Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

"Ο κομμουνισμός είναι ιστορική αναγκαιότητα και δεν μπορεί να υπάρξει, παρά μόνο ως κοινωνία αφθονίας και συνειδητής ελευθερίας"


"..... Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνικής εργασίας είναι το ιστορικό καθήκον και η δικαίωση του κεφαλαίου. Ακριβώς έτσι δημιουργεί, χωρίς να το συνειδητοποιεί, τους υλικούς όρους μιας ανώτερης μορφής παραγωγής...

Πράγματι..Εδώ φανερώνεται με καθαρά οικονομικό τρόπο... από την
σκοπιά της ίδιας της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής, το όριό της, η
σχετικότητά της, ότι δεν είναι ένας απόλυτος τρόπος παραγωγής,
αλλά μόνο ένα παροδικό, ιστορικό φαινόμενο, που αντιστοιχεί σε
μιαν ορισμένη, χρονικά περιορισμένη εποχή ανάπτυξης των υλικών
όρων παραγωγής" 1

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο και ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι η κρίση του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι νομοτελειακή. Δηλαδή γεγονός αντικειμενικό, έξω και ανεξάρτητο από την θέληση των ίδιων των καπιταλιστών, των ανθρώπων γενικά.

Η αιτία της οικονομικής κρίσης του εκμεταλλευτικού συστήματος, βρίσκεται στη βασική αντίθεση που ενεδρεύει στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Δηλαδή μεταξύ, στον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο και στην ατομική ιδιοποίησή του.

Δεν είναι εύκολο με δυο λόγια να δώσει κανείς, την περιγραφή όσο και την ουσία του φαινομένου. Μπορούμε ωστόσο να πούμε όσο γίνεται πιο συμπυκνωμένα ότι: κρίση είναι η διακοπή της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Δηλαδή η αδυναμία των καπιταλιστών, επανεπένδυσης της συσσωρευμένης χρηματικής λείας τους, από την καταλήστευση του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, με σκοπό την αύξηση των κερδών τους.

Η κρίση, ή ‘’η κυκλική οικονομική κρίση’’ όπως ονομάζεται το φαινόμενο, είναι για το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα αναπόφευκτη. Πως ξεπερνά, μέχρι σήμερα, η αστική τάξη τις κρίσεις; «Από την μια καταστρέφοντας μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πως λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις» (Μαρξ - Ένγκελς, ‘’ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ του ΚΚ’’, σελ. 33).

Από το 1847 που γράφτηκε το ‘’Μανιφέστο’’ μέχρι σήμερα, οι θέσεις του επαληθεύτηκαν με τον πιο σαφή αλλά και τον πιο δραματικό τρόπο, μέσα από τις οικονομικές κρίσεις που έζησε και συνεχίζει να ζει η ανθρωπότητα* Αν πάρουμε υπ’ όψη μας, όλα τα πάρα πάνω, γίνεται φανερό ότι ο καπιταλισμός πλέον έχει εξαντλήσει όχι μόνο τα ‘’μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις’’, αλλά κυρίως τους τρόπους να ξεπερνά τις κρίσεις.

Η σκέψη και μόνο, ενός παγκόσμιου πολέμου, με την αφάνταστη καταστροφική δύναμη που έχει το παγκόσμιο οπλοστάσιο, όπως μας δείχνουν τα στοιχεία, φαντάζει σαν τον απόλυτο παραλογισμό. Δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που να πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει νικητής από ένα πυρηνικό πόλεμο. Αν και υπάρχει το ‘’αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων’’, αυτή η ‘’δυνατότητα’’ άμεσης καταστροφής μάζας των παραγωγικών δυνάμεων,** φαίνεται ανέφικτη.

Καινούργιες αγορές δεν υπάρχουν μια και “η ανάγκη να μεγαλώνει ολοένα την πώληση των προϊόντων της, κυνηγά την αστική τάξη πάνω σ’ όλη τη γήινη σφαίρα. Είναι υποχρεωμένη να φωλιάζει παντού, να εγκαθίσταται παντού, να δημιουργεί σχέσεις παντού” (Μαρξ - Ένγκελς, ‘’ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ του ΚΚ’’, σελ. 29).

Συνεπής με την ιστορία η αστική τάξη έχει "φωλιάσει" παντού, και φανερό είναι ότι έχει εξαντλήσει και αυτή τη δυνατότητα ξεπεράσματος της κρίσης. Τι της μένει; Nα εκμεταλλευτεί πιο βαθειά τις παλιές αγορές, που σημαίνει την απόλυτη εξαθλιώσει των εργαζομένων με την συμπίεση του μισθού τους κάτω από το όριο της φτώχιας και την ανεργία. Αλλά και η συμπίεση του μισθού ‘’τρακάρει’’ σε αξεπέραστα όρια. Να θυμηθούμε εδώ την ιστορία με τον γάιδαρο του Χότζα, που ψόφησε πάνω που είχε συνηθίσει να μην τρώει.

Και τέλος η επίδραση της επιστήμης στην παραγωγή, ως παραγωγικής δύναμης. Η επιστημονικοτεχνική επανάσταση σήμανε τη ριζικά ποιοτική μεταμόρφωση των παραγωγικών δυνάμεων, με βάση την μετατροπή της επιστήμης σε άμεση παραγωγική δύναμη, σε βασικό παράγοντα της κοινωνικής παραγωγής.

Αυτή η εξέλιξη αντί να γίνει η βάση για την απελευθέρωση και την ανάπτυξη του σύγχρονου ανθρώπου, (‘‘ο χρόνος είναι ο χώρος της ανθρώπινης ανάπτυξης’’ Καρλ Μαρξ, “Μισθός, τιμή και κέρδος” ) με την διατήρηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, προβάλει για τους εργαζόμενους, σαν μια μεγάλη και διαχρονικά επερχόμενη απειλή. Η ‘‘αυτονόμηση’’ της αυτοματοποίησης μέσα από την γενική εφαρμογή της ρομποτικής στην παραγωγή, σημαίνει την καταστροφή εκατομμυρίων θέσεων εργασίας και κατά συνέπεια το ‘‘πέταγμα’’ έξω από την παραγωγική διαδικασία εκατομμυρίων εργαζομένων.

Εκπρόσωπος μεγάλης Γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, ανακοινώνοντας την μείωση του προσωπικού της εταιρίας λόγω μείωσης των πωλήσεων, δήλωνε συγχρόνως, ότι τα ποσά που θα εξοικονομηθούν, προκειμένου η εταιρία να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητά της στις αγορές, θα διατεθούν για την βελτίωση και την αύξηση της παραγωγικότητας!! Μείωση του προσωπικού, αύξηση της παραγωγικότητας!! Όσο κι αν φαίνεται, και είναι τελικά παράλογο και αντιφατικό, άλλο τόσο είναι πραγματικότητα, από την οποία οι καπιταλιστές δεν μπορούν να δραπετεύσουν.

Αλλά σήμερα «ακόμα κι ένα παιδί καταλαβαίνει, πως αν ένας κοινωνικός σχηματισμός δεν αναπαράγει τους όρους της παραγωγής, επιτελώντας συγχρόνως την παραγωγική διαδικασία, δεν πρόκειται να επιζήσει ούτε για ένα χρόνο» (Καρλ Μαρξ, ‘’Γράμμα στον Κούγκελμαν’’). Εδώ είμαστε.

Το ζήτημα λοιπόν, ή το ερώτημα που προκύπτει απ΄όλα τα παραπάνω δεν έχει να κάνει με το αν είναι ή δεν είναι μία τεχνητή ή πραγματική οικονομική κρίση αυτή που βιώνουμε - αυτό το δίλλημα μπορούν να το θέτουν, ακόμα κι αν αυτό γίνεται σκόπιμα, μόνο όσοι θέλουν να παρουσιάσουν το εύρος της ανοησίας τους - αλλά αν η σημερινή κρίση σηματοδοτεί το ιστορικό τέλος του δρόμου, για το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό είναι το βασικό ερώτημα.

Σ’ αυτό πρέπει να απαντήσουν η μαρξιστική διανόηση και τα αντίστοιχα κόμματα. Και όχι το πόσο αναπόφευκτη και το πόσο πιο οδυνηρή θα είναι η επόμενη κρίση, προβλέποντας έμμεσα, το ξεπέρασμα της σημερινής κρίσης σε βάρος των εργαζομένων μεν, αλλά προβάλλοντας πάνω στην εργατική τάξη τις δικές τους ανεπάρκειες, ως αποτέλεσμα της αδυναμίας των εργαζομένων για οργανωμένη πολιτική παρέμβαση δε. Γιατί αυτό είναι το ερώτημα που προβάλει μέσα από την σημερινή κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα, και γιατί η απάντηση σ΄αυτό το ερώτημα, έχει να κάνει ακριβώς με την ανάλογη όσο και έγκαιρη παρέμβαση της οργανωμένης και συντονισμένης δράσης της εργατικής τάξης, για την αντιμετώπιση αυτού του κεντρικού όσο και των τεράστιων προβλημάτων, ζωής ή θανάτου, που πλέκει η κρίση, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η οργανωμένη και συντονισμένη δράση της εργατικής τάξης, είναι η μόνη εγγύηση, θετικής ως προς τα συμφέροντα των λαών, έκβασης της κρίσης. Η επιστημονική και πολιτιστική ανάπτυξη που περιγράφεται στα στατιστικά στοιχεία της πρώτης ανάρτησης, είναι γέννημα - θρέμμα, δημιούργημα, του ιδρώτα γενεών και γενεών και της θυσίας εκατομμυρίων ανθρώπων. Και δεν μπορεί το δημιούργημα, επειδή αυτό συμφέρει μια δράκα ληστών να πετάξει σαν σκουπίδια, τους δημιουργούς του. Το αντίθετο θα γίνει.

Η επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη μαζί με τις αναπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις μπορεί όχι μόνο να διασφαλίσουν την ευτυχή και ειρηνική διαβίωση των λαών πάνω στη γη, αλλά κυρίως το ειρηνικό πέρασμα στην νέα εποχή, την σοσιαλιστική. Αρκεί γιαυτό να φροντίσουν, να πάρουν έγκαιρα τα μέτρα τους, οι απανταχού εργαζόμενοι. Γι’ αυτό σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι ανάγκη να αντηχήσει, το ανεξίτηλα γραμμένο στη σημαία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος σύνθημα :

‘’ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!’’

1 Kαρλ Μαρξ , "Το Κεφάλαιο" τόμος ΙΙΙ, σελ. 328
εκδ. "Σύγχρονη Εποχή" Αθήνα 1978.

* ‘‘Τεράστιες είναι οι απώλειες σε ανθρώπινες ψυχές από τους πολέμους ή εξ αιτίας των πολέμων.. Ο 20ος αιώνας υπήρξε μέχρι σήμερα ο πιο αιματηρός.. Οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι στοίχησαν στην ανθρωπότητα 60 εκατομμύρια νεκρούς. Εξάλλου στους 36 από τους πολέμους που έγιναν μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, έχασαν την ζωή τους 20 εκατομμύρια άνθρωποι..ωστόσο.. με τα σύγχρονα μέσα μαζικής καταστροφής η αποφυγή του παγκόσμιου πολέμου αποτελεί πρώτιστη πολιτική επιλογή’’ (Θανάσης Βακαλιός, "είναι και συνείδηση, γνώση και αλήθεια" Εκδ., Gutenberg, σελ. 87, υποσημείωση 4)

** Στις παραγωγικές δυνάμεις ανήκουν οι άνθρωποι με τις ικανότητές τους και τις γνώσεις τους, καθώς και τα μέσα παραγωγής, κι ακόμα η τεχνολογία και η οργάνωση της παραγωγής και η επιστήμη που έχει γίνει παραγωγική δύναμη. Οι παραγωγικές δυνάμεις αποτελούν την κύρια πλευρά του τρόπου παραγωγής.

Από τον crousma 5/9/2010

ΑΓΟΡΑ ΤΕΧΝΗΣ
Η «ψυχή» του δημιουργού στο «σφυρί» ΕΔΩ

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

"..η σημερινή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, σηματοδοτεί το τέλος του δρόμου του"

Οι τελευταίες εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία, η αναφορά εκπροσώπου των ιμπεριαλιστών, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ είπε ότι, παρά την εξάντληση των εργαλείων αντιμετώπισης που είχαν στα χέρια τους, η καπιταλιστική κρίση εξαπλώνεται πλέον σ' όλο τον κόσμο, διαπίστωση η οποία ενισχύεται και με την συνέντευξή του προέδρου της Παγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ Ζέλικ, η οποία δημοσιεύεται σήμερα στο αυστραλιανό περιοδικό Weekend Australian, όπου τονίζεται ότι η παγκόσμια οικονομία έχει εισέλθει σε μια «νέα και πιο επικίνδυνη φάση», που αφήνει πολύ μικρά περιθώρια ελιγμών στις πιο αναπτυγμένες χώρες, καθώς και το ότι «βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας και διαφορετικής θύελλας, δεν είναι η ίδια κρίση με αυτήν του 2008», μου έφερε στο νου μια παλαιότερη ανάρτηση που είχα δει στον crousma, και η οποία, από τα πράγματα, γίνεται σήμερα εξαιρετικά επίκαιρη.

"Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα"

"Όχι προτροπές στους κεφαλαιοκράτες και στα τσιράκια τους να καλυτερέψουν την κατάσταση των εργαζομένων, όχι σκάρωμα σχεδίων μετασχηματισμού της κοινωνίας... αλλά οργάνωση της ταξικής πάλης του προλεταριάτου... που τελικός σκοπός της είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο και η οργάνωση του σοσιαλιστικού κράτους"*

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

"Από Μάρτη καλοκαίρι κι από Αύγουστο χειμώνα", λέει ο λαός μας. Άντε λοιπόν και καλό χειμώνα, γιατί όπως έχουν τα πράγματα, αυτό που μας λείπει είναι να μας βρει και μια βαρυχειμωνιά. Πάντως εκείνο που φαίνεται σίγουρο, είναι ότι από πολιτική άποψη, θα έχουμε ένα "θερμό" Χειμώνα. Η ζωή θα δείξει.

Άλλο όμως είναι το θέμα. Έχουν γραφτεί, άρθρα επί άρθρων, σχετικά με την κρίση που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα. Για το πως και το γιατί φτάσαμε εδώ που είμαστε και συγκεκριμένες προτάσεις ξεπεράσματος της κρίσης, από αστούς και μαρξιστές οικονομολόγους και τα αντίστοιχα πολιτικά κόμματα.

Αντίθετες προτάσεις, όπου καθρεφτίζεται η αγεφύρωτη - επόμενο είναι - αντίθεση των ταξικών συμφερόντων.

Δυστυχώς μέχρι αυτή τη στιγμή, οι προτάσεις που υλοποιούνται, είναι εκείνες που εξυπηρετούν τους σκοπούς και τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας. Με συνέπεια, μέρα με τη μέρα η κρίση να φτάνει στην κορύφωσή της, οδηγώντας, το νιώθεις πλέον, τις αντίπαλες τάξεις, να παίρνουν τις θέσεις τους στο πεδίο της μάχης.

Εκείνο όμως, που μέχρι τώρα δεν έχει γίνει καθαρό, γιατί δεν είναι εύκολο, είναι το βάθος της κρίσης. Δηλαδή η ιστορικότητα της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, μια και όλες οι προσπάθειες της μαρξιστικής διανόησης και των κομμάτων που αγωνίζονται υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, αναλώθηκαν, και πως μπορούσε να γίνει αλλιώς, στις πολιτικές προτεραιότητες, που έθετε η ίδια η κρίση, και στην ανάγκη αντιμετώπισης της αστικής προπαγάνδας, ώστε να γίνει κατανοητό στο λαό, ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού συστήματος, γεγονός που με κάθε τρόπο προσπάθησε και προσπαθεί να κρύψει, πίσω από την αβάσταχτη φλυαρία των εξαρτημένων από τα μεγάλα συμφέροντα ΜΜΕ, η αστική τάξη. (“εισαγόμενη κρίση”, “άκρατος φιλελευθερισμός”, “κρίση χρέους”, “καζινοκαπιταλισμός” και άλλες τέτοιες ανοησίες).

Προτού διατυπώσω τον προβληματισμό μου πάνω στο ζήτημα, καλό είναι να συγκρατήσουμε κάποια στατιστικά στοιχεία και επιστημονικές θεωρήσεις ιστορικά αποδεδειγμένες, που διευκολύνουν την κατανόηση του ζητήματος. «…Το ενενήντα πέντε τοις εκατό των επιστημόνων, σε όλη την πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού, είναι αυτή τη στιγμή εν ζωή!!» (Γ. Γραμματικάκης, ‘‘Κόμη της Βερενίκης’’, 14η έκδοση, σελ.108) .

Αυτό το πλήθος των επιστημόνων, η επιστήμη γενικότερα, «στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της εργάζεται για την ικανοποίηση αναγκών της παραγωγής, που ευνοεί την ανάπτυξη της σύγχρονης τεχνολογίας και ευνοείται από αυτή. Αυτό σημαίνει ότι η ανησυχία της παραγωγής μεταφέρεται και στην επιστήμη. Η επιστήμη υποχρεώνεται να αναπροσαρμόζεται διαρκώς στις μεταβαλλόμενες ανάγκες… Συχνά δεν προλαβαίνουν οι επιστήμονες και οι ευρεσιτέχνες να συνειδητοποιήσουν και να χαρούν την επιτυχία τους, γιατί προβάλλουν νέες ανάγκες και νέες απαιτήσεις που ανατρέπουν τις προηγούμενες». Γεγονός που ενισχύεται και από το ότι «έχει μικρύνει πολύ η χρονική διάρκεια που χωρίζει την επιστημονική ανακάλυψη από την εφαρμογή στην παραγωγή» (Θανάσης Βακαλιός, "είναι και συνείδηση, γνώση και αλήθεια" Εκδ., Gutenberg, σελ. 51)


Αξίζει να προστεθεί ότι «σύμφωνα με τις προβλέψεις "το 1985 ο όγκος της συσσωρευμένης γνώσης θα είναι 5 με 7 φορές περισσότερος, από όλη τη γνώση που συσσωρεύτηκε από της αρχές του πολιτισμού μέχρι πριν λίγα χρόνια, ενώ η παραγόμενη γνώση που μπαίνει στα κανάλια της πληροφορικής για μετάδοση, έχει φτάσει σε απίθανα ύψη, αρκεί να αναφερθεί εδώ ότι κάθε μέρα γράφονται παγκόσμια 6 έως 7.000 επιστημονικά άρθρα" (Θανάσης Βακαλιός, "είναι και συνείδηση, γνώση και αλήθεια" Εκδ., Gutenberg, σελ. 76).

Αυτά γράφονταν στις αρχές της 10ετίας του '80. Εύκολα γίνεται αντιληπτό, που βρισκόμαστε σήμερα. Ότι και να σκεφτείς γύρω από την επιστημονικοτεχνική ανάπτυξη και την επίδραση που ασκεί στις κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις, θα υπολείπεται της πραγματικότητας.

Μια ακόμη ιδιαίτερα σημαντική παράμετρος, για την κατανόηση της γενικής κρίσης του καπιταλισμού, που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα, είναι η φρενίτιδα των εξοπλισμών που «σημαίνει για το πολεμικό οπλοστάσιο των εθνών, ένα εκατομμύριο δολάρια ανά λεπτό της ώρας» αν και ήδη «σε κάθε άνθρωπο της γης αντιστοιχεί σήμερα πυρηνικό υλικό, έτοιμο να εκραγεί, ισοδύναμο με τρεις τουλάχιστον τόννους ΤΝΤ!! Όχι τρείς σφαίρες ή, έστω, τρεις χειροβομβίδες, αλλά τρεις τόννοι μιας άκρως εκρηκτικής ουσίας αναλογούν σε κάθε παιδί, άνδρα ή γυναίκα έποικο του πλανήτη μας… ας σημειωθεί, ότι το παγκόσμιο πυρηνικό οπλοστάσιο έχει σήμερα ισχύ ισοδύναμη με ένα εκατομμύριο βόμβες σαν την μοιραία εκείνη που κατέστρεψε την Χιροσίμα». (Γ. Γραμματικάκης, ‘‘Κόμη της Βερενίκης’’, 14η έκδοση, σελ. 127 - 128)

* Β.Ι. Λένιν, "Για τους κανόνες της κομματικής ζωής.." Εκδόσεις ΣΕ - Αθήνα 1977, σελ. 32

Συνεχίζεται…

Από τον crousma 3/9/2010

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

"Το τρελοβάπορο"

Για τις δύσκολες μέρες του Χειμώνα που έρχεται.



Το τρελοβάπορο
Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Τραγούδι: Νίκος Δημητράτος
& χορωδία Λαμίας

Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες "βίρα μάινα"


Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ τις δυό μεριές

Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ' όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο, ναύτη πονηρό.

Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς,
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς.

Έλα Χριστέ και Κύριε, λέω κι απορώ,
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο,

Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε.

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε,
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε,

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!


Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

"Ένα τραγούδι για το αλησμόνητο καλοκαίρι του 2011"




Μαρίνα

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Σούλα Μπιρμπίλη - Μαρκίζη

Μικρές Κυκλάδες - 1963

Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω,
Λουίζα και βασιλικό
Μαζί μ'αυτά να σε φιλήσω,
και τι να πρωτοθυμηθώ

Τη βρύση με τα περιστέρια,
των αρχαγγέλων το σπαθί
Το περιβόλι με τ' αστέρια,
και το πηγάδι το βαθύ

Τις νύχτες που σε σεργιανούσα,
στην άλλη άκρη τ' ουρανού
Και ν' ανεβαίνεις σε θωρούσα,
σαν αδελφή του αυγερινού

Μαρίνα πράσινο μου αστέρι
Μαρίνα φως του αυγερινού
Μαρίνα μου άγριο περιστέρι
Και κρίνο του καλοκαιριού.

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

"Το Μονόγραμμα"



100 χρόνια από τη γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη.
(2 Νοεμβρίου 1911 - 18 Μαρτίου 1996)

"Το Μονόγραμμα"
Απαγγελία: Μίκης Θεοδωράκης - Ιουλίτα Ηλιοπούλου



Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πως αλλιώς αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου θανάτου.

Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμας και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν
Εαν είναι αλήθεια

Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα "πίστεψέ με" και τα "μη"
Μια στον αέρα, μια στη μουσική

Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω από φράχτες
Την ανεμ'ωνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από
τους καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ...





...Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς
Σ' άλλη γη, σ'άλλο αστέρι, μ' ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ'ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας

Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου

Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει - ακούς;
Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιός φωνάζει - ακούς;
ειμ' εγώ που φωνάζω κι ειμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς...

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

"Αmarcord" σημαίνει θυμάμαι

"Κύπρος της αγάπης και του ονείρου"

Εκείνη την εποχή, σε μια συνοικία της Αθήνας, «διατηρούσα» ένα κατάστημα. Ένα βιβλιοπωλείο. Δεν θυμάμαι ακριβώς ημερομηνία, πάντως λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα στην Κύπρο, ήρθε στο μαγαζί ένας γείτονας μαζί με κάποιον που τον έβλεπα για πρώτη φορά. Μου είπε με καμάρι: «Φίλε μου, να σου συστήσω τον μπατζανάκη μου». O μπατζανάκης, ηταν ένας νέος άνθρωπος, καλοφτιαγμένος, με ύφος γεμάτο αυτοπεποίθηση. Σου έδινε όμως την εντύπωση ότι βρισκόταν κάπου αλλού. Ανταλλάξαμε χειραψία. Μου ζήτησε και τούδωσα μερικά στυλό διαρκείας και υλικό αλληλογραφίας (κόλλες και φάκελα). Με πλήρωσε. Γεια και γεια.

Την Δευτέρα 15 Ιουλίου 1974, ξέσπασε το πραξικόπημα στην Κύπρο. Μια - δύο μέρες μετά το πραξικόπημα μπήκε φουριόζος στο μαγαζί ο γείτονας, φανερά ανήσυχος και οργισμένος συνάμα. Δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω και μου λέει: «Θυμάσαι προχθές που ήρθα με τον μπατζανάκη μου;» Ναι, του λέω. «Ε, λοιπόν αυτός ο ανόητος ήταν αξιωματικός του στρατού». Ήταν; Αναρωτήθηκα. «Πήγε στην Κύπρο μαζί με άλλους αξιωματικούς, για να φέρουν το κεφάλι του Μακάριου στον Ιωαννίδη. Ο ηλίθιος, άφησε μικρά παιδιά ορφανά, για να μεταφέρουν από την Ελλάδα στην Κύπρο, τις αθλιότητες της χούντας». Και τώρα τι γίνεται; Τον ρώτησα αμήχανος. «Τώρα ο θεός να μας φυλάξει και μας και την Κύπρο». Είπε κι έφυγε όπως είχε έρθει.

Σάββατο 20 Ιουλίου 1974. Τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Η χούντα κάνει επιστράτευση. Την ίδια μέρα το απόγευμα παρουσιάζομαι σε ένα στρατόπεδο στα περίχωρα της Αθήνας. Όσοι από τους επιστρατευμένους βιάστηκαν να παρουσιαστούν είχαν τακτοποιηθεί σε θάλαμο. Οι «καθυστερημένοι» μαζί κι εγώ, βολευτήκαμε σε αντίσκηνα.

Είχαν περάσει λίγες μέρες, και ενώ η κατάσταση πήγαινε για την Κύπρο από το κακό στο χειρότερο – μπορεί να ήταν μετά την δεύτερη τουρκική επίθεση, του Αυγούστου – συνέβη το περιστατικό που θέλω να περιγράψω. Από τις πρώτες μέρες μας στο στρατόπεδο, ένας ταγματάρχης έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον για τους επιστρατευμένους. Τόβλεπες και τόνοιωθες. Στη πρωινή αναφορά από τους πρώτους. Μιλούσε μαζί μας, γιαυτό και για κείνο, με το σας και με το σεις. Έλυνε κάθε μας πρόβλημα πριν προλάβει σχεδόν να παρουσιαστεί. Έλεγε, «το πρόγραμμα σήμερα έχει ασκήσεις. Τι λέτε, θα το ακολουθήσουμε;» Η άλλη φορά «Οι κύριοι τάδε, να μείνουν μετά την αναφορά γιατί έχει προκύψει κάποιο πρόβλημα και πρέπει να συνεννοηθούμε πως θα το αντιμετωπίσουμε κλπ..».

Στο γραφείο που έκανα την υπηρεσία μου, ήταν ακόμη δυο στρατιώτες που υπηρετούσαν την κανονική θητεία τους, και δυο άτομα πολιτικό προσωπικό. Ο Γιώργος Κ., ο ένας εκ των δυο στρατιωτών του γραφείου, είχε σπουδάσει στη Γερμανία και γυρνώντας παρουσιάστηκε, προκειμένου να εκπληρώσει την προς την πατρίδα υποχρέωσή του. Ήταν εξ αναβολής. Με τον Γιώργο Κ. είχαμε αποκτήσει πλέον αλληλοεκτίμηση, συζητώντας γύρω από τις δραματικές εξελίξεις, προσπαθώντας να τις προβλέψουμε αλλά και γενικότερα για την πολιτική, συμφωνώντας τότε σχεδόν σε όλα. Παρατηρούσα ότι ο Γιώργος Κ. είχε μια ιδιαίτερη, μια σχέση οικειότητας με τον Ταγματάρχη. Τον ρώτησα σχετικά τονίζοντάς του, ότι η συμπεριφορά του Ταγματάρχη συγκινεί τους επιστρατευμένους.

Ο Γιώργος Κ., μου είπε, ότι ο Ταγματάρχης από ανάγκη κατέληξε να γίνει στρατιωτικός. Παιδί πολύτεκνης εργατικής οικογένειας, προκειμένου να βοηθήσει την οικογένειά και τα αδέλφια του να σπουδάσουν ακολούθησε την στρατιωτική καριέρα. Αλλά θα του μεταφέρω, την εκτίμηση των επιστρατευμένων. Θέλω να δω πως θα το αντιμετωπίσει, τι θα μου πει.

Την επόμενη μέρα ο Γιώργος Κ. μου μετέφερε όσα του είχε πει ο Ταγματάρχης. «Μα τι μου λες τώρα, Γιώργο. Ότι κάνω το νοιώθω ως υποχρέωσή μου. Καλά δεν βλέπεις τι γίνεται στην πύλη, όταν έρχονται οι γυναίκες τους με τα μικρά παιδιά τους. Δεν έχεις δει ότι τα παιδιά δεν ξεκολλάνε από την αγκαλιά τους, όταν τελειώνει η επίσκεψη και πρέπει να φύγουν; Τους αναστατώσαμε τη ζωή, χωρίς να ξέρει κανείς πότε και πως θα τελειώσει αυτή η ιστορία. Θα τους κάνω και τον ανώτερο από πάνω; Όχι, εγώ τους βλέπω σαν δικούς μου ανθρώπους, που βρίσκονται σε δύσκολη θέση, και θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, για να περάσουν όσο γίνεται πιο ανώδυνα τον χρόνο που θα είμαστε μαζί».

Εκείνο το πρωί, ο Ταγματάρχης δεν ήτανε στην αναφορά. Ήταν ένας χουντικός λοχαγός, ο οποίος, όποτε είχε υπηρεσία και ήταν υποχρεωμένος να μείνει στο στρατόπεδο, κοιμόταν κρατώντας ένα περίστροφο πάνω στο στήθος του, από φόβο, μη τυχόν και δεχτεί επίθεση από τους επιστρατευμένους!!

Είχε σχεδόν τελειώσει η αναφορά, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε ο Ταγματάρχης. «Κύριοι, λέει όπως συνήθιζε, πριν από λίγο μας ήρθε μια διαταγή, που μας ζητάει, επειδή τα πράγματα στην Κύπρο πάνε πολύ άσχημα, να διερευνήσουμε την διάθεσή σας και να κρατήσουμε τα ονόματα, όσων από εσάς εθελοντικά δηλώσουν ότι δέχονται να σταλούν όπου τους ζητήσει η πατρίδα. Μη με ρωτήσετε που. Μπορεί στον Έβρο; Μπορεί στην Κύπρο; Δεν ξέρω να σας πω. Όπου χρειαστεί. Έγινα κατανοητός; Λοιπόν οι εθελοντές ένα πλάγιο βήμα προς τ’ αριστερά».

Είμαστε περίπου 50 με 60 άτομα, όλοι οι επιστρατευμένοι, χωρισμένοι σε δυο διμοιρίες.
Η «πρόταση», είναι αλήθεια, μας αιφνιδίασε. Ο Ταγματάρχης σα να το περίμενε, ξαναλέει: «Οι εθελοντές ένα πλάγιο βήμα αριστερά».

Χωρίς να κοιτάξει ο ένας τον άλλον, χωρίς καμία συνεννόηση (δεν ακούστηκε ούτε ψίθυρος), και οι δυο διμοιρίες σαν ομάδες επιδείξεων, μετατοπίζονται ένα πλάγιο βήμα προς τ’ αριστερά και κτυπούν τα πόδια, για να τονίσουν με την στάση προσοχής, την ετοιμότητά τους.

Αυτό ήταν. Ο Ταγματάρχης σαστίζει για μια στιγμή. Μετά σκύβει το κεφάλι, γυρίζει κάπως προς τα πλάγια χωρίς να μας κοιτά, με αχνή φωνή, σπασμένη από την συγκίνηση - μόνο όσοι ήταν στις πρώτες σειρές, τον άκουσαν - λέει: «πηγαίνετε στις δουλειές σας». Και φεύγει.

Το περιστατικό μαθεύτηκε και σε κείνους που δεν ήταν παρόντες στην πρωινή αναφορά.
Τόμαθε και ο Γιώργος Κ. Μου ζήτησε να του το περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια. Συγκινήθηκε.

Από εκείνο το πρωινό ο Ταγματάρχης όχι μόνο έπαψε ν’ άρχετε στην πρωινή αναφορά, αλλά είχε εξαφανιστεί. Καταλάβαμε ότι μας απέφευγε. Ζήτησα από τον Γιώργο Κ. να μάθει τι συμβαίνει με τον Ταγματάρχη, και ποιός είναι ο λόγος της εξαφάνισής του.

Οπότε την επομένη μου λέει ο Γιώργος Κ. Ο Ταγματάρχης νοιώθει τρομερά εκτεθειμένος και δεν μπορεί να σας αντικρύσει, δεν μπορεί να συγχωρήσει στον εαυτό του, πως πέρασε από το μυαλό του, να στήσει όλο αυτό το θέατρο, για να δοκιμάσει το ηθικό και το φιλότιμο των επιστρατευμένων. «Νιώθω περήφανος από την στάση των επιστρατευμένων, αλλά δεν βρίσκω κανένα λόγο που να δικαιολογεί την συμπεριφορά μου» Ο Γιώργος Κ. του είπε ότι, αν νοιώθεις τόσο άσχημα δεν έχεις παρά να τους ζητήσεις συγνώμη. «Όχι, δεν γίνεται τίποτα, είναι θέμα δικό μου, είπε ο Ταγματάρχης, θα το κουβαλάω σ’ όλη μου τη ζωή» Από εκείνο το πρωινό δεν τον ξαναείδαμε.
Για μας τους συναδέλφους εν επιστρατεύσει ο λόγος της εξαφάνισης του Ταγματάρχη, ήταν απλά και μόνο, μια επιπλέον απόδειξη της γνήσιας λαϊκότητας του.


Υ.Γ. Ο Γιώργος Κ. διορίστηκε Νομάρχης στη δεύτερη πρωθυπουργική θητεία του Α. Παπανδρέου.





Ποίηση : Λεωνίδας Μαλένης
Μουσική : Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία : Γρ. Μπιθικώτσης

Χρυσοπράσινο φύλλο
Κύπρος της αγάπης και του ονείρου

Γη της λεμονιάς, της ελιάς / Γη της αγκαλιάς της χαράς
Γη του πεύκου, του κυπαρισσιού / των παλικαριών και της αγάπης

Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο

Γη του ξεραμένου λιβαδιού / Γη της πικραμένης Παναγιάς
Γη του λίβα, τ' άδικου χαμού / τ' άγριου καιρού, των ηφαιστείων

Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο

Γη των κοριτσιών που γελούν / Γη των αγοριών που μεθούν
Γη του μύρου, του χαιρετισμού / Κύπρος της αγάπης και του ονείρου

Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο.

Αναρτήθηκε από CROUSMA.

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

"Το πώς...γεννήθηκε το καλύτερο"

"Τέρμα πια οι αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες"

"Η ακομματικότητα είναι ιδέα αστική, η κομματικότητα είναι ιδέα σοσιαλιστική"

Δυο νωπά παραδείγματα που φανερώνουν του λόγου το αληθές.


Πρώτο, το ακομματικό,
από την ομιλία του πρωθυπουργού στο υπουργικό συμβούλιο, Τετάρτη, 6 Ιουλίου 2011.

Λίγες μέρες μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, με το οποίο ναρκοθετήθηκε με ωρολογιακό μηχανισμό η ζωή των εργαζομένων, και την προσχεδιασμένη, βάρβαρη και δολοφονική επίθεση στο λαό της Αθήνας, λες και δεν είχε συμβεί τίποτα, λες και έρχεται από άλλο πλανήτη, ο εκπρόσωπος της εθνικής τεμπελαρίας, επικεφαλής του υπουργικού συμβούλιο των χειροκροτητών του, των ενεργούμενων και υπηρετών της ντόπιας ολιγαρχίας, είπε μεταξύ των γνωστών προκλητικών ανοησιών και απειλών προς τον λαό ότι:

"Η δική μας επιτυχία, θα είναι επιτυχία όλων. Το πώς μέσα από την προσπάθεια, τους κόπους, τις θυσίες ή τον πόνο, τη διαμαρτυρία, αλλά και την ουσιαστική συμμετοχή, γεννήθηκε το καλύτερο.
Σε αυτή την προσπάθεια όλοι χρειάζονται, από τα κόμματα μέχρι τους κοινωνικούς εταίρους και τα κινήματα πολιτών. Και αυτή μας την πρόθεση ευρύτερης συνεννόησης και συμμετοχής, την έχουμε κάνει πράξη, από την ανοιχτή διαβούλευση, μέχρι και τις συνεχείς συναντήσεις και συζητήσεις με όλους τους ενδιαφερόμενους..."*

Τι μας λέει, για άλλη μια φορά η τάξη των πλουτοκρατών, δηλαδή η παρασιτική τάξη, δια στόματος του εκπροσώπου της;

Ότι πρέπει να βοηθήσουν όλοι, ώστε να σωθεί το ληστρικό εκμεταλλευτικό τους σύστημα, να διασφαλιστεί η κυριαρχία τους, γιατί μόνο έτσι, λέει η τάξη των σφετεριστών του παραγόμενου πλούτου, μπορεί να σωθεί η Ελλάδα. Ελλάδα και λήσταρχοι καπιταλιστές ένα και το αυτό. Άρα εθνικός ο σκοπός. Υπεράνω κομμάτων. Τι μας χρειάζονται τα κόμματα; Αφού όλοι είμαστε, και καλά, σύμφωνοι ότι σώζοντας τους καπιταλιστές, σώζεται στην κυριολεξία η πατρίδα. (Από ανέκαθεν οι σφετεριστές του λαϊκού μόχθου, όταν ζορίζονται ή θα απειλούν το λαό με
"αντιδημοκρατική εκτροπή" (δηλαδή με στρατιωτικό νόμο ή τα πογκρόμ**) ή, από το εξωτερικό βέβαια, όπου συνήθως καταφεύγουν, θα θυμούνται, ότι υπάρχει πατρίδα και λαός πατριωτών που πρέπει να τη (τους) σώσει.

Που σημαίνει ότι η υπερκομματική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σαν τέτοια, ενδιαφέρεται για όλους τους Έλληνες, τον λαό, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους, (δεν άφησε κανέναν παραπονούμενο, όλοι θα πληρώσουν για τη σωτηρία του χρηματιστικού κεφαλαίου, που όπως λέει και ο επίτιμος της ΝΔ, περνά “δύσκολες μέρες”!!).

Δεν τη φοβίζει το πολιτικό κόστος, ούτε ενδιαφέρεται να εκμεταλλευτεί κομματικά, αυτή τη δύσκολη συγκυρία, απλώς και μόνο θεωρεί την "κρίση χρέους" όπως υποκριτικά ονοματίζουν το ιστορικό αδιέξοδο του οικονομικού τους συστήματος, ως ευκαιρία για τον "εκσυγχρονισμό" του κράτους των, και τον "εκσυγχρονισμό" του καθυστερημένου Ελληνικού λαού.

Παρ' όλα αυτά, αν στο τέλος, ο λαός δεν κατανοήσει την εθνική προσπάθεια, την οποία καταβάλει η μη κομματική κυβέρνηση του κόμματος του ΠΑΣΟΚ, μπορεί στις ερχόμενες εκλογές αν θέλει, να ψηφίσει για κυβέρνηση το άλλο εθνικό - υπερκομματικό κόμμα, αυτό της ΝΔ. Γιατιιιιί; Καλό είναι κι αυτό!! Μαλλινοβάμβακο. Σαν να λέμε ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο είναι. Όποιος δεν το πιστεύει ας προσέξει την ούγια.

Για να μη πολυλογούμε, το συμφέρον της αστικής τάξης, είναι για την αστική τάξη και τα τσιράκια της, ταυτισμένο αξεχώριστα, με το εθνικό συμφέρον. Η αστική τάξη και τα κόμματα που την υπηρετούν, είναι ακομματικά, δηλαδή υπεράνω της πολιτικής και διαφόρων άλλων μικροσυμφερόντων. Κι αυτό γιατί η αστική τάξη είναι η θεόσταλτη τάξη.

Έλα καημένε!. Τι να την κάνεις την πολιτική; Τους πολιτικούς; Τα άλλα κόμματα; Τα εργατικά; Πφφφ. Οι εργάτες έχουν την αστική τους τάξη που φροντίζει για αυτούς!! Και το αστικό κράτος. Με τους μηχανισμούς του στην υπηρεσία των πολιτών. Από την παιδεία, την υγεία, τις εργασιακές σχέσεις, μέχρι την ροπαλική και χημική φροντίδα που χάρηκε ο λαός της Αθήνας στα τέλη του Ιούνη 2011, στην πλατεία του Συντάγματος.

Ναι, το παραδέχονται. Και οι διακυβερνητικοί απολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και οι υπερκομματικοί παρατρεχάμενοι τους, καθηγητές, δημοσιογράφοι κλπ. Το κράτος τελικά πρέπει άμεσα να εκσυγχρονιστεί, να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις των καιρών, ώστε να γίνει πιο ευέλικτο και αποτελεσματικό, πιο ροπαλικό, πιο χημικό, ένα κράτος ραβδούχων, έτσι που ο λαός, οι εργαζόμενοι, σα μαζοχιστές που είναι, να χαίρονται την συμβολή τους, στη διατήρηση αυτού του εθνικού αστικού δημοκρατικού κράτους. Την κατοχύρωση δηλαδή, της ελεύθερης εκμετάλλευσης της εργατικής τους δύναμης, από τους άεργους, δηλαδή, από το αστικό κηφηναριάτο.

Και δεύτερο, το κομματικό, η ανακοίνωση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ.

"Σε ανακοίνωσή της, με αφορμή την τοποθέτηση του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου στο υπουργικό συμβούλιο, περί βίας και τη διακομματική επιτροπή, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ σημειώνει:

«Η τοποθέτηση του πρωθυπουργού στο υπουργικό συμβούλιο, Τετάρτη, 6 Ιουλίου 2011, περί βίας, επί της ουσίας σηματοδοτεί νέα κατασταλτικά και περιοριστικά μέτρα σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος και αυτό το έδαφος θέλει να προετοιμάσει μέσα από τη συγκρότηση της λεγόμενης διακομματικής επιτροπής της Βουλής.

Στην κατεύθυνση αυτή η κυβέρνηση αξιοποιεί και την οργανωμένη προβοκάτσια όπως έγινε με τη συνδυασμένη δράση των ΜΑΤ και κουκουλοφόρων στη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και έπνιξε με χημικά το κέντρο της Αθήνας. Προσπαθεί επίσης να εντείνει τον αυταρχισμό με πρόσχημα τις αποδοκιμασίες σε βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος.

Με την πρωτοβουλία της αυτή η κυβέρνηση, ενώ είναι θύτης, επιδιώκει να εμφανισθεί ως θύμα. Παράγοντας ανασφάλειας για το λαό δεν είναι οι οργανωμένοι λαϊκοί αγώνες, αλλά η κλιμάκωση των αντιλαϊκών ανατροπών που συμβαδίζουν με αντιδραστικούς νόμους, με την ένταση της κρατικής καταστολής και της εργοδοτικής τρομοκρατίας που κλιμακώνεται πριν από όλα στα εργοστάσια, σε χώρους δουλειάς και γενικότερα.

Αντίθετα, το οργανωμένο λαϊκό κίνημα είναι ο αποφασιστικός, καθοριστικός παράγοντας για την υπεράσπιση και την κατάκτηση των δικαιωμάτων που τσακίζουν η κυβέρνηση με την πλουτοκρατία και την ΕΕ.

Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη και το λαό σε κλιμάκωση της πάλης για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και δηλώνει ότι δεν θα πάρει μέρος στη λεγόμενη διακομματική επιτροπή».

Γιαυτό, η αλήθεια είναι ότι ανεξάρτητα από τον αριθμό των κομμάτων, μέσα και έξω από τη βουλή, οι πολιτικές θα είναι πάντα δύο, όπως από καιρό έχει ειπωθεί και τόσο εύστοχα τονίζει το σύνθημα:

"Τέρμα πια οι αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες"

* "η αντιδημοκρατική εκτροπή" ΕΔΩ

**"H προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Καουτσκι" (Άπαντα ΛΕΝΙΝ, τομ. 37.
"Το κυρίαρχο κόμμα της αστικής δημοκρατίας....σε κάθε σοβαρό, βαθύ, θεμελιακό ζήτημα επιφυλάσσει..(για το προλεταριάτο) το στρατιωτικό νόμο ή τα πογκρόμ. Όσο πιο εξελιγμένη είναι η δημοκρατία, τόσο πιο κοντά βρίσκονται τα πογκρόμ ή ο εμφύλιος πόλεμος σε κάθε βαθιά πολιτική διάσταση, επικίνδυνη για την αστική τάξη."

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

TO 1ο ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΤΟΥ Π.Α.Μ.Ε.

Η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ ενημερώνει τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους μετανάστες, τα συνδικάτα για την έναρξη του εργατικού δελτίου ειδήσεων.

Έχει ήδη ξεκινήσει μια προσπάθεια εμπλουτισμού και πολλαπλασιασμού δραστηριοτήτων στον τομέα της ενημέρωσης ως πλευρά διεύρυνσης της επαφής του ΠΑΜΕ με τα λαϊκά στρώματα αλλά και ως απάντηση στο συνεχιζόμενο αποκλεισμό της φωνής του ΠΑΜΕ, της διαστρέβλωσης των θέσεων και της κατασυκοφάντησης της δράσης του από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ.

Γνωρίζουμε καλά, πως όσες πρωτοβουλίες και αν παρθούν καμιά δε μπορεί να υποκαταστήσει την άμεση επαφή με τους εργαζόμενους, την καθημερινή συζήτηση στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές.

Καλούμε τα σωματεία, τους εργαζόμενους να ενισχύσουν αυτήν την προσπάθεια. Να παρουσιάζουν πλευρές της δραστηριότητας τους, να ενημερώνουν για τις εξελίξεις στους κλάδους, να αναδεικνύουν προβλήματα. Το εργατικό δελτίο ειδήσεων θεωρούμε πως μπορεί να βοηθήσει σε αυτήν την κατεύθυνση.

Η προσπάθεια ξεκινάει δοκιμαστικά τους μήνες του καλοκαιριού και το 1ο εργατικό δελτίο θα μεταδοθεί την Κυριακή 10/7 στις 20.00. Το δελτίο θα είναι διαθέσιμο από την ιστοσελίδα του ΠΑΜΕ (www.pamehellas.gr) και από το κανάλι http://www.youtube.com/user/pamehellas.







Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

"Η ακομματικότητα είναι ιδέα αστική, η κομματικότητα είναι ιδέα σοσιαλιστική"



"Η πολιτική αδιαφορία είναι πολιτικός κόρος"
Να ζεις μέσα στην κοινωνία και να είσαι ελεύθερος

απέναντι στην κοινωνία γίνεται; Δεν γίνεται.

Η αστική κοινωνία στην οποία ζούμε σήμερα, είναι κοινωνία ταξικά διαρθρωμένη. Κοινωνία χωρισμένη σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Από εδώ, κοντά στα άλλα, προκύπτει και το ότι η κοινωνία που ζούμε, είτε το καταλαβαίνει κανείς, είτε όχι, είναι κοινωνία κομματικοποιημένη.

Η κατανόηση αυτής της πραγματικότητας φαίνεται και από την θέση που παίρνει κανείς, απέναντι στην ακομματικότητα που ζυμώνει η αστική προπαγάνδα ("έξω η πολιτική από τα σωματεία" - "απόφαση των "αγανακτισμένων" για κατάργηση των κομμάτων"), απέναντι σ' αυτή την ιδεολογική αιχμή της αστικής τάξης.

"Σε μια κοινωνία, που βασίζεται στο χωρισμό σε τάξεις, η πάλη ανάμεσα στις εχθρικές τάξεις γίνεται αναπόφευκτα σε μια ορισμένη βαθμίδα της ανάπτυξής της, πολιτική πάλη. Η πιο ολοκληρωμένη, πλήρης και διαμορφωμένη έκφραση της πολιτικής πάλης των τάξεων γίνεται αναπόδραστα η πάλη των κομμάτων. Η ακομματικότητα είναι απάθεια απέναντι στην πάλη των κομμάτων.
Η απάθεια όμως αυτή δεν ισοδυναμεί με ουδετερότητα, με αποχή από την πάλη, γιατί στην ταξική πάλη δεν μπορεί να υπάρχουν ουδέτεροι. Στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία δεν μπορεί να "απόσχει" κανείς από την ανταλλαγή των προϊόντων η της εργατικής δύναμης. Και η ανταλλαγή γεννά αναπόφευκτα την οικονομική πάλη και σε συνέχεια και την πολιτική πάλη.

Γιαυτό, στην πραγματικότητα, η απάθεια απέναντι στην πάλη δεν είναι καθόλου απομάκρυνση από την πάλη, αποχή απ' αυτήν, ουδετερότητα. Η απάθεια είναι σιωπηρή υποστήριξη εκείνου που είναι ισχυρός, εκείνου που κυριαρχεί."*
Όποιος σήμερα είναι απαθής απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση των κομμάτων της πλουτοκρατίας σε βάρος των εργαζομένων, του λαού, αυτός υποστηρίζει σιωπηρά αυτή την επίθεση. Όποιος, απέναντι στον αγώνα της εργατικής τάξης για την κοινωνική της απελευθέρωση, προβάλει την ουδετερότητα του, την απολιτικότητα, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να υποστηρίζει σιωπηρά, την κυριαρχία της αστικής τάξης. "Η πολιτική αδιαφορία είναι πολιτικός κόρος".
Με "αδιαφορία", με "απάθεια" βλέπει το κομμάτι το ψωμί ο χορτάτος. Ο νηστικός όμως, θα είναι πάντοτε "κομματικός" απέναντι στο κομμάτι το ψωμί. Η "αδιαφορία" και η "απάθεια" για το κομμάτι το ψωμί δεν σημαίνουν πως ο άνθρωπος αυτός δεν το έχει ανάγκη , αλλά πως ο άνθρωπος αυτός το έχει πάντοτε
εξασφαλισμένο, πως δεν θα του λείψει ποτέ, πως βολεύτηκε γερά στο κόμμα των χορτάτων.

Η ακομματικότητα στην αστική κοινωνία είναι απλώς μια υποκριτική, σκεπασμένη, παθητική έκφραση του ότι ανήκει κανείς στο κόμμα των κρατούντων, στο κόμμα των εκμεταλλευτών. Η ακομματικότητα είναι ιδέα αστική. Η κομματικότητα είναι ιδέα σοσιαλιστική. Η κομματικότητα είναι ταυτόχρονα και όρος και δείχτης της πολιτικής ανάπτυξης. Όσο περισσότερο πολιτικά αναπτυγμένος, φωτισμένος και συνειδητός είναι ένας πληθυσμός η μια τάξη, τόσο ανώτερη είναι, κατά γενικό κανόνα, η κομματικότητα".**

Ο όρος λοιπόν "απολιτικότητα" που προκύπτει από τον όρο "ακομματικότητα" και ζυμώνεται στην κοινωνία που ζούμε, δεν είναι παρά η υποκρισία της αστικής τάξης, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εξαπάτηση του λαού. Η αστική τάξη, ασχολείται ακριβώς μ' αυτήν την εξαπάτηση του λαού προκειμένου να διασφαλίζει την κυριαρχία της.


Σε αντιστάθμισμα της αστικής "αλήθειας" λοιπόν,
η απάντηση είναι πως δεν υπάρχει πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας που να μη συνδέεται με την πολιτική, γιαυτό το σύνθημα που εκφράζει το πραγματικό δίλημμα, και για να μην είναι οι μέρες σε βάρος των εργαζομένων φευγάτες είναι:

"Τέρμα πια οι αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες"

* Β. Ι. Λένιν: Για την πολιτιστική επανάσταση, Εκδ., Σ.Ε., Αθήνα 1983, σελ., 259

** Από το ίδιο