...δε διδάχτηκαν τίποτα. Γι' αυτούς υπάρχει μόνο το φάντασμα του κομμουνισμού.

«Πρώτα φεύγει ο άνθρωπος και μετά το χούι του»*

 

Μ' αυτήν τη φράση, τη «σουρεαλιστική» λαϊκή ρήση, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο αντικομμουνισμός της αστικής τάξης. Φυσικά και δεν πρόκειται για κανένα χούι, αλλά για ζωτική ανάγκη της προπαγάνδας της, της ίδιας της ύπαρξής της ως τάξης. Εδώ, στο συγκεκριμένο σημείωμα, αναφερόμαστε στον αντικομμουνισμό της κεφαλαιοκρατίας στα ζητήματα της Τέχνης και ειδικά στη μουσική. 

Το μοτίβο (στερεότυπο πια) έχει να κάνει τις περισσότερες φορές με τους Σοβιετικούς συνθέτες (αφού δε ζούνε κιόλας για ν' απαντήσουν), ακριβώς επειδή η μουσική, ως η πιο αφηρημένη τέχνη, δίνει τα περιθώρια της παρερμηνείας της, κάτι που δεν μπορεί να γίνει εύκολα π.χ. στη λογοτεχνία, για προφανείς λόγους. 

Έτσι δεν υπάρχει περίπτωση οι αντικομμουνιστές «αναλυτές» των Σοβιετικών συνθετών στις «αναλύσεις» τους να μη διακρίνουν ειρωνεία στα έργα των τελευταίων, σαν αντιπερισπασμό τάχα στην καταπίεση που υφίσταντο. 

Δηλαδή ο Σοστακόβιτς, ο συνθέτης της 2ης Συμφωνίας του για τον Οκτώβρη, της 3ης του για την 1η του Μάη, της 7ης για την πολιορκία του Λένινγκραντ, της 11ης για το επαναστατικό έτος 1905 και της 12ης για το 1917 κλπ., ειρωνευόταν το σοβιετικό καθεστώς! 

Μωραίνει κύριος ον βούλεται απολέσαι!  

Το ίδιο - αλλά λιγότερο είν' αλήθεια, προφανώς γιατί αυτός δεν αποτέλεσε μέλος του ΚΚΣΕ και βουλευτής του Σοβιέτ σαν τον προηγούμενο για να τον χτυπάνε περισσότερο (έχει γράψει και μια Ωδή - Χαιρετισμό στον Στάλιν)- και για τον Προκόφιεφ, κλπ. Και οποία σύμπτωση: Για κανέναν άλλο συνθέτη, μα κανέναν άλλο, άλλης χώρας κλπ., δε μιλάνε για ειρωνεία στο έργο του! Μόνο για τους Σοβιετικούς!

Μέγα μένος - αστοί και οπορτουνιστές, δεξιοί και «αριστεροί» - στρέφονται ενάντια στην ΕΣΣΔ και την ηγεσία της, ειδικά τον καιρό της κολεκτιβοποίησης και της συντριβής του φασισμού. 

Δε μπορούν ν' ανεχτούν πως ο Στάλιν ήταν ο βασικός ηγέτης της Αντιφασιστικής Νίκης και που τον λάτρεψαν κι έπιναν νερό στ' όνομά του όσοι δε συνεργάστηκαν άμεσα είτε έμμεσα με τον κατακτητή, όλοι οι λαοί του κόσμου. 

Νίκης ενάντια στο φασισμό που δημιουργεί ο ίδιος ο καπιταλισμός και που αποτελεί και το άλλοθί του για τον αντικομμουνισμό (θεωρία των δύο άκρων) και τη δημοκρατικοφάνεια της έτσι κι αλλιώς - είτε μ' ανοιχτή φασιστική δικτατορία είτε με κοινοβουλευτικό μανδύα - στυγνής δικτατορίας του κεφαλαίου.

Βέβαια η σαπίλα του συστήματος που υπερασπίζονται είναι τόση και τέτοια  -και που σαπίζει και τους ίδιους-  που δεν μπορούν καν να φανταστούν -ή μπορούν;-  πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να πιστεύουν και να δρουν για μια νέα κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση! 

Οποιοι (αυτοί τους οποίους υποτίθεται εκθειάζουν κατά τ' άλλα) δε διέπονται από υπέρτατες «αξίες», όπως η ανταγωνιστικότητα κλπ., δηλαδή ο θάνατός σου η ζωή μου ή αλλιώς ο νόμος της ζούγκλας, και βρίσκονται απέναντι από αυτά, λένε κατ' αυτούς ψέματα και μες σ' αυτά κρύβουν και την ειρωνεία τους.

Βλέπουμε λοιπόν σήμερα, τόσα χρόνια μετά από την ανατροπή του σοσιαλισμού στην πρώην ΕΣΣΔ και τις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ευρώπης, να παίζεται το ίδιο τροπάρι του αντικομμουνισμού στις διάφορες ιστοσελίδες κλπ. Επιστρατεύουν μάλιστα διάφορα μέσα προκειμένου να γίνουν και «παραστατικοί». 

Μέχρι και τις μπάμπουσκες -δηλαδή τις γνωστές ρωσικές κούκλες που μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη-  κι όπου τα πρόσωπά τους είναι διάφοροι Σοβιετικοί ηγέτες! Το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνονται καταγέλαστοι σε όποιον έχει τουλάχιστον ένα στοιχειώδες πνευματικό επίπεδο.

Και φυσικά στη χώρα μας πρωτεύοντα ρόλο έχει ο συλλογικός προπαγανδιστής της μπουρζουαζίας, η πρώην ΕΡΤ και νυν ΝΕΡΙΤ. Υπάρχει μια - ακόμα - σοφή λαϊκή έκφραση που λέει: «Παλιός γάιδαρος, καινούργια περπατησιά δε γίνεται!» που πάει γάντι με τη «Ν»ΕΡΙΤ και πιο συγκεκριμένα με το «νέο» Τρίτο Πρόγραμμα της Ραδιο-«φωνίας» της (το «φο» με όμικρον ή με ωμέγα;). 

Έτσι, ανάμεσα στ' άλλα βιολιά που ακούμε, το Τρίτο, η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση συνεχίζει το δικό της φάλτσο «βιολί», τον αντικομμουνισμό. Και φυσικά δεν ταυτίζουμε μ' αυτόν όλους τους παραγωγούς του Τρίτου. Από τις εξελίξεις στην πρώην ΕΡΤ αναρωτιόμαστε: Δε βγήκαν συμπεράσματα από τους εργαζομένους; Πιθανώς και να βγήκαν.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε. Αλλά είναι κάποιοι που αισθάνονται την ανάγκη να καταθέτουν ο καθένας και τη «δόση» του στον αντικομμουνισμό. Μπορούμε να δεχτούμε πως υπάρχουν και πιέσεις κι ένα σωρό ελαφρυντικά. Ομως από την άλλη δεν μπορούμε παρά να καυτηριάσουμε και τη στάση ορισμένων. 

Γιατί αυτή μας φέρνει αυτόματα στο νου το ευθυμογράφημα, σατιρικό της γραφειοκρατίας  -που μόνο για αντικομμουνισμό δεν προσφέρεται-  των Σοβιετικών συγγραφέων Ιλφ - Πετρόβ, το πασίγνωστο Μυστήριο με τις 12 καρέκλες που γυρίστηκε ταινία στη «Δύση» σε 2 βερσιόν - εκδοχές (η μια με πρωταγωνιστή τον αμίμητο Βιτόριο Γκάσμαν και η άλλη σε σκηνοθεσία του Μελ Μπρουκς), όπου στην τελευταία ο ίδιος ο σκηνοθέτης παίζει το ρόλο του Τίχον, λακέ ενός «κοινωνικοποιημένου» κεφαλαιοκράτη, όπου αυτός -ο λακές-  φιλάει το χέρι του αφεντικού κάθε φορά που ο τελευταίος τον χτυπάει! 

Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, όμως κουτί ταιριάζει το παραπάνω παράδειγμα κι επιλογή ζωής με τη στάση αυτών των παραγωγών στη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση. Τους έκλεισαν, τους απέλυσαν, τους απαξίωσαν και υποβάθμισαν, τους ταπείνωσαν και ξεφτίλισαν, όμως αυτοί εκεί, σταθεροί στο ρόλο τους. Μόνο για ασυνέπεια δεν μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς. 

Τους αξίζουν εύσημα!

Κάποιοι - που μάλιστα πολλές φορές αποφεύγουν και τις «κακοτοπιές» των ζωντανών εκπομπών - επιμένουν αντικομμουνιστικά. Καταλαβαίνουν πολύ καλά το ρόλο τους στον προπαγανδιστικό μηχανισμό του κεφαλαίου κι ανταποκρίνονται επάξια σ' αυτόν. 

Εύγε τους! 

Τ' αργύρια είναι αργύρια -μέρες πού 'ναι-  όπως και να το κάνουμε. Κατ' αυτούς, καλυμμένα είτε όχι, οι λαοί της Σοβιετικής Ενωσης υπέφεραν, οι λαοί που ακόμα νοσταλγούν -παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, σύμφωνα με τις δικές τους (των καπιταλιστών) έρευνες και σύμφωνα με τα σφυροδρέπανα που βλέπουμε να κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις-  το σοσιαλιστικό τους παρελθόν. 

Οι λαοί που σήμερα σφάζονται (με μια ένσταση, αν οι πληρωμένοι από το κεφάλαιο ναζί φονιάδες του «Δεξιού Τομέα» είναι λαός) για τα συμφέροντα των διαφορετικών μπλοκ καπιταλιστών, όπως δείχνει σήμερα και η Ουκρανία, ανάμεσα σε καπιταλιστική Ρωσία από τη μια, και τις ΗΠΑ, ΝΑΤΟ κι ΕΕ  -αυτήν τη δημοκρατική «ένωση» κατά τους ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών πλην ΚΚΕ-  από την άλλη, που στήριξαν τους φασίστες ν' αναρριχηθούν στην εξουσία! 

Λαοί που αναγκάζονται να υπερασπιστούν σήμερα  -επί καπιταλισμού-  το βαθιά κατοχυρωμένο στην πρώην σοσιαλιστική κοινωνία δικαίωμα στη διαφορετική καταγωγή και γλώσσα. 

Οι λαοί πού είχαν σταθερή δουλειά για όλους, στέγη, περίθαλψη, αθλητισμό, παιδεία, υψηλό πολιτισμό για τους πολλούς και όχι για τους λίγους κι «εκλεκτούς», όπως στον καπιταλισμό. 

Αυτοί, στη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, κι αρκετοί άλλοι (δυστυχώς) αλλού, που παρά τα χαστούκια που δέχονται έχουν το θράσος -τουλάχιστον τέτοιο θα το χαρακτηρίζαμε-  να κάνουν αντικομμουνισμό. 

Που δε διδάχτηκαν τίποτα. 

Ούτε ποιος πραγματικά στάθηκε και στέκεται με συνέπεια πλάι τους, δηλαδή το ΚΚΕ. (Που γι' αυτούς δεν υπάρχει εκμετάλλευση, ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση, άστεγοι, ανασφάλεια, απόγνωση, ναρκωτικά, αυτοκτονίες και τόσα δεινά που φέρνει ο καπιταλισμός, η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής). 

Γι' αυτούς υπάρχει μόνο το φάντασμα του κομμουνισμού. 

Θα συμφωνήσουμε: Υπάρχει και στοιχειώνει ύπνο και ξύπνιο των αφεντικών τους. Μα έτσι είναι: Οι υπηρέτες ανησυχούν πιο πολύ κι από τ' αφεντικά. Μπαίνουν σε πρόσθετους μπελάδες: Να τους κουβαλάνε πιο συχνά, μέρα - νύχτα, τις παντόφλες κι ό,τι άλλο, στην αϋπνία τους. 

Το ΚΚΕ έχει την υπομονή να περιμένει να βγάλουν συμπεράσματα και αυτοί.

*Από τη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ"  του Ριζοσπάστη.