Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

Η πρωτιά στη Λατινική Αμερική...

«Κελί από χρυσάφι» *


Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Ισπανού Ντιέγκο Κεμάδα-Ντίεζ -του επί 20ετία βοηθού σκηνοθέτη βαρύγδουπων ονομάτων, μεταξύ άλλων του Κεν Λόουτς και σήμερα εγκατεστημένου στην Αμερική- εμπνευσμένη από μαρτυρίες μεταναστών, μας βυθίζει στην κόλαση ενός οδοιπορικού απελπισίας προς τις ΗΠΑ, τη Γη της Επαγγελίας του «αμερικανικού ονείρου» με τους ελεύθερους σκοπευτές να καλωσορίζουν με σφαίρες όσους περνούν τα σύνορά της. 
 
Τρεις νεαροί από τις παραγκουπόλεις της Γουατεμάλας -αναμεταξύ τους μια κοπέλα καμουφλαρισμένη σε αγόρι για το δρόμο- και ένας παρείσακτος συνομήλικος Ινδιάνος. Μαζί αντιμετωπίζουν τους κινδύνους του δρόμου. 
 
Τους οργανωμένους ληστές, τους διεφθαρμένους αστυνομικούς, τις οπλισμένες εγκληματικές συμμορίες που απαγάγουν, βιάζουν και εμπορεύονται νεαρές γυναίκες... 
 
Άξονας στην ταινία, που δικαίως έλαβε το 1ο βραβείο στη Θεσσαλονίκη φέτος, η έννοια σύνορο ως όριο και αποκλεισμός. Γραμμή που χωρίζει φτωχούς και πλούσιους. Ο Ντίεζ βρίσκεται κοντά στο ντοκιμαντέρ και γνωρίζει πώς να χρησιμοποιεί το κύριο εργαλείο της μυθοπλασίας, τη δραματουργία. Το μείγμα αυτό κάνει την ταινία εντυπωσιακή.
 
Η δύναμη αυτής της τραχιάς, ασυμβίβαστης και σοκαριστικής ταινίας κείται στον τρόπο που το «ντοκιμαντέρ» και το «μυθοπλαστικό» αλληλοτροφοδοτούνται και αλληλοξεγελώνται, πατώντας στην απόφαση της ανάδειξης και κατάδειξης της ωμότητας της πραγματικότητας. 

Πρόκειται για σπουδαία ταινία, σε σημεία εύθραυστη, αλλού φρικιαστικά βίαια πάνω στη μοίρα των μεταναστών. Όλα ιδωμένα με βλέμμα ψυχρό, μέσα από την οπτική της εφηβείας, ενώ ο σκηνοθέτης πασχίζει και κρατά με μαεστρία τη βία εκτός πεδίου. 

Παρά τη σαφήνεια των εικόνων και περιγραφών πάνω στους οποίους χτίζεται η ταινία, δεν συνιστά ταινία με «θέση», δεν αναδεικνύει δηλαδή ένα καυτό γεωπολιτικό πρόβλημα, αλλά είναι μια ταινία οι θεματικές της οποίας συντάσσονται με την αφηγηματική γραμμή, με την ανάσα της μυθοπλασίας και την εξέλιξη των χαρακτήρων. 

«Η κοινωνική πραγματικότητα στη Λατινική Αμερική -λέει ο Ντίεζ- απαιτεί έναν κινηματογράφο απόλυτα συνυφασμένο με τον κόσμο, έτσι όπως είναι. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να κάνω ταινίες βαθιά ριζωμένες στη σύγχρονη κοινωνία. Ο πραγματικός ρεαλισμός, εξάλλου, τα έχει όλα: τη φαντασία και τη λογική, το μαρτύριο και την ουτοπία, την ευτυχία και τον πόνο της ύπαρξης».

Η ταινία, με ταλαντούχα σκηνοθεσία και αξιοπρόσεχτες ερμηνείες, είναι φορτισμένη με την αλήθεια και τη δύναμη ενός ντοκιμαντέρ, με τη συγκίνηση που προκαλεί ένα λογοτεχνικό κείμενο, με το λυρισμό, με έντονο το περιπετειώδες και το επικό στοιχείο, αρχίζει να βρίσκει ουσιαστική ισορροπία και να αποκτά βαρύτητα κάπου στη μέση. 

Έκτοτε η κατεύθυνση που ακολουθεί είναι εκπληκτική... 
 (αποκλειστικά στην «Ααβόρα»).

Με τους: Μπράντον Λόπεζ, Κάρεν Μαρτίνεζ, Ροντόλφο Ντομίνγκεζ, κ.ά.
Παραγωγή: «La Jaula De Oro», Μεξικό, Ισπανία, Γουατεμάλα (2013).
 
*Από τη στήλη  "ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ"  του  Ριζοσπάστη.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου