Στο «Σύγχρονο Θέατρο»
Στο «Σύγχρονο Θέατρο» παρουσιάζεται -σε σκηνοθεσία του Σταύρου Τσακίρη και διασκευή του ίδιου (διασκευή που βασίζεται στη μεταφρασμένη από την Δήμητρα Πετροπούλου διασκευή του Αλμπέρ Καμύ)- το μυθιστόρημα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι «Οι δαιμονισμένοι», (ο σωστός τίτλος είναι «Δαίμονες»).
Το έργο αυτό δεν είναι φαντασιακή μυθοπλασία, αλλά ιστορικο-κοινωνική «τοιχογραφία» («χρονικογράφημα» θα λέγαμε του Ντοστογιέφσκι για την εποχή του).
Ο θεατής της παράστασης που αγνοεί το απολύτως ιστορικό υπόβαθρο και τα υπαρκτά (είναι αρκετά) πρόσωπα αυτού του έργου στερείται την ιστορική αξία του. Αξίζει, λοιπόν, να τη συνοψίσουμε, ευελπιστώντας να βοηθηθεί ο θεατής στην κατανόηση του έργου και των προσώπων... (ΕΔΩ)
...Μέγας ρεαλιστής αλλά και ψυχογράφος, φρίττοντας από τη βία της εξουσίας και των εκμεταλλευτών του λαού, αλλά και με την τρομοκρατία του τύπου Νετσάγιεφ, ο Ντοστογιέφσκι, πιστεύοντας στις ηθικές αξίες και παραδόσεις και ποθώντας το καλό του ρωσικού λαού, με αυτό το οικουμενικό και εξαιρετικά επίκαιρο έργο, αποτύπωσε δεινά και «δαίμονες» της κοινωνίας, που προκαλούν και ανθρώπινες τραγωδίες.
Είναι πολύ δύσκολο και ριψοκίνδυνο εγχείρημα το ανέβασμα αυτού του έργου.
Το ιστορικό «υπέδαφος» του έργου και όλα τα πρόσωπα (πραγματικά ή μη, αφού και αυτά από πραγματικά πρόσωπα τα εμπνεύστηκε ο Ντοστογιέφσκι) απαιτούν επίπονη, σχολαστικά λεπτομερή μελέτη.
Είναι κρίσιμο ζήτημα - πολλαπλάσια κρίσιμο σήμερα λόγω της εξαθλίωσης των λαϊκών μαζών, της βίας των εκμεταλλευτών του και της εξουσίας και των προβοκατόρικων δράσεων ποικιλώνυμων «επαναστατικών» γκρουπούσκουλων - τι κρατάς και τι αφαιρείς από το πρωτότυπο έργο και από την εκτενή διασκευή του Καμύ, ποιες είναι οι ερμηνευτικές δυνατότητες των ηθοποιών, τι πρέπει να αναδύεται από την ερμηνεία του κάθε προσώπου.
Ο σκηνοθέτης έκανε μια γενικά προσεκτική περικοπή της διασκευής του Καμύ, για να είναι τρίωρη η παράσταση. Κι όμως θα μπορούσε να περιλάβει στην τρίωρη παράσταση κάποια σημαντικά κομμάτια, αν περιόριζε τις ερμηνευτικές, κυρίως, αργορυθμίες.
Με συνεργάτες τους Γιάννη Μετζικώφ (κοστούμια), Κατερίνα Μαραγκουδάκη (φωτισμοί), Μίνω Μάτσα (μουσική), Μάνο Χασάπη (βίντεο), ο Σταύρος Τσακίρης έστησε μια ενδιαφέρουσα παράσταση λιτού και ατμοσφαιρικού ρεαλισμού.
Οι γενικά αξιόλογες ερμηνείες χρειάζονταν βαθύτερη επεξεργασία και από τον σκηνοθέτη και από τους ηθοποιούς (με σειρά εμφάνισης): Κώστα Καστανά, Δήμητρα Χατούπη, Σταύρο Καραγιάννη, Στάθη Μαντζώρο, Αλέξανδρο Μπαλαμώτη, Αλμπέρτο Φάις, Αλέξανδρο Σταύρου, Εφη Ρευματά, Βίκη Μαραγκάκη, Κερασία Σαμαρά, Δημήτρη Μαύρο, Ιωάννη Παπαζήση.
Μια αναγκαία παρατήρηση: Ο ρόλος του τρομοκράτη Πιοτρ Βερχοβένσκι (Πιερ στη διασκευή του Καμύ), ενδυματολογικά, με το μακρύ χακί αμπέχονο και κυρίως με μπερέ «αλά Τσε», παραπέμπει ευθέως στον πραγματικό επαναστάτη Τσε Γκεβάρα.
Από το 902.gr
Το έργο αυτό δεν είναι φαντασιακή μυθοπλασία, αλλά ιστορικο-κοινωνική «τοιχογραφία» («χρονικογράφημα» θα λέγαμε του Ντοστογιέφσκι για την εποχή του).
Ο θεατής της παράστασης που αγνοεί το απολύτως ιστορικό υπόβαθρο και τα υπαρκτά (είναι αρκετά) πρόσωπα αυτού του έργου στερείται την ιστορική αξία του. Αξίζει, λοιπόν, να τη συνοψίσουμε, ευελπιστώντας να βοηθηθεί ο θεατής στην κατανόηση του έργου και των προσώπων... (ΕΔΩ)
...Μέγας ρεαλιστής αλλά και ψυχογράφος, φρίττοντας από τη βία της εξουσίας και των εκμεταλλευτών του λαού, αλλά και με την τρομοκρατία του τύπου Νετσάγιεφ, ο Ντοστογιέφσκι, πιστεύοντας στις ηθικές αξίες και παραδόσεις και ποθώντας το καλό του ρωσικού λαού, με αυτό το οικουμενικό και εξαιρετικά επίκαιρο έργο, αποτύπωσε δεινά και «δαίμονες» της κοινωνίας, που προκαλούν και ανθρώπινες τραγωδίες.
Είναι πολύ δύσκολο και ριψοκίνδυνο εγχείρημα το ανέβασμα αυτού του έργου.
Το ιστορικό «υπέδαφος» του έργου και όλα τα πρόσωπα (πραγματικά ή μη, αφού και αυτά από πραγματικά πρόσωπα τα εμπνεύστηκε ο Ντοστογιέφσκι) απαιτούν επίπονη, σχολαστικά λεπτομερή μελέτη.
Είναι κρίσιμο ζήτημα - πολλαπλάσια κρίσιμο σήμερα λόγω της εξαθλίωσης των λαϊκών μαζών, της βίας των εκμεταλλευτών του και της εξουσίας και των προβοκατόρικων δράσεων ποικιλώνυμων «επαναστατικών» γκρουπούσκουλων - τι κρατάς και τι αφαιρείς από το πρωτότυπο έργο και από την εκτενή διασκευή του Καμύ, ποιες είναι οι ερμηνευτικές δυνατότητες των ηθοποιών, τι πρέπει να αναδύεται από την ερμηνεία του κάθε προσώπου.
Ο σκηνοθέτης έκανε μια γενικά προσεκτική περικοπή της διασκευής του Καμύ, για να είναι τρίωρη η παράσταση. Κι όμως θα μπορούσε να περιλάβει στην τρίωρη παράσταση κάποια σημαντικά κομμάτια, αν περιόριζε τις ερμηνευτικές, κυρίως, αργορυθμίες.
Με συνεργάτες τους Γιάννη Μετζικώφ (κοστούμια), Κατερίνα Μαραγκουδάκη (φωτισμοί), Μίνω Μάτσα (μουσική), Μάνο Χασάπη (βίντεο), ο Σταύρος Τσακίρης έστησε μια ενδιαφέρουσα παράσταση λιτού και ατμοσφαιρικού ρεαλισμού.
Οι γενικά αξιόλογες ερμηνείες χρειάζονταν βαθύτερη επεξεργασία και από τον σκηνοθέτη και από τους ηθοποιούς (με σειρά εμφάνισης): Κώστα Καστανά, Δήμητρα Χατούπη, Σταύρο Καραγιάννη, Στάθη Μαντζώρο, Αλέξανδρο Μπαλαμώτη, Αλμπέρτο Φάις, Αλέξανδρο Σταύρου, Εφη Ρευματά, Βίκη Μαραγκάκη, Κερασία Σαμαρά, Δημήτρη Μαύρο, Ιωάννη Παπαζήση.
Μια αναγκαία παρατήρηση: Ο ρόλος του τρομοκράτη Πιοτρ Βερχοβένσκι (Πιερ στη διασκευή του Καμύ), ενδυματολογικά, με το μακρύ χακί αμπέχονο και κυρίως με μπερέ «αλά Τσε», παραπέμπει ευθέως στον πραγματικό επαναστάτη Τσε Γκεβάρα.
Από το 902.gr
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου