"Έξω τα κόμματα από την πλατεία" (Μέρος πρώτο)

Χρόνια τώρα οι προπαγανδιστές της αστικής ιδεολογίας προβάλλουν και ζυμώνουν το ''αποδοτικό'' αφοριστικό ιδεολόγημα "έξω τα κόμματα από τα σωματεία", που σε τελευταία ανάλυση, είναι σα να μας λένε ''έξω η πολιτική από την πολιτική''.

Ποιος δεν έχει γίνει μάρτυρας αυτής της ζύμωσης, που γίνεται κάθε στιγμή και με όλα τα μέσα που έχει στα χέρια της η κυρίαρχη τάξη, είτε μέσα από τα ΜΜΕ, είτε με το πολιτικό προσωπικό και τα συνδικαλιστικά στελέχη της, κλπ. Κατακεραυνώνουν μέσα στα σωματεία, στους τόπους δουλειάς, σε κάθε μαζική οργάνωση, όποιον τολμήσει να μιλήσει προκειμένου να αναδείξει την πολιτική πλευρά των προβλημάτων, τις αιτίες που τα δημιουργούν και κατά συνέπεια, την ταξική πολιτική και δράση που απαιτεί η λύση αυτών των προβλημάτων, εκτοξεύοντας κατά πάντων την απόλυτη "αλήθεια" τους. ''Έξω τα κόμματα από τα σωματεία".

Προβάλλουν το αφοριστικό ιδεολόγημα τους, με την ακαταμάχητη βεβαιότητα, που συνήθως χαρακτηρίζει τους ηλίθιους, ότι σωματεία εργαζομένων, Τ. Α., διάφοροι τοπικοί και όχι μόνο, πολιτιστικοί και εξωραϊστικοί σύλλογοι, δεν πρέπει να ασχολούνται με την πολιτική παρά μόνο με τα στενά τρέχοντα προβλήματα του κάθε κλάδου, ή της περιοχής. Χρόνια τώρα η αστική προπαγάνδα ζυμώνει τέτοιας αξίας αφορισμούς και ιδεολογήματα - "έξω τα κόμματα από τα σωματεία" στο μαζικό χώρο - κάτι ανάλογο με το "η τέχνη για την τέχνη" στους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, του πολιτισμού γενικότερα.

Και όταν οι εργαζόμενοι κινητοποιούνται για να υπερασπίσουν, σε τελευταία ανάλυση, την ζωή τους, όπως συμβαίνει και σήμερα, τους εγκαλούν με διάφορες παραλλαγές του "επίμαχου'' ιδεολογήματος. "Οι κινητοποιήσεις, οι αναταραχές και βιαιότητες είναι υποκινούμενες κλπ.'' Ναι, αυτή είναι η προπαγανδιστική ποιότητα της αστικής τάξης. Άλλα συγχρόνως αυτή είναι μια από τις πλευρές της πολιτικής της.

Παρ' όλα αυτά , δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς το γεγονός, ότι χρόνια τώρα, έχουν διαπιστωθεί οι αρνητικές συνέπειες, και εξαιτίας αυτής της πρακτικής μέσα στο λαϊκό κίνημα, που προκύπτει από την παραδοχή αυτού του αφοριστικού ιδεολογήματος, από την μεριά των εργαζομένων.

Η διαπίστωση αυτή έρχεται να τονισθεί ακόμα μια φορά, από την στάση των"αγανακτισμένων" απέναντι στα κόμματα γενικά. Το γνωρίζεις, αλλά κάνει εντύπωση, στη συγκυρία που βιώνουμε, το πόσο εύκολα, "φυσικά" θα έλεγε κανείς, υιοθετήθηκε από τη μεγάλη μάζα, των δίκαια "αγανακτισμένων" ανθρώπων που συγκεντρώνονται στις πλατείες.

"...Στην πάρα πέρα πορεία της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής αναπτύσσεται μια εργατική τάξη, που από αγωγή, παράδοση και συνήθεια αναγνωρίζει σαν αυτονόητους φυσικούς νόμους τις απαιτήσεις του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής" *

Δεν χρειάζεται να αποδείξει κανείς, ότι η υιοθέτηση αυτού του ιδεολογήματος, από τους εργαζόμενους γενικά, συνεπώς και από τα μέλη και τις διοικήσεις συλλόγων και σωματείων, τους αφοπλίζει, τους αποσπά από την πολιτική πραγματικότητα - δηλαδή, την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας και κατά συνέπεια από την ταξική πάλη, έτσι κι αλλιώς, συσκοτίζοντας τα πραγματικά τους συμφέροντα - τους αποδυναμώνει, τους αποδιοργανώνει με συνέπεια η τάξη τους, να οδηγείται στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, να γίνεται ουρά της αστικής τάξης. Οι πάρα πάνω λόγοι, επιβάλλουν μια απάντηση στους φορείς κυρίως, αλλά με σκοπό να κατανοήσουν, και οι αφελείς υποστηρικτές αυτού του ιδεολογήματος, τι τελικά υπερασπίζονται.

Συνεχίζεται...

*Καρλ Μαρξ, "Το ΚΕΦΑΛΑΙΟ" 1ος τόμος, σελ. 762