Περιστατικά μεγάλα και μικρά με κοινό εφόδιο το λόγο των κοινών ανθρώπων, όπως τα κατέγραψε αυτούσια από διηγήσεις απλών ανθρώπων η αξέχαστη κομμουνίστρια και αγωνίστρια της ΕΑΜικής Αντίστασης, Έλλη Παπαδημητρίου, δίνοντας τον τίτλο «Κοινός λόγος». Ένας «λόγος» που επισημαίνει μια «κοινή» πραγματικότητα. Κι εδώ η πραγματικότητα είναι πόλεμοι, πείνες, προσφυγιές, καταδρομές. Κύρια συνάρτηση το κοινό πάθος των ανθρώπων, που με το κεφάλι ψηλά, την αξιοπρέπεια στο μέτωπο, αξίωναν ειρήνη, ελευθερία.
Είκοσι χρόνια από το θάνατο της Έλλης Παπαδημητρίου και δεκαέξι από την πρώτη παράσταση, τo Θέατρο του Νέου Κόσμου παρουσιάζει τον «Κοινό Λόγο» σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Ο «Κοινός Λόγος» είναι μια παράσταση καθοριστική για τη φυσιογνωμία του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Πρωτοπαρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 1997 στην αυλή της ζυθαποθήκης του ΦΙΞ, με φυσικό σκηνικό τα χαλάσματα ενός αθηναϊκού σπιτιού, εγκαινιάζοντας το θεατρικό χώρο του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Το νέο ανέβασμα με ανανεωμένη ματιά παρουσιάζεται σε σκηνικά - κοστούμια Αντώνη Δαγκλίδη, επιλογή και διδασκαλία τραγουδιών Κώστα Βόμβολου, επιμέλεια κίνησης Αγγελικής Στελλάτου και φωτισμούς Σάκη Μπιρμπίλη.
Παίζουν : Λυδία Κονιόρδου, Ελένη Κοκκίδου, Μαρία Κατσανδρή, Ελένη Ουζουνίδου και Τάνια Παλαιολόγου.
Το βιβλίο «Κοινός Λόγος» αποτελείται από τέσσερις τόμους και περιλαμβάνει ογδόντα μία μαρτυρίες ανωνύμων, από τους οποίους σαράντα είναι γυναίκες. (Εκδόσεις «Κέδρος» 1975 - '79 εξαντλημένο. Το 1984 ξανακυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος από τις εκδόσεις «Ερμής»).
Η μελέτη και η διάσωση της πολιτιστικής μας
κληρονομιάς ήταν στόχος ζωής για τη συγγραφέα.
Σε μια εποχή που το παρελθόν παραμερίζεται και ξεχνιέται ηθελημένα, ενώ το παρόν θεωρείται το άπαν, οι μνήμες γυναικών που διέσωσε είναι πολύτιμες - και συνταρακτικές στην απλότητα και την οδύνη τους...
«Η δύναμή μου κόβεται και δεν μπορώ να συλλοϊστώ τα όσα περάσαμε, πε πως είμαι και γω μες το χώμα άμα τα συλλοϊστώ... ».
«Αχ, πού να σας θυμηθώ; πού να σας μνημονέψω;».
«Στην Ελεψίνα πιάστηκε, μη με ρωτάτε το πώς. Κείτομαι στο στρώμα. Και στο Γουδί τον εκτελέσανε, 1944, χρόνος σημαδεμένος με σταυρό. Ο άλλος μου κατέβηκε τον ίδιο χρόνο απ' το βουνό. Ύστερα γυρίσανε τα πράγματα. Μας κυνηγούνε. Τώρα οι δεξιοί. Απ' του βελονιού τη μύτη μας περνούνε. Μας ξεφτιλίζουνε. Πάνε 19 χρόνια που τον έχουνε στη φυλακή... Μα να 'τανε και μόνο εμένα, είμαστε πολλές, οι πέτρες ραγίζουνε άμα μαζευτούμε και καρτερούμε στην πόρτα της φυλακής».
Δε γίνεται να μην πατάμε στη μνήμη μας, να μην πατάμε στο
παρελθόν μας. Δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς τη μνήμη.
«Δεν πρέπει να ξεχνάμε κάποιες ανθρώπινες αξίες, που μας διδάσκουν εκείνοι οι άνθρωποι που περάσανε πάρα πολλά, γιατί αγαπήσανε αυτό τον τόπο και αγωνίστηκαν για τα ιδανικά τους. Τα κείμενα αυτά έχουν μεγάλη σχέση με την αντίσταση, τον εμφύλιο, τα μετεμφυλιακά χρόνια. Υπάρχουν κάποια πράγματα που μας χαρακτηρίζουν σα λαό και φαίνονται μέσα από αυτά τα κείμενα. Είναι η αξιοπρέπεια και η αισιοδοξία.
Όσο για την επικαιρότητα του "Κοινού λόγου" σήμερα, είναι σχεδόν αυταπόδεικτη» -λέει ο Β. Θεοδωρόπουλος- «όχι μόνο σε σχέση με την ελληνική οικονομία που μας έχει κάνει φτωχότερους. Αλλά σε σχέση με την προσφυγιά, τη μετανάστευση και τη δυσκολία να παραμείνει κανείς αξιοπρεπής σε δύσκολες συνθήκες. Ο ανθρώπινος πόνος και ο αγώνας για επιβίωση δεν αφήνουν τον Κοινό Λόγο να παλιώσει...»
Aπό το 902.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου