Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Αφιερωμένο σε όσους λαβώθηκαν από τον έρωτα αυτό το καλοκαίρι.

"..κάποια στιγμή θα καταλάβεις τι είναι να χάνεται
μια τέτοια αγάπη"


Un ano de amor
Μουσική: Nino Ferrer
Τραγούδι: Luz Cazal

Ότι είχαμε έχει τελειώσει.
Και λυπάμαι αν είναι αυτό το τέλος μιας τέτοιας αγάπης
Αν φύγεις τώρα, δεν θ' αργήσεις να καταλάβεις
ότι οι μέρες είναι ατελείωτες και άδειες χωρίς εμένα.

Και τη νύχτα, αχ τη νύχτα, για να μη νιώθεις μοναξιά,
θα θυμηθείς τις ξέγνοιαστες μέρες που ζήσαμε μαζί,
θα θυμηθείς τη γεύση των φιλιών μου,
κι έτσι, σε μια στιγμή θα καταλάβεις
τι είναι να χάνεις μια τέτοια αγάπη.

Τώρα δεν μπορείς να φανταστείς τι θα γίνει
όταν όλα θα έχουν χαθεί για μας, και πόσο θα πονάς
αν σκορπίσεις τώρα ότι κέρδισες και δεν φέρεις πίσω,
τις όμορφες στιγμές που σου χάρισα.
Και τη νύχτα...

Αφιερωμένο σε όσους λαβώθηκαν από τον έρωτα αυτό το καλοκαίρι.

Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

"17 Aυγούστου 1944" Χρονικό μνήμης

"Πως να το ξεχάσω κείνο το παιδί/στο περιβολάκι του Άι Νικόλα
έπινε τον ήλιο σαν χλωρό κλαδί/ πριν τον θυμηθούν τα πολυβόλα"

Αυτό το παιδί εκτελέστηκε από τους γερμανοταγματασφαλίτες στο Μπλόκο της Κοκκινιάς.
Μα πως μπορεί να το χωρέσει νους ανθρώπου; Πως να το δεχτείς; Πως μπόρεσαν να σκοτώσουν αυτό το παιδί; Αυτή την ζωγραφιά; Μόνο μια εξήγηση μπορείς να δώσεις. Είναι τέτοια η φασιστική ασχήμια, το άδικο, που προκαλείται από την βίαιη υποστήριξη της τάξης των εκμεταλλευτών, ώστε, όχι μόνο εξοντώνουν όσους αντιστέκονται αλλά και ότι τονίζει, ότι "αναδεικνύει" αυτήν την ασχήμια.
Πόσους ανθρώπους θα σκοτώσουν ακόμα; Πόση ομορφιά; Αλλά θα είναι η ομορφιά, στο τέλος, που θα τους παραδώσει. Θάναι μια νύχτα λυτρωτική, για όλο τον κόσμο αλλά κυρίως δικαίωση για τα θύματα του φασισμού και προ πάντων για τον Στελάκη. Ναι θα είναι η ομορφιά που θα τους παραδώσει, και θα είναι μια λαμπερή νύχτα ενός πανσέληνου Αυγούστου.



Από την "Αθανασία"
Μουσική: Μάνος Χατζηδάκις
Ποίηση: Νίκος Γκάτσος
Τραγούδι: Μάκης
Κιθάρα: Γιώργος

"Κοίτα με στα μάτια"


Κοίτα με στα μάτια κι έλα πιο κοντά / Άγια μου καρδιά κι αγαπημένη
Άκουσα κι απόψε πόρτα να βροντά / πέτρες θα κυλάν οι πεθαμένοι
Πως να το ξεχάσω κείνο το παιδί / στο περιβολάκι του Αι Νικόλα
έπινε τον ήλιο σαν χλωρό κλαδί / πριν τον θυμηθούν τα πολυβόλα
Κοίτα με στα μάτια και με το σουγιά /πάρε από τη φλέβα μου μελάνι
γράψε τ' όνομά του στην αστροφεγγιά / χέρι φονικό να μη το φτάνει
- Που είσαι Πέτρο; Που είσαι Γιάννη;
Στου κάτω κόσμου το συντριβάνι / Νεράκι πίνω να λησμονήσω.
- Γύρισε πίσω, ΓΥΡΙΣΕ ΠΙΣΩ!!!


ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ

"Στις 6:00 π.μ., ακούγονται τα "χωνιά" στους δρόμους της Κοκκινιάς. Όχι τα χωνιά της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ που καλούσαν κάθε τόσο τον Κοκκινιώτικο λαό σε αντίσταση και του έδιναν κουράγιο, μα τα "χωνιά" των ταγματασφαλιτών:
"Προσοχή - προσοχή! Σας μιλάνε τα τάγματα ασφαλείας. Όλοι οι άνδρες από 14 έως 60 ετών να πάνε στην πλατεία της Οσίας Ξένης για έλεγχο ταυτοτήτων. Όσοι πιαστούν στα σπίτια τους θα τουφεκίζονται επί τόπου"
Έτσι ξεκίνησε η τραγωδία. Άλλη μια αιματοβαμμένη σελίδα της ηρωικής αντίστασης του Ελληνικού λαού, του λαού της Κοκκινιάς, το Μπλόκο της Κοκκινιάς.
"Δεκάδες γερμανικά καμιόνια είχαν περικυκλώσει και έσφιγγαν τον κλοιό, από τον Κορυδαλλό, Αιγάλεω, Δαφνί, και Ρέντη μέχρι Κερατσίνι, Φάληρο και Πειραιά.
Μαζί με τους Ναζί κατακτητές καταφθάνει στην προσφυγούπολη του Πειραιά ..και το μηχανοκίνητο τμήμα του δοσίλογου Ν. Μπουραντά. Περί τους 3.000 βαριά οπλισμένους - με πολυβόλα, όλμους, μυδράλια, αυτόματα- Γερμανούς και Έλληνες ταγματασφαλίτες...Γύρω στις 8:00 π.μ., η πλατεία της Οσίας Ξένης, αλλά και οι γύρω δρόμοι, έχουν γεμίσει από κόσμο. Περίπου 25.000 άτομα...Η ζέστη είναι αφόρητη και αρκετοί είναι αυτοί που λιποθυμούν και ζητούν εναγωνίως λίγες σταγόνες νερό. Όσες γυναίκες προσπαθούν να πλησιάσουν με τις πήλινες στάμνες, για να τους προσφέρουν λίγο νερό, κακοποιούνται μπροστά σε όλους.... Οι γερμανοτσολιάδες πιάνουν δουλειά...Ο ρόλος τους είναι συγκεκριμένος. Ως γνήσιοι προδότες υποδεικνύουν ποιους να εκτελέσουν... Ο γνωστός χαφιές της Κοκκινιάς, Μπατράνης διακρίνει μέσα στο πλήθος τον λοχαγό του ΕΛΑΣ Αποστόλη Χατζηβασιλείου και με ειρωνεία τον χαιρετά "τα σέβη μου λοχαγέ" και δίνει το σύνθημα. Αφού του βγάζουν το μάτι με την ξιφολόγχη και του σχίζουν τα μάγουλα, τον περιφέρουν ανάμεσα στο πλήθος των συγκεντρωμένων ζητώντας του να προδώσει. "Πατριώτες, ψηλά το κεφάλι. Μη φοβάστε. Δεν πρόκειται να προδώσω κανέναν" φωνάζει με όση δύναμη του είχε απομείνει ο ΕΛΑΣίτης λοχαγός. Τον σέρνουν και τον κρεμούν.
Λίγο πριν το τέλος του βρίσκει το κουράγιο να πει: ΠΑΤΡΙΏΤΕΣ ΕΚΔΊΚΗΣΗ!!!.."
Ακολούθησαν σκηνές απαράμιλλου ηρωισμού και θυσίας, που περιγράφονται στο Χρονικό Μνήμης που εξέδωσε ο Δήμος Νικαίας το 2004, για τα 60 χρόνια από το Μπλόκο της Κοκκινιάς, με την αυλαία αυτής της τραγωδίας να πέφτει γύρω στις 6:00 μ.μ., με ένα ξεδιάλεγμα περίπου 8.000 Κοκκινιωτών ομήρων. Ένα τεράστιο ανθρώπινο ποτάμι ξεκίνησε από την Κοκκινιά για το στρατόπεδο του Χαΐδαρίου.. Από το Χαΐδάρι γύρω στα 1.800 άτομα σέρνονται στα κολαστήρια της Γερμανίας. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Μάνχαϊμ, Νταχάου, Μπούχεβαλντ, Μπίπλις*, Άουσβιτς κ. ά.... Πάνω από το πυρωμένο σίδερο του κατακτητή υπήρξε η ψυχή των αδούλωτων Κοκκινιωτών, οι οποίοι στο σύνολό τους κράτησαν ψηλά τη σημαία της αντίστασης, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας, της εθνικής ανεξαρτησίας και του οράματος της λαϊκής κυριαρχίας. " **
Η θυσία των παιδιών του Μπλόκου της Κοκκινιάς και το όραμά τους, παραμένει μια ζωντανή παρακαταθήκη για τον Ελληνικό λαό, οδηγός και καθοδηγητής στους καθημερινούς του αγώνες. Αυτά δεν μπορεί να μας τα πάρει κανείς. Το Μάαστριχ, η Λισσαβώνα, το μνημόνιο, η Τρόικα και τα ενεργούμενά της.

Λεβέντικη παρέλαση ομήρων στη Γερμανία
μετά την απελευθέρωση.

Ο παππούς ο Γιάννης στη Γερμανία, στο Μπίπλις, με την Ελληνική σημαία
μετά την απελευθέρωση, λίγο πριν από την επιστροφή του.
Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας προτροπές στην γιαγιά Μαρία για υπομονή και..
φιλιά στα παιδιά του.

* Ο παππούς μου ο Γιάννης, από την πλατεία της Οσίας Ξένης,
μαζί με πολλούς Κοκκινιώτες, μετά το Χαΐδάρι, κρατήθηκε
όμηρος στη Γερμανία, στο Μπίπλις και στο Μάνχαϊμ, απ΄όπου
γύρισε μετά την απελευθέρωση, το 1945.
**Αποσπάσματα από το λεύκωμα του Δήμου της Νίκαιας,
"το μπλόκο της Κοκκινιάς" εκδ. 2004