«Διασταυρούμενες ζωές» (Krugovi) του Σρεντάν Γκολούμποβιτς

Ένα σερβικό α-ρι-στούρ-γη-μα!!!*

Η μετά το Πάσχα κινηματογραφική εβδομάδα διαθέτει πλούτο υλικού και καλύπτει όλο το εύρος της βαθμολογικής γκάμας. Στην υψηλότερη κλίμακα βρίσκεται η σερβική ταινία της AMA films «Διασταυρούμενες ζωές» (2013), που προβάλλεται αποκλειστικά στο «Άστυ». Τη χείριστη θέση καταλαμβάνει επάξια η αισχρή ταινία του παλαίμαχου Πολωνού σκηνοθέτη Αντρέι Βάιντα για τον Βαλέσα... Στο ενδιάμεσο κινούνται ταινίες αδιάφορες κι ενδιαφέρουσες...

Κριτική: Τζία Γιοβάνη

Εύγε! Ας γραπώσουμε την ευκαιρία να δούμε ένα, βαθιά γειωμένο στο παρόν, σπουδαίου λόγου, γλώσσας και ωριμότητας, σινεμά, με την ανθρώπινη φύση στην καλύτερη και στη χειρότερή της εκδοχή. 

Η αξία της ταινίας δεν εστιάζεται στο καθεαυτό πραγματικό συμβάν, αλλά στον τρόπο που ο σκηνοθέτης επεξεργάστηκε τη θεματική και τις διαστάσεις της, κι έστησε τη μυθοπλασία και τις αφηγηματικές του στρατηγικές, ώστε να εξαγάγει και να μεταδώσει αποτελεσματικά το μήνυμα που εκείνος, ως δημιουργός του έργου τέχνης, θέλει να δώσει.

 

Εύγε ξανά! 

Ο Γκολούμποβιτς ξεκινά με ένα γεγονός που συνέβη το 1993, μέρα μεσημέρι, στην πλατεία της σερβοκρατούμενης τότε πόλης Τρεμπίνιε της Βοσνίας. Αφού εισάγει με ακαδημαϊκή μαεστρία τους πρωταγωνιστές των ιστοριών που θα συναντήσουμε παρακάτω, δείχνει το νεαρό Σέρβο στρατιώτη Μάρκο να εμποδίζει ομάδα τριών θερμοκέφαλων Σέρβων στρατιωτών που κακοποιούν βίαια ένα μουσουλμάνο περιπτερά, για γελοία αφορμή. 

Από τη Βοσνία του χθες, μεταφερόμαστε 12 χρόνια μετά σε εργατικές συνοικίες γερμανικής πόλης, όπου «φιλοξενούνται» οι ξεπουλημένοι από τις χώρες τους μετανάστες, όπου τα παιδιά της εργατικής τάξης διδάσκονται στα σχολειά τον ύμνο της ΕΕ, τον οποίο παίζουν επιδεικτικά με φλογέρα.

Παρά τις διαφορετικές εθνότητες που εμπλέκονται στην ίντριγκα, η ταινία παίρνει απόσταση από κάθε τι εθνικιστικό, η σερβομουσουλμανική σύγκρουση μένει απ'έξω, η όποια τέτοια φόρτιση επιβλήθηκε άνωθεν και έξωθεν ακριβώς για να βρει αποδέκτες τους γνωστούς «νταήδες», που έκαναν πρακτικά τη δουλειά του διεθνούς ιμπεριαλισμού. 

 

Γι' αυτό ακριβώς έχει τεράστια σημασία το ότι η 

θανατηφόρα συμπλοκή γίνεται μεταξύ ομοεθνών. 

 

Οι ιστορίες δε, που διαδραματίζονται στο «σήμερα» σε δύο γεωγραφικούς τόπους, πηγάζουν από το «χθες» που παραμένει σταθερά στο επίκεντρο της αφήγησης, ως μόνιμο σημείο αναφοράς, ως μήτρα του κακού, ως το αντικείμενο που, πέφτοντας στο νερό, δημιουργεί ομόκεντρους κύκλους... Ο Γκολούμποβιτς μέσα σε αισθητική άκρατου ρεαλισμού, παίζει με μοναδικό του χαρτί την αλήθεια...  Δείτε εδώ το Trailer  

Από τη στήλη  "ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ" του Ριζοσπάστη.