Αρθρογραφία όπλο στη μάχη των ευρωεκλογών

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ

Κυκλοφορεί το 3ο τεύχος (Μάη - Ιούνη) του 2014

Η ρευστότητα στο αστικό πολιτικό σκηνικό που αναδείχθηκε και στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο προκαλεί κινδύνους εγκλωβισμού της λαϊκής συνείδησης. 

 Η αστική πολιτική αντιπαράθεση, με τις «κορόνες» της, με τα συνθήματά της, με τα ψευτοδιλήμματά της, προκαλεί επιφάσεις, ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές και συναισθηματισμούς, που αξιοποιούνται για την απόσπαση της λαϊκής συναίνεσης στην αντιλαϊκή πολιτική, για την απόκρυψη από τους εργαζομένους του πραγματικού αντιπάλου τους, της αστικής τάξης, του κράτους της, των διεθνών συμμαχιών της.

Αυτός ο αντίπαλος δεν εμφανίζεται με ένα «πρόσωπο», αλλά με πολλά, τα οποία μάλιστα αντιπαλεύουν το ένα το άλλο: Πότε με το φασιστικό, πότε με το δημοκρατικό, πότε με το κοσμοπολίτικο, πότε με το εθνικιστικό, πότε με το «εκθειαστικό» της ΕΕ, πότε με το «ευρωσκεπτικιστικό», πότε με το «δεξιό», πότε με το «αριστερό».

Πρόκειται για μια πραγματική σύγχρονη Λερναία Υδρα. 

Και όπως ακριβώς συμβαίνει στο μύθο, σύμφωνα με τον οποίο όταν κόβεται ένα κεφάλι φυτρώνουν άλλα δύο στη θέση του, έτσι και στο αστικό πολιτικό σκηνικό η φθορά κάποιου μεγάλου αστικού κόμματος δίνει τη θέση του σε άλλα δύο, τρία, τέσσερα νέα αστικά κόμματα και κινήσεις. 

Αυτή η διαδικασία δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο την αποκάλυψη στα μάτια των εργαζομένων του γεγονότος ότι αυτός ο «πολυκέφαλος» αντίπαλος έχει ενιαία πολεμική ιαχή απέναντι στην εργατική τάξη: «Κέρδη, ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα, ανάπτυξη».

Η πραγματική διαχωριστική γραμμή που διαπερνά τη σημερινή κοινωνία μπορεί να αναδειχτεί μόνο αν αφήσουμε για λίγο τη θορυβώδη σφαίρα της πολιτικής κι εστιάσουμε στη λιγότερο φλύαρη - αλλά πολύ πιο διαυγή - σφαίρα της οικονομίας...

Η πολιτική ρευστότητα που εμφανίζεται στην αστική πολιτική σκηνή δεν πρέπει λοιπόν να κρύψει το γεγονός ότι όλα τα κόμματα της αστικής διαχείρισης υπόσχονται τη δημιουργία των γενικών συνθηκών κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας των καπιταλιστών στη σφαίρα της οικονομίας με όσα αυτό συνεπάγεται για τους εργαζομένους. 

Αυτή η σύμπλευση βρίσκεται άλλωστε πίσω από τη μετατροπή των κομμάτων αυτών και των αντίστοιχων σχηματισμών τους στην Τοπική Διοίκηση σε συγκοινωνούντα δοχεία και πίσω από τις μεταξύ τους συμμαχίες σε όλα τα επίπεδα...

Και οι δύο ταυτίζουν την καπιταλιστική ανάπτυξη με τη λαϊκή ευημερία, με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να θεωρούν ως προϋπόθεση αυτής της ανάπτυξης την «κυβερνητική σταθερότητα» και τον ΣΥΡΙΖΑ τη «δημοκρατική ανατροπή». 

Και οι δύο αποκρύπτουν ότι στις 26 Μάη, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών, θα παραμένουν αμετάβλητοι όλοι εκείνοι οι παράγοντες που καθορίζουν τη ζωή του λαού: Η καπιταλιστική ιδιοκτησία, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, οι Συνθήκες και οι μηχανισμοί που διασφαλίζουν την πολιτική επιδίωξης της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου (Μάαστριχτ, «Ευρώπη 2020», διαρκής εποπτεία της ΕΕ κ.ά.).

Η ενίσχυση του ΚΚΕ και στις εκλογές  θα συμβάλει στη δημιουργία μιας ισχυρής λαϊκής αντιπολίτευσης, που θα είναι ετοιμοπόλεμη την επόμενη μέρα να δώσει τη μάχη της ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων από την αντιλαϊκή λαίλαπα, δημιουργώντας ταυτόχρονα τις προϋποθέσεις για τη ριζική ανατροπή του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης που τσακίζει τη ζωή τους...

Το παρόν τεύχος της ΚΟΜΕΠ εστιάζει στις οικονομικές εξελίξεις που, όπως τονίσαμε, αποτελούν τη βάση της πορείας αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος...

Από τη στήλη  "ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ" του Ριζοσπάστη.