Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

«Η μάχη του Στάλινγκραντ» η «μεγαλύτερη μάχη στην ιστορία των πολέμων»

Κινηματογράφος: Οι ταινίες της εβδομάδας

Στην κινηματογραφική βδομάδα που ξεκινά απόψε κυριαρχούν οι ταινίες ομφαλοσκόπησης που γενικά διαφημίζονται ως ψυχαγωγική γιατρειά της ανίας... Για μια ακόμα φορά η σχέση φρέσκιας κινηματογραφικής παραγωγής και πραγματικότητας αποδεικνύει σύγκλιση μηδενική... Μάλλον οι ενασχολούμενοι με το σινεμά -τη λαϊκότερη των τεχνών- ζουν σ' άλλους πλανήτες.

Πάντως η «New Star» συνεχίζει ν' απευθύνεται σ' ένα απαιτητικό
κοινό που δεν δέχεται να υποτιμούν τη νοημοσύνη και την υπόστασή του. 

Τιμώντας έτσι την επέτειο των 71 χρόνων από τη νίκη του Κόκκινου Στρατού στη Μάχη του Στάλινγκραντ, στις 2 Φλεβάρη 1943, διοργανώνει για τη βδομάδα 30/1 έως 5/2 προβολή της επικής ταινίας του Βλαντιμίρ Πετρόφ «Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» στις αίθουσες «ΤΙΤΑΝΙΑ CINEMAX» (210.381.1147) στην Ομόνοια και «Αλεξάνδρα» (210.951.2604) στην Καλλιθέα. 

Η ταινία, που έχει απόψε πρεμιέρα, συντίθεται από δύο, μιάμισης ώρας διάρκειας έκαστο, μέρη. «ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ» τιτλοφορείται το πρώτο και «Η ΝΙΚΗ» το δεύτερο.

Κριτική: Τζία Γιοβάνη

 

«Η μάχη του Στάλινγκραντ» του Βλαντιμίρ Πέτροφ
 
Ιδιαίτερα οι νέοι πρέπει να φροντίσουν πάση θυσία να γνωρίσουν την αληθινή Ιστορία, κι όχι την παραχαραγμένη που ενσυνείδητα προβάλλεται αφειδώς πανταχόθεν. 

Κομβικό ιστορικό γεγονός η «μεγαλύτερη μάχη στην ιστορία των πολέμων», όπως χαρακτήρισε ο Στάλιν τη μάχη του Στάλινγκραντ. 

Σπάνια λοιπόν ευκαιρία η προβολή της μεγαλειώδους επικής κινηματογραφικής κατασκευής που πραγματώθηκε -σε δύο μέρη- έξι χρόνια μετά την κοσμοϊστορική μάχη του '43 και σφραγίζεται από αναπαραστατική αυθεντικότητα ως προς την ιστορία εκείνων των ημερών, που 71 χρόνια πριν δύο ολότελα αντίθετοι κόσμοι αναμετρήθηκαν στην «πόλη / κλειδί» για την τελική νίκη που θα όριζε την έκβαση της Ιστορίας.

Το Στάλινγκραντ δεν υπήρξε μια ακόμη μάχη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Δεν υπήρξε καν «κρίσιμη» μάχη. Είναι η μάχη στην οποία όχι μόνο κρίθηκε το αποτέλεσμα στο Ανατολικό Μέτωπο, αλλά η συνολική έκβαση του Πολέμου... 

Στο πρώτο μέρος της ταινίας του Βλαντιμίρ Πετρόφ, «ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ», ξεδιπλώνεται ο σχεδιασμός της άμυνας του Στάλινγκραντ από τις επιθέσεις της ναζιστικής Βέρμαχτ και η υπέρ βωμών και εστιών καθολική αντίσταση Κόκκινου Στρατού και κατοίκων. 

Στο δεύτερο μέρος, «Η ΝΙΚΗ», αποτυπώνεται η νικηφόρα αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού με την κωδική ονομασία «Ουρανός»... Από εδώ κι έπειτα τα σοβιετικά στρατεύματα αποκτούν την πρωτοβουλία των στρατιωτικών επιχειρήσεων, την οποία διατηρούν μέχρι τη λήξη του πολέμου. 

Το Στάλινγκραντ ήταν το σημείο καμπής που άλλαξε τη ροή του πολέμου. 

Δεν έδωσε φτερά μόνο στις συμμαχικές δυνάμεις, αλλά και στο σύνολο των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων που δρούσαν στις κατεχόμενες από τη χιτλερική Γερμανία χώρες.

Παίζουν: Νικολάι Τσερκάσοφ, Αλεξάντρ Αντόνοφ, Μιχαήλ Αστάνγκοφ κ.ά.

Η «Πνιγμονή» στο θέατρο «Vault»

 
 
Μέγας ποιητής - δραματουργός του ισπανικού λαού, ο Λόρκα, αρχές του 1936 (πριν τη δολοφονία του από φασίστες του Φράνκο), παρουσιάζει με την περιοδεύουσα λαϊκή σκηνή του, το «κύκνειο άσμα» του, «Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα».

Μια αριστουργηματική τραγωδία, αποκλειστικά με γυναικεία πρόσωπα, για τα πάθη των γυναικών του λαού στον τόπο του, και όπου αλλού. Το πιο καταπιεσμένο τμήμα του λαού είναι η γυναίκα. 

Η Μπερνάρντα Αλμπα, «σημαδεμένη» από την ταξική εκμετάλλευση και βία, την παραδοσιακά μονόπλευρη ανδροκρατική «λογική» και «ηθική», μοχθώντας σαν άντρας στα χωράφια της, με μια κόρη από τον πρώτο άντρα της και άλλες τέσσερις από το δεύτερο άντρα της, μετά το θάνατο του δεύτερου άντρα της αποφασίζει να παντρέψει την πρώτη κόρη της, χάρη στην πατρική της προίκα, με έναν όμορφο χωριανό, και σε ένδειξη πένθους να κλείσει τις άλλες τέσσερις, για χρόνια, μέσα στο σπίτι, απαγορεύοντας κάθε επαφή με τον έξω κόσμο, ιδιαίτερα με άντρες, για να μην κακοποιηθούν σεξουαλικά και κακολογηθούν.

Αυτή τη σκληρή, αβάσταχτη παράδοση της ανδροκρατικής ισπανικής κοινωνίας, ιδιαίτερα στην ύπαιθρο, επιβάλλει ως μητέρα - αφέντης η Μπερνάρντα, καταπιέζοντας τα «σπλάχνα» της, αλλά και «τιμωρείται» τραγικά από αυτήν. Η όμορφη μικρή κόρη της, κρυφά αγαπιέται, συναντιέται και σχεδιάζει να κλεφτεί με τον «αρραβωνιαστικό» της μεγαλύτερης κόρης. Η ζήλια μιας αδελφής προδίδει τον έρωτα της μικρής στη μάνα. Η μητριαρχική Μπερνάρντα «φυλακίζει» τη μικρή σε ένα δωμάτιο, όπου θα τη βρει κρεμασμένη. Η αυτοχειρία της μικρής θα βυθίσει, μάνα και αδελφές, σε απερίγραπτο, εφ' όρου ζωής πένθος.

Στο θέατρο «Vault» παρουσιάζεται μια δραματικότατα ατμοσφαιρική, καθόλα λεπτοδουλεμένη (κειμενικά, σκηνοθετικά, υποκριτικά, σκηνογραφικά, ενδυματολογικά), νατουραλιστικά λαϊκού ήθους παράσταση, με τίτλο «Πνιγμονή». 

Πρόκειται για, βασιζόμενη απόλυτα στη μυθοπλασία και τα υπέροχα «ζωγραφισμένα» από το Λόρκα πρόσωπα, «μεταγραφή» του λορκικού έργου, που τοποθετείται στα ορεινά χωριά της Ανατολικής Τουρκίας και παραπέμποντας και σε άλλες ασιατικές χώρες, διεκτραγωδεί τη σκληρή ζωή, τον καθημερινό μόχθο, αλλά και τα πάθη των γυναικών, εξαιτίας των καταπιεστικών και εκμεταλλευτικών ανδροκρατικών προλήψεων και «ηθικών» κανόνων. Προλήψεις και «ηθική», με συνέπεια και τη μητριαρχική καταπίεση.

ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Η «μεταγραφή» του λορκικού πρωτοτύπου και η σκηνοθεσία είναι του Δημήτρη Καρατζιά. Η μουσική του Μάνου Αντωνιάδη. Το λιτά ρεαλιστικό σκηνικό και τα ισλαμικής ενδυματολογικής παράδοσης κοστούμια του Σίμου Παπαναστασόπουλου. Οι φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα. Η κινησιολογία της Βιβής Ρωμανά. Με κυρίαρχες, συναισθηματικής αλήθειας και φυσικότητας στο λόγο, στην έκφραση του προσώπου, στην κίνηση,  ερμηνείες των Αθηνάς Τσιλύρα (Μπερνάρντα/ Χαντισέ) και Θεοδώρας Σιάρκου (υπηρέτρια Πόνθια /Ουλβιγιέ). Άξιες επαίνου είναι και οι ερμηνείες των άλλων ηθοποιών που είναι οι: Γιάννα Σταυράκη, Κική Μαυρίδου, Αλεξάνδρα Ούστα, Νίκη Αναστασίου, Ειρήνη Σταματίου, Μελισάνθη Μαχούτ.
 
Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00
Κυριακή στις 18:00

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Εκθεση έργων της χαράκτριας Βάσως Κατράκη Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή της

Έκθεση έργων της χαράκτριας Βάσως Κατράκη
Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή της


Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση της Βάσως Κατράκη, η αίθουσα Τέχνης «έκφραση - γιάννα γραμματοπούλου» (Βαλαωρίτου 9α Αθήνα, τηλ. 210.3607.598) παρουσιάζει έκθεση με έργα της σπουδαίας Ελληνίδας χαράκτριας από 18 του Φεβρουαρίου (19.30) έως 15 Μαρτίου.

Γεννημένη το 1914, σχεδόν τη στιγμή που ξεσπούσε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, η Βάσω Κατράκη απεικόνισε με συνέπεια τα μεγάλα και θεμελιώδη γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη χώρα μας μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Χάραξε στην πέτρα την τραγική μοίρα του λαού και τη μάχη για ελευθερία. Πήρε μέρος στην Αντίσταση. 

  
Οι διαδηλώσεις, τα αδικοσκοτωμένα παλικάρια, οι διώξεις, οι κατατρεγμένοι, τα σκελετωμένα από την πείνα παιδιά, τα βιώματα με τις θυσίες και τους θανάτους έγιναν διαμαρτυρία και αυτές οι εικόνες πέρασαν στο καλλιτεχνικό της έργο. 

Την 21η Απρίλη του '67, πρώτη μέρα του 
πραξικοπήματος,τη συνέλαβαν και την εξόρισαν στα Γιούρα. 

Η δύναμη όμως της τέχνης της, της έδωσε παρηγοριά και διέξοδο, ζωγραφίζοντας με μαρκαδόρο τα βότσαλα που έβρισκε στο ξερονήσι, μοιράζοντάς τα στους συγκρατούμενούς της και άλλα αφιέρωνε και έστελνε στον άντρα της και τα παιδιά της.

Tο καλοκαίρι του 2006 δημιουργήθηκε το κέντρο Χαρακτικών Τεχνών και Μουσείο «Βάσω Κατράκη» στην πατρίδα της, στο Αιτωλικό Αιτωλοακαρνανίας, όπου εκτίθεται μόνιμα όλο το έργο της. Το πατρικό της σπίτι βρίσκεται και αυτό στο όμορφο νησάκι, το Αιτωλικό. 

Σήμερα το πατρικό της σπίτι καταρρέει. 

Παρότι έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο, η πολιτεία δε βοήθησε, παρά τις μελέτες που κατατέθηκαν στην Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού για τη διάσωσή του.


Η έκθεση αυτή έχει κύριο σκοπό να επικοινωνήσει το έργο της με τους ανθρώπους, αυτό που ήθελε πάντα και η ίδια. Για πρώτη φορά, μετά το 1994 (20 χρόνια μετά) τα έργα που εκτίθενται θα είναι προς πώληση. 

Σκοπός αυτής της κίνησης είναι η συγκέντρωση χρημάτων για την αναστήλωση του πατρικού σπιτιού της Βάσως Κατράκη στο Αιτωλικό.

Ωρες λειτουργίας: Τρίτη - Παρασκευή 11.00 - 20.00, Σάββατο: 11.00 - 15.00. Κυριακή και Δευτέρα κλειστά. info@ekfrasi-art.gr, www.ekfrasi-art.gr.

Από τη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ"  του Ριζοσπάστη.

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

«Η Ανάκριση» του Πέτερ Βάις

Συνέντευξη με τον Κ. Καζάκο για την παράσταση «Η Ανάκριση»

 
«Η Ανάκριση» του Πέτερ Βάις (Die Ermittlung, 1965), ορατόριο σε 11 ωδές, είναι ένα συγκλονιστικό, αποκαλυπτικό και δριμύ κατηγορητήριο κατά του ναζισμού, που βασίστηκε στα πρακτικά της δίκης βασικών στελεχών του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης και εξόντωσης του Άουσβιτς.

Ο Πέτερ Βάις παρουσίασε την «Ανάκριση», αφού παρακολούθησε τη δίκη της Φρανκφούρτης για το Άουσβιτς, που είχε την επίσημη ονομασία «Ποινική διαδικασία εναντίον του Μούλκα και άλλων» (20 Δεκέμβρη 1963 έως τις 20 Αυγούστου 1965).

Ήταν η πρώτη μεγάλη δίκη που διεξήχθη από τη γερμανική Δικαιοσύνη εναντίον των ναζιστών εγκληματιών στην οποία κατέθεσαν 359 μάρτυρες, εκ των οποίων 248 επιζήσαντες του στρατοπέδου. 

 

Η δίκη γνώρισε τεράστια δημοσιότητα και ήδη πριν την απαγγελία των δικαστικών αποφάσεων στις 19 και 20 Αυγούστου 1965, ο Βάις αντλώντας υλικό από τα ντοκουμέντα της δίκης έδωσε μορφή σε ένα θεατρικό κείμενο, «που μας αναγκάζει» -σημειώνει ο Κώστας Καζάκος- «να ακολουθήσουμε ολόκληρη τη μαρτυρική πορεία, να φτάσουμε με τα τρένα στην αποβάθρα, να μπούμε στο στρατόπεδο από την αποκρουστική πύλη που είχε την επιγραφή "Η Εργασία Απελευθερώνει", να είμαστε παρόντες στα βασανιστήρια και στις εκτελέσεις στο "Μαύρο Τοίχο" και να φτάσουμε μπροστά στους φούρνους των κρεματορίων, όπου αποτεφρώθηκαν, μόνο στο συγκρότημα στρατοπέδων του Άουσβιτς, περίπου 1.500.000 άνθρωποι, απ' όλες τις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης. 

Ένα μέγα πλήθος Εβραίων -ανάμεσά τους και 55 έως 60.000 Ελληνες Εβραίοι- ένα πλήθος κομμουνιστών και προοδευτικών διανοουμένων, ένας τεράστιος αριθμός Σοβιετικών αιχμάλωτων πολέμου, από το Ανατολικό Μέτωπο, Αντιστασιακοί, Τσιγγάνοι, Ομοφυλόφιλοι και άλλες ομάδες πολιτών που "νόθευαν" το αίμα της Αρίας φυλής».

Το έργο παίχτηκε, το 1965, ταυτόχρονα σε 15 θεατρικές σκηνές στην Ανατολική και τη Δυτική Γερμανία και στο Royal Shakespeare Company στο Λονδίνο (σκηνοθεσία Πίτερ Μπρουκ). Ο Πέτερ Βάις κερδίζει το Βραβείο Λέσινγκ.

Στο έργο του, ο Πέτερ Βάις αφήνει ανοικτό το τέλος, ώστε αυτό να αποκτά μία γενικότερη και διαχρονική δυναμική και να προσαρμόζεται σε πολλές και διαφορετικές καταστάσεις αναδεικνύοντας κυρίως το θέμα της ατομικής και κοινωνικής ενοχής και ευθύνης. Στη διάρκεια των χρόνων, «Η Ανάκριση» αποδεικνύεται διαχρονικά επίκαιρη και έχει παρασταθεί με πολλούς διαφορετικούς και πειραματικούς τρόπους σε όλο τον κόσμο.

Το εμβληματικό, επίκαιρο αυτό έργο ανεβάζει από τις 31 Οκτώβρη, ο Κώστας Καζάκος επικεφαλής ενός εξαιρετικού 12μελούς θιάσου, σε απόδοση - σκηνοθεσία και μουσική επιμέλεια Σταύρου Σ Τσακίρη, σκηνικά - κοστούμια Θάλειας Ιστικοπούλου και φωτισμούς Θανάση Σταυρόπουλου. Δραματολόγος: Δήμητρα Πετροπούλου. Βίντεο:Νάντια Σκούρτη. 

Εκτός από τον Κώστα Καζάκο συμμετέχουν οι ηθοποιοί με σειρά εμφάνισης: Παύλος Ορκόπουλος, Τζένη Κόλλια, Θόδωρος Γράμψας, Γιάννης Γούνας, Μαρία Τζάνη, Εύα Κοταμανίδου, Δημήτρης Καλατζής, Σπύρος Τσεκούρας, Κωνσταντίνος Καζάκος, Κώστας Μπάρας, Ευθύμης Ξυπολυτάς.

Παραστάσεις: Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, στις 21.00. Κάθε Σάββατο Απογευματινή στις 18.00. Κάθε Κυριακή στις 20.00. Διάρκεια παράστασης: 105΄ (με διάλειμμα 10 λεπτών).

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

«Για τον πόλεμο και τη σοσιαλιστική επανάσταση»

 Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μέσα από 
τη Συλλογή κειμένων του Β. Ι. Λένιν

 
«...Το θέμα Α' Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ήδη ανοίξει...Χαρακτηριστική είναι η στήλη του Ι. Κ. Πρετεντέρη στο «Βήμα» της 5 Γενάρη 2014, όπου, υπό τον τίτλο «Αίσιον και ευτυχές το 2014!» τονίζει: «...εκείνο το μοιραίο 1914. Τότε δηλαδή που η ανέμελη Ευρώπη της "μπελ επόκ" βρέθηκε ξαφνικά και σχεδόν αναίτια στα χαρακώματα με 7 εκατομμύρια νεκρούς και 20 εκατομμύρια τραυματίες». 

Σε άλλο σημείο: «δεν υπάρχει κανείς σήμερα που να αμφισβητεί ότι η ανθρώπινη τραγωδία του 20ού αιώνα γεννήθηκε το 1914. Και κυρίως ότι γεννήθηκε "δι' ασήμαντον αφορμήν"».

Με την έννοια «ασήμαντον αφορμήν» δεν εννοεί τη δολοφονία του δούκα Φερδινάνδου, που πράγματι δεν υπήρξε η αιτία του πολέμου. Ο αρθρογράφος του «Βήματος» υποβιβάζει σε ασήμαντες αφορμές όλες τις εκδηλώσεις των καπιταλιστικών ανταγωνισμών που είχαν φτάσει στο έπακρο και αυτό γιατί εξαφανίζει την ίδια την οικονομική βάση του καπιταλισμού που γεννά τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. 

 Έτσι, όλες οι εκδηλώσεις των καπιταλιστικών ανταγωνισμών υποβιβάζονται σε ένα «αυτισμό εθνικών και καθεστωτικών προτεραιοτήτων». Αυτός ο αυτισμός, εξαιτίας «πολιτικής ανικανότητας» έφερε το μοιραίο 1914.

Σε αντίθεση με την «ασήμαντον αφορμήν» του «Βήματος», ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει μια απόλυτα επίκαιρη έκδοση, που κυκλοφόρησε από τη «Σύγχρονη Εποχή» τη χρονιά που μας πέρασε, τη Συλλογή κειμένων του Β. Ι. Λένιν με τίτλο: «Για τον πόλεμο και τη σοσιαλιστική επανάσταση». 

 Όλα τα κείμενα είναι γραμμένα ακριβώς την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Βασικός άξονας των κειμένων είναι η στάση του εργατικού κινήματος απέναντι στον πόλεμο - και ειδικά απέναντι στην εμπόλεμη αστική τάξη της χώρας του, αυτό τεκμηριώνεται στην ίδια την ανάδειξη των βαθύτερων αιτιών του πολέμου.

Στις δοσμένες συνθήκες της καπιταλιστικής ειρήνης -στο πλαίσιο του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου- ο πόλεμος φαίνεται ένα φαινόμενο ανεξήγητο. Άλλωστε, «Ο πόλεμος είναι τέτοιος "βιομηχανικός κλάδος" που μοιάζει με τη δασοκομία: χρειάζονται δεκαετίες για να αναπτυχθούν αρκετά μεγάλα δέντρα... δηλαδή αρκετά άφθονο και ενήλικο "κρέας για τα κανόνια"».3

Ο Λένιν επικυρώνει και επαναλαμβάνει πολλές φορές τη διάσημη ρήση του Κλαούζεβιτς ότι ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα - βίαια. Και όπως τονίζει: η πολιτική είναι συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας. Ποια είναι λοιπόν η αιτία των πολέμων; Αναφέρει χαρακτηριστικά, το 1916, για τον ευρωπαϊκό πόλεμο που βρισκόταν σε εξέλιξη:

«Το μοίρασμα δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά παρά "σύμφωνα με τη δύναμη". Η δύναμη όμως αλλάζει με την πορεία της οικονομικής εξέλιξης.
Ύστερα από το 1871, η Γερμανία δυνάμωσε 3 - 4 φορές πιο γρήγορα από την Αγγλία και τη Γαλλία. Η Ιαπωνία δυνάμωσε δέκα φορές πιο γρήγορα από τη Ρωσία.
Για να ελεγχθεί η πραγματική δύναμη ενός καπιταλιστικού κράτους δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει άλλο μέσο εκτός από τον πόλεμο. Ο πόλεμος δεν αντιφάσκει στις βάσεις της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά είναι η άμεση και αναπόφευκτη ανάπτυξη αυτών των βάσεων.

Στις συνθήκες του καπιταλισμού, είναι αδύνατη μια ισόμετρη ανάπτυξη των διαφόρων οικονομιών και των διαφόρων κρατών. Στις συνθήκες του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρχουν άλλα μέσα για την αποκατάσταση από καιρό σε καιρό της παραβιασμένης ισορροπίας, εκτός από τις κρίσεις στη βιομηχανία και τους πολέμους στην πολιτική».4

Δεν έχει να κάνει με το ποιος, για παράδειγμα, επιτέθηκε πρώτος ή δεύτερος. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, ο πόλεμος μεταξύ καπιταλιστικών κρατών, είναι άδικος και από τις δύο πλευρές.

Όπως έλεγε ο Λένιν πρόκειται για το ότι: «ένας δουλοκτήτης που έχει 100 δούλους πολεμάει με ένα δουλοκτήτη που έχει 200 δούλους, για ένα πιο "δίκαιο" ξαναμοίρασμα των δούλων», τότε δεν έχει σημασία ποιος ξεκινά πρώτος, ποιος επιτίθεται πρώτος «η χρησιμοποίηση σε μια τέτοια περίπτωση της έννοιας "αμυντικός" πόλεμος ή "υπεράσπιση της πατρίδας" θα ήταν πλαστογραφία της ιστορίας και στην πραγματικότητα θα σήμαινε εξαπάτηση του απλού λαού... Έτσι ακριβώς εξαπατά τους λαούς η σημερινή αστική τάξη με την "εθνική" ιδεολογία και με την έννοια της υπεράσπισης της πατρίδας στο σημερινό πόλεμο, που γίνεται ανάμεσα σε δουλοκτήτες για την εδραίωση και το δυνάμωμα της δουλείας».


Τα κείμενα του Λένιν, γραμμένα κατά την εξέλιξη του πολέμου, παρακολουθούν την ίδια την εξέλιξη των γεγονότων, τη δράση των αστικών τάξεων των εμπόλεμων χωρών. Αποτυπώνει την επίδραση του οπορτουνισμού στο εργατικό κίνημα. Εκδήλωση που εκφράστηκε με το ρεύμα του σοσιαλσοβινισμού - προδοσίας της εργατικής τάξης, το ρεύμα του κεντρισμού που γινόταν ουρά των φιλοπόλεμων σοβινιστών, αλλά και το ρεύμα του πασιφισμού, που κήρυττε την ειρήνη - δίχως να θέτει το ζήτημα: η εξουσία ποιας τάξης έφερνε την ειρήνη.
 Ο Λένιν, ασκώντας κριτική και πολεμική στις αστικές και οπορτουνιστικές απόψεις, αποτυπώνει και όλες τις πολιτικές συμπεριφορές που εκδηλώθηκαν στον πόλεμο. Την παραλυτική επίδραση της εθνικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα.
Τα κείμενα της Συλλογής, από τη μια μεριά, αποτυπώνουν τα επιτεύγματα του Λένιν στην επεξεργασία της επαναστατικής πολιτικής, αλλά και τη μεγάλη δυσκολία, από την άλλη, να γίνει κτήμα των εργατικών λαϊκών μαζών.

Από τη σκοπιά του εργατικού κινήματος, μπορούμε να πούμε ότι τα κείμενα του Λένιν δεν αποτυπώνουν τα γεγονότα, αλλά βρίσκονται μπροστά από τα γεγονότα, ακριβώς επειδή βασίζονται σε επιστημονική και ταξική ανάλυση και αναδεικνύουν νομοτέλειες της ταξικής πάλης. Συνέβαλαν στην εξέλιξη των γεγονότων υπέρ της εργατικής τάξης. 

Ο Λένιν από την αρχή του πολέμου, κόντρα στο ρεύμα, της εθνικιστικής μέθης, των αυταπατών και της καταστολής, κάλεσε την εργατική τάξη να παλέψει για την ήττα της αστικής τάξης στον πόλεμο, για μετατροπή του πολέμου σε πάλη για την εξουσία. Πράγμα που έφερε τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία τον Οκτώβρη 1917.

Τα κείμενα της Συλλογής προσφέρονται όχι μονάχα για τη μελέτη του πολέμου, αλλά και της ιμπεριαλιστικής ειρήνης, για το χαρακτήρα των διακρατικών καπιταλιστικών ενώσεων, όπου η τάση συνένωσης συνυπάρχει με τις τάσεις σύγκρουσης και αποχωρισμού.

Με την ευκαιρία, λοιπόν, των 100 χρόνων από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και των 90 από το θάνατο του Λένιν, η Συλλογή αξίζει να διαβαστεί τόσο από τους εργαζομένους και τους νέους που θεωρούν ότι το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών πολέμων δεν είναι η τελευταία σελίδα στην ιστορική εξέλιξη, αλλά έχει αξία να την προτείνουμε και στον καθένα που, με αφορμή τις συζητήσεις για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, θέλει να αναζητήσει τα βαθύτερα αίτιά του όπως και όλων των πολέμων.

Κλείνουμε με τα λόγια του Λένιν για τη συνεισφορά του Κλαούζεβιτς στη μελέτη των πολέμων, που δεν τους εξηγεί «με ασήμαντον αφορμήν».

«Ο συγγραφέας αυτός, που οι βασικές του σκέψεις έγιναν σήμερα κτήμα κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, αγωνιζόταν εδώ και 80 περίπου χρόνια ενάντια στη μικροαστική και ανόητη πρόληψη ότι είναι τάχα δυνατό να ξεχωρίσουμε τον πόλεμο από την πολιτική των αντίστοιχων κυβερνήσεων, των αντίστοιχων τάξεων, ότι τάχα είναι ποτέ δυνατό να βλέπουμε τον πόλεμο ως απλή επίθεση που παραβιάζει την ειρήνη και ως αποκατάσταση, ύστερα, αυτής της παραβιασμένης ειρήνης. 

Τσακώθηκαν και συμφιλιώθηκαν! 

Αυτή είναι μια πρωτόγονη και απλοϊκή αντίληψη που διαψεύστηκε εδώ και δεκάδες χρόνια και διαψεύδεται από κάθε, κάπως προσεκτική, ανάλυση οποιασδήποτε εποχής της ιστορίας των πολέμων».5

3. Β. Ι. Λένιν: «Για τον πόλεμο και τη σοσιαλιστική 
επανάσταση», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή» σελ. 316.
4. ό.π. σελ 165.
5. ό.π. σελ. 331.

Από την στήλη "ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ" του Ριζοσπάστη.

«Ηλιος στην πέτρα»

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ
Πάθη και ήθη λαϊκών ανθρώπων

 
 «Ηλιος στην πέτρα», τιτλοφορείται το βαθιά συγκινητικό έργο της δημοσιογράφου του «Ριζοσπάστη», Σοφίας Αδαμίδου, που παρουσιάζεται στο θέατρο «Σημείο» (πρώην «Απλό», Χαριλάου Τρικούπη 4, πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο, τηλ. 210 9229579). 
 
«Ποιητικός» ο τίτλος, αντλείται από τους ήλιους που  -αντιπαλεύοντας τα μετεμφυλιακά «κολαστήρια» όπου κλείστηκαν χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες του λαού μας, κυρίως κομμουνιστές- ζωγράφιζε σε πέτρες, στη Μακρόνησο και άλλα ξερονήσια, η κορυφαία ζωγράφος-χαράκτρια, αγωνίστρια της ΕΑΜικής Αντίστασης Βάσω Κατράκη. 
 
Το ποιητικού αισθήματος κείμενο, με θαυμασμό για την ηρωισμό και την αυτοθυσία πολλών χιλιάδων αγωνιστών (ανδρών και γυναικών), που πόθησαν μια λεύτερη, ανεξάρτητη, σοσιαλιστική Ελλάδα, τιμά τις μεγάλες διδαχές των αγώνων τους για το σήμερα και αύριο του λαού μας. 
 
Με δραματουργικό «πυρήνα» μια αγωνίστρια, «υφαίνει» μια μονολογική αφηγηματική «τοιχογραφία» αγώνων και αγωνιστών του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, αλλά και στις δεκαετίες του '50, '60 και '70. 
 
 
Η «τοιχογραφία» κοσμείται με έξοχα αντάρτικα, παραδοσιακά και έντεχνα τραγούδια, που επί σκηνής ερμηνεύει η φωνητικά υπεραισθαντική Καλλιόπη Βέττα, συνοδεία του γλυκόηχου κυμβάλου που παίζει ο Κλέαρχος Κορκόβολος. 
 
Μια «τοιχογραφία» διάστικτη από πολλές «ψηφίδες».  
 
Για νεκρούς αγωνιστές από βόλια των κατακτητών, ντόπιων συνεργατών τους, του αγγλοαμερικανοκίνητου κρατικού στρατού και παρακρατικών. Για ήρωες - μάρτυρες σε εμφυλιακά και μετεμφυλιακά άντρα βασανιστηρίων. Για πολύμορφες «μάχες» αγωνιστών και αγωνιστριών στις εμφυλιακές και μετεμφυλιακές φυλακές και εξορίες. Για «μάχες» που ξαναδόθηκαν στα χρόνια της απριλιανής φασιστικής χούντας. 
 
 
Επίκεντρο της «τοιχογραφίας» είναι μια ηλικιωμένη πια αγωνίστρια, η «Μυρτιά», στη μορφή της οποίας ενοποιούνται όλες οι αγωνίστριες εκείνης της ηρωικής γενιάς. Το έργο διαπλέκει την ιστορική πραγματικότητα με τη μυθοπλαστική φαντασία, με πρώτη «ύλη» του το αυτοβιογραφικό βιβλιαράκι «Η Μυρτιά του Βουνού» της Ελένης Τραγγανίδα - Μακρυνιώτη, η οποία έφηβη, με το ψευδώνυμο «Μυρτιά» εντάχθηκε στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, συνελήφθη, κρατήθηκε στις Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ, αλλά λόγω ηλικίας αποφυλακίστηκε σύντομα. 
 
Μετά την απελευθέρωσή της παντρεύτηκε, απέκτησε παιδιά και συνέχισε να αγωνίζεται για τα οράματά της. Αυτή η μαρτυρία, συνυφασμένη με μαρτυρίες άλλων αγωνιστριών που -μετεμφυλιακά και στη διάρκεια της χούντας- βίωσαν το μακρόχρονο εγκλεισμό σε φυλακές και εξορίες, συνθέτει τη συνταρακτικά δραματική, ακατάβλητα μαχητική, γεμάτη ανθρωπιά, τρυφερότητα, αλλά και χιούμορ αφήγηση - μονόλογο της «Μυρτιάς». 
 
Η σκηνοθεσία και οι φωτισμοί του Κοραή Δαμάτη, όπως και το συμβολικό σκηνικό και τα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ, υπηρετούν τον «ποιητικό» ρεαλισμό του κειμένου. 
 
Η Ελένη Γερασιμίδου, με το πηγαία λαϊκό αίσθημά της, την απλότητα, αμεσότητα, τη δραματικότητα αλλά και το έμφυτο χιούμορ της, «φιλοτεχνεί» εξαιρετικά τη Μυρτιά, ως «πορτρέτο» όλων των ακατάβλητων αγωνιστριών, τότε, σήμερα και αύριο.

Από τη στήλη "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ" του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη.
Χαρ. Τρικούπη 10, πίσω από το Πάντειο, +302109229579, - See more at: http://www.elculture.gr/theater/ilios-stin-petra-725807#sthash.YDLjdLbb.dpuf
Χαρ. Τρικούπη 10, πίσω από το Πάντειο, +302109229579, - See more at: http://www.elculture.gr/theater/ilios-stin-petra-725807#sthash.YDLjdLbb.dpuf

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Αφιέρωμα της Ταινιοθήκης της Ελλάδας στο μεγάλο σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο

Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν σήμερα, από το θάνατο 
του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου. 


Η ζωή του όλη ήταν ο κινηματογράφος και η μοίρα του επιφύλαξε τον τραγικό θάνατο την ώρα του γυρίσματος. Μια μέρα βροχερή, σαν σκηνικό από ταινία του, μια μηχανή που διέσχιζε το δρόμο του κόβει το νήμα της ζωής. Τη στιγμή που σχεδίαζε το πλάνο.

Η Ταινιοθήκη της Ελλάδας παρουσιάζει από την Πέμτη 23 Γενάρη αφιέρωμα στο συνολικό έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου υπό τον τίτλο «Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος με τα μάτια των νέων»

Το αναλυτικό πρόγραμμα των προβολών έχει ως εξής:

Σάββατο 25 Γενάρη
18.15 - «Lumiere et compagnie: Οδυσσέας» (1995, 25') και «Το βλέμμα του Οδυσσέα» (1995, 179').
21.45 - «Η εκπομπή» (1968, 23') και «Αναπαράσταση» (1970, 110').

Κυριακή 26 Γενάρη
17.15 - «Ο Θίασος» (1974 - '75, 230'). 21.30 - «Αθήνα, επιστροφή στην Ακρόπολη» (1983, 43'). 
Δευτέρα 27 Γενάρη 
19.00 - «Ο καθένας και το σινεμά του: τρία λεπτά» (2007, 3') και «Ο μελισσοκόμος» (1986, 120').
21.30 - «Sous-ciel» (2011, 6') και «Ταξίδι στα Κύθηρα» (1984, 137'). 

Τρίτη 28 Γενάρη 
18.00 - «Lumiere et compagnie: Οδυσσέας» (1995, 52') και «Το λιβάδι που δακρύζει» (2004, 180').
21.30 - «Lumiere et compagnie: Οδυσσέας» (1995, 52') και «Η σκόνη του χρόνου» (2008, 125'). 

Τετάρτη 29 Γενάρη 
18.00 - «Sous-ciel» (2011, 6') και «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» (1998, 130').

Από το 902.gr

Παίξε μπάλα και φέτος με το ΠΑΜΕ!!!

Ένα πρωτάθλημα από εργάτες.... για εργάτες


Η Γραμματεία Νέων του ΠΑΜΕ, όπως κάθε χρονιά έτσι και φέτος, καλεί όλους τους νέους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους σπουδαστές, τους φοιτητές και μετανάστες να δηλώσουν συμμετοχή στο φετινό εργατικό πρωτάθλημα.

Σε ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ τονίζει: «Στις σημερινές συνθήκες που ζούμε ο κάθε εργαζόμενος, άνεργος πρέπει να αγωνίζεται, να μην σκύβει το κεφάλι, να μη συμβιβάζεται και να απαιτεί μια ζωή που του αξίζει.
Όλοι οι τομείς παιδεία, υγεία, εργασία έχουν ισοπεδωθεί και δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος και ο αθλητισμός.

ΕΝΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΑΠΟ ΕΡΓΑΤΕΣ...... ΓΙΑ ΕΡΓΑΤΕΣ

Θέλουμε ο θεσμός του εργατικού τουρνουά, μετά τη μεγάλη περσινή συμμετοχή, να ακουμπήσει σε ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι της εργατικής νεολαίας, να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά και να γίνει γνωστό σε όλους τους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στα σχολεία και σε όλες τις γειτονιές που ζει και εργάζεται η εργατική τάξη.

Απευθύνουμε κάλεσμα στα συνδικάτα, στα σωματεία, τους συλλόγους, στα 15μελή και στις επιτροπές αγώνα από κάθε κλάδο να συμμετέχουν και να συμβάλουν για την πραγματοποίηση του πρωταθλήματος.

Μέσα από το δικό μας τουρνουά προβάλλουμε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής όπου το ποδόσφαιρο και κάθε είδους αθλητική δραστηριότητα θα είναι υπόθεση για όλη την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, χωρίς εμπόδια.

Ενάντια σε κάθε ναρκωτική ουσία στήνουμε κοινό μέτωπο πάλης με θεραπευτικές κοινότητες που αντιστέκονται, που έρχονται σε ρήξη με το υπάρχον σύστημα που γεννά και διαιωνίζει την ναρκωκουλτούρα. 

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΙΚΗΤΗΣ, ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΝΙΚΗΤΕΣ

Στο εργατικό τουρνουά δεν μας ενδιαφέρει ποια ομάδα είναι καλύτερη, ποιος είναι ο νικητής και ποιος είναι ο χαμένος. Είναι ένα τουρνουά από εργάτες για εργάτες, καμιά πολυεθνική, κανένα στήσιμο αγώνα για να πλουτίζει ο μεγαλομέτοχος.

Προβάλλουμε ένα τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής, που μαζί με όλες τις δραστηριότητες που πραγματοποιούνται (θεατρική ομάδα, ομάδα χορού, εκδρομές, εκδηλώσεις κτλ) δίνουν την δυνατότητα σε όλους τους εργαζόμενους να αξιοποιήσουν τον ελεύθερο χρόνο τους εποικοδομητικά, ενισχύοντας την άθληση και την άμιλλα, τη δημιουργία και τη διασκέδαση.

Το τουρνουά είναι υπόθεση της εργατικής τάξης, δείχνοντας ότι όλοι έχουμε δικαίωμα στον αθλητισμό, χωρίς σπόνσορες και επιχειρηματική δράση με βάση το κέρδος.

Δήλωσε συμμετοχή της ομάδας στο email ή στο τηλέφωνο του ΠΑΜΕ. Οι συμμετοχές των ομάδων δηλώνονται έως τις 15 Φλεβάρη.

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

Μενέλαος Λουντέμης: Ζωντανός θα πει περήφανος

Καρτερικός και αλύγιστος, αγωνίστηκε για όλα τα 
πανανθρώπινα ιδανικά, που συνοψίζονται στο έργο του.

Πολυγραφότατος, από τους πιο πολυδιαβασμένους Ελληνες συγγραφείς, ο επονομαζόμενος και Μαξίμ Γκόργκι της Ελλάδας, o Μενέλαος Λουντέμης (Δημήτρης Βαλασιάδης, το πραγματικό του όνομα), γεννήθηκε τo 1912, στην Αγία Κυριακή της Μικράς Ασίας και «έφυγε» από τη ζωή σαν σήμερα 22 Γενάρη το 1977.

Καρτερικός και αλύγιστος, αγωνίστηκε για όλα τα 
πανανθρώπινα ιδανικά, που συνοψίζονται στο έργο του. 

Εργα του, όπως τα μυθιστορήματα «Συννεφιάζει», «Οι κερασιές θα ανθίσουν φέτος» και το μπεστ σέλερ «Ενα παιδί μετράει τ' άστρα» διαβάστηκαν πολύ από τη νεολαία τις δεκαετίες του '50, του '60 και του '70.

Στην Κατοχή, οργανώθηκε στο ΕΑΜ και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τον Εμφύλιο συλλαμβάνεται για τα «φρονήματα», δικάζεται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο. 

Το 1947, ο Λουντέμης συλλαμβάνεται και εξορίζεται στη Μακρόνησο, ενώ η γυναίκα του Εμυ με την τρίχρονη κόρη τους Μυρτώ εξορίζεται στη Χίο και μετά στο Τρίκερι.

Το 1956 τον μετέφεραν στην Αθήνα από τον τόπο εξορίας του για να δικαστεί, επειδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, στο βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» υπάρχουν «...προπαρασκευαστικές πράξεις εσχάτης προδοσίας...».

Αφού διαβάστηκε το κατηγορητήριο, ερωτώμενος 
από τον πρόεδρο περί της ενοχής του απαντά:

«Ναι, είμαι ένοχος. Οχι όμως γι' αυτά που έγραψα, αλλά γι' αυτά που δεν έγραψα και ακριβώς γιατί δεν τα έγραψα. Κατηγορούμαι ότι έγραψα για τους απλούς ανθρώπους, για τους ανθρώπους του μόχθου, για τους φτωχούς. 

Μα για ποιους έπρεπε να γράψω; 

Εγώ αυτούς γνώρισα, αυτούς αγάπησα, μαζί τους μοιράστηκα και τις χαρές και τις πίκρες μου. Δίπλα τους γεύτηκα κι εγώ την πίκρα της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας και ήταν οι μόνοι που μου συμπαραστάθηκαν. Γι' αυτό και αισθάνομαι φταίχτης που δεν έγραψα όσα έπρεπε να γράψω γι' αυτούς».  

Οταν φτάνει να περιγράψει το δράμα του παιδιού και της γυναίκας του, ο πρόεδρος παρατηρεί: «Αν πράγματι νιώθεις στοργή για το παιδί και τη γυναίκα σου, θα 'πρεπε να 'χεις κάνει δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ». 

Και ο Λουντέμης απαντά: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάμω πάλι τέσσερα εγώ». Αλλωστε, το γράφει και στο «Ενα παιδί μετράει τ' άστρα»: «Ζωντανός θα πει περήφανος»!

Μετά τη δίκη και την απαγόρευση κυκλοφορίας των 
βιβλίων του, το κλίμα είναι βαρύ για τον Λουντέμη. 

Εκπατρίζεται στο Βουκουρέστι και χάνει την ελληνική ιθαγένεια από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Στη Ρουμανία, συνεχίζει το συγγραφικό του έργο, αλλά νοσταλγεί πάντα την Ελλάδα. 

Μετά τη μεταπολίτευση και μετά από μεγάλες περιπέτειες ανακτά την ελληνική ιθαγένεια και επιστρέφει το 1976. Δεν πρόλαβε να χαρεί για την επάνοδό του και στις 22 Γενάρη 1977 πεθαίνει από καρδιακή προσβολή.

Από τη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ"  του Ριζοσπάστη.

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Τριάντα χρόνια από το θάνατο του Γ. Σκαρίμπα

Τριάντα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το 
θάνατο του ποιητή και πεζογράφου Γιάννη  Σκαρίμπα.                         

Ο Γιάννης Σκαρίμπας,  γεννήθηκε το 1897 στην Αγία Ευθυμία Παρνασσίδας. Ξεκίνησε να σπουδάζει φιλοσοφία στην Αθήνα, αλλά εγκατέλειψε το Πανεπιστήμιο για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του έζησε στη Χαλκίδα, όπου εργάστηκε ως εκτελωνιστής.

Η πρώτη επίσημη εμφάνισή του στη λογοτεχνία σημειώθηκε το 1929 με τη δημοσίευση του διηγήματός του «Στις πετροκολόνες στο λιμάνι» και τη βράβευσή του στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος του περιοδικού του Κώστα Μπαστιά «Ελληνικά Γράμματα» για το έργο του «Καπετάν Σουρμελής ο Στουραΐτης», που έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από την κριτική επιτροπή (Μπαστιάς, Φώτης Κόντογλου, Κώστας Καρθαίος και Λέων Κουκούλας). 

Το 1930 εξέδωσε την πρώτη συλλογή διηγημάτων του με τίτλο «Καϋμοί στο Γρυπονήσι».  

Στροφή στη μέχρι τότε πορεία του αποτέλεσε το επόμενο έργο που εξέδωσε (1932) με τίτλο «Το θείο Τραγί» και εμφανείς επιρροές από το γαλλικό σουρεαλισμό. Ακολούθησε ο «Μαριάμπας» που αντιμετωπίστηκε από την κριτική ως αριστούργημα και το 1938 τυπώθηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Ουλαλούμ». 



Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, δημοσίευσε άρθρα στην εφημερίδα της Χαλκίδας «Εύριπος» και στράφηκε με ενδιαφέρον προς το ελληνικό θέατρο σκιών.

Στη γερμανική κατοχή κινδύνευσε να 
πεθάνει από την πείνα. Στρατεύτηκε στο ΕΑΜ. 

Η συγγραφική και εκδοτική του δραστηριότητα συνεχίστηκε ως τα τελευταία χρόνια της ζωής του με ποιήματα, μυθιστορήματα, διηγήματα, θεατρικά έργα, δοκίμια και μελέτες. Πέθανε στην τελευταία κατοικία του στην οδό Κομίνη 8 της Χαλκίδας, την οποία με ευθύνη της πολιτείας γκρέμισαν το 2003. 

Από τη στήλη  "ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ"  του Ριζοσπάστη.

«...Ο λαός να υπερασπιστεί τη συλλογική μνήμη, τα μνημεία και τον Πολιτισμό και να βροντοφωνάξει ότι ΔΕΝ ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ».

Επανέρχεται θέμα ιδιωτικοποίησης αρχαιολογικών χώρων


Την πρόταση για ιδιωτικοποίηση των αρχαιολογικών χώρων στην Ελλάδα ανακινούν για μία ακόμη φορά ξένα δημοσιεύματα. Αυτή τη φορά το περιοδικό «Time», στην πρόσφατη έκδοσή του, που προτείνει την ιδιωτικοποίηση μνημείων, για να... «σωθούν», με αφορμή (και πάλι) τις απόψεις του Αμερικανού καθηγητή Stephen Miller.

Θυμίζουμε ότι τον Οκτώβρη 2012, σε εκδήλωση για παρουσίαση επενδυτικών προτάσεων που διοργάνωσε το Χρηματιστήριο Αθηνών στη Νέα Υόρκη, διατυπώθηκε από αμερικάνικη εταιρεία «επενδυτική πρόταση» για τους αρχαιολογικούς χώρους της Αττικής, από την Ακρόπολη ως το Λαύριο, με τη μετατροπή τους σε μια... αρχαιοπρεπή «Disneyland».


Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, με χτεσινή ανακοίνωσή του, απαντά στο δημοσίευμα και αναφέρει ανάμεσα σε άλλα: «Οι αρχαιολογικοί χώροι και τα μνημεία της χώρας μας ανήκουν σε όλο το κοινωνικό σύνολο. Η προστασία, η ανάδειξη και η διαχείρισή τους είναι υποχρέωση του κράτους μέσω της καθ' ύλην αρμόδιας Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, όπως αποτυπώνεται στο Σύνταγμα και τους νόμους της χώρας μας. 

Αποτελούν φορείς της ιστορικής μνήμης και συνείδησης. Δεν αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης με όποιους "επενδυτές", δεν αποτελούν αντικείμενα για ιδιωτικοποίηση, ούτε πεδίο κερδοφορίας για κανέναν ιδιώτη». 

Και καλούν «όλο το λαό να υπερασπιστεί τη συλλογική μνήμη, τα μνημεία και τον Πολιτισμό και να βροντοφωνάξει ότι ΔΕΝ ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ».


Την αντίδρασή του στο εν λόγω δημοσίευμα εκφράζει και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στο υπουργείο Πολιτισμού (ΠΟΕ - ΥΠΠΟ), ενώ σχετικά με την πρόταση για σεκιούριτι σε Αρχαιολογικούς Χώρους που φιλοξενείται στο ίδιο άρθρο του περιοδικού, επισημαίνει πως «τα μνημεία οφείλουν να τα φυλάσσουν άνθρωποι ταγμένοι στη φύλαξη Αρχαιοτήτων, άνθρωποι που γνωρίζουν την αξία αυτού που διαφυλάττουν. 

Βέβαια, και σε αυτό το θέμα η Ομοσπονδία μαζί με την Πανελλήνια Ένωση Υπαλλήλων Φύλαξης Αρχαιοτήτων έχει επανειλημμένα εκφράσει την αγωνία της για τις ελλείψεις που υπάρχουν σε ανθρώπινο δυναμικό και τώρα μέσα από τη φάση της κινητικότητας στο Δημόσιο έχουμε ζητήσει 1.100 νέους αρχαιοφύλακες, προκειμένου να καλυφθούν όλα τα οργανικά κενά».

Από το 902.gr

«Η Αυλή των Θαυμάτων»

Στη θεατρική παράσταση «Η Αυλή των Θαυμάτων» καλούν 
οι Κομματικές Οργανώσεις των ΜΜΕ της ΚΟΑ του ΚΚΕ


Oι Κομματικές Οργανώσεις των ΜΜΕ της ΚΟΑ του ΚΚΕ καλούν την Παρασκευή 24 Γενάρη στις 8.00 το βράδυ και την Κυριακή 26 Γενάρη στις 7.00 το απόγευμα, στην παράσταση «Η Αυλή των Θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που παρουσιάζει η θεατρική σκηνή «Αλέκα Παΐζη» στο Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας, Κρέμου 123 και Φιλαρέτου.

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Έκθεση έργων του Βάλια Σεμερτζίδη στο Τελλόγλειο Ίδρυμα, στη Θεσσαλονίκη.


Θεσσαλονίκη: Πλήθος κόσμου στα εγκαίνια
της έκθεσης έργων του Βάλια Σεμερτζίδη

 
Παρουσία πλήθους κόσμου, πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Παρασκευής, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα, στη Θεσσαλονίκη, η έκθεση έργων του σημαντικού εικαστικού και αγωνιστή Βάλια Σεμερτζίδη (1911 - 1983). Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 2 Μάρτη.



Στο σημαντικό καλλιτεχνικά έργο του Βάλια Σεμερτζίδη, αναφέρθηκαν ο αντιπρόεδρος του Τελλόγλειου Κ. Δ. Μπουζάκης, ο επιμελητής του Τελλόγλιου Παναγιώτης Μπίκας και ο ομότιμος καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου Κρήτης, Νίκος Χατζηνικολάου που επιμελήθηκε την έκθεση. Εκ μέρους της οικογένειας χαιρέτησε ο Ηλίας Παπαμιχαήλ.

Στα εγκαίνια παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της Κομματικής Οργάνωσης Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Θεοδόση Κωνσταντινίδη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.


Στα 120 έργα της αναδρομικής έκθεσης, παρουσιάζονται μερικές από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές του 20ού αιώνα, όπως τα βιώματα της Κατοχής, της Αντίστασης και των αγώνων των κομμουνιστών. 


Τα έργα της έκθεσης προέρχονται από τη συλλογή της Εθνικής Πινακοθήκης, τη συλλογή του Τελλογλείου, από την οικογένεια Σεμερτζίδη και από ιδιώτες συλλέκτες.


Ο Βάλιας Σεμερτζίδης γεννήθηκε στον Καύκασο το 1911 και ήρθε στην Ελλάδα το 1923. Το 1928 γράφτηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών και σπούδασε στο εργαστήριο του Κωστή Παρθένη. 


Στη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ και στις αρχές του 1944 ανέβηκε στο βουνό, πρώτα στη Βίνιανη και μετά στα Άγραφα, όπου μελέτησε και σχεδίασε τον αγώνα για τη λευτεριά. Μέρος των σχεδίων αυτών παρουσιάζονται συντηρημένα και αποκαταστημένα στο Τελλόγλειο.

Μετά τον πόλεμο ο Βάλιας Σεμερτζίδης ασχολήθηκε συστηματικά και με τη χαρακτική. Μετά το 1957 ο ζωγράφος στράφηκε σταδιακά στον ηρωισμό της καθημερινής ζωής. 

Από το 1964 ως το θάνατό του, το 1983,  έζησε μεγάλα διαστήματα στη Ρόδο και φιλοτέχνησε έργα εμπνευσμένα από το τοπίο της.

 
Ώρες λειτουργίας της Έκθεσης: Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή 9 π.μ. - 2 μ.μ. Τετάρτη 9 π.μ. - 2 μ.μ. και 5 μ.μ. με 9 μ.μ. Σάββατο και Κυριακή 10 π.μ. - 6 μ.μ.