Ερασιτεχνικός αθλητισμός: Οι γονείς βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη

Του Νίκου Γεωργόπουλου*

 

Πρόσφατα το πόρταλ του 902 βρέθηκε στο κλειστό γυμναστήριο του Αγ Κοσμά, στις εγκαταστάσεις της Εθνικής Ομάδας, στην ημερίδα του ΣΕΓΑΣ για νεαρές ηλικίες.

Ήταν μία επιτυχημένη εκδήλωση στην οποία συμμετείχαν πολλά σωματεία από όλο το Λεκανοπέδιο της Αττικής. Πολλά παιδιά, αγόρια και κορίτσια.

Σε κάθε αγώνισμα, ξεχώριζαν τα ταλέντα. Από εκεί 
και έπειτα βέβαια χρειάζεται δουλειά, πολύ δουλειά.

Από κοντά οι γονείς τους, η κινητήριος δύναμη. 

Χωρίς αυτούς, δε γίνεται τίποτα, μιας και είναι αυτοί που ουσιαστικά «επιχορηγούν» τη λειτουργία των σωματείων. Την ίδια ώρα όμως προκαλεί θλίψη η σκέψη ότι τόσα παιδιά δεν έχουν τη δυνατότητα να γευτούν τη χαρά της άθλησης, γιατί οι γονείς τους δεν μπορούν να πληρώσουν και βέβαια χάνονται. 

Δυστυχώς τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς τα 20 - 30 ευρώ το μήνα που βγαίνουν από τις τσέπες των γονιών. Πώς θα πληρωθούν οι προπονητές; Πώς θα αγοραστεί το υλικό; Πώς θα πληρωθεί το προσωπικό του γυμναστηρίου; Για γιατρούς ούτε λόγος, αυτοί θεωρούνται πολυτέλεια.

Όπως αποδεικνύεται ο αθλητισμός είναι ταξικός, 
όπως άλλωστε η υγεία, η παιδεία, ο πολιτισμός.

Ο Κώστας Πιπερίδης είναι έφορος του Στίβου, του ΓΣ Ηλιουπόλεως. 

Κάναμε μία μικρή συζήτηση.
 
ΝΓ: Πώς τα  πάτε; 

ΚΠ: Μέτρια. Έχουμε ένα στάδιο τετρακοσίων μέτρων με έξι διαδρομές. Χωρίς αποδυτήρια και χωρίς τουαλέτες. Υπάρχει ένα πολύ μικρό γραφειάκι και εκεί κουτσοβολεύονται οι αθλητές. Για μπάνιο πηγαίνουν στο σπίτι τους. Μιλάμε για τριτοκοσμικές καταστάσεις.

ΝΓ: Από παιδιά πώς πάτε;

ΚΠ: Υπάρχουν πολλά παιδιά. Αυτή τη στιγμή έχουμε πάνω από 250. Δίνουμε βέβαια μεγάλη μάχη. Έχουμε έξι προπονητές οι οποίοι πληρώνονται από τις συνδρομές των γονιών που είναι 25 ευρώ το μήνα. Εάν δεν υπήρχαν οι γονείς δε θα γινόταν τίποτα. Αυτοί κουβαλάνε το τρένο. Εάν δεν υπήρχαν οι γονείς, δε θα είχαμε καθόλου αθλητισμό σήμερα.
 
ΝΓ: Και η πολιτεία;

ΚΠ: Ποια πολιτεία Νίκο μου. Όλες οι χώρες λίγο ως πολύ στηρίζουνε την παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, σε αντίθεση με εμάς που τα έχουμε διαλύσει όλα. Πού θα πάνε τα παιδιά μας αν τους στερήσεις το παιχνίδι; Την άθληση; Τη γνώση; Στα ναρκωτικά, στα μπαρ, στην αλητεία. 
Δεν καταλαβαίνουν ότι ο ρόλος του αθλητισμού είναι πολλαπλός. Καλλιεργεί τη συντροφικότητα, την ειρήνη, την υγεία κυρίως, μην ξεχνάς ότι κάποτε λέγαμε περισσότερα στάδια, λιγότερα νοσοκομεία και φάρμακα. Και δεν έφταναν όλα αυτά έχουν εμπορευματοποιήσει και τον αθλητισμό από πάνω. Η κόρη μου για να γυμναστεί -και φαίνεται ότι έχει δυνατότητες για να προχωρήσει- μου κοστίζει 2 χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Από πού θα βγουν αυτά;

Φύγαμε προβληματισμένοι από τα όσα είδαμε στον Άγιο Κοσμά. Είναι λυπηρό αυτή η χώρα εδώ και τόσες δεκαετίες, να μην έχει ακόμα καταφέρει να διαμορφώσει τις συνθήκες εκείνες που χρειάζονται για να μπορεί να αξιοποιεί τα ταλέντα της όχι μόνο στο χώρο του αθλητισμού. Δεν θα πρέπει να γίνει κάτι; Θα τους αφήσουμε να μας εξαθλιώνουν, να μας εξευτελίζουν; Για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου;

*Ο Νίκος Γεωργόπουλος είναι πρώην πρωταθλητής 
του στίβου και πρώην τεχνικός σύμβουλος του ΣΕΓΑΣ

Από το 902.gr