Το Ιντερνετ ως μέσο ενημέρωσης και ως εργαλείο χειραγώγησης της νεολαίας...

Συζήτηση και προβληματισμός σε εκδήλωση που διοργάνωσαν πρόσφατα οι Οργανώσεις της ΚΝΕ στους εργαζόμενους των ΜΜΕ και στα πανεπιστημιακά Τμήματα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ και Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου

...Στην εποχή της κυριαρχίας των μονοπωλίων

Το διαδίκτυο είναι ένα μεγαλειώδες επίτευγμα της κοινωνικοποιημένης εργασίας, αλλά και ένας χώρος όπου η παραγωγή, η φύλαξη, η μεταφορά πληροφορίας κάθε είδους, οτιδήποτε και αν αυτή η πληροφορία συμβολίζει, ελέγχονται από το κεφάλαιο, τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, τα κράτη, τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. 

Η αναζήτηση πληροφοριών γίνεται από δυο - τρεις μηχανές αναζήτησης που συγκεντρώνουν πάνω από 95% των σχετικών υπηρεσιών. Το οπτικοακουστικό υλικό βρίσκεται κι αυτό με τη σειρά του αποθηκευμένο σε δυο - τρία μεγάλα site. Πρακτικά ο ίδιος συσχετισμός ισχύει για όλες τις διαδικτυακές υπηρεσίες.


Στον καπιταλισμό, το διαδίκτυο εξελίσσεται με άξονα τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, τον ασφυκτικό του έλεγχο από τα μονοπώλια και τα κρατικά και ιμπεριαλιστικά κέντρα, την αξιοποίησή του ως εργαλείο συλλογής πληροφοριών από κάθε είδους μυστικές υπηρεσίες. 

Οι εφαρμογές του στην οικονομία, ενώ εμφανίζουν τα φύτρα μιας ανώτερης οργάνωσής της, πνίγονται από το μοναδικό κίνητρο που μπορεί να γνωρίσει η καπιταλιστική παραγωγή, το κίνητρο του κέρδους.

Η σημερινή πραγματικότητα του διαδικτύου, αλλά και το μέλλον του είναι αντανάκλαση της ταξικής πάλης. Το ίδιο και η ενημέρωση που προσφέρει.  

Μπορεί και πρέπει το διαδίκτυο να χρησιμοποιηθεί και από το εργατικό κίνημα, όμως η αλλαγή στην κοινωνία δεν θα έρθει μέσω του διαδικτύου, παρότι και το διαδίκτυο είναι ένα επιμέρους πεδίο σύγκρουσης. 

Το αντίθετο θα συμβεί. 

Η καπιταλιστική κοινωνία είναι ταξική κοινωνία, στην οποία το κεφάλαιο κυριαρχεί πάνω στην κοινωνική εργασία, καθορίζει την πορεία ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, των μέσων πληροφόρησης, μέσα σε αυτά και του διαδικτύου, προκειμένου να διασφαλίσει την κερδοφορία του. 

Τα κοινωνικά προβλήματα δεν μπορούν να λυθούν στη ρίζα τους, παρά μόνο με σύγκρουση με το κεφάλαιο, γιατί κεφάλαιο κι εργασία χωρίζονται με αγεφύρωτες αντιθέσεις.

Οι παραδοσιακές υπηρεσίες του δικτύου, όπως το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, αλλά και πιο πρόσφατα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επιτρέπουν να διαδίδονται εύκολα φήμες, κουτσομπολιά μέχρι και κατασκευασμένες πληροφορίες ως «κοινωνικά πειράματα» για να μελετηθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις, δηλαδή, αν, πώς και σε ποιους θα διαδοθούν. 

Η απόκρυψη της ταυτότητας από τους απλούς χρήστες (όχι από τις κρατικές υπηρεσίες) επιτρέπει τη διάδοση ακόμα και των μεγαλύτερων ψευδών, καθώς εκείνος που τα πλασάρει δεν χρεώνεται με αυτά, αν τυχόν αποκαλυφθούν. 

Όλο και περισσότερο τα μονοπώλια φιλτράρουν τις πληροφορίες στο διαδίκτυο, ώστε να δημιουργούν μια εικόνα που βοηθάει την αύξηση της κερδοφορίας τους και τη χειραγώγηση των συνειδήσεων...

Χρόνια  Πολλά - Καλή Χρονιά... 

Ολόκληρο το άρθρο  (ΕΔΩ)

«Εδώ και τέσσερα χρόνια ζούμε την ταπεινωτική πραγματικότητα του να μη γνωρίζουμε πότε και αν θα πληρωθούμε...»

Παρέμβαση του ΚΚΕ στη Βουλή 
για τα προβλήματα στο ΚΘΒΕ *

Παρέμβαση στη Βουλή έκανε το ΚΚΕ σχετικά με τα προβλήματα που υπάρχουν στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ). 

 

Πιο συγκεκριμένα, οι βουλευτές Θεοδόσης Κωνσταντινίδης και Ελένη Γερασιμίδου κατέθεσαν Αναφορά με το κείμενο των ηθοποιών του ΚΘΒΕ, με το οποίο ζητούν να δοθεί οριστική λύση στα χρόνια προβλήματά του, να γίνει επαναφορά της επιχορήγησης στα προηγούμενα επίπεδα, καθώς και να πληρωθούν άμεσα τα δεδουλευμένα τους.

 

Στο κείμενο αυτό, μεταξύ άλλων, οι ηθοποιοί αναφέρουν:

«Εδώ και τέσσερα χρόνια ζούμε την ταπεινωτική πραγματικότητα του να μη γνωρίζουμε πότε και αν θα πληρωθούμε, ενώ εργαζόμαστε με συνέπεια - εργασία βάσει 5μηνης ή 8μηνης σύμβασης. Οι καθυστερήσεις στη μισθοδοσία είναι συχνό και επαναλαμβανόμενο φαινόμενο και αυτό έχει τη ρίζα του στη συνεχόμενη απαξίωση του ιστορικού αυτού θεάτρου από την πολιτεία. 

Το θέατρο βαρύνεται από χρέη που δεν του αναλογούν, όπως αυτό της Όπερας Θεσσαλονίκης (1.200.000 ευρώ), καθώς και από τις οικονομικές υποχρεώσεις της πολιτείας απέναντί του (επιστροφή ΦΠΑ 1.000.000 ευρώ, Δήμος Θεσσαλονίκης 700.000 ευρώ)».

«Επίσης, δεν έχουν καταλογιστεί ποτέ ευθύνες για κακοδιαχείριση προηγούμενων διορισμένων διευθύνσεων. Και όλα αυτά τη στιγμή που η κρατική επιχορήγηση προς το ΚΘΒΕ έχει περικοπεί κατά 40%, γεγονός που καθιστά σχεδόν αδύνατη την εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού. 

Στη διάρκεια αυτών των τεσσάρων ετών, το θέατρο έχει δεχτεί κατ' επανάληψη τις διαβεβαιώσεις της πολιτείας για την επίλυση των χρόνιων αυτών προβλημάτων. Όπως γίνεται αντιληπτό, τα προβλήματα του θεάτρου δεν οφείλονται στους εργαζόμενους και στους μισθούς τους. Θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους αυτοί που τα δημιούργησαν και τα συντηρούν. Οι ηθοποιοί και το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών δεν έχουν να απολογηθούν για κανένα δίκαιο αίτημά τους».

«Αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες της καλλιτεχνικής διεύθυνσης για την επίλυση των προβλημάτων του οργανισμού. Στην ίδια κατεύθυνση, το σύνολο των εργαζομένων, ηθοποιοί και Σωματείο Πάσης Φύσεως, ξεκίνησαν κινητοποιήσεις με τη στήριξη του ΣΕΗ και την συμπαράσταση της καλλιτεχνικής διεύθυνσης. 

Αφορμή των κινητοποιήσεων ήταν η όχι ενός μήνα καθυστέρηση στη μισθοδοσία, αλλά τριών δεκαπενθημέρων και εξαιρεσίμων ενός ολόκληρου χρόνου, καθώς και η δηλωμένη αβεβαιότητα σε σχέση με την απουσία ορίζοντα ως προς τα οικονομικά του οργανισμού. 

Με τις συντονισμένες προσπάθειες της καλλιτεχνικής διεύθυνσης και του σώματος των ηθοποιών επετεύχθη η εκταμίευση έκτακτης επιχορήγησης ύψους 650.000 ευρώ από το υπουργείο Οικονομικών, ποσό το οποίο καλύπτει μέρος των οφειλόμενων δεδουλευμένων, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα παρά το μετακυλίει στο άμεσο μέλλον. 

Την ίδια στιγμή, το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, αδιαφορεί στις εκκλήσεις μας για συνάντηση με τον Υπουργό».

*Από τη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ"  του  Ριζοσπάστη.

Πρωτοχρονιάτικα φεστιβάλ για παιδιά..

ΚΚΕ - ΚΝΕ*

 

Για 5η συνεχόμενη χρονιά στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη θα πραγματοποιηθεί πρωτοχρονιάτικη γιορτή για παιδιά. 

 

Με μεράκι και εθελοντική προσφορά που χαρακτηρίζουν τους νέους κομμουνιστές, υπόσχονται για μια ακόμη χρονιά πολύτιμες στιγμές ξεγνοιασιάς, δημιουργικής απασχόλησης -και μάλιστα δωρεάν- σε ένα διαφορετικό πλαίσιο από την εμπορευματοποιημένη διασκέδαση που κυριαρχεί παντού...

 

Μιλώντας στο «Ρ», η Μαρία Κοσμά, από την ομάδα της ΚΝΕ που προετοιμάζει τη γιορτή, σημείωσε: 

«Μέσα στις συνθήκες που ζούμε, στις συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης, οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ διοργανώνουν το καθιερωμένο πλέον Πρωτοχρονιάτικο Φεστιβάλ για τους μικρούς μας φίλους. 

Με τον τρόπο αυτό δείχνουμε έμπρακτα τη στήριξή μας στα νέα ζευγάρια, στις λαϊκές οικογένειες, που δίνουν καθημερινά αγώνα για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. 

Ο στόχος που έχουμε είναι, μέσα από την πρωτοχρονιάτικη αυτή γιορτή, οι μικροί μας φίλοι και οι γονείς τους να έρθουν σε επαφή με την καλλιτεχνική δημιουργία, να διασκεδάσουμε παρέα, και φυσικά οι μικροί μας φίλοι μαζί με τους γονείς, τους παππούδες, που κάθε χρόνο τους συνοδεύουν, να έρθουν σε επαφή με μια άλλη πολιτιστική πρόταση, να γεμίσουν με χαρά και δύναμη. Και έτσι, δείχνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας σε όλες τις λαϊκές οικογένειες».

Κλείνοντας, μας θυμίζει το στίχο του ποιητή Ναζίμ Χικμέτ:

«Ας προσφέρουμε τον κόσμο στα παιδιά έστω και για μια μέρα.
Ας τους τον δώσουμε να παίξουν μαζί του.
Σαν ένα πολύχρωμο μπαλόνι.
Ας προσφέρουμε τον κόσμο στα παιδιά.
Για να μάθει ο κόσμος την φιλιά.
Εστω για μια μέρα».

 

Στην Αθήνα 3 και 4 Γενάρη

 

Στην Αθήνα και φέτος το πρόγραμμα θα είναι πλούσιο, με παραστάσεις, αφηγήσεις παραμυθιών, δημιουργικά εργαστήρια και βέβαια... πολύ χορό και τραγούδι. 

Οι εκδηλώσεις θα γίνουν το Σάββατο και την Κυριακή 3 και 4 Γενάρη στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό. Στο χώρο θα λειτουργούν βιβλιοπωλεία για μικρούς και μεγάλους με επιλεγμένους τίτλους βιβλίων, που αποτελούν μία καλή πρόταση για τον ελεύθερο χρόνο που πολλοί καταφέρνουν να ξεκλέψουν την περίοδο των γιορτών, αλλά και για δώρα. Το πρόγραμμα έχει ως εξής:

ΣΑΒΒΑΤΟ 3 ΓΕΝΑΡΗ

17.30: Συλλογική κατασκευή - ζωγραφιά, ομαδικό παιχνίδι: «Φτιάχνουμε το δικό μας παραμύθι», «Εχουμε μήνυμα».

18.30: «Φτιάχνουμε τις ποδιές μας και... ΠΕΙΡΑΜΑτιζόμαστε». Εργαστήρι πειραμάτων.

19.30: «Μαγικό χριστουγεννιάτικο παραμύθι», παράσταση από την Ιρίνα Μπόικο.

«Ένα κοριτσάκι ξεκινά ένα ταξίδι στο δάσος. Ολοι οι δώδεκα μήνες της χρονιάς θα εμφανιστούν στην ηρωίδα μας. Θα γίνουν φίλοι της και με την πολύτιμη βοήθεια των παιδιών - θεατών θα κάνουν το ταξίδι της αξέχαστο! Μια χαρούμενη, διαδραστική, αισιόδοξη παράσταση για παιδιά 2,5 - 6 ετών. Βασίζεται σε λαϊκό σλοβένικο παραμύθι».

ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΓΕΝΑΡΗ

11.00: Κατασκευή φιγούρας Καραγκιόζη, ομαδικό παιχνίδι: «Εχουμε μήνυμα».

12.00: Διαδραστική αφήγηση παραμυθιού «Ο Καρυοθραύστης» από ομάδα της ΚΝΕ.

«Ένα μαγικό ταξίδι προς τη χώρα της Φαντασίας. Στη διάρκεια του ταξιδιού, η Κλάρα κι ο Καρυοθραύστης περνούν από διάφορα ονειρικά μέρη. Από τη χώρα της Βασίλισσας του Χιονιού, στη χώρα των Γλυκών, που συναντούν τη Ζαχαρένια Νεράιδα και φτάνουν στη χώρα των Λουλουδιών».

12:30: Παράσταση Καραγκιόζη από το Θίασο Σκιών του Γ. Ταρουνά.

13:00: Πάρτι!

*Από τη στήλη "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ"  του  Ριζοσπάστη.
 

Για το κράτος και τη διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης...

Μέσα από επίκαιρες εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής»*

Η ίδια η επικαιρότητα αναδεικνύει τη σημασία της θεωρητικής - ιδεολογικής μορφής του ταξικού αγώνα. Για παράδειγμα, η σχέση οικονομίας - πολιτικής και ο καθοριστικός ρόλος της πρώτης είναι κριτήριο για να κρίνει κανείς τις διάφορες υποσχέσεις των επίδοξων διαχειριστών της καπιταλιστικής κερδοφορίας. 

 

Το ΚΚΕ καθημερινά αποκαλύπτει με όλες του τις δυνάμεις, γιατί δεν αποτελεί φιλολαϊκή διέξοδο το μείγμα οικονομικής διαχείρισης που προτάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ. 

 

Στη σημερινή παρουσίαση ξεχωρίζουμε το θέμα του κράτους και της στάσης των πολιτικών κομμάτων απέναντι σε αυτό, ενώ συναφές θέμα είναι και η διαμόρφωση της στάσης της εργατικής τάξης απέναντι στο αστικό κράτος, στους θεσμούς και τους μηχανισμούς του. Αφού η κυριαρχία της αστικής τάξης δεν γίνεται μόνο μέσω της ωμής βίας αλλά και μέσω της ιδεολογικής χειραγώγησης. 

 

Έτσι, όχι σπάνια το αστικό κράτος βαφτίζεται δημόσιο. Ενώ φαντάζει ως ένας θεσμός υπεράνω των τάξεων, που δήθεν απλώς οργανώνει την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνικής ζωής. 

 

Σε αυτό το έδαφος μπορεί και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να διακηρύσσει, από το πλέον κατάλληλο μέρος, το υπουργείο Αμυνας, τη συνέχεια του κράτους. 

 

Κράτος = οργάνωση βίας της κυρίαρχης τάξης πάνω στην κυριαρχούμενη. 

Αυτό εγγυάται ο ΣΥΡΙΖΑ.

 

Από αυτή τη σκοπιά μπορούν να διαβαστούν τέσσερις σχετικά πρόσφατες εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής», που η καθεμία μπορεί να συμβάλει με τον δικό της τρόπο στην κατανόηση των εξής θεμάτων: 

 

Τι είναι αστικό κράτος; 

Τι είναι αστικό κοινοβουλευτικό παιχνίδι;

Σε ποιες συνθήκες αλλάζει ριζικά η στάση των λαϊκών μαζών απέναντι στο αστικό κράτος, στα πολιτικά κόμματα του κεφαλαίου και τις ίδιες τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής; Σε τελική ανάλυση, σε ποιες συνθήκες πραγματοποιεί ριζικά βήματα η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης;

Και οι τρεις αυτές εκδόσεις εξοπλίζουν ώστε με όρους στρατηγικής να μπορούν να προσεγγιστούν οι τρέχουσες εξελίξεις.

Η κατανόηση τέτοιων ζητημάτων από τους πιο πρωτοπόρους και συνειδητοποιημένους εργαζόμενους, από όσους με συμπάθεια βλέπουν την πάλη και την ανιδιοτέλεια του ΚΚΕ, συμβάλλει να συνειδητοποιείται με βαθύτερους όρους η ανάγκη ισχυροποίησης της εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης σε αστικό κράτος, κεφάλαιο και αστικές κυβερνήσεις. 

Συμβάλλει ώστε να μην παγιδεύονται χιλιάδες νέοι και εργαζόμενοι στην προπαγανδιστική «πολιορκία της στιγμής» των αστικών επιτελείων...

 

Β. Ι. Λένιν: «Για το κράτος» (Συλλογή Κειμένων)

 

Στη συλλογή «Για το Κράτος» περιλαμβάνονται κείμενα του Λένιν που γράφτηκαν μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση του 1917. 

Πέρα από την ομώνυμη διάλεξη, που δείχνει την ταξική ουσία κάθε κράτους, έχει μεγάλη σημασία το κείμενο του Λένιν «Οι εκλογές για τη συντακτική συνέλευση και τη δικτατορία του προλεταριάτου», όπου αναδεικνύονται οι όροι με τους οποίους το Κόμμα των Μπολσεβίκων κατάφερε να αλλάξει το συσχετισμό των δυνάμεων μέσω της νίκης της επανάστασης, να πάρει με το μέρος του μεγάλα τμήματα του λαού, να αποσπάσει τη συμμαχία της φτωχής αγροτιάς. 

Στην ίδια συλλογή περιλαμβάνεται το κείμενο «Θέσεις και εισήγηση για την αστική δημοκρατία και τη δικτατορία του προλεταριάτου», όπου ο Λένιν αναδεικνύει την ταξική φύση της έννοιας «δημοκρατία». 

Καθώς και το θεωρητικό και πολιτικό λάθος περί ενδιάμεσης μορφής εξουσίας: «Το κυριότερο πράγμα που δεν καταλαβαίνουν οι σοσιαλιστές και που φανερώνει πως θεωρητικά είναι κοντόφθαλμοι, πως είναι αιχμάλωτοι των αστικών προκαταλήψεων και πως πρόδωσαν πολιτικά το προλεταριάτο, είναι τούτο: Οτι στην καπιταλιστική κοινωνία, όταν η ταξική πάλη - που βρίσκεται στη βάση της κοινωνίας αυτής - οξύνεται κάπως σοβαρά, δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε το ενδιάμεσο παρά μόνο τούτο: Είτε δικτατορία της αστικής τάξης είτε του προλεταριάτου. Κάθε ονειροπόλημα για κάποια τρίτη λύση είναι αντιδραστικό θρηνολόγημα μικροαστού»...

 

«Οκτώβρης 1917. Η πορεία των Μπολσεβίκων προς τη νίκη»

 

Η αξία της συγκεκριμένης έκδοσης συνίσταται όχι μόνο στην κατανόηση του ιστορικού πλαισίου της Οχτωβριανής Επανάστασης αλλά και των κειμένων της συλλογής «Για το κράτος». Ταυτόχρονα, μέσα από τα ιστορικά γεγονότα, αναδεικνύει τις νομοτέλειες της ταξικής πάλης σε επαναστατικές και μη επαναστατικές συνθήκες.

 

Γκιούρκο Λάσζλο: «Ο Λένιν τον Οκτώβρη»

 

Μέσα από τα ιστορικά γεγονότα και το κλίμα της εποχής αναδεικνύονται γενικευμένα ζητήματα, όπως: Τι σημαίνει ριζική αλλαγή του συσχετισμού υπέρ της εργατικής τάξης, πώς αυτός ο συσχετισμός δεν εξαρτάται από το συσχετισμό στα αστικά όργανα, ποιες είναι οι αντικειμενικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις της επανάστασης, πώς εξελίσσεται ο συσχετισμός μεταξύ της επαναστατημένης εργατικής τάξης και των εξεγερμένων σύμμαχων κοινωνικών δυνάμεων, πώς οι δεύτερες μπορούν να επιδρούν ανασταλτικά ακόμα και σε εκ προθέσεως συνεπείς επαναστάτες...

 

...Είναι πολύ χαρακτηριστική η αναφορά του συγγραφέα στα «λεπτά» όρια μεταξύ της προσαρμογής στην πολιτική και της απώλειας του στόχου. Αναφέρει συγκεκριμένα: «Πόσες ιδιοφυίες της προσαρμογής δε γνώρισε η Ιστορία, που το ελάττωμά τους ήταν ακριβώς η ικανότητά τους για προσαρμογή. Ανταποκρίνονταν σε κάθε καθήκον γιατί προσαρμόζονταν σε κάθε καθήκον. Αλλά στη συνεχή προσαρμογή έσβησε ακριβώς η ουσία των στόχων τους».

 

Μάκη Μαΐλη: «Το αστικό πολιτικό 

σύστημα από το 1950 έως το 1967»

...Η έκδοση αυτή προσφέρεται για πλούσια συμπεράσματα για το σήμερα, χρησιμεύει για να γίνει αντιληπτό ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των αστικών κομμάτων, των κομμάτων τελικά της αστικής διακυβέρνησης, είναι τόσο αβαθές ποτάμι που εύκολα διασχίζεται από τη μια του όχθη στην άλλη. 

Ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα, το εργατικό κίνημα δεν πρέπει να εγκλωβίζονται στις ενδοαστικές αντιθέσεις, στον αστικό κυβερνητισμό, στην επιδίωξη να γίνει ρυθμιστής του «δημοκρατικού αστικού πολιτεύματος», να το «διασώσει» από τη φασιστική ή άλλη παρεκτροπή του, θεωρώντας ότι έτσι θα οδηγήσει στην υπηρέτηση των γενικότερων εργατικών - λαϊκών στόχων, ενώ πρόκειται για επιλογές της ίδιας της καπιταλιστικής εξουσίας. 

Η μελέτη για το αστικό πολιτικό σύστημα της περιόδου 1950 - 1967 προσφέρει κι άλλο ένα διαχρονικής σημασίας συμπέρασμα: Την ανάγκη οι εργατικές - λαϊκές μάζες να μην παρασύρονται από τη δημαγωγία των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων, από τις υποσχέσεις τους.

* Ολόκληρη η παρουσίαση των εκδόσεων (ΕΔΩ) και (ΕΔΩ)

Λατρεμένος όλων των γενεών, ο Σαρλό παραμένει φάρος φωτεινός...

Τα Χριστούγεννα συμπληρώθηκαν 

37  χρόνια  από το  θάνατό  του *

«Μοντέρνοι Καιροί»

Βγήκε για πρώτη φορά στη σκηνή στην ηλικία των 5 ετών, όταν ακόμα η μητέρα του δεν είχε εγκαταλείψει την καριέρα της, για να την αντικαταστήσει ένα βράδυ που ήταν άρρωστη, εκτελώντας με κωμικό τρόπο ένα τραγούδι - σουξέ μέσα σε καταιγισμό χειροκροτημάτων. 

Αργότερα, με μεσολάβηση του πατέρα του, έγινε μέλος του παιδικού θιάσου Οι οκτώ λεβέντες του Λανκασάιρ με μισθό μισή κορόνα τη βδομάδα. Τον Ιούλη του 1903 έγινε μέλος ενός θιάσου και έπαιξε στην παράσταση Τζιμ, το μυθιστόρημα ενός Λονδρέζου, στην οποία υποδυόταν ένα χαμίνι στους δρόμους του Λονδίνου. 

Έμελλε να γίνει η πρώτη παγκόσμια αναγνωρίσιμη φιγούρα της κινηματογραφικής τέχνης, κυρίως μέσω του χαρακτήρα Σαρλό που ενσάρκωνε στις πρώτες ταινίες του. 

Ο λατρεμένος όλων των γενεών Σαρλό διασώζεται από τις φθορές του χρόνου. Γιατί το έργο του, κλασικό, πολιτικό και βαθύτατα ουμανιστικό, απεικονίζει τον άνθρωπο που παρ' όλες τις αντιξοότητες και τα εμπόδια αγωνίζεται να επιβιώσει, που αντιστέκεται στις συμπληγάδες, γι' αυτό και αποτελεί ένα φωτεινό φάρο, μια δέσμη ελπίδας, στις σκοτεινές εποχές της φτώχειας και της κοινωνικής απορρύθμισης.

 «Μοντέρνοι Καιροί»

Πολιτικά μηνύματα

Τα πολιτικά μηνύματα των ταινιών του -πιο έντονα στη δεκαετία του 1930- είχαν κύριο θέμα τη φτώχεια και την εξαθλίωση, όπως στους «Μοντέρνους Καιρούς». 

Η πρώτη ταινία με διαλόγους είναι μια σάτιρα του Αδόλφου Χίτλερ και του ναζισμού. 

Στο «Μεγάλο Δικτάτορα», του 1940, έπαιξε το ρόλο του Αντενόιντ Χίνκελ, δικτάτορα της Τομανίας, εκφράζοντας τα αντιναζιστικά συναισθήματα του αμερικανικού λαού ένα χρόνο πριν την είσοδο των Αμερικανών στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

«Ο μεγάλος δικτάτωρ»

Τον ήρωα του πεινασμένου αλήτη, που ενσάρκωσε για χρόνια στις ταινίες του, τον εμπνεύστηκε, όπως ο ίδιος λέει στην αυτοβιογραφία του, «ένα Σάββατο, μετά το σχολείο, έφτασα σπίτι αλλά δε βρήκα κανέναν εκεί. Ο Σίντνεϊ, όπως συνήθως, έλειπε όλη τη μέρα παίζοντας μπάλα και η νοικοκυρά μού είπε ότι η Λουίζ και ο γιος της είχαν βγει από νωρίς το πρωί. Στην αρχή ένιωσα ανακούφιση, γιατί αυτό σήμαινε πως δε θα είχα να τρίβω πατώματα και να καθαρίζω μαχαίρια. 

Περίμενα μέχρι πολύ μετά την ώρα του μεσημεριανού, οπότε άρχισα να ανησυχώ. Ισως να με είχαν εγκαταλείψει. Καθώς το απόγευμα περνούσε και χανόταν, άρχισαν να μου λείπουν. Τι είχε συμβεί; Το δωμάτιο έδειχνε αγριωπό και ανυπόφορο, τόσο άδειο, που με τρόμαζε. 

 «Το χαμίνι»

Άρχιζα κιόλας να πεινάω, έτσι κοίταξα στο κελάρι, αλλά δεν υπήρχε τίποτε. Δεν μπορούσα να αντέξω άλλο αυτή την αίσθηση του κενού, κι έτσι βγήκα έξω, έρημος, και πέρασα το απόγευμα τριγυρνώντας στα παζάρια που υπήρχαν ολόγυρα. Περιπλανήθηκα στη Λάμπεθ Γουόκ και στη Γάτα, κοιτάζοντας πεινασμένα στα παράθυρα των μαγειρείων τα προκλητικά, αχνιστά ψητά κοψίδια από χοιρινό και βοδινό και τις χρυσοκάστανες τηγανητές πατάτες πνιγμένες στη σάλτσα. 

Έπειτα, για ώρες παρακολούθησα τους διάφορους ψευτογιατρούς να πουλάνε τα παρασκευάσματά τους. Αυτό μου τράβηξε την προσοχή και με καταπράυνε και για λίγο ξέχασα τα χάλια και την πείνα μου».

 

Γνωστός με το υποκοριστικό Τσάρλι, και στην Ελλάδα κυρίως, ως «Σαρλό», ο Σερ Τσαρλς Σπένσερ Τσάπλιν ο νεότερος γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1889 στο Walworth σε μια φτωχή γειτονιά του Λονδίνου.

Οι γονείς του, και οι δύο από το χώρο της Τέχνης, του έμαθαν από πολύ μικρή ηλικία την τέχνη του τραγουδιού και με τη δική τους ενθάρρυνση άρχισε να εμφανίζεται σε θιάσους από πολύ μικρή ηλικία. Στα οχτώ του ήταν ήδη επαγγελματίας ηθοποιός. 

Η μητέρα του, γνωστή με το ψευδώνυμο Λίλι Χάρλι, ήταν τραγουδίστρια στο χώρο της κωμικής όπερας. Η παιδική ηλικία του Τσάρλι Τσάπλιν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, κάτι που ανάγκασε αυτόν και τον ετεροθαλή του αδερφό να «μεγαλώσουν» πολύ γρήγορα και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν τριών ετών. Ο πατέρας του ήταν αλκοολικός και πέθανε όταν ο Τσάπλιν ήταν δέκα ετών. Λίγο πιο πριν, η μητέρα τους κλείστηκε σε άσυλο ανίατων ψυχικών νοσημάτων.

Στη μαύρη λίστα

Ο Τσάρλι Τσάπλιν πραγματοποίησε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σειρά πολιτικών ομιλιών, στις οποίες, ανοιχτά, στήριζε τη Σοβιετική Ενωση. Το γεγονός αυτό τον κατέστησε υποψήφιο -στις θέσεις της εμπροσθοφυλακής μάλιστα- στη μεταπολεμική, μακαρθική, «μαύρη λίστα» των ανθρώπων της Τέχνης και της διανόησης που «συνέβαλαν στην προβολή του κομμουνισμού μέσα από τον κινηματογράφο». 

Προς το τέλος του πολέμου, ο εισαγγελέας τού απαγγέλλει κατηγορίες, σύμφωνα με το νόμο Μαν, για σωματεμπορία, προαγωγή στην πορνεία και ανηθικότητα. 

Λυσσώντας που «όλες οι ταινίες του γίνανε για τον καταπιεσμένο άνθρωπο», όπως ο ίδιος έλεγε, παρακολουθούσαν, κατασυκοφαντούσαν, διέσυραν από τον Τύπο την προσωπική του ζωή, έστησαν δικαστικές σκευωρίες περί «φοροδιαφυγής», «νόθων παιδιών», «βαναυσότητας» στις συζύγους του και πολεμούσαν τις ταινίες του. Αν και αθωώνεται λίγα χρόνια αργότερα, η δίκη καταστρέφει τη δημόσια εικόνα του.

Αν και ο Τσάπλιν επί δεκαετίες ήταν η «χρυσοφόρα φλέβα» του Χόλιγουντ, ο μακαρθισμός τον πολέμησε συστηματικά. Εξαιτίας, αφενός, του κοινωνικού περιεχομένου του έργου του, αλλά και της φιλίας του με τον διωκόμενο από τους ναζί Γερμανό κομμουνιστή συνθέτη Χανς Αϊσλερ και της τόλμης του να ζητήσει από τον Πάμπλο Πικάσο να ενεργήσει για τη συμπαράσταση Γάλλων και άλλων Ευρωπαίων διανοουμένων και καλλιτεχνών στον διωκόμενο από τον μακαρθισμό Χ. Αϊσλερ, ο Τσάπλιν λάβαινε αλλεπάλληλα εξώδικα για ανάκριση από τη μακαρθική Επιτροπή.

Πάντα κυνηγημένος

Το κυνηγητό του Τσάπλιν μπορεί να πει κανένας ότι αρχίζει με την ταινία «Μεσιέ Βερντού». Ο ίδιος ο Τσάπλιν στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε για την ταινία στη Νέα Υόρκη τον Απρίλη του '47, είχε πει αστειευόμενος: «Εμπρός για τη σφαγή». Τα χτυπήματα άρχισαν να φτάνουν από παντού. Τα όσα λέει ο Τσάρλι Τσάπλιν ως «Κύριος Βερντού» (1947) ήταν πρωτοφανή για την άκρως συντηρητική περίοδο του ψυχρού πολέμου και του μακαρθισμού που βίωνε τότε η Αμερική.

«Για την κατηγορία εναντίον μου ότι είμαι κατά συρροήν δολοφόνος, ο ίδιος ο κόσμος δεν το ενθαρρύνει; Δεν παράγει όπλα καταστροφής με σκοπό τη μαζική δολοφονία; Δε διαλύει ανυποψίαστες γυναίκες και μικρά παιδιά σε κομματάκια; Και το κάνει πολύ επιστημονικά. Ως κατά συρροήν δολοφόνος είμαι ερασιτέχνης συγκρινόμενος με αυτούς.

Πόλεμοι, συγκρούσεις, όλα είναι δουλειά. Ενας φόνος σε κάνει εγκληματία, εκατομμύρια φόνοι σε κάνουν ήρωα. Οι αριθμοί σε εξαγνίζουν».

Στα 1952, ο Τσάρλι Τσάπλιν, συνοδευόμενος από την οικογένειά του, αναχώρησε με το υπερωκεάνιο «Κουίν Ελίζαμπεθ» για την Αγγλία. Εκεί έμαθε πως του απαγόρευαν την επανείσοδό του στις ΗΠΑ:

«Μας ειδοποιούσαν» -σημειώνει στην αυτοβιογραφία του- «πως μου απαγόρευαν την επιστροφή στις Ηνωμένες Πολιτείες και πως αν ήθελα να ξαναεπισκεφθώ τη χώρα θα έπρεπε να περάσω από μια ανακριτική επιτροπή της Υπηρεσίας Μεταναστών για να απαντήσω σε κατηγορίες πολιτικής φύσης και ηθικής φαυλότητας. Το πρακτορείο Ηνωμένος Τύπος ήθελε να μάθει αν είχα κάποιο σχόλιο για όλα αυτά. Όλα τα νεύρα μέσα μου τεντώθηκαν. 

Το αν θα ξαναγύριζα σ' αυτήν τη χώρα της δυστυχίας ελάχιστα με ένοιαζε. Θα ήθελα πολύ να τους πω, πως όσο νωρίτερα έφευγα μακριά από αυτή την ατμόσφαιρα που έσταζε μίσος, τόσο το καλύτερο, πως είχα βαρεθεί πια τις προσβολές της Αμερικής και τους ηθικούς της κομπασμούς και πως όλη η υπόθεση είχε καταντήσει φρικτά βαρετή. Ομως όλα τα υπάρχοντά μου βρίσκονταν στην Αμερική και ήμουν τρομοκρατημένος μήπως έβρισκαν κάποιον τρόπο για να μου τα κατάσχουν. 

Εδώ που είχαν φθάσει τα πράγματα, θα μπορούσα να περιμένω την πιο αδίστακτη συμπεριφορά από τη μεριά τους. Ετσι προτίμησα να βγάλω μια πομπώδη ανακοίνωση όπου έλεγα πως θα επέστρεφα και θα απαντούσα στις κατηγορίες τους και πως η άδεια επανεισόδου που μου είχαν δώσει δεν ήταν κάποιο παλιόχαρτο, αλλά ένα έγγραφο που μου παραδόθηκε καλόπιστα από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών - μπλα, μπλα, μπλα».

Μετά από αυτό, παρέμεινε οριστικά στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στο Βεβέ της Ελβετίας, όπου πέθανε στις 25 Δεκέμβρη του 1977. 

Στην Ευρώπη γύρισε άλλες δύο ταινίες: Την αντιμακαρθική σάτιρα Ένας βασιλιάς στη Νέα Υόρκη (1957) και δέκα χρόνια αργότερα την Κόμισσα του Χονγκ Κονγκ με τη Σοφία Λόρεν και τον Μάρλον Μπράντο. 

Στο διάστημα αυτό ταξίδεψε στην Αμερική μόνο μια φορά, το 1972, προκειμένου να παραλάβει το ειδικό Τιμητικό Οσκαρ για τη συνεισφορά του στην έβδομη τέχνη, κερδίζοντας το μεγαλύτερο σε διάρκεια χειροκρότημα στην ιστορία των βραβείων.

*Από τη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ"  του  Ριζοσπάστη.

«...με το μεράκι της δίνει τη συνέχεια αυτής της παράδοσης»

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΡΟΣΑΚΗ  Μεγάλη «ποιήτρια» του πηλού*

 

«Ελευθερία Δροσάκη (70 χρόνια αγώνας για την κεραμική τέχνη, τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία)». Έτσι τιτλοφορεί ο Γιάννης Παπανικολάου (ομότιμος Καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Κρήτης) τη μονογραφία του (εκδόσεις «Gutenberg»). 

Ο λόγος για την αγωνίστρια της ΕΑΜικής Αντίστασης (ήταν μεταξύ των εικαστικών των οποίων την αγωνιστική και καλλιτεχνική προσφορά τίμησε η πρόσφατη έκθεση του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας με θέμα «Αντίσταση και Εικαστικές Τέχνες [1940 - 1967]»), την κορυφαία δημιουργό της σύγχρονης ελληνικής κεραμικής, ζωγράφο και συγγραφέα.

Ο Γ. Παπανικολάου αρχίζει την -αφιερωμένη «στους μαθητές της "Σχολής" Κεραμικής Τέχνης του δήμου Πετρούπολης»- μελέτη του με το ένα κείμενό του το οποίο συνόδευε την έκθεση κεραμικών έργων της Ελευθερίας Δροσάκη που είχε οργανώσει (Δεκέμβρης 2013) η Σχολή Κεραμικής του δήμου Πετρούπολης για να τιμήσει την ανεκτίμητη από την πολιτεία προσφορά της στη σύγχρονη ελληνική κεραμική τέχνη.

Σ' αυτό το κείμενο ο μελετητής, αφού σημειώσει ότι στη «μακρά διαδρομή της, που έχει αποτυπωθεί αναλλοίωτα στα κεραμικά αγγεία όλων των εποχών και περιόδων, Νεολιθική, Κυκλαδική, Μινωική, Μυκηναϊκή, Αρχαϊκή, Κλασική του 5ου αιώνα, Ελληνιστική, Βυζαντινή και η παραδοσιακή λαϊκή μας τέχνη», η ελληνική κεραμική τέχνη «ποτέ δεν έμεινε στάσιμη», αλλά και ότι, «παρόλες τις φυσικές επιδράσεις από την τέχνη των άλλων γειτονικών λαών, ποτέ δεν έχασε τον ελληνικό χαρακτήρα της (...)», επισημαίνει ότι από αυτήν τη μακραίωνη παράδοση η Ελευθερία Δροσάκη δε θα ξεφύγει, αλλά θα περάσει μέσα σ' αυτήν την παράδοση με την απόλυτα δική της «προσωπικότητα», τα δικά της βιώματα: «Έδωσα εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών, πέρασα, αλλά επειδή δεν είχα την απαραίτητη για την εποχή αστυνομική ταυτότητα (1946) και δεν είχα ούτε σπίτι, ούτε δουλειά, ταλαιπωρήθηκα πολύ...  

Τα πρώτα πιάτα που πήγαμε ήταν χαρακτά, ωραία δουλεμένα, όπως μου είχε δείξει ο μπαρμπα - Μηνάς. 

Τα κράτησαν με το ζόρι και είπαν "την άλλη φορά να μας φέρετε με τον Παρθενώνα και με τον τσολιά"».

Κι ενώ η ανάγκη της επιβίωσης την οδήγησε «στην κατάχρηση της έννοιας παράδοση και αντιγραφή», η Ελευθερία Δροσάκη «με το μεράκι της δίνει τη συνέχεια αυτής της παράδοσης», χαράζοντας το «δρόμο για τη νέα ελληνική κεραμική», τονίζει ο Γιάννης Παπανικολάου.

Γεννημένη (1927) στη Θεσσαλονίκη, όπου το 1922 εγκαταστάθηκαν οι γεννημένοι στη Σμύρνη γονείς της, η Ελευθερία Δροσάκη πρωτόμαθε την κεραμική από τον κρητικής καταγωγής, πολυτεχνίτη (αρτοποιό, ποτοποιό, εστιάτορα, κοσμογυρισμένο ναυτικό, αλλά και εξαιρετικό αφηγητή και παραμυθά) παππού της, Δημήτρη Δροσάκη. 

Ο σπουδαιότερος, όμως, «δάσκαλός» της στην κεραμική ήταν ο - επίσης πρόσφυγας στη Θεσσαλονίκη - μεγάλος παραδοσιακός καλλιτέχνης μπαρμπα - Μηνάς Αβραμίδης.

Ο πόλεμος του 1940 βρίσκει την 
Ελευθερία Δροσάκη στο Γυμνάσιο.  

Μαθήτρια ακόμη εντάσσεται στην ΕΠΟΝ. Εγκαταλείπει το σχολείο. Βγαίνει στο βουνό και αγωνίζεται για τη λευτεριά και την προκοπή του λαού της. Απολυτήριο του Γυμνασίου, μετά από αλλεπάλληλες εξετάσεις, κατάφερε να πάρει το 1948. 

Τα βιώματά της από την Κατοχή, την Αντίσταση και τις λυσσαλέες διώξεις ενάντια στους αγωνιστές που απελευθέρωσαν τον τόπο μας στα εμφυλιακά και μετεμφυλιακά χρόνια, τα κατέγραψε στο βιβλίο της «Εν Θεσσαλονίκη» (το βιβλίο αποτελεί ανάγνωσμα στην έδρα της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας του ΑΠΘ). 

Στον επίλογο αυτού του βιβλίου - μαρτυρία η Ελευθερία Δροσάκη λέει: «Πιο πολύ απ' όλους θυμόμουν τον παππού. Τον έβλεπα ολοζώντανο να με κρατάει μικρούλα απ' το χεράκι και να μου λέει: "Σαν θα μεγαλώσεις, θα μάθεις". Δεν χρειάστηκε να μεγαλώσω πολύ, και έμαθα πόσο δύσκολο είναι να παραδεχτείς την ήττα σου όταν είσαι ο θριαμβευτής και πόσο πιο δύσκολο είναι να κλείσεις μέσα σου μια ματωμένη νιότη».


Η Ελευθερία Δροσάκη χρειάστηκε να αγωνιστεί πολύ και για να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών, και για να επιζήσει. 

Αυτόν τον αγώνα για την κεραμική τέχνη και τη ζωή, τον έχει αποτυπώσει σε ένα αυτοβιογραφικό κείμενό της, που, με αφορμή τα 50 χρόνια της καλλιτεχνικής δημιουργίας της, της ζήτησε ο Συνεταιρισμός Κεραμιστών και Αγγειοπλαστών Αμαρουσίου να γράψει και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Κεραμικά Χρονικά» (Οκτώβρης 1995). 

Αυτό το κείμενο αποτελεί ντοκουμέντο για τη νεότερη ελληνική κεραμική, καθώς καταγράφει κεραμίστες και βιοτεχνίες όπου δούλεψε στο Μαρούσι, Χαλάνδρι, Κηφισιά, Φάληρο, Μοσχάτο, Κορυδαλλό, Κοκκινιά.

Ακούραστη, αειθαλής, παθιασμένη και συνεχώς ευρηματική «εργάτρια» της Τέχνης της, η Ελευθερία Δροσάκη εξακολουθεί τη δημιουργική της πορεία, ακόμα και όταν αρρωσταίνει, όπως απέδειξε με έκθεση έργων της τον περασμένο Φλεβάρη. Καθηλωμένη στο κρεβάτι φιλοτέχνησε μια σειρά ζωγραφικών έργων με νέα τεχνική, χρησιμοποιώντας πενάκι και σινική μελάνη.

Στο -πλούσια εικονογραφημένο με κεραμικά έργα της σπουδαίας δημιουργού- βιβλίο περιλαμβάνονται εκτενέστατο αυτοβιο - εργογραφικό κείμενό της, αποσπάσματα δημοσιευμάτων για την κεραμική της, καθώς και στοιχεία για τη ζωγραφική και το λογοτεχνικό της έργο.

Θα κλείσουμε την αναφορά μας σ' αυτήν την ξεχωριστή αγωνίστρια του λαού, της ζωής και της Τέχνης, με την επισήμανση του Γ. Παπανικολάου: Η Ελευθερία Δροσάκη «το έργο της το κυοφορεί με το σπέρμα της πολιτιστικής κληρονομιάς και της Ιστορίας μας και σε κάθε φάση το έργο της κυοφορείται βαθμιαία και επώδυνα, για να βαδίσει στο επόμενο».

*Από τη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ"  του Ριζοσπάστη. 
 

Κινηματογράφος: Οι ταινίες της βδομάδας...χωρίς εκπλήξεις και γεύσεις εκλεκτές...

 «Γκρέϊς του Μονακό»

 Πτωχό το χριστουγεννιάτικο κινηματογραφικό τραπέζι, χωρίς εκπλήξεις και γεύσεις εκλεκτές... Ευτυχώς που εξακολουθούν να προβάλλονται κάποιες αξιόλογες ταινίες... 

Στο «Αστυ», για 3η βδομάδα ο «Λευκός θεός» του Κορνέλ Μουντρούτσο (Δείτε εδώ το Trailer) 

Στο «Πτι Παλαί» το «Ένα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξή του» του Ρόι Αντερσον (Δείτε εδώ το Trailer) 

και το «Κελί από χρυσάφι» του Ντιέγκο Κεμάδα - Ντίεζ στην «Αλκυονίδα» 

(Δείτε εδώ το Trailer). 

Όσο για τις υπόλοιπες, η κωμωδία «Μια νύχτα στο Μουσείο: Το μυστικό του Φαραώ» (2014) του Σάουν Λέβι, μια αγγλοαμερικάνικη παραγωγή με τον Μπεν Στίλερ (Δείτε εδώ το Trailer).

«Ο έβδομος γιος» (2014) σε έκδοση 3D, σε σκηνοθεσία Σεργκέι Μποντρόφ, με τον Τζεφ Μπρίτζες και την Τζουλιάν Μουρ. Μια φτηνή εποποιία, συμπαραγωγής ΗΠΑ, Αγγλίας, Καναδά και Κίνας, πνιγμένη στα στερεότυπα, στα ειδικά εφέ και σε υπόλοιπα συστατικά που χτίζουν μεγαλεπήβολα θεάματα με φαντασία gothic (Δείτε εδώ το Trailer). 

«Το μονοπάτι του θανάτου» (2014), θρίλερ αμερικάνικης παραγωγής σε σκηνοθεσία Σκοτ Φρανκ με τον Λίαμ Νίσον, ως αλτρουιστή ιδιωτικό ντετέκτιβ, σε ρόλο περιπλανώμενου ιππότη μέσα στη βίαιη μεγαλούπολη (Δείτε εδώ το Trailer) 

και, τέλος, σε κινούμενα σχέδια ένας ακόμα «Αστερίξ: Η κατοικία των θεών» (2014) σε 3D έκδοση και σε σκηνοθεσία των Αλεξάντρ Αστιέ και Λουί Κλισί. Γαλλική παραγωγή με πετυχημένη εικονογράφηση των εθνικών ηρώων του γαλατικού χωριού για οικογενειακή διασκέδαση. Προβάλλεται και με ελληνικούς υπότιτλους αλλά και μεταγλωττισμένη  (Δείτε εδώ το Trailer)... 

«Γκρέϊς του Μονακό» (Grace of Monaco) του Ολιβιέ Νταάν 

Πολυδιαφημισμένη η ταινία για την Γκρέις Κέλι, έστω με αρνητικούς τόνους! 

Το πράγμα άρχισε με τη σύγκρουση του σκηνοθέτη με τον Αμερικανό διανομέα, συνεχίστηκε με τη σφοδρή κριτική των παιδιών της Κέλι που αποκάλεσαν «φάρσα», τη διαφημιζόμενη ως δράμα παραγωγή και ολοκληρώθηκε με το «χτύπημα» σύσσωμης της κριτικής μετά την προβολή της ταινίας, τον περασμένο Μάη, στις Κάννες. 

Το ότι η ταινία δεν παρουσιάζει το παραμικρό ενδιαφέρον δεν συνιστά λόγο ικανό να εμποδίσει την προσέλευση του κοινού, δεδομένου ότι οι κινηματογραφικές παραγωγές που εισβάλλουν στον οριοθετημένο χώρο των κουτσομπολίστικων εντύπων έχουν αποδειχθεί στεγανές στην όποια αρνητική κριτική, αφού οι εν δυνάμει αποδέκτες «διδάσκονται» και, καθημερινά «εξασκούνται», στην ηδονοβλεψία στις κρεβατοκάμαρες των επωνύμων. 

Η ταινία δίνει μια συνοπτική εικόνα της χολιγουντιανής σταρ Γκρέις Κέλι - που συναντά τον πρίγκιπα του Μονακό, τον παντρεύεται και χρίζεται πριγκίπισσα. 

Το γεγονός ότι η Γκρέις εγκατέλειψε το χόλιγουντ, τον τόπο που γεννιούνται και παίρνουν ζωή οι μύθοι, για τον πρίγκιπα του Μονακό, συνιστά μύθο από μόνο του... (Περισσότερα  ΕΔΩ)

Το ημερολόγιο της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ για το 2015, είναι αφιερωμένο στα 70 χρόνια της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών

Με πλούσιο και μοναδικό φωτογραφικό - αρχειακό υλικό και ιστορικά στοιχεία για την τεράστια προσφορά του ηρωικού Κόκκινου Στρατού και του λαού της ΕΣΣΔ αλλά και των αντιστασιακών κινημάτων των λαών της Ευρώπης, στα οποία πρωτοστάτησαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα, κυκλοφόρησε, ήδη, το Επετειακό Ημερολόγιο του 2015 της Πανελλήνιας Ενωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης και Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ), αφιερωμένο στα 70 χρόνια από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.

Μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου προβάλλουν βασικά ιστορικά γεγονότα - σταθμοί και παρατίθενται στοιχεία για το Έπος που έγραψε ο Σοβιετικός Λαός με τον Κόκκινο Στρατό του, στον τιτάνιο αγώνα για την ήττα του φασιστικού τέρατος, καταδιώκοντας τα ναζιστικά γερμανικά στρατεύματα μέχρι τη «φωλιά» του ναζισμού, στο Βερολίνο, και τη συνθηκολόγηση.

Παράλληλα με το μοναδικό φωτογραφικό υλικό που περιέχεται στο Ημερολόγιο 2015 της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ και άλλα στοιχεία, παρουσιάζεται και η προσφορά των αντιστασιακών κινημάτων που έδρασαν στα μετόπισθεν των κατεχόμενων χωρών της Ευρώπης, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής. 

Και, πρώτα απ' όλα, παρουσιάζεται η μεγάλη συνεισφορά του ελληνικού αντιστασιακού κινήματος -το μεγαλύτερο αναλογικά με τον πληθυσμό της χώρας- του έπους του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ κ.λπ. την περίοδο της τετράχρονης τριπλής κατοχής της χώρας. 

Του ΕΑΜικού αντιστασιακού έπους, που οργανωτής, καθοδηγητής και ραχοκοκαλιά του ήταν το τιμημένο ΚΚΕ.

Καθημερινά, θα διατίθεται: 

Στα Κεντρικά Γραφεία της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ: Μαυρομματαίων 12, Αθήνα. Τηλέφωνο: 210.8222.952, Φαξ: 210.8834.093. 

Στα κατά τόπους παραρτήματα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ.

Από τη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΚΗ"  του  Ριζοσπάστη.

Η δύναμη του βιβλίου είναι μεγάλη...

Συνέντευξη του «Ρ» με την Ελένη Μπιμπίρη, φιλόλογο*

 

«Το διάβασμα λογοτεχνικών βιβλίων συμβάλλει στη διαμόρφωση ολοκληρωμένης προσωπικότητας του νέου ανθρώπου και ειδικότερα στην περίοδο της εφηβείας. 

Είναι ένας ακόμη τρόπος για να γνωρίσει ο έφηβος τη φύση, την κοινωνία, τον άνθρωπο. Γι' αυτό και είναι σημαντικό δάσκαλοι, εκπαιδευτικοί, γονείς να παροτρύνουν τα παιδιά κάθε ηλικίας να διαβάζουν... »

Σήμερα, ο «Ριζοσπάστης» μιλά με την Ελένη Μπιμπίρη, φιλόλογο, γι' αυτό το θέμα και προτείνει στους αναγνώστες βιβλία από τη «Σύγχρονη Εποχή» που μπορούν να αγοράσουν σαν ένα πολύτιμο δώρο για νέους αυτές τις μέρες.

«Μέσα από το λογοτεχνικό έργο ο νέος προβληματίζεται πάνω σε κοινωνικά ζητήματα, βλέπει την προσπάθεια του ανθρώπου για την επίλυσή τους και τις αγωνίες που τη συνοδεύουν, τα πάθη και τις χαρές, μαζί με τις συμφορές της ζωής. Το βιβλίο γεμίζει τον έφηβο με συναισθήματα, με ιδέες, αξίες, θετικά πρότυπα», λέει η Ελ. Μπιμπίρη. 

Και συνεχίζει: «Δε χωράει αμφιβολία το πόσο σημαντική είναι επίσης η ανάγνωση κειμένων υψηλής λογοτεχνικής και γλωσσικής αξίας για την παραπέρα καλλιέργεια της γλωσσικής ικανότητας του έφηβου. Ολα αυτά συμβάλλουν στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του νέου, στην ολοκλήρωσή του ως υποκειμένου που θα σκέπτεται, θα κρίνει, θα δρα και θα αποφασίζει για τη ζωή και το μέλλον του». 

Και συνεχίζει: «Το να αγαπήσει κάποιος το διάβασμα μπορεί σίγουρα να ξεκινά από τα μικράτα του, αλλά και στην ηλικία των 13 - 18 ετών, η συμβολή του καλού βιβλίου παίζει καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Στην ηλικία αυτή, αναπτύσσεται η κριτική ικανότητα, εξελίσσεται συναισθηματικά».

Η Ελ. Μπιμπίρη επισημαίνει και τον ρόλο που καλείται να παίξει ο εκπαιδευτικός για να βοηθήσει το μαθητή του να αγαπήσει το βιβλίο, αλλά και τη σημασία που έχουν οι σχολικές βιβλιοθήκες. 

«Όταν το παιδί φτάσει στη σχολική ηλικία, έρχεται ο δάσκαλος να συνεχίσει αυτό που ήδη έχει ξεκινήσει από το σπίτι κατά τη βρεφική και νηπιακή ηλικία. 

Ο δάσκαλος πρέπει να βοηθήσει το παιδί να αγαπήσει το βιβλίο. Είναι υποχρέωσή του να το κατευθύνει να αποκτήσει σιγά σιγά κριτήριο, ώστε το παιδί να επιλέγει μαζί του, μαζί με τους γονείς του, τους συνομήλικούς του ή και μόνο του τα κατάλληλα βιβλία για διάβασμα, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα και την ηλικία του. 

Φυσικά, ο δάσκαλος θα πρέπει να έχει τα μέσα για να κάνει κάτι τέτοιο. 

Η σημασία των σχολικών βιβλιοθηκών για το διδακτικό και παιδαγωγικό έργο του δασκάλου είναι τεράστια. Οι σχολικές δανειστικές βιβλιοθήκες δεν πρέπει να λείπουν από κανένα σχολικό κτίριο οποιασδήποτε βαθμίδας εκπαίδευσης. Δυστυχώς, δεν υπάρχει η δυνατότητα όλα τα παιδιά να έχουν στο σπίτι τους βιβλιοθήκη, αν και θα έπρεπε.

Γι' αυτό, ακόμα περισσότερο σήμερα, λόγω των οικονομικών συνθηκών, οι σχολικές, οι δημοτικές ή οι κινούμενες κατά περιφέρεια βιβλιοθήκες μπορούν να παίξουν το ρόλο τους και οι βιβλιοθηκονόμοι να βοηθήσουν τον εκπαιδευτικό στην προσπάθειά του. 

Γονείς και εκπαιδευτικοί μπορούν και πρέπει να απαιτήσουν τα απαραίτητα κονδύλια για τη δημιουργία σχολικών δανειστικών βιβλιοθηκών».

Άλλωστε, όπως είναι διαμορφωμένο σήμερα το σχολείο, κυριαρχούν η αποσπασματικότητα και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας. 

Μας λέει χαρακτηριστικά «Ακόμα και το μάθημα της λογοτεχνίας στο Λύκειο γίνεται με τη μέθοδο του πρότζεκτ με τη χρήση υπολογιστή, υποβαθμίζοντας με αυτό τον τρόπο το ρόλο της ανάγνωσης και προσέγγισης των λογοτεχνικών κειμένων, οδηγεί στην απομάκρυνση του μαθητή και εφήβου από το βιβλίο. 

Ο μαθητής δέχεται καταιγισμό πληροφοριών και κειμένων αμφίβολης ποιότητας από το διαδίκτυο και το σχολείο με τη διαδεδομένη πλέον χρήση των νέων τεχνολογιών, όπως ορίζουν τα αναλυτικά προγράμματα διαθεματικότητας στο Γυμνάσιο και του "νέου" Λυκείου».

*Από  τη στήλη  "ΝΕΟΛΑΙΑ"  του  Ριζοσπάστη.

Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, «Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη»

Στην ταβέρνα του Πατσοπούλου, ενώ ο βορράς εφύσα, και υψηλά εις τα βουνά εχιόνιζεν, ένα πρωί, εμβήκε να πίη ένα ρούμι να ζεσταθή ο μαστρο-Παύλος ο Πισκολέτος, διωγμένος από την γυναίκα του, υβρισμένος από την πενθεράν του, δαρμένος από τον κουνιάδον του, ξορκισμένος από την κυρά-Στρατίναν την σπιτονοικοκυράν του, και φασκελωμένος από τον μικρόν τριετή υιόν του, τον οποίον ο προκομμένος ο θείος του εδίδασκεν επιμελώς, όπως και οι γονείς ακόμη πράττουν εις τα «κατώτερα στρώματα», πως να μουντζώνη, να βρίζη, να βλασφημή και να κατεβάζη κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατά και κόλλυβα. Κι έπειτα, γράψε αθηναϊκά διηγήματα!...

...Εισήλθε, ριγών, ο μαστρο-Παυλάκης και εζήτησεν ένα ρούμι. Το παιδί του καπηλείου, οπού τον ήξευρε καλά, του είπε -Έχεις πεντάρα;

Ο άνθρωπος έσεισε τους ώμους με τρόπον διφορούμενον. -Βάλε συ το ρούμι, είπεν.

Πως να έχει πεντάρα; Καλά και τα λεπτά, καλή η δουλειά, καλό και το κρασί, καλή κι η κουβέντα, όλα καλά. Καλλίτερον απ” όλα η ραστώνη, το ντόλστσε φαρ νιένττε των αδελφών Ιταλών. 

Αν εις αυτόν ανετίθετο να συντάξη τον κανονισμόν της εβδομάδος, θα ώριζε την Κυριακήν δια σχόλην, την Δευτέραν δια χουζούρι, την Τρίτην δια σουλάτσο, την Τετάρτην, Πέμπτην και Παρασκευήν δι εργασίαν, και το Σάββατον δια ξεκούρασμα. Ποιός λέει, ότι αι εορταί είναι πάρα πολλαί δια τους ορθοδόξους Έλληνας, και αι εργάσιμοι είναι πολύ ολίγαι; Αυτά τα λέγουν όσοι δεν έκαμαν ποτέ σωματικήν εργασίαν και ηξεύρουν μόνον δια τους άλλους να θεσμοθετούν.

Ακριβώς την ώραν ταύτην ήλθεν απ” αντικρύ ο Δημήτρης ο φραγκορράφτης, δια να πίη το πρωινόν του. Μόνην παρηγορίαν είχε, να κάμνη αυτά τα συχνά ραξιδάκια, καθώς τα ωνόμαζε. Διέκοπτεν επί πέντε λεπτά την εργασίαν του, δέκα φοράς την ημέραν, και ήρχετο να πίνη ένα κρασί. Έπαιρνεν εργασίαν από τα μαγαζιά και εδούλευεν ως κάλφας εις το δωμάτιόν του. Εισήλθε και παρήγγειλεν ένα κρασί. Είτα, ιδών τον Παύλον -Βάλε και του μαστρο-Παυλάκη ένα ρούμι, είπεν.

Ως από Θεού σταλμένος, δια να λύση το ζήτημα της πεντάρας, μεταξύ του πελάτου και του υπηρέτου, εκάθισε πλησίον του Παύλου και ήρχισε τοιαύτην ομιλίαν, η οποία ήτο μεν συνέχεια των ιδίων λογισμών του, εις δε τον Παύλον εφάνη ως συνηγορία υπέρ των ιδικών του παραπόνων. 

-Που σκόλη και γιορτή, μαστρο-Παυλέτο, φίλε μου, είπεν ούτε καθισιό, ούτε χουζούρι. Τ” Άη-Νικολάου δουλέψαμε, τ” Άη-Σπυρίδωνα δουλέψαμε, την Κυριακή προχθές δουλέψαμε. Έρχονται Χριστούγεννα, και θαρρώ, πως θα δουλεύουμε, χρονιάρα μέρα…

Ο Παύλος έσεισε την κεφαλήν.

-Θέλω κάτι να πω, αλλά δεν ξέρω για να τα σταμπάρω περί γραμμάτου μαστρο-Δημήτρη μου, είπε. Μου φαίνεται, πως αυτοί οι μαστόροι, αυτοί οι αρχόντοι, αυτή η κοινωνία πολύ κακά έχουνε διωρισμένα τα πράγματα. Αντί να είναι η δουλειά μοιρασμένη ίσια τις καθημερινές, πέφτει μονομιάς και μονομπάντα. Δουλεύουμε βιαστικά τις γιορτάδες, και ύστερα χασομερούμε εβδομάδες και μήνες τις καθημερινές.

-Είναι και η τεμπελιά εις το μέσο, είπε μετά πονηράς αυθαδείας το παιδί του καπηλείου, ωφεληθέν από μίαν στιγμήν, καθ” ην ο αφέντης του είχεν ομιλίαν εις το κατώφλιον της θύρας και δεν ηδύνατο ν” ακούση.

-Ας είναι, τί να σου κάμη η προκομμάδα και η τεμπελιά; είπεν ο Δημήτρης. Το σωστό είναι, πολλά κεσάτια και ολίγη μαζωμένη δουλειά. Καλά λέει ο μαστρο-Παύλος. Άλλο αν είμαι ακαμάτης εγώ, ας πούμε, ή ο Παύλος, ή ο Πέτρος, ή ο Κώστας ή ο Γκίκας. Εμένα η φαμίλια μου δουλεύει, εγώ δουλεύω, ο γυιός μου δουλεύει, το κορίτσι πάει στη μοδίστρα. Και μ' όλα αυτά, δεν μπορούμε ακόμα να βγάλουμε τα νοίκια της κυρα-Στρατίνας.

Δουλεύουμε για την σπιτονοικοκυρά, δουλεύουμε για τον μπακάλη, για τον μανάβη, για τον τσαγκάρη, για τον έμπορο. Η κόρη θέλει το λούσο της, ο νέος θέλει το καφενείο του, το ρούχο του, το γλέντι του. Ύστερα, κάμε προκοπή...

Καλά  Χριστούγεννα και  ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ.

Ολόκληρο το διήγημα (ΕΔΩ)