Κινηματογράφος: Η ταινία «Ριφιφί» του Ζυλ Ντασέν για μία εβδομάδα στον «Ζέφυρο»

Την ταινία «Ριφιφί» (Du Rififi chez les Hommes) του βραβευμένου σκηνοθέτη Ζυλ Ντασέν θα προβάλλει η «New Star» την εβδομάδα από 30 Μάη έως 5 Ιούνη, αποκλειστικά στον κινηματογράφο «Ζέφυρος» (Τρώων 36, Άνω Πετράλωνα , τηλ. Επικοινωνίας: 2103462677). Η ταινία θα προβάλλεται καθημερινά στις 22.45.

Το 1955 ο  Ζυλ Ντασέν βρισκόταν αυτοεξόριστος στο Παρίσι: Στη Μαύρη Λίστα του Μακαρθισμού, ο σκηνοθέτης έφυγε από την Αμερική για να αποφύγει την κλήτευσή του στην επιτροπή του Κογκρέσου που διερευνούσε τη δράση των αριστερών μέσα στην κινηματογραφική βιομηχανία.
 
Η άφιξή του στην Ευρώπη δεν έλυσε το πρόβλημα επιβίωσης που αντιμετώπιζε: το μακρύ χέρι των Χολιγουντιανών παραγωγών απαγόρευε στις ευρωπαϊκές εταιρείες να τον προσλάβουν. Μετά από 5 χρόνια απουσίας, ο Ντασέν επέστρεψε μ' αυτήν την ταινία. Και η επιστροφή του υπήρξε θριαμβευτική. Αξίζει να σημειωθεί ότι η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη που επικράτησε στον κοινό λόγο η λέξη «ριφιφί» ως συνώνυμο της διάρρηξης με ληστεία.

Το «Ριφιφί» υπήρξε μια δουλειά που ο Ντασέν έκανε αποκλειστικά για λόγους επιβίωσης. Ωστόσο η σκηνοθετική προσέγγισή του μετέτρεψε αυτή την ιστορία με γκάνγκστερ, σε ένα μύθο για τις παράδοξες εκδοχές που μπορεί να λάβει μια ανδρική παρέα, για την τραγική κατάληξη που μπορούν να έχουν οι δεσμοί φιλίας.

Κεντρική θέση μέσα στην αφήγηση της ταινίας κατέχει η διάρκειας 33 λεπτών σκηνή του ριφιφί. Χωρίς καθόλου διάλογο, η συγκεκριμένη σκηνή παρουσιάζει την ομάδα των κακοποιών να είναι αφοσιωμένοι και προσηλωμένοι απόλυτα στην εργασία τους. Εδώ το σασπένς οικοδομείται πάνω ακριβώς στη σχέση απουσία-παρουσίας ήχων του περιβάλλοντος, που απειλούν να διαταράξουν την ηρεμία και τη γαλήνη του κόσμου της εργασίας. 

Περίτεχνα κατασκευασμένο, το «Ριφιφί» είναι μια απόδειξη της σκηνοθετικής ιδιοφυΐας του Ντασέν. «Όταν την έκανα δεν γνώριζα τι ακριβώς θα ήταν. Ήμουν τόσο πολύ επικεντρωμένος στην εργασία: στις δουλειές που έκανα, το πώς σηκωνόμουν το πρωί και πήγαινα στη δουλειά, το πώς απολάμβανα τη συντροφιά του συνεργείου. Μόνο αυτό υπήρχε στο μυαλό μου, τίποτε άλλο»

Από το 902.gr

«Έφυγε» ο Φώτης Πολυμέρης.

"Πριν φύγει για πάντα για την Αμερική, ο Φώτης Πολυμέρης κυκλοφόρησε τα καινούργια του τραγούδια...". 

Κάπως έτσι θυμάμαι, στα 1958, αναγγέλθηκε από το ραδιόφωνο το ταξίδι του Φώτη Πολυμέρη στην Αμερική. Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά της ώρας και με έκτακτη ανακοίνωση του ο ραδιοφωνικός σταθμός  δήλωνε ότι: μετά από πολλές διαμαρτυρίες ακροατών μας είμαστε υποχρεωμένοι να ζητήσουμε συγνώμη για την αναστάτωση που δημιούργησε η σχετική  με το ταξίδι του Φώτη Πολυμέρη, ανακοίνωσή μας. Διορθώνουμε λέγοντας όχι "πριν φύγει για πάντα" αλλά "λίγο πριν φύγει για την Αμερική". 

Η αγάπη και ο θαυμασμός του Ελληνικού λαού, γι αυτόν τον ανεπανάληπτο τραγουδιστή και υποδειγματικής  ευγένειας  άνθρωπο ήταν καθολική. 
         
 Καλό σου ταξίδι πολυαγαπημένε φίλε.

«Τη ζωή μου γράφω στην απλή ζεστή γλώσσα του λαού μας, καθώς λαός και εγώ. Άνθρωποι μιας εποχής που εύχομαι να μην ξαναζήσουν οι άνθρωποι του πλανήτη μας. Μιας εποχής, το λιγότερο να πω…τραγικής.

Φίλοι μου, γι’ αυτή μου την προσπάθεια δεν ζητώ συγγραφικές ή φιλολογικές δάφνες. Σας ευχαριστώ».

Με τούτα τα λόγια κλείνει ο πρόλογος της αυτοβιογραφίας ενός από τους σημαντικότερους τροβαδούρους του τραγουδιού μας, του Φώτη Πολυμέρη που «έφυγε» την Τρίτη σε ηλικία 93 ετών.

Ο Φώτης Πολυμέρης γεννήθηκε στην Πάτρα το 1920. Η καταγωγή του ήταν από την Κεφαλλονιά και το πραγματικό του επώνυμο ήταν Παλημέρης.

Τα παιδικά χρόνια του ήταν ξέγνοιαστα μέχρι το 1929. Ο πατέρας του είχε ξεμπαρκάρει στις ΗΠΑ, είχε δουλέψει πολύ σκληρά και είχε καταφέρει να ανοίξει ένα εστιατόριο στο Σικάγο. Η οικογένεια ήταν έτοιμη να φύγει για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όμως η μεγάλη οικονομική κρίση του καπιταλισμού το 1929, κατέστρεψε οικονομικά τον Ευάγγελο Παλημέρη που γύρισε στην Ελλάδα.

Το 1930 η οικογένεια ήλθε στην Αθήνα. Πρώτη κατοικία σε ένα ημιυπόγειο, κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό Πελοποννήσου. Ο πατέρας και ο θείος του Φώτη Πολυμέρη ανοίγουν ένα μαγαζί με κάρβουνα, πυρήνα, δαδί, ξύδι. Η επιχείρηση δεν πήγε καλά. Κάποια στιγμή πλημμύρισε και το ημιυπόγειο και οι Πολυμέρηδες μετακομίζουν αλλού, σε ένα σπίτι με ιδιοκτήτες Κερκυραίους.

«Και οι δυο πατεράδες τραγούδι και κιθάρα», θυμάται ο Φώτης Πολυμέρης. «Έξω φτώχεια και καλή καρδιά. Εμείς τα παιδιά με τις φωνούλες μας τους κρατούσαμε αρμονικό φόντο. Από του πατέρα μου το σόι όλοι τραγουδούσαν. Το ίδιο και από της μητέρας μου. Κληρονομήσαμε λοιπόν όλοι ωραίες φωνές».

 

Το 1930 ο πατέρας του Φώτη Πολυμέρη άνοιξε μανάβικο στο Μεταξουργείο, ωστόσο το έκλεισε λίγο αργότερα και καθώς δεν έβρισκε πλοίο για να μπαρκάρει αποφάσισε να δουλέψουν και τα αγόρια για να βοηθήσουν στην επιβίωση της επταμελούς οικογένειας.

Ο Φώτης Πολυμέρης βγήκε από μικρός στη βιοπάλη, ωστόσο μαζί με το φίλο του Γιώργο Κεφαλά τραγουδούσαν και ένα απόγευμα Κυριακής έτυχε να τους ακούσει ο Γιάννης Βελλάς, ξυλουργός στο επάγγελμα, που είχε παράλληλα και ένα συγκρότημα με χαβάγιες και ζητούσε τενόρο για να κάνει δίσκο.

Ο Φώτης Πολυμέρης μπήκε στο στούντιο της Columbia στον Περισσό το 1935, ενώ η πρώτη δουλειά ως ερμηνευτής ήταν στο κέντρο «Φλόριδα» το 1936, ενώ στη συνέχεια γνωρίστηκε και συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα του τραγουδιού.

Στη διάρκεια της Κατοχής, ο Φώτης Πολυμέρης συμμετείχε στο ΕΑΜ, ενώ μετά το Δεκέμβρη του ’44 συνελήφθη μαζί με τον αδελφό του και μάλιστα μέσα στο τμήμα δεν έκρυψε ότι ανήκε στο ΕΑΜ.

Μετά το 1949 ο Φώτης Πολυμέρης δούλεψε για ένα διάστημα με τους Βασίλη Τσιτσάνη, Μάρκο Βαμβακάρη, Γιάννη Παπαϊωάννου, Σπύρο Περιστέρη στου Μάριου στην οδό Ίωνος.

«Μετά τον πόλεμο», γράφει ο Φώτης Πολυμέρης, «πήγα σε ένα μαγαζί μεγάλο στην οδό Αχαρνών που ήταν ο Μανόλης Χιώτης με τον Σταύρο Τζουανάκο που τους ήξερα. Τότε πρωτοείδα τον Μανόλη να παίζει τρίχορδο μπουζούκι, ένα όργανο ατελές γιατί την πρώτη και την τρίτη χορδή τις κούρδιζαν στην ίδια νότα. Συζητώντας με τον Μανώλη του λέω "Γιατί δεν βάζεις τέταρτη χορδή στο μπουζούκι, να το κουρδίζεις σαν κιθάρα, να έχεις ακόρντα τετράχορδα και ποζισιόνες", θέσεις όπως λέγαμε….

Ο Μανόλης τρελάθηκε από τη χαρά του και το έκανε με τεράστια επιτυχία. Νομίζω ότι από τότε το μπουζούκι καθιερώθηκε σαν πλήρες όργανο.

Η πιο καθαρή και στρογγυλή πενιά που βγήκε ποτέ από μπουζούκι οκτάχορδο, γιατί είναι διπλές οι χορδές, είναι του Μανόλη του Χιώτη», γράφει ο Φώτης Πολυμέρης.

Το καλοκαίρι του 1958 ο Φώτης Πολυμέρης πραγματοποίησε το πρώτο του ταξίδι στις ΗΠΑ, εκεί δημιούργησε οικογένεια, ενώ επέστρεψε στην Ελλάδα το 1970.

Ο Φώτης Πολυμέρης πραγματοποίησε τις τελευταίες του εμφανίσεις το 1974 με περιοδεία στις ΗΠΑ.

Ο τροβαδούρος και φίλος από την ΕΑΜική Αντίσταση των Κώστα Βάρναλη, Γιάννη Ρίτσου, Τάσου Λειβαδίτη και Νίκου Καββαδία, «έφυγε» πλήρης ημερών, έχοντας μας αφήσει παρακαταθήκη υπέροχα τραγούδια.

Από το 902. gr 

Μουσικό και εικαστικό αφιέρωμα στον Θόδωρο Αγγελόπουλο

«Μέγας ποιητής της κινηματογραφικής γλώσσας και σκέψης, ο άνθρωπος που αντιλαμβανόταν τα όρια ανάμεσα στον έρωτα, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην επικοινωνία, ως έννοια του ορίου, του τέλους ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, ο διεθνούς φήμης Έλληνας σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος - που τόσο άδικα έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της τελευταίας του ταινίας «Η άλλη Θάλασσα» - χρησιμοποίησε τον ελλειπτικό λόγο σαν αισθητική αρχή, σαν ανάγκη ένταξης του φυσικού χρόνου στο χώρο, ως ενότητα χώρου και χρόνου και το κάθε τόλμημά του ήταν «ένα ξεκίνημα καινούριο μέσα στης ανακρίβειας των αισθημάτων το γενικό χαμό, μέσα στου πάθους τις ασύντακτες ορδές...

Συνοδοιπόροι στην τέχνη

Από το 1983  ο Θόδωρος Αγγελόπουλος,  που ξεκίνησε πρόωρα για το μεγάλο ταξίδι τον Ιανουάριο του 2012, και η συνθέτρια Ελένη Καραΐνδρου συνεργάστηκαν σε οκτώ ταινίες που αποτελούν ήδη ένα σπουδαίο κεφάλαιο στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά. 

Σε οκτώ «μουσικές εικονογραφήσεις», αποτέλεσμα μιας παράλληλης συνδημιουργίας που κατάφερε να εξελίξει δυο διαφορετικές μορφές τέχνης -του κινηματογράφου και της μουσικής- σε μια τρίτη, αυτόνομη κι αυτοσυντήρητη έτσι που να είναι σχεδόν αδύνατο να φανταστεί κανείς το έργο του πρώτου δίχως εκείνο της δεύτερης και αντίστροφα.

Η σπουδαία συνθέτρια και πιανίστα παρουσιάζει μια επιλογή από τις περίφημες μελωδίες που έγραψε για τις οκτώ τελευταίες ταινίες του πρόωρα χαμένου συνοδοιπόρου της στην τέχνη, διάσημου Έλληνα «ποιητή των εικόνων», Θόδωρου Αγγελόπουλου, την Παρασκευή 31 Μαΐου και το Σάββατο 1 Ιουνίου (20.00), στην Αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη», στο Μέγαρο Μουσικής. 

 Συμπράττουν: η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ, σπουδαίοι σολίστ - συνεργάτες της, το τζαζ τρίο HumanTouch και η Δήμητρα Γαλάνη που ερμηνεύει τα τραγούδια των ταινιών.

Η «μουσική αντιστικτική» της Ελένης Καραΐνδρου - καμία σχέση με την «περιγραφική» των συνθετών των soundtrack που περιγράφουν απλώς σκηνές στα αμερικάνικα φιλμς - είναι εκείνη που ζωντάνεψε και έδωσε πνοή στις αμέτρητες εικόνες του Θόδωρου Αγγελόπουλου, σε εικόνες που δεν εστίαζαν στο πρόσωπο ή το λόγο αλλά σε ό,τι κρυβόταν πίσω τους: ένα τοπίο, ένα βλέμμα, μια κίνηση, μια χειρονομία, δυο λέξεις...
Αυτή η μουσική και τα τραγούδια που λειτούργησαν ως ο λόγος που άρθρωνε τη φιλοσοφία και τη στάση ζωής αυτού του ανήσυχου, ευαίσθητου και ανυπότακτου «ποιητή των κινηματογραφικών εικόνων» και του υψηλού μέτρου, παρουσιάζονται στο πλαίσιο των δύο αυτών συναυλιών...

 Έργο του Κυριάκου Κουσουλίδη εμπνευσμένο 

από το «Τοπίο στην ομίχλη»
 

Εμπνέει τους νέους εικαστικούς δημιουργούς

Παράλληλα με τις συναυλίες της Ελένης Καραΐνδρου το «Μegaron Plus» διοργανώνει έκθεση γύρω από το έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου με τίτλο «Το μετέωρο βήμα των εικόνων». Η Έκθεση - την επιμέλεια της οποίας έχει ο καθηγητής της Σχολή Καλών Γιάννης Ψυχοπαίδης - ανήκει στη Σειρά «Megaron Plus» και θα λειτουργεί με ελεύθερη είσοδο από τις 30 Μαΐου μέχρι τις 20 Ιουνίου στο Φουαγιέ του Ισογείου.
Ώρες λειτουργίας: 10.00-18.00 (καθημερινές και Σάββατο).  Είσοδος ελεύθερη...»

(Περισσότερα  ΕΔΩ)

Χαρακτική «δεμένη» με τους αγώνες του λαού

Πολύτιμη προσφορά του Κώστα Μαλάμου 

Ο Κώστας Μαλάμος ήταν ζωγράφος της πραγματικότητας, του φυσικού τοπίου και της καθημερινότητας του ανθρώπου. Ανθρωπος διορατικός, με ήθος και σεμνότητα. Εξέφραζε ιδιαίτερο σεβασμό και εκτίμηση προς την εργατική τάξη και τους αγώνες της, τους απλούς ανθρώπους του μόχθου και απέδιδε με το δικό του τρόπο την τιμή που τους άξιζε μέσα από τα έργα του, ξαναζωντανεύοντάς τους. 

Γνωστή σε όλους η σειρά «Μεταλλωρύχοι Μαντέμ Λάκο», όπου αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο τις σκληρές συνθήκες εργασίας των μεταλλωρύχων.

Ο δημιουργός Κώστας Μαλάμος*

«...Ο Κώστας Μαλάμος (1913 - 2007) γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και πέρασε τα πέντε πρώτα του χρόνια στη Ζίτσα. Μέχρι το 1931 έζησε στα Γιάννενα και τον ίδιο χρόνο ήρθε στην Αθήνα. Με υποτροφία εισήχθη στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (1932-1937), με δασκάλους τους Π. Μαθιόπουλο, Ο. Αργυρό και Κ. Παρθένη. Μετά την αποφοίτησή του, ανοίγει στην Αθήνα φροντιστήριο ζωγραφικής και τον επόμενο χρόνο διορίζεται στο καλλιτεχνικό τμήμα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, από όπου η κατοχική κυβέρνηση τον απολύει. Το 1943 προσλαμβάνεται στη μέση εκπαίδευση και το 1944 του ανατίθεται η διεύθυνση του παραρτήματος της ΑΣΚΤ στον Πύργο της Τήνου, αλλά η μη αποδοχή αυτού του διορισμού οδηγεί σε νέα απόλυσή του...

...Οι ενότητες «Φευγιό» και «Ξεκλήρισμα», που παρουσιάζουν σκηνές από διώξεις και εκτελέσεις κατά τη γερμανική κατοχή, η προσφυγιά της Κύπρου, ο πόλεμος του Βιετνάμ. Εργα που πραγματικά εντυπωσιάζουν με το ρεαλισμό και τη ζωντάνια τους.

Στα μέσα της δεκαετίας του '60, ο Κ. Μαλάμος δημιουργεί μια σειρά έργων με νεοκλασικά σπίτια της Αθήνας. «...Αυτά τα νεοκλασικά που έχουν τη ζεστασιά του λαϊκού, του ανώνυμου οικοδόμου, που λες και είναι κατευθείαν απόγονος των κλασικών...», όπως έλεγε ο ίδιος.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, όπως και η πρώτη επέτειός της συμπλήρωσαν τη συλλογή του, με μια ακόμη ενότητα - αφιέρωμα στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Σταθμός στην καλλιτεχνική του δημιουργία είναι το έργο του «Ομαδική προσωπογραφία» (1984-1989). 

Η προσφορά του ζωγράφου θεωρείται ανεκτίμητη όχι μόνο για τη συμβολή του στην πολιτιστική μας κληρονομιά, αλλά και για την προσπάθεια που κατέβαλε ως ευσυνείδητος καλλιτέχνης για τη γνωριμία και την επαφή των πλατύτερων λαϊκών μαζών μαζί της, συμμετέχοντας καθοριστικά και στην ίδρυση της Δημοτικής Πινακοθήκης στα Γιάννενα...»

*  Ριζοσπάστης, ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"

Σηκώνεις κεφάλι γνωρίζοντας την ιστορική αλήθεια.

«Τι είναι καλύτερο; Να σκύβεις το κεφάλι τότε και σήμερα στον φασίστα εισβολέα που στερεί την εθνική ανεξαρτησία της χώρας σου, στον χρυσαυγίτη που σε χτυπάει στις πλατείες με τα ρόπαλα ή να αντιστέκεσαι»;

Η απάντηση δόθηκε ομόφωνα από τους 40 μαθητές του 1ου δημοτικού σχολείου Ν. Ερυθραίας, στο μάθημα Ιστορίας που πήραν χτες, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους στο Μουσείο ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης. Παιδιά από την Ελλάδα, την Αλβανία, τις Φιλιππίνες, συμμαθητές που μεγαλώνουν μαζί, δίνουν το δικό τους μήνυμα εντός και εκτός τάξης: «Το χρώμα, η θρησκεία, οι ρίζες δε μας χωρίζουν». «Κι όταν πήγαινα βόλτα με το ποδήλατο και με σταμάτησαν για να μου δώσουν φυλλάδιο της Χρυσής Αυγής δεν το πήρα». «Καλούσαν με ντουντούκες και ήρθαν στα σπίτια μας λέγοντας στους γονείς μας να μην παίρνουν ξένους εργάτες να δουλέψουν στα αγροτεμάχια».
Η αφορμή για την επίσκεψη ήταν οι μόλις δύο σελίδες που αφιερώνει το βιβλίο Ιστορίας της έκτης δημοτικού, στην Εθνική Αντίσταση και τον εμφύλιο. Μαθαίνοντας την ιστορική αλήθεια στους μαθητές τους, οι δάσκαλοι του σχολείου είναι αποφασισμένοι να καλλιεργήσουν στα παιδιά κριτική σκέψη, να αναρωτιούνται «πώς εμφανίζονται τέτοιες ομάδες, ποιους εξυπηρετούν, ποιος είναι ο στόχος. Να αναζητούν τις πραγματικές αιτίες των γεγονότων, να αποκτήσουν σωστό προσανατολισμό», λέει στο «Ριζοσπάστη» ο Γιάννης Σαρδέλης, δάσκαλος.

Ήδη το πρώτο μάθημα για την αξία του συλλογικού αγώνα έγινε από τους πιτσιρικάδες απόλυτα κατανοητό: «Σπρώχνεις τον εχθρό καλύτερα με πολλά δάχτυλα παρά μ' ένα». «Τον εχθρό που τότε και τώρα προσπαθεί να υποτάξει το λαό με την ανεργία, το οικονομικό πρεσάρισμα, την πείνα». Το μάθημα παραδίδει μέσα από το αρχειακό υλικό και δεκάδες εκθέματα ο Θοδωρής Αυγέρος, εκπαιδευτικός και υπεύθυνος του Μουσείου.

Κι όπως φάνηκε από το αποτέλεσμα, οι επισκέψεις σε τέτοιους χώρους, η γνώση για την ΕΑΜική Αντίσταση, τον ηρωικό Δεκέμβρη του 1944 και τον κορυφαίο αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, αποτελούν ασπίδα και θωράκιση απέναντι στις φασιστικές ιαχές, αλλά και σε όλους εκείνους που θέλουν να καλλιεργήσουν τη μοιρολατρία, την πεποίθηση ότι υπάρχουν αήττητοι εχθροί, την ουτοπία του «τίποτα δεν αλλάζει».

Το Μουσείο λειτουργεί με την ευθύνη της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Είναι ανοιχτό Δευτέρα έως Σάββατο: 10 π.μ. - 2 μ.μ. και τα απογεύματα της Τρίτης - Πέμπτης - Παρασκευής: 6 μ.μ. - 8 μ.μ. (Τηλέφωνα επικοινωνίας: 210-5730.026 - 697.2840.765).

Επισκέψεις στο Μουσείο προγραμματίζουν η Τομεακή Οργάνωση ΤΕΙ Αθήνας της ΚΝΕ αύριο Σάββατο και η Τομεακή Οργάνωση ΤΕΙ Πειραιά της ΚΝΕ το Σάββατο 8 Ιούνη.

Εκδήλωση για τα 68 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη διοργανώνουν από κοινού ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Ελλη Αλεξίου» και το Μουσείο την Παρασκευή 7 Ιούνη, στις 7.30 μ.μ.

Από τον Ριζοσπάστη, Παρασκευή 24 Μάη 2013.

Έκθεση γλυπτικής του Κυριάκου Ρόκου στην αίθουσα τέχνης «Έκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου».

Η έκθεση «99% σχέδια και 1 γλυπτό ζητούν ΑΠΟΤΟΞΙΝΩΣΗ ΤΩΡΑ» του Κυριάκου Ρόκου, είναι σε εξέλιξη στην αίθουσα τέχνης «Έκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου» (Βαλαωρίτου 9α, Αθήνα, τηλ. 2103697598). (VIDEO)

Ο Κυριάκος Ρόκος είναι από το Μέτσοβο. Γεννήθηκε στα Γιάννενα στις 27 Μάη 1945. Σπούδασε με υποτροφία του ΙΚΥ γλυπτική στην ΑΣΚΤ, με δάσκαλο τον Γιάννη Παππά.
Συνέχισε στο Παρίσι, τέσσερα χρόνια με υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών, όπου δούλεψε κοντά στον γλύπτη Κώστα Κουλεντιανό και στην Ecole des Beaux Art, στο εργαστήριο του CESAR. Είναι ομότιμος καθηγητής της Σχολής Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης του ΤΕΙ Αθήνας.

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 25 Μάη. Ώρες λειτουργίας: Τρίτη - Παρασκευή: 11.00-14.00 και 18.00-21.00, Σάββατο: 11.00-15.00.

Σε εξέλιξη η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης.

Η πορεία ξεκίνησε λίγο μετά τις 8 το πρωί, με την τελετή στον Τύμβο του Μαραθώνα και την κατάθεση στεφάνων στην προτομή του Γρ. Λαμπράκη. Από νωρίς το πρωί, τα πούλμαν με τους διαδηλωτές έφθασαν στον Τύμβο του Μαραθώνα, όπου ο γιός του Γρ. Λαμπράκη, Γιώργος, απηύθυνε σύντομο χαιρετισμό,  όπου  καλώντας τους εργαζόμενους και το λαό σε επαγρύπνηση μπροστά στα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών που ξεδιπλώνονται απειλητικά.

Μετά την τελετή ακολούθησε κατάθεση στεφάνων στην προτομή του Γρηγόρη Λαμπράκη και στη συνέχεια ξεκίνησε η πορεία, που αναμένεται να τερματίσει στις 7 το απόγευμα έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ. 

 
Κεντρικό σύνθημα της πορείας είναι «Ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και το εκμεταλλευτικό σύστημα που τους γεννά, για τη φιλία, τη συνεργασία, την κοινή πάλη των λαών». Η Μαραθώνια Πορεία γίνεται σε μια περίοδο που κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, που επεκτείνονται οι απειλές εναντίον του Ιράν, που η Ελλάδα, με ευθύνη των κυβερνήσεων και για λογαριασμό των ντόπιων μονοπωλιακών ομίλων, εμπλέκεται και συμμετέχει ενεργά στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για την περιοχή.

Στην  πορεία πήρε μέρος ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας (δείτε εδώ βίντεο με δήλωσή του 902.gr). 


Ολόκληρη η ανακοίνωση  - κάλεσμα συμμετοχής της ΕΕΔΥΕ 
επισυνάπτεται σε μορφή pdf στο τέλος της σελίδας. (ΕΔΩ)

Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης. Από τον Τύμβο του Μαραθώνα μέχρι την πρεσβεία του Ισραήλ.

 Ιστορική μνήμη ή αναμνήσεις;

ΚΑΘΕ «ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ» ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ προσφέρεται για τη διοργάνωση εκδηλώσεων με αφορμή τα «τόσα χρόνια από...». Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά με τα 50 χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και με αφορμή τα όσα είμαι σίγουρος πως θα γίνουν, απευθύνομαι ανοιχτά στους ανθρώπους που θα θελήσουν να τον τιμήσουν.
Η συγκίνηση, όταν άνθρωποι θέλουν να τιμήσουν τον πατέρα σου, είναι μεγάλη, αλλά εξίσου μεγάλο είναι και το χρέος διατήρησης της φλόγας της ιστορικής μνήμης, έτσι ώστε αυτή να μη γίνει... πυροτέχνημα.

Γράφω αυτήν την επιστολή, με το βάρος αυτού του χρέους και μόνο, γνωρίζοντας ότι ίσως πικράνω κάποιους ανθρώπους, όμως θεωρώ ότι μια συγκεκριμένη πολιτική στάση, είναι προτιμότερη από τους εύκολους συναισθηματισμούς.
Τέτοιες εκδηλώσεις μόνο δύο δρόμους μπορούν να ακολουθήσουν: ή θα είναι εκδηλώσεις ιστορικής μνήμης που θα δίνουν ώθηση στην οργανωμένη πάλη ή θα είναι εκδηλώσεις αναμνήσεων.

Όσοι βαδίσουν στο δρόμο της ιστορικής μνήμης θα επιχειρήσουν να φθάσουν ως τις ρίζες των αιτίων των δραματικών εκείνων γεγονότων, επιχειρώντας ταυτόχρονα να αναδείξουν τι ακριβώς σήμαινε η πολιτική στάση του Γρηγόρη Λαμπράκη στο Κίνημα Ειρήνης, τι σήμαινε και τι σημαίνει Κίνημα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις αιτίες που τον προκαλούν, Κίνημα ενάντια στα μεγάλα συμφέροντα, στα μονοπώλια, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Όσοι βαδίσουν το δρόμο των αναμνήσεων, πολύ φοβάμαι, ότι θα ξεκόψουν τα γεγονότα της εποχής από τις ρίζες τους και θα σταθούν στην επιφάνεια εξάγοντας τελικά διαφορετικά συμπεράσματα από εκείνα που, κατά τη γνώμη μου, τιμούν πραγματικά τον Λαμπράκη καθώς η μεγαλύτερη τιμή σε αυτόν είναι η συνέχιση του αγώνα του στις σημερινές συνθήκες.

ΧΩΡΙΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ, ο Γρηγόρης Λαμπράκης υπήρξε ένας αγωνιστής, μια εμβληματική προσωπικότητα του αντιιμπεριαλιστικού Κινήματος του 20ού αιώνα στην Ελλάδα και όχι μόνο. Ήταν ο συνεχιστής του αγώνα του Γιώργου Τσαρουχά, του Νίκου Νικηφορίδη που εκτελέστηκε στη Θεσσαλονίκη γιατί μάζευε υπογραφές της Έκκλησης της Στοκχόλμης για απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών και τόσων άλλων αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους για την ειρήνη και τη δημοκρατία.

 Ήταν ο συνεχιστής του αγώνα των εργατών του λιμανιού που απήργησαν και δεν φόρτωσαν τα καράβια με πολεμικό υλικό για την Κορέα.
Ήταν ο πρωτοπόρος αγωνιστής των Παρειών Ειρήνης, ο συνειδητός μαχητής για να μη μετατραπεί η Ελλάδα σε αποθήκη και ορμητήριο Νατοϊκών πυραύλων.

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονήθηκε και οι δολοφόνοι του έγιναν γνωστοί ως «παρακράτος». Γεγονότα και ονόματα θα βγουν πάλι στην επιφάνεια αλλά εκείνο που δε θα φωτιστεί πολύ, είναι η οργανική σχέση αυτού του «παρακράτους» με το ίδιο το ΝΑΤΟ, τον ιμπεριαλισμό και τα κράτη - συμμάχους του και η απόδειξη ότι ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια συμμορία «αλητών».

Η θυσία του Γρήγορη Λαμπράκη αφύπνισε και τράβηξε στην πολιτική δράση ένα γιγάντιο νεολαιίστικο κίνημα. Ήταν τίτλος τιμής απέναντι στο λαό να είσαι «Λαμπράκης» και οι τίτλοι αυτοί, άλλοτε -δυστυχώς- «εξαργυρώνονται» και άλλοτε -ευτυχώς- επιβεβαιώνονται καθημερινά και είναι αυτό το δεύτερο το μεγαλύτερο στοίχημα.

«ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ...» λοιπόν, σήμερα σημαίνει να συνεχίζεις τον ίδιο αγώνα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και των αιτιών που τον γεννούν.
Πώς άραγε θα τιμήσεις τον Γρηγόρη Λαμπράκη, αν σήμερα δεν παλέψεις ενάντια σε όλους τους ιμπεριαλισμούς που συγκρούονται στην Ανατολική Μεσόγειο;
Πώς άραγε θα τιμήσεις τον Γρήγορη Λαμπράκη αν σήμερα δεν «βλέπεις» την κάθε αστική τάξη να προσπαθεί να «πλασαριστεί» στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, αν δεν «βλέπεις» το Νόμπελ Ειρήνης στην ΕΕ (!!!) την ίδια στιγμή που ως σύνολο και με τις «μεγάλες δυνάμεις» της ξεχωριστά, ανάβει τις μηχανές του πολέμου;
Θα τιμήσουμε τον Γρηγόρη Λαμπράκη «ξεχνώντας» την Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Μάλι, τη Συρία, τη Σομαλία, και εκείνους που έδωσαν τη συνδρομή τους στα εγκλήματα;

Θα τιμήσουμε τον Γρηγόρη Λαμπράκη, βλέποντας βουρκωμένοι «παρέα» το «Ζ» και τραγουδώντας το «Γελαστό Παιδί» και ξεχνώντας ότι ενδεχομένως να μιλήσουν για τον Λαμπράκη και «εκείνα τα χρόνια», άνθρωποι που στήριξαν πολιτικές Νατοϊκών και Ευρωενωσιακών βομβαρδισμών, πολιτικές που έδωσαν εδάφη εξόρμησης στρατών για το διαμελισμό χωρών, πολιτικές που έστειλαν στρατιωτικές αποστολές συνδράμοντας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, πολιτικές που μπορεί και να «συνεχιστούν με άλλα μέσα» για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων;

Η ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ συμβάλλει κι ατσαλώνει τη διαπαιδαγώγηση των νέων αν συνδέεται στην πράξη με την ανυπακοή στην κυρίαρχη πολιτική, με τον αγώνα κατά της κοινωνικής αδικίας και των αιτιών που την προκαλούν, με τον αγώνα για την ανατροπή του καθεστώτος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η τιμή στον Γρηγόρη Λαμπράκη είχε και έχει περιεχόμενο πάλης, συνειδητής και συγκεκριμένης και επειδή η μήτρα των αιτιών της δολοφονίας του υπάρχει και εξακολουθεί το ίδιο «έργο», η καλύτερη τιμή σε εκείνον είναι η πάλη για την εξάλειψή της. Όλα τα άλλα -και δεν θα το θέλαμε- θα είναι ένα «μνημόσυνο» και μια «επάλειψη» με άλλοθι «τα χρόνια εκείνα» «όρκων» που δεν κρατήθηκαν και «χρεών» που παραμένουν ανεξόφλητα.

Είναι για «μνημόσυνα» - έστω και «λαμπρά» - ο άνθρωπος που 
κατέβηκε από τον Τύμβο του Μαραθώνα με αυτήν την περπατησιά;

Όσοι ανατρίχιασαν και ανατριχιάζουν μπροστά στο βλέμμα που είναι αποτυπωμένο σε εκείνη τη φωτογραφία και μπορούν να «δουν» το δρόμο που άνοιξε και περπάτησε ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ας σκεφθούν...

Γιώργος ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ
αντιπρόεδρος της ΕΕΔΥΕ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΥΦΕΣΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

Την Κυριακή η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης. 

Στην τελική ευθεία μπαίνουν οι προετοιμασίες για την 34η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης που διοργανώνει η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ) την Κυριακή 19 Μάη. Η πορεία θα ξεκινήσει στις 8 το πρωί από τον Τύμβο του Μαραθώνα και θα τερματίσει στις 7 το απόγευμα έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ. Κάλεσμα για μαζική συμμετοχή, απευθύνει μεταξύ άλλων η ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ. 

Το πρόγραμμα της Μαραθώνιας Πορείας έχει ως εξής:
  
8        π.μ. Τύμβος Μαραθώνα - τελετή έναρξης. 
8.30  π.μ. Εκκίνηση πορείας - κατάθεση στεφάνου στην προτομή του Γρηγόρη Λαμπράκη. 
9.30  π.μ. Νέα Μάκρη: Στάση - εκδήλωση. 
12 μ. Διασταύρωση Ραφήνας: Στάση - εκδήλωση. 
1.30  μ.μ. Πικέρμι: Στάση - ξεκούραση. 
2.30  μ.μ. Παλλήνη: Στάση - ξεκούραση - εκδήλωση. 
3.30  μ.μ. Αναχώρηση από Παλλήνη. 
5.30  μ.μ. Αγία Παρασκευή: Στάση - εκδήλωση. 
6.30  μ.μ. Υπ. Εθνικής Αμυνας: Στάση 5'. 
7 μ.μ. Πρεσβεία Ισραήλ: Τερματισμός πορείας - ομιλία - παράσταση διαμαρτυρίας.  

Πλούσιο πρόγραμμα ανακοίνωσε χτες και η ΕΔΥΕΘ  (Περισσότερα ΕΔΩ)

Αναδρομική έκθεση - φόρος τιμής στην αγωνίστρια εικαστικό ΖΙΖΗ ΜΑΚΡΗ

«Σαν ξημερώνει, στεκόμαστε πάλι στη σειρά, μια-μια, μπροστά στο φωτισμένο τετράγωνο του τοίχου, υπομονετικά, σιωπηλά, οργανωμένα, μια-μια, με τη σειρά της - κάθε μια μόνη, μια-μια, κι όλες μαζί, να μαζέψουμε λίγη λιακάδα, μια-μια, πειθαρχημένα, ενώ οι σκιές ολωνών μας εισδύουν η μια μέσα στην άλλη, διασταυρώνονται πάνω στο χώμα σε ρόμβους σκοτεινούς και φωτεινούς, ώσπου σμίγουν σ' ένα μοναδικό πηγάδι» (Γιάννης Ρίτσος).

Με μοναδικά σχέδια και χαρακτικά από τη ζωή στις Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η αναδρομική έκθεση στην γκαλερί Astra (Καρυατίδων 8, Ακρόπολη), που εγκαινιάζεται την Τρίτη 14 Μάη στις 8 μ.μ. και θα διαρκέσει έως την 1η Ιούνη, αποτελεί φόρο τιμής στη γνωστή αγωνίστρια χαράκτρια Ζιζή Μακρή και στο έργο της.


Τα έργα αυτά είναι καρπός της παραμονής της στις Φυλακές, μετά τη σύλληψή της για τη συμμετοχή της στην απόπειρα φυγάδευσης στελέχους του ΚΚΕ.

Η σπουδαία χαράκτρια γεννήθηκε το 1924 στο Βελιγράδι. Το 1946, σπουδάζει χαρακτική στη Σχολή Καλών Τεχνών, στο Παρίσι, με τον Δ. Γαλάνη. Το 1951 η γαλλική κυβέρνηση την απελαύνει μαζί με τον σύζυγό της, τον σπουδαίο γλύπτη Μέμο Μακρή, λόγω της πολιτικής τους δράσης. Εγκαθίστανται στη Σοσιαλιστική Ουγγαρία, όπου συμμετέχει ενεργά στην εικαστική ζωή με ατομικές εκθέσεις και συμμετοχές σε πολλές ομαδικές. Την περίοδο αυτή, εικονογραφεί πολλά βιβλία, μεταξύ των οποίων του Μπέρτολτ Μπρεχτ και του Γιάννη Ρίτσου. Μαζί με τον σύζυγό της υπερασπίζουν στην προσφυγιά το σοσιαλισμό στην Ουγγαρία.

Ανθρωπος δημιουργικός και ανήσυχος, πάντα ενδιαφέρεται για τους απλούς ανθρώπους, για την κοινωνική πρόοδο και αντλεί τη θεματογραφία της από τα πολλά ταξίδια που πραγματοποίησε. Στην Κίνα το 1956, στη Ρωσία το 1962 και στην Κούβα το 1963, σε Αζερμπαϊτζάν - Γεωργία - Αρμενία το 1964-1966....

Ριζοσπάστης,  ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"

Η «Νέα Βαβυλώνα» των Γκριγκόρι Κόζιντσεφ - Λεονίντ Τράουμπεργκ στον κινηματογράφο «Ζέφυρο»

Η ταινία προβάλλεται στον κινηματογράφο «Ζέφυρος» ο οποίος βρίσκεται στην οδό Τρώων στο νούμερο 36 (στα σύνορα του Θησείου με τα Άνω Πετράλωνα) από το 1932.

Ο «Ζέφυρος», με επιλεγμένες ταινίες από τον παγκόσμιο κινηματογράφο, κλασικές και σύγχρονες, με τις υπογραφές των σημαντικότερων δημιουργών, έγινε το αγαπημένο στέκι των σινεφίλ της Αθήνας όπου ανακάλυψαν ένα σινεμά αποκαλυπτικό, πρωτότυπο, απαιτητικό, ανήσυχο, αυθεντικό, ΕΝΑ ΣΙΝΕΜΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΦΟΡΑ. 

Η NEW STAR, που υπερασπίζεται και αγωνίζεται για ένα διαφορετικό και ανεξάρτητο σινεμά, επιμελείται το θερινό πρόγραμμα του «Ζέφυρου» με τη λογική:

Η διανομή στην υπηρεσία των δημιουργών.

Η αίθουσα στην υπηρεσία των ταινιών.

Μια εναλλακτική πρόταση διανομής στην υπηρεσία των σινεφίλ.

Δεκάδες νέα καταστήματα εστίασης και ψυχαγωγίας άνοιξαν τα τελευταία χρόνια γύρω από τον «Ζέφυρο» και στην ευρύτερη περιοχή και  οι περισσότεροι ανακαλύπτουν μια γνήσια παραδοσιακή γειτονιά, από τις τελευταίες που έχουν απομείνει στην Αθήνα. 

Ο «Ζέφυρος» παραδοσιακά είναι ο πρώτος θερινός κινηματογράφος που ανοίγει τη σεζόν και φέτος ξεκίνησε το πρόγραμμά του από τις 18 Απρίλη.

«Νέα Βαβυλώνα» είναι το όνομα ενός κεντρικού, παριζιάνικου, πολυτελούς, πολυκαταστήματος, στο οποίο η ηρωίδα της ιστορίας, Λουίζ Πουαριέ, εργάζεται ως πωλήτρια. Η Λουίζ είναι ο σύνδεσμος ανάμεσα στους φτωχούς ανθρώπους της τάξης της και τους πλούσιους για τους οποίους εργάζεται και υπηρετεί.  

Μέσα από το βλέμμα της Λουίζ καταγράφονται 

οι ταξικές αντιθέσεις της γαλλικής κοινωνίας.  

Αριστούργημα του βωβού  κινηματογράφου! 

Ταινία επαναστατική και σε μορφή και σε περιεχόμενο.  

Ταινία δοκίμιο που οπτικοποιεί το κείμενο του Μαρξ για την «Κομμούνα του Παρισιού», προϊόν της περίφημης «Φάμπρικας του Εκκεντρικού Ηθοποιού», πειραματικής ερευνητικής κινηματογραφικής ομάδας, που σε νεαρή ηλικία ίδρυσαν οι Κόζιντσεφ – Τράουμπεργκ μαζί με τον φορμαλιστή Σεργκέι Γιούτκεβιτς στο Λένινγκραντ το 1921, ομάδα που συνδύαζε στοιχεία παντομίμας, τσίρκου και Κομέντια ντελ άρτε, μέσα από μια νέα επαναστατική καλλιτεχνική φόρμα.

Το πρωτοποριακό στην ταινία συνίσταται, σύμφωνα με τον Βασίλη Ραφαηλίδη, στην «πλήρη κατάργηση της απάτης της αναπαράστασης». Η ταινία με τις γερές βάσεις στην ιστορία δεν θα μπορούσε να είναι παρά μια συμβατική ρεαλιστική καταγραφή των γεγονότων που οδήγησαν στην άνοδο και την πτώση της Κομμούνας. 

Στην ταινία οι ρόλοι είναι «τύποι», είναι σύμβολα και καθένας τους εκφράζει συγκεκριμένη τάξη και ιδεολογία, ενώ κάθε «τύπος» παραπέμπει σε χιλιάδες ομοίους του. 

 Στην ταινία συγκρούονται μέχρι θανάτου οι δύο τάξεις. 

Οι αστοί και οι προλετάριοι και για να γίνει νοητή η αγριότητα αυτής της σύγκρουσης, οι σκηνοθέτες καταφεύγουν σ' έναν απόλυτο μανιχαϊσμό με τα πράγματα σαφώς διαχωρισμένα. Από τη μια οι προλετάριοι και από την άλλη οι αστοί, χωρίς καμιά ενδιάμεση «στρωματική» διαβάθμιση... 

Το φιλμ αναπαράγει κυρίως το κλίμα, την αίσθηση του αγώνα, την ένταση της αιματηρής διαμάχης, αλλά πάνω απ’ όλα την ταξική διαφορά, την ταξική πάλη και την ταξική απόσταση ανάμεσα στους αστούς με τον παρακμιακό και άσωτο τρόπο ζωής και τους εξεγερμένους προλετάριους που μακριά από κάθε στολίδι και επίφαση καλοπέρασης αντιστέκονται, μάχονται και ετοιμάζονται να θυσιαστούν... Μην τη χάσετε!!! 

 

Παίζουν: Γιελένα Κούζμινα, Πιοτρ Σομπολέβσκι, Νταβίντ Γκούτμαν, Σοφί Μαγκαρίλ κ.ά.

Παραγωγή: ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (1929)  Περισσότερα στο 902.gr

 «Σινέ Ζέφυρος»: Πρόγραμμα προβολών Μάη

ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ.

Τα ψέματα της ιμπεριαλιστικής παραχάραξης 

της Ιστορίας και η πραγματική αλήθεια. *

«Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών η 9η Μάη, της μεγάλης νίκης κατά του φασιστικού ιμπεριαλιστικού «Αξονα» Γερμανίας - Ιαπωνίας - Ιταλίας και των συμμάχων τους, που έβαλε τέρμα στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τον πιο αιματηρό που γνώρισε η ανθρωπότητα. 

Οι νεκροί στη διάρκειά του έφτασαν τα 50 εκατομμύρια. 

Σ' αυτήν τη νίκη συνέβαλαν όλες οι δυνάμεις που συμμετείχαν στον αντιχιτλερικό συνασπισμό. Ομως, για την πραγματοποίησή της, υπήρξε καθοριστικός ο ρόλος της Σοβιετικής Ενωσης.

Τη δική τους σημαντική συμβολή στον 6χρονο πόλεμο (1939 - 1945) είχαν τα εθνικοαπελευθερωτικά και αντιφασιστικά κινήματα των καπιταλιστικών χωρών. 

Και σε αυτά ψυχή, οργανωτής και κύριος 
αιμοδότης ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα.

Οπως ο Α', έτσι και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Αυτές οι αντιθέσεις οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο εξαιτίας της ύπαρξης της Σοβιετικής Ενωσης, σε συνδυασμό με την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση (1929 - 1933). Η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού κατέστησε και πάλι τη Γερμανία δύναμη κρούσης του διεθνούς ιμπεριαλισμού.

Η μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη της Γερμανίας αποκτήθηκε και χάρη στην ενίσχυση που της έδωσαν οι νικήτριες καπιταλιστικές δυνάμεις του Α` Παγκοσμίου Πολέμου, με σκοπό να τη στρέψουν εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Οικονομικοί γίγαντες των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Βρετανίας πρωταγωνίστησαν στην ενίσχυση της Γερμανίας και στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. 

Τη στήριξή τους στον Χίτλερ και στον Μουσολίνι, πέρα από τους επιχειρηματικούς ομίλους, προσέφεραν και η Καθολική Εκκλησία και σειρά σοσιαλδημοκρατικών, συντηρητικών και άλλων αστικών κομμάτων του λεγόμενου κεντρώου χώρου, ενώ, μετά τον πόλεμο, Γερμανοί εγκληματίες πολέμου επάνδρωσαν το ΝΑΤΟ και μυστικές υπηρεσίες των «δημοκρατικών» ιμπεριαλιστικών κρατών.
 
Αυτή τη μέρα, λοιπόν, το πολιτικό κατεστημένο της ιμπεριαλιστικής ΕΕ την ανακήρυξε ως «μέρα της Ευρώπης». Στόχος να σβήσουν από την ιστορική μνήμη, από τη συνείδηση λαού και νεολαίας, την ανεξάντλητη δύναμη των λαών που, όταν θέλουν, μπορούν να συντρίψουν τον φαινομενικά πανίσχυρο αντίπαλό τους. 

Και αυτό επίσης δεν είναι τυχαίο...»

*Ριζοσπάστης,  ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ. Τα ψέματα της ιμπερ. παραχάραξης της Ιστορ. και η πραγμ. αλήθεια"