντα προβλήματα του κάθε κλάδου, ή της περιοχής. Χρόνια τώρα η αστική προπαγάνδα ζυμώνει τέτοιας αξίας αφορισμούς και ιδεολογήματα - "έξω τα κόμματα από τα σωματεία" στο μαζικό χώρο - κάτι ανάλογο με το "η τέχνη για την τέχνη" στους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, του πολιτισμού γενικότερα.

Και όταν οι εργαζόμενοι κινητοποιούνται για να υπερασπίσουν, σε τελευταία ανάλυση, την ζωή τους, όπως συμβαίνει και σήμερα, τους εγκαλούν με διάφορες παραλλαγές του "επίμαχου'' ιδεολογήματος. "Οι κινητοποιήσεις, οι αναταραχές και βιαιότητες είναι υποκινούμενες κλπ.'' Ναι, αυτή είναι η προπαγανδιστική ποιότητα της αστικής τάξης. Άλλα συγχρόνως αυτή είναι μια από τις πλευρές της πολιτικής της.

Παρ' όλα αυτά , δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς το γεγονός, ότι χρόνια τώρα, έχουν διαπιστωθεί οι αρνητικές συνέπειες, και εξαιτίας αυτής της πρακτικής μέσα στο λαϊκό κίνημα, που προκύπτει από την παραδοχή αυτού του αφοριστικού ιδεολογήματος, από την μεριά των εργαζομένων.

Η διαπίστωση αυτή έρχεται να τονισθεί ακόμα μια φορά, από την στάση των"αγανακτισμένων" απέναντι στα κόμματα γενικά. Το γνωρίζεις, αλλά κάνει εντύπωση, στη συγκυρία που βιώνουμε, το πόσο εύκολα, "φυσικά" θα έλεγε κανείς, υιοθετήθηκε από τη μεγάλη μάζα, των δίκαια "αγανακτισμένων" ανθρώπων που συγκεντρώνονται στις πλατείες.

"...Στην πάρα πέρα πορεία της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής αναπτύσσεται μια εργατική τάξη, που από αγωγή, παράδοση και συνήθεια αναγνωρίζει σαν αυτονόητους φυσικούς νόμους τις απαιτήσεις του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής" *

Δεν χρειάζεται να αποδείξει κανείς, ότι η υιοθέτηση αυτού του ιδεολογήματος, από τους εργαζόμενους γενικά, συνεπώς και από τα μέλη και τις διοικήσεις συλλόγων και σωματείων, τους αφοπλίζει, τους αποσπά από την πολιτική πραγματικότητα - δηλαδή, την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας και κατά συνέπεια από την ταξική πάλη, έτσι κι αλλιώς, συσκοτίζοντας τα πραγματικά τους συμφέροντα - τους αποδυναμώνει, τους αποδιοργανώνει με συνέπεια η τάξη τους, να οδηγείται στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, να γίνεται ουρά της αστικής τάξης. Οι πάρα πάνω λόγοι, επιβάλλουν μια απάντηση στους φορείς κυρίως, αλλά με σκοπό να κατανοήσουν, και οι αφελείς υποστηρικτές αυτού του ιδεολογήματος, τι τελικά υπερασπίζονται.

Συνεχίζεται...

*Καρλ Μαρξ, "Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ" 1ος τόμος, σελ. 762