Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός

Συζητήσεις  στο 40ό Φεστιβάλ ΚΝΕ - «ΟΔΗΓΗΤΗ»*

Συζήτηση την πρώτη μέρα του Φεστιβάλ με θέμα: «100 χρόνια μετά την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου: Οι εξελίξεις στην περιοχή μας, οι κίνδυνοι για τους λαούς και τα καθήκοντα των κομμουνιστών»

Τι μπορούν να διδαχθούν σήμερα οι λαοί από την 

πείρα ενός πολέμου που ξέσπασε έναν αιώνα πριν;  

 

Πόσο χρήσιμη είναι η ιστορική πείρα που προκύπτει από αυτόν;  

 

Τι μπορεί να συνεισφέρει στα σημερινά 

καθήκοντα του κόμματος της εργατικής τάξης; 

 

 

Γύρω από τα ερωτήματα αυτά αναπτύχθηκε η συζήτηση στην εκδήλωση που έγινε το απόγευμα της Πέμπτης στο χώρο της Διεθνούπολης, με ομιλητή τον Αναστάση Γκίκα, μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ. 

 

Οι εστίες πολέμου που πολλαπλασιάζονται στην ευρύτερη περιοχή, από την Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή, η οικονομική κρίση που οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών, η πρόσφατη Σύνοδος του ΝΑΤΟ και οι αποφάσεις της, συνέβαλαν στο ενδιαφέρον που έδειξαν οι επισκέπτες του Φεστιβάλ που γέμισαν τη σκηνή της Διεθνούπολης και πυροδότησαν τις ερωτήσεις που ακολούθησαν.

 

Ο Αναστάσης Γκίκας αναφέρθηκε αναλυτικά στη στάση των σοσιαλιστικών κομμάτων, που την εποχή που εκκολάφτηκε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος είχαν στους κόλπους τους τόσο την επαναστατική όσο και τη ρεφορμιστική πτέρυγα. 

Η διαπάλη ανάμεσα στις πτέρυγες αυτές είχε την αντανάκλασή της και στη στάση απέναντι στον πόλεμο: Η επαναστατική πτέρυγα συνέδεε τον πόλεμο με τη γενεσιουργό του αιτία, τον καπιταλισμό, ενώ η ρεφορμιστική προσέγγιζε βαθμιαία όλο και περισσότερο την αστική άποψη και πολιτική. 

Εγκαταλείποντας τις αποφάσεις του Συνεδρίου της Στουτγάρδης, πως η εργατική τάξη πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει τον πόλεμο και από τη στιγμή που αυτός ξεσπάσει να παλέψει για να μετατρέψει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε ταξικό ενάντια στην αστική τάξη, η ηγεσία της Β' Διεθνούς στοιχήθηκε πίσω από την αστική πολιτική. 

Στήριξε τον πόλεμο, υπερψηφίζοντας τις πολεμικές πιστώσεις, ανέλαβε κρίσιμα υπουργεία, παρόπλισε ιδεολογικοπολιτικά το εργατικό κίνημα, δηλητηριάζοντας τις συνειδήσεις των εργατών με τα επιχειρήματα των αστών.

Στον αντίποδα, όπως τόνισε, υπήρξαν και τα παραδείγματα του κόμματος των Μπολσεβίκων, καθώς και της ομάδας του Σπάρτακου στη Γερμανία, που επέμειναν στην επαναστατική γραμμή, κρατώντας ψηλά τη σημαία του προλεταριακού διεθνισμού. 

Επίσης, κόντρα στην προδοτική στάση των ηγετών της Β' Διεθνούς, η εργατική τάξη όλων των χωρών απέδειξε πως διέθετε αντιιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά. 

Χάρη σε αυτά, σημειώθηκαν «κρούσματα» συμφιλίωσης Γάλλων, Βρετανών και Γερμανών στρατιωτών στο μέτωπο, οργανώθηκαν αντιπολεμικές διαδηλώσεις και απεργίες, ακόμα και στην πολεμική βιομηχανία, ενώ το κορυφαίο παράδειγμα της συνεπούς επαναστατικής γραμμής για μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε ταξικό υπήρξαν οι επαναστάσεις σε Ρωσία και Γερμανία.

Αυστραλοί στρατιώτες στη Μάχη της Καλλίπολης (1915). 

Φωτογραφία του Φρανκ Χάρλεϊ (1885-1962)

Ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος απέδειξε πως η εργατική τάξη δεν έχει κανένα συμφέρον να γίνεται βορά στα κανόνια των αντιμαχόμενων αστών, υπογράμμισε ο Α. Γκίκας και πρόσθεσε πως η δύναμη των λαών είναι τεράστια: 

Οι πόλεμοι την εποχή του ιμπεριαλισμού δεν είναι τυχαίο γεγονός, αλλά αποτελούν οργανικό προϊόν του καπιταλισμού, αναπόφευκτη εκδήλωση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Μπορεί να διεξάγονται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, όμως πολεμούνται από τους λαούς. 

Και είναι οι λαοί που μπορούν να στρέψουν τα όπλα όχι ο ένας 
ενάντια στον άλλο, αλλά ενάντια στους εκμεταλλευτές τους. 

Σε αυτή την αλήθεια, κατέληξε, πρέπει το κόμμα της εργατικής τάξης να αφυπνίζει και να γαλουχεί τα λαϊκά στρώματα

*Από τη στήλη  "ΝΕΟΛΑΙΑ"  του Ριζοσπάστη.