"Ο κομμουνισμός είναι ιστορική αναγκαιότητα και δεν μπορεί να υπάρξει, παρά μόνο ως κοινωνία αφθονίας και συνειδητής ελευθερίας"

"..... Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνικής εργασίας είναι το ιστορικό καθήκον και η δικαίωση του κεφαλαίου. Ακριβώς έτσι δημιουργεί, χωρίς να το συνειδητοποιεί, τους υλικούς όρους μιας ανώτερης μορφής παραγωγής...

Πράγματι..Εδώ φανερώνεται με καθαρά οικονομικό τρόπο... από την
σκοπιά της ίδιας της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής, το όριό της, η
σχετικότητά της, ότι δεν είναι ένας απόλυτος τρόπος παραγωγής,
αλλά μόνο ένα παροδικό, ιστορικό φαινόμενο, που αντιστοιχεί σε
μιαν ορισμένη, χρονικά περιορισμένη εποχή ανάπτυξης των υλικών
όρων παραγωγής" 1

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο και ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι η κρίση του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι νομοτελειακή. Δηλαδή γεγονός αντικειμενικό, έξω και ανεξάρτητο από την θέληση των ίδιων των καπιταλιστών, των ανθρώπων γενικά.

Η αιτία της οικονομικής κρίσης του εκμεταλλευτικού συστήματος, βρίσκεται στη βασική αντίθεση που ενεδρεύει στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Δηλαδή μεταξύ, στον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο και στην ατομική ιδιοποίησή του.

Δεν είναι εύκολο με δυο λόγια να δώσει κανείς, την περιγραφή όσο και την ουσία του φαινομένου. Μπορούμε ωστόσο να πούμε όσο γίνεται πιο συμπυκνωμένα ότι: κρίση είναι η διακοπή της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Δηλαδή η αδυναμία των καπιταλιστών, επανεπένδυσης της συσσωρευμένης χρηματικής λείας τους, από την καταλήστευση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, με σκοπό την αύξηση των κερδών τους.

Η κρίση, ή ‘’η κυκλική οικονομική κρίση’’ όπως ονομάζεται το φαινόμενο, είναι για το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα αναπόφευκτη. Πως ξεπερνά, μέχρι σήμερα, η αστική τάξη τις κρίσεις; «Από την μια καταστρέφοντας μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πως λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις» (Μαρξ - Ένγκελς, ‘’ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ του ΚΚ’’, σελ. 33).

Από το 1847 που γράφτηκε το ‘’Μανιφέστο’’ μέχρι σήμερα, οι θέσεις του επαληθεύτηκαν με τον πιο σαφή αλλά και τον πιο δραματικό τρόπο, μέσα από τις οικονομικές κρίσεις που έζησε και συνεχίζει να ζει η ανθρωπότητα* Αν πάρουμε υπ’ όψη μας, όλα τα πάρα πάνω, γίνεται φανερό ότι ο καπιταλισμός πλέον έχει εξαντλήσει όχι μόνο τα ‘’μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις’’, αλλά κυρίως τους τρόπους να ξεπερνά τις κρίσεις.

Η σκέψη και μόνο, ενός παγκόσμιου πολέμου, με την αφάνταστη καταστροφική δύναμη που έχει το παγκόσμιο οπλοστάσιο, όπως μας δείχνουν τα στοιχεία, φαντάζει σαν τον απόλυτο παραλογισμό. Δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που να πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει νικητής από ένα πυρηνικό πόλεμο. Αν και υπάρχει το ‘’αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων’’, αυτή η ‘’δυνατότητα’’ άμεσης καταστροφής μάζας των παραγωγικών δυνάμεων,** φαίνεται ανέφικτη.

Καινούργιες αγορές δεν υπάρχουν μια και “η ανάγκη να μεγαλώνει ολοένα την πώληση των προϊόντων της, κυνηγά την αστική τάξη πάνω σ’ όλη τη γήινη σφαίρα. Είναι υποχρεωμένη να φωλιάζει παντού, να εγκαθίσταται παντού, να δημιουργεί σχέσεις παντού” (Μαρξ - Ένγκελς, ‘’ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ του ΚΚ’’, σελ. 29).

Συνεπής με την ιστορία η αστική τάξη έχει "φωλιάσει" παντού, και φανερό είναι ότι έχει εξαντλήσει και αυτή τη δυνατότητα ξεπεράσματος της κρίσης. Τι της μένει; Nα εκμεταλλευτεί πιο βαθειά τις παλιές αγορές, που σημαίνει την απόλυτη εξαθλιώσει των εργαζομένων με την συμπίεση του μισθού τους κάτω από το όριο της φτώχιας και την ανεργία. Αλλά και η συμπίεση του μισθού ‘’τρακάρει’’ σε αξεπέραστα όρια. Να θυμηθούμε εδώ την ιστορία με τον γάιδαρο του Χότζα, που ψόφησε πάνω που είχε συνηθίσει να μην τρώει.

Και τέλος η επίδραση της επιστήμης στην παραγωγή, ως παραγωγικής δύναμης. Η επιστημονικοτεχνική επανάσταση σήμανε τη ριζικά ποιοτική μεταμόρφωση των παραγωγικών δυνάμεων, με βάση την μετατροπή της επιστήμης σε άμεση παραγωγική δύναμη, σε βασικό παράγοντα της κοινωνικής παραγωγής.

Αυτή η εξέλιξη αντί να γίνει η βάση για την απελευθέρωση και την ανάπτυξη του σύγχρονου ανθρώπου, (‘‘ο χρόνος είναι ο χώρος της ανθρώπινης ανάπτυξης’’ Καρλ Μαρξ, “Μισθός, τιμή και κέρδος” ) με την διατήρηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, προβάλει για τους εργαζόμενους, σαν μια μεγάλη και διαχρονικά επερχόμενη απειλή. Η ‘‘αυτονόμηση’’ της αυτοματοποίησης μέσα από την γενική εφαρμογή της ρομποτικής στην παραγωγή, σημαίνει την καταστροφή εκατομμυρίων θέσεων εργασίας και κατά συνέπεια το ‘‘πέταγμα’’ έξω από την παραγωγική διαδικασία εκατομμυρίων εργαζομένων.

Εκπρόσωπος μεγάλης Γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, ανακοινώνοντας την μείωση του προσωπικού της εταιρίας λόγω μείωσης των πωλήσεων, δήλωνε συγχρόνως, ότι τα ποσά που θα εξοικονομηθούν, προκειμένου η εταιρία να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητά της στις αγορές, θα διατεθούν για την βελτίωση και την αύξηση της παραγωγικότητας!! Μείωση του προσωπικού, αύξηση της παραγωγικότητας!! Όσο κι αν φαίνεται, και είναι τελικά παράλογο και αντιφατικό, άλλο τόσο είναι πραγματικότητα, από την οποία οι καπιταλιστές δεν μπορούν να δραπετεύσουν.

Αλλά σήμερα «ακόμα κι ένα παιδί καταλαβαίνει, πως αν ένας κοινωνικός σχηματισμός δεν αναπαράγει τους όρους της παραγωγής, επιτελώντας συγχρόνως την παραγωγική διαδικασία, δεν πρόκειται να επιζήσει ούτε για ένα χρόνο» (Καρλ Μαρξ, ‘’Γράμμα στον Κούγκελμαν’’). Εδώ είμαστε.

Το ζήτημα λοιπόν, ή το ερώτημα που προκύπτει απ΄όλα τα παραπάνω δεν έχει να κάνει με το αν είναι ή δεν είναι μία τεχνητή ή πραγματική οικονομική κρίση αυτή που βιώνουμε - αυτό το δίλλημα μπορούν να το θέτουν, ακόμα κι αν αυτό γίνεται σκόπιμα, μόνο όσοι θέλουν να παρουσιάσουν το εύρος της ανοησίας τους - αλλά αν η σημερινή κρίση σηματοδοτεί το ιστορικό τέλος του δρόμου, για το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό είναι το βασικό ερώτημα.

Σ’ αυτό πρέπει να απαντήσουν η μαρξιστική διανόηση και τα αντίστοιχα κόμματα. Και όχι το πόσο αναπόφευκτη και το πόσο πιο οδυνηρή θα είναι η επόμενη κρίση, προβλέποντας έμμεσα, το ξεπέρασμα της σημερινής κρίσης σε βάρος των εργαζομένων μεν, αλλά προβάλλοντας πάνω στην εργατική τάξη τις δικές τους ανεπάρκειες, ως αποτέλεσμα της αδυναμίας των εργαζομένων για οργανωμένη πολιτική παρέμβαση δε. Γιατί αυτό είναι το ερώτημα που προβάλει μέσα από την σημερινή κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα, και γιατί η απάντηση σ΄αυτό το ερώτημα, έχει να κάνει ακριβώς με την ανάλογη όσο και έγκαιρη παρέμβαση της οργανωμένης και συντονισμένης δράσης της εργατικής τάξης, για την αντιμετώπιση αυτού του κεντρικού όσο και των τεράστιων προβλημάτων, ζωής ή θανάτου, που πλέκει η κρίση, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η οργανωμένη και συντονισμένη δράση της εργατικής τάξης, είναι η μόνη εγγύηση, θετικής ως προς τα συμφέροντα των λαών, έκβασης της κρίσης. Η επιστημονική και πολιτιστική ανάπτυξη που περιγράφεται στα στατιστικά στοιχεία της πρώτης ανάρτησης, είναι γέννημα - θρέμμα, δημιούργημα, του ιδρώτα γενεών και γενεών και της θυσίας εκατομμυρίων ανθρώπων. Και δεν μπορεί το δημιούργημα, επειδή αυτό συμφέρει μια δράκα ληστών να πετάξει σαν σκουπίδια, τους δημιουργούς του. Το αντίθετο θα γίνει.

Η επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη μαζί με τις αναπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις μπορεί όχι μόνο να διασφαλίσουν την ευτυχή και ειρηνική διαβίωση των λαών πάνω στη γη, αλλά κυρίως το ειρηνικό πέρασμα στην νέα εποχή, την σοσιαλιστική. Αρκεί γιαυτό να φροντίσουν, να πάρουν έγκαιρα τα μέτρα τους, οι απανταχού εργαζόμενοι. Γι’ αυτό σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι ανάγκη να αντηχήσει, το ανεξίτηλα γραμμένο στη σημαία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος σύνθημα :

‘’ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!’’

1 Kαρλ Μαρξ , "Το Κεφάλαιο" τόμος ΙΙΙ, σελ. 328
εκδ. "Σύγχρονη Εποχή" Αθήνα 1978.

* ‘‘Τεράστιες είναι οι απώλειες σε ανθρώπινες ψυχές από τους πολέμους ή εξ αιτίας των πολέμων.. Ο 20^ος αιώνας υπήρξε μέχρι σήμερα ο πιο αιματηρός.. Οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι στοίχησαν στην ανθρωπότητα 60 εκατομμύρια νεκρούς. Εξάλλου στους 36 από τους πολέμους που έγιναν μετά τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο, έχασαν την ζωή τους 20 εκατομμύρια άνθρωποι..ωστόσο.. με τα σύγχρονα μέσα μαζικής καταστροφής η αποφυγή του παγκόσμιου πολέμου αποτελεί πρώτιστη πολιτική επιλογή’’ (Θανάσης Βακαλιός, "είναι και συνείδηση, γνώση και αλήθεια" Εκδ., Gutenberg, σελ. 87, υποσημείωση 4)

** Στις παραγωγικές δυνάμεις ανήκουν οι άνθρωποι με τις ικανότητές τους και τις γνώσεις τους, καθώς και τα μέσα παραγωγής, κι ακόμα η τεχνολογία και η οργάνωση της παραγωγής και η επιστήμη που έχει γίνει παραγωγική δύναμη. Οι παραγωγικές δυνάμεις αποτελούν την κύρια πλευρά του τρόπου παραγωγής.

Από τον crousma 5/9/2010

ΑΓΟΡΑ ΤΕΧΝΗΣ

Η «ψυχή» του δημιουργού στο «σφυρί» ΕΔΩ

"..η σημερινή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, σηματοδοτεί το τέλος του δρόμου του"

Οι τελευταίες εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία, η αναφορά εκπροσώπου των ιμπεριαλιστών, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ είπε ότι, παρά την εξάντληση των εργαλείων αντιμετώπισης που είχαν στα χέρια τους, η καπιταλιστική κρίση εξαπλώνεται πλέον σ' όλο τον κόσμο, διαπίστωση η οποία ενισχύεται και με την συνέντευξή του προέδρου της Παγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ Ζέλικ, η οποία δημοσιεύεται σήμερα στο αυστραλιανό περιοδικό Weekend Australian, όπου τονίζεται ότι η παγκόσμια οικονομία έχει εισέλθει σε μια «νέα και πιο επικίνδυνη φάση», που αφήνει πολύ μικρά περιθώρια ελιγμών στις πιο αναπτυγμένες χώρες, καθώς και το ότι «βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας και διαφορετικής θύελλας, δεν είναι η ίδια κρίση με αυτήν του 2008», μου έφερε στο νου μια παλαιότερη ανάρτηση που είχα δει στον crousma, και η οποία, από τα πράγματα, γίνεται σήμερα εξαιρετικά επίκαιρη.

"Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα"

"Όχι προτροπές στους κεφαλαιοκράτες και στα τσιράκια τους να καλυτερέψουν την κατάσταση των εργαζομένων, όχι σκάρωμα σχεδίων μετασχηματισμού της κοινωνίας... αλλά οργάνωση της ταξικής πάλης του προλεταριάτου... που τελικός σκοπός της είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο και η οργάνωση του σοσιαλιστικού κράτους"*

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

"Από Μάρτη καλοκαίρι κι από Αύγουστο χειμώνα", λέει ο λαός μας. Άντε λοιπόν και καλό χειμώνα, γιατί όπως έχουν τα πράγματα, αυτό που μας λείπει είναι να μας βρει και μια βαρυχειμωνιά. Πάντως εκείνο που φαίνεται σίγουρο, είναι ότι από πολιτική άποψη, θα έχουμε ένα "θερμό" Χειμώνα. Η ζωή θα δείξει.

Άλλο όμως είναι το θέμα. Έχουν γραφτεί, άρθρα επί άρθρων, σχετικά με την κρίση που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα. Για το πως και το γιατί φτάσαμε εδώ που είμαστε και συγκεκριμένες προτάσεις ξεπεράσματος της κρίσης, από αστούς και μαρξιστές οικονομολόγους και τα αντίστοιχα πολιτικά κόμματα.

Αντίθετες προτάσεις, όπου καθρεφτίζεται η αγεφύρωτη - επόμενο είναι - αντίθεση των ταξικών συμφερόντων.

Δυστυχώς μέχρι αυτή τη στιγμή, οι προτάσεις που υλοποιούνται, είναι εκείνες που εξυπηρετούν τους σκοπούς και τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας. Με συνέπεια, μέρα με τη μέρα η κρίση να φτάνει στην κορύφωσή της, οδηγώντας, το νιώθεις πλέον, τις αντίπαλες τάξεις, να παίρνουν τις θέσεις τους στο πεδίο της μάχης.

Εκείνο όμως, που μέχρι τώρα δεν έχει γίνει καθαρό, γιατί δεν είναι εύκολο, είναι το βάθος της κρίσης. Δηλαδή η ιστορικότητα της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, μια και όλες οι προσπάθειες της μαρξιστικής διανόησης και των κομμάτων που αγωνίζονται υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, αναλώθηκαν, και πως μπορούσε να γίνει αλλιώς, στις πολιτικές προτεραιότητες, που έθετε η ίδια η κρίση, και στην ανάγκη αντιμετώπισης της αστικής προπαγάνδας, ώστε να γίνει κατανοητό στο λαό, ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού συστήματος, γεγονός που με κάθε τρόπο προσπάθησε και προσπαθεί να κρύψει, πίσω από την αβάσταχτη φλυαρία των εξαρτημένων από τα μεγάλα συμφέροντα ΜΜΕ, η αστική τάξη. (“εισαγόμενη κρίση”, “άκρατος φιλελευθερισμός”, “κρίση χρέους”, “καζινοκαπιταλισμός” και άλλες τέτοιες ανοησίες).

Προτού διατυπώσω τον προβληματισμό μου πάνω στο ζήτημα, καλό είναι να συγκρατήσουμε κάποια στατιστικά στοιχεία και επιστημονικές θεωρήσεις ιστορικά αποδεδειγμένες, που διευκολύνουν την κατανόηση του ζητήματος. «…Το ενενήντα πέντε τοις εκατό των επιστημόνων, σε όλη την πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού, είναι αυτή τη στιγμή εν ζωή!!» (Γ. Γραμματικάκης, ‘‘Κόμη της Βερενίκης’’, 14η έκδοση, σελ.108) .

Αυτό το πλήθος των επιστημόνων, η επιστήμη γενικότερα, «στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της εργάζεται για την ικανοποίηση αναγκών της παραγωγής, που ευνοεί την ανάπτυξη της σύγχρονης τεχνολογίας και ευνοείται από αυτή. Αυτό σημαίνει ότι η ανησυχία της παραγωγής μεταφέρεται και στην επιστήμη. Η επιστήμη υποχρεώνεται να αναπροσαρμόζεται διαρκώς στις μεταβαλλόμενες ανάγκες… Συχνά δεν προλαβαίνουν οι επιστήμονες και οι ευρεσιτέχνες να συνειδητοποιήσουν και να χαρούν την επιτυχία τους, γιατί προβάλλουν νέες ανάγκες και νέες απαιτήσεις που ανατρέπουν τις προηγούμενες». Γεγονός που ενισχύεται και από το ότι «έχει μικρύνει πολύ η χρονική διάρκεια που χωρίζει την επιστημονική ανακάλυψη από την εφαρμογή στην παραγωγή» (Θανάσης Βακαλιός, "είναι και συνείδηση, γνώση και αλήθεια" Εκδ., Gutenberg, σελ. 51)

Αξίζει να προστεθεί ότι «σύμφωνα με τις προβλέψεις "το 1985 ο όγκος της συσσωρευμένης γνώσης θα είναι 5 με 7 φορές περισσότερος, από όλη τη γνώση που συσσωρεύτηκε από της αρχές του πολιτισμού μέχρι πριν λίγα χρόνια, ενώ η παραγόμενη γνώση που μπαίνει στα κανάλια της πληροφορικής για μετάδοση, έχει φτάσει σε απίθανα ύψη, αρκεί να αναφερθεί εδώ ότι κάθε μέρα γράφονται παγκόσμια 6 έως 7.000 επιστημονικά άρθρα" (Θανάσης Βακαλιός, "είναι και συνείδηση, γνώση και αλήθεια" Εκδ., Gutenberg, σελ. 76).

Αυτά γράφονταν στις αρχές της 10ετίας του '80. Εύκολα γίνεται αντιληπτό, που βρισκόμαστε σήμερα. Ότι και να σκεφτείς γύρω από την επιστημονικοτεχνική ανάπτυξη και την επίδραση που ασκεί στις κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις, θα υπολείπεται της πραγματικότητας.

Μια ακόμη ιδιαίτερα σημαντική παράμετρος, για την κατανόηση της γενικής κρίσης του καπιταλισμού, που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα, είναι η φρενίτιδα των εξοπλισμών που «σημαίνει για το πολεμικό οπλοστάσιο των εθνών, ένα εκατομμύριο δολάρια ανά λεπτό της ώρας» αν και ήδη «σε κάθε άνθρωπο της γης αντιστοιχεί σήμερα πυρηνικό υλικό, έτοιμο να εκραγεί, ισοδύναμο με τρεις τουλάχιστον τόννους ΤΝΤ!! Όχι τρείς σφαίρες ή, έστω, τρεις χειροβομβίδες, αλλά τρεις τόννοι μιας άκρως εκρηκτικής ουσίας αναλογούν σε κάθε παιδί, άνδρα ή γυναίκα έποικο του πλανήτη μας… ας σημειωθεί, ότι το παγκόσμιο πυρηνικό οπλοστάσιο έχει σήμερα ισχύ ισοδύναμη με ένα εκατομμύριο βόμβες σαν την μοιραία εκείνη που κατέστρεψε την Χιροσίμα». (Γ. Γραμματικάκης, ‘‘Κόμη της Βερενίκης’’, 14η έκδοση, σελ. 127 - 128)

* Β.Ι. Λένιν, "Για τους κανόνες της κομματικής ζωής.." Εκδόσεις ΣΕ - Αθήνα 1977, σελ. 32

Συνεχίζεται…

Από τον crousma 3/9/2010

"Το τρελοβάπορο"

Για τις δύσκολες μέρες του Χειμώνα που έρχεται.

Το τρελοβάπορο
Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Τραγούδι: Νίκος Δημητράτος
& χορωδία Λαμίας

Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες "βίρα μάινα"

Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ τις δυό μεριές

Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ' όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο, ναύτη πονηρό.

Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς,
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς.

Έλα Χριστέ και Κύριε, λέω κι απορώ,
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο,

Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε.

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε,
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε,

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!

"Ένα τραγούδι για το αλησμόνητο καλοκαίρι του 2011"

Μαρίνα

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Σούλα Μπιρμπίλη - Μαρκίζη

Μικρές Κυκλάδες - 1963

Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω,
Λουίζα και βασιλικό
Μαζί μ'αυτά να σε φιλήσω,
και τι να πρωτοθυμηθώ

Τη βρύση με τα περιστέρια,
των αρχαγγέλων το σπαθί
Το περιβόλι με τ' αστέρια,
και το πηγάδι το βαθύ

Τις νύχτες που σε σεργιανούσα,
στην άλλη άκρη τ' ουρανού
Και ν' ανεβαίνεις σε θωρούσα,
σαν αδελφή του αυγερινού

Μαρίνα πράσινο μου αστέρι
Μαρίνα φως του αυγερινού
Μαρίνα μου άγριο περιστέρι
Και κρίνο του καλοκαιριού.