Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Το μεγαλύτερο σκάνδαλο, όσο διατηρείται η εξουσία του κεφαλαίου, θα είναι πάντα η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.


 

Λίστα Λαγκάρντ: Καυγάς ενάντια στην ουσία και σενάρια παραγραφής 902.gr

Τα κόμματα της αστικής διαχείρισης αξιοποιούν την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ και την εμπλοκή του Γ. Παπακωνσταντίνου, για να επιδοθούν σ' έναν ιδιότυπο ανταγωνισμό, για το ποιος είναι ο «ικανότερος» να καθαρίσει το σάπιο σύστημα, χωρίς να πειράξει τα ιερά και τα όσια, που είναι η ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων και η εγχώρια νομοθεσία, για τη διακίνηση του χρήματος που αποθησαυρίζουν οι καπιταλιστές....

ΚΚΕ: Καμιά παραγραφή  

«Η υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ βγάζει για μια ακόμα φορά στην επιφάνεια τη σαπίλα του πολιτικού συστήματος αλλά και τη συνειδητή προσπάθεια να παραμένει σε ισχύ ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Καμιά παραγραφή. Να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια να υπάρχει τιμωρία μέσα και έξω απ’ τη Βουλή», τόνισε μεταξύ άλλων σε δήλωσή της, η Αλέκα Παπαρήγα.  (VIDEO)

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

"Επιδιώκουν με ψεύτικες υποσχέσεις να κερδίσουν χρόνο"

Η γενναιοδωρία τους αφορά το κεφάλαιο...*

 




"ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ η Α. Μέρκελ, στην Ευρώπη έχουμε το «πιο γενναιόδωρο σύστημα  Κοινωνικής Ασφάλισης» κι αυτό κάνει την Ευρώπη «μη ανταγωνιστική» στο διεθνές περιβάλλον... Το πιάσαμε το υπονοούμενο! Κι είναι αλήθεια, ότι αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά στην Ελλάδα. Ποτέ δεν υπήρξε σύστημα τόσο ....γενναιόδωρο. Μόνο που η «γενναιοδωρία» αυτή ελάχιστα αφορούσε τους δικαιούχους του συστήματος.

Γενιές και γενιές τραπεζιτών, βιομηχάνων,
«θεσμικών επενδυτών» και λοιπών αρπακτικών, ωφελήθηκαν και ωφελούνται από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Περιουσίες ολόκληρες στήθηκαν.
Αν συνυπολογίσουμε πόσα χρήματα έχουν ξεκοκαλίσει τα τελευταία τριάντα χρόνια όλοι αυτοί - με πολύ συγκεκριμένες ευθύνες όσων κυβέρνησαν και τώρα μας δουλεύουν - φτάνουν για να χρηματοδοτήσουν συντάξεις και παροχές για ...έναν αιώνα και βάλε.

Α, ο πρώην υπουργός Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ Φίλιππος Σαχινίδης έκανε μια μεγάλη ανακάλυψη χτες: Το φορολογικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε είναι, λέει, ....εισπρακτικό! Πάλι καλά που μας το είπε, γιατί δεν το είχαμε αντιληφθεί.
Ε, τον καταλαβαίνουμε τον άνθρωπο. Δεν μπορεί να βλέπει τέτοια πράγματα. Όταν ήταν αυτός υπουργός, τα φορολογικά νομοσχέδιά του, έκαναν κάθε μισθωτό και συνταξιούχο να χαμογελάει από ευτυχία. 

Όμως, από τον νυν υπουργό Οικονομίας, Γ. Στουρνάρα, δεν μπορούμε να έχουμε κανένα παράπονο. Θα αναθέσει - δήλωσε - στο ΙΟΒΕ να εκπονήσει δεκαετές σχέδιο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Θα βρει - είπε - τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και θα μας δείξει πώς θα ευτυχήσουμε στο απώτερο μέλλον. Ευτυχώς, γιατί κάτι τέτοιο μας έλλειπε. Για την ώρα, πάντως, μας καλεί να  βολευτούμε με τη φοροεπιδρομή του, τη φτώχεια, την ανεργία και την ανέχεια. Είπαμε... «ανταγωνιστικότητα» και «ανάταση» και «αναθέρμανση» της οικονομίας."*



Η μόνη πολυτέλεια για τους εργαζόμενους ήταν μέχρι σήμερα οι αυταπάτες τους.  Αλλά τώρα πια τέλος. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες. Η κρίση θερίζει. Οι εργαζόμενοι αντί να πανικοβάλλονται από την κρίση, μπορούν και απαιτείται, για το πραγματικό τους συμφέρον, να βγάλουν επιτέλους τα σωστά συμπεράσματα.  Η κρίση του καπιταλισμού, όπως και η ανάπτυξη του, έχει προδιαγεγραμμένα  θύματα τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, γιατί, ο μεταξύ των κεφαλαιοκρατών ανταγωνισμός, είναι ένας με αναγκαιότητα ανειρήνευτος  και ανελέητα σκληρός   βιομηχανικός πόλεμος.

«...Ο πόλεμος αυτός έχει το χαρακτηριστικό ότι οι μάχες σ’ αυτόν κερδίζονται λιγότερο με την στρατολογία  και περισσότερο με την απόλυση  του στρατού των εργατών. Οι στρατηγοί, οι κεφαλαιοκράτες, συναγωνίζονται μεταξύ τους, ποιος μπορεί να απολύσει περισσότερους φαντάρους της βιομηχανίας» (Καρλ Μαρξ, "Μισθωτή Εργασία και Κεφάλαιο" σελ. 59) 

Έτσι κι αλλιώς ξεσκεπάζεται  η  υποκρισία τους.  

 
Προκλητικά και απροσχημάτιστα, τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι καπιταλιστές, και όχι μόνο, με αναγκαιότητα διαγκωνίζονται ποιος θα αφανίσει μεγαλύτερη μάζα εργαζομένων από τον άλλο, την ίδια στιγμή, εμφανίζονται οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, "να αγωνιούν και να αγωνίζονται" υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα των εργαζομένων και του  λαού. «Σαμαράς: Tις θυσίες του ελληνικού λαού δεν πρόκειται να τις αφήσω να πάνε χαμένες. Γι' αυτό να είστε σίγουροι» (TΑ ΝΕΑ online, 22 Νοεμβρίου 2012)
 
Πως ξεπερνούσε, μέχρι σήμερα,  η αστική τάξη τις κρίσεις; 



Από την μια μεριά,  καταστρέφοντας μεγάλο μέρος όχι μονάχα έτοιμων προϊόντων, αλλά ακόμα και των παραγωγικών δυνάμεων που ήδη είχαν δημιουργηθεί. Κι αυτό γιατί "η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πάρα πολλά μέσα ύπαρξης, πάρα πολλή βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο...καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις, 
και από την άλλη κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά  της παλιές. Πως λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις"("Μανιφέστο του ΚΚ"  σελ. 33). 

Που σημαίνει ότι, κάποια από τις όλο και πιο ολόπλευρα τεράστιες καπιταλιστικές κρίσεις, θα γίνοταν στο μέλλον και η τελευταία, αξεπέραστα τεράστια, δηλαδή στερούμενης διάδοχης κρίσης.  Εδώ βρισκόμαστε.  Διακρίνεται  καθαρά, αρκεί να μπορεί και να μη φοβάται κανείς να το δει, ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, δεν ανταποκρίνονται πλέον στις υπεραναπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις.  (ΕΔΩ) 

Το καπιταλιστικό περίβλημα δεν μπορεί να τις συγκρατήσει. Εμποδίζει την παραγωγή αντί να την προωθεί. Πρέπει να σπάσει και θα σπάσειι, γιατί αυτό επιβάλουν οι νόμοι εξέλιξης της εμπορευματικής παραγωγής. Φυσικά, αυτή  η αλήθεια δεν σημαίνει, ότι οι καπιταλιστές θα υποταχθούν σ' αυτούς, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά, χωρίς να διεκδικήσουν με όλα τα μέσα, την διατήρηση της μισθωτής σκλαβιάς, την ταξική τους ύπαρξη.
     
Βλέπουν το αδιέξοδό τους, το ιστορικό τους τέλος, το οποίο σε κάθε κίνησή τους, (μνημόνια, μέτρα κλπ.) έρχεται όλο και πιο κοντά και ταράζονται, τα χάνουν.  Για αυτό το λόγο,  για τους εργαζόμενους η πρόβλεψη πρέπει να είναι, ότι το καπιταλιστικό αδιέξοδο  θα κάνει πιο επιθετική την αστική τάξη, με συνέπεια την διαρκώς αυξανόμενη ένταση της  δράσης των κρατικών (και παρακρατικών - φασιστικών)  καταπιεστικών  μηχανισμών της.

Κι αν υποθέσουμε,  όπως λένε, ότι μετά από την υλοποίηση των μνημονίων θα έχουμε  «ανάταση» και «αναθέρμανση» της οικονομίας, θα είναι σερνάμενη, και σε καμιά περίπτωση δεν θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, αλλά κι αν ακόμα αυτό γίνει, μετά από εκατόμβες αφανισμένων εργατών, θα είναι θέσεις εργασίας, κακοπληρωμένες και χωρίς δικαιώματα.  «Αναθέρμανση» λοιπόν ή αλλιώς ανάκαμψη της οικονομίας πρόσκαιρη, και που θα φέρει ακόμα πιο ολόπλευρη και βαθύτερη κρίση.  

Επιδιώκουν  με ψεύτικες υποσχέσεις να κερδίσουν χρόνο,  ώστε  να απολύσουν οριστικά τους περίσσιους «φαντάρους της βιομηχανίας». Είναι πια καιρός, οι εργαζόμενοι να μη τους το επιτρέψουν.  Όπως και νάχει,  ο λαός δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα που του στήνουν.  Πρέπει να μη δεχτεί την «ανάταση» και «αναθέρμανση» της οικονομίας  στη βάση της φτηνής εργατικής δύναμης, την υψηλή ανεργία, την υποαπασχόληση και την εξαθλίωση του. 

 
Απ' αυτή τη ζοφερή σημερινή πραγματικότητα και το δυσοίωνο ορατό  μέλλον, οι εργαζόμενοι, ο λαός μπορεί να απομακρυνθεί μόνο μ' ένα κίνημα ισχυρό, που δεν θα υποκλίνεται στην εξουσία των καπιταλιστών, δεν θα υποχωρεί μπροστά στην αστική υποκρισία της "κοινότητας των συμφερόντων" του εργάτη, του φτωχού αγρότη, του μικρού επαγγελματία, με αυτά των μονοπωλίων.

Που θα παλεύει με πρωταγωνιστή την εργατική τάξη και τους συμμάχους της,  για να βάλει εμπόδια στα μέτρα, να αποτρέψει τη συντριβή του βιοτικού επιπέδου τους, που σηματοδοτούν οι ανατροπές, που θα παλεύει  συνειδητά για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, και στο έδαφος αυτής της πάλης, να διεκδικεί, συγχρόνως  με την αποδέσμευση από την ΕΕ και τη μονομερή διαγραφή του χρέους,  κοινωνικοποίηση της παραγωγής, των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και της οικονομίας.
  
Άλλος δρόμος δεν υπάρχει...για πολλοστή φορά... και βάλε

* "Η γενναιοδωρία τους αφορά το κεφάλαιο" Ριζοσπάστης, Τρίτη 18 Δεκέμβρη 2012


Από crousma

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

«Ο αγώνας τώρα μπαίνει σε νέα φάση. Όρτσα τα πανιά»

«Το "πράσινο φως" για τα επόμενα μέτρα αντιλαϊκής κλιμάκωσης δόθηκε χτες από τους υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης (συμβούλιο Γιούρογκρουπ), οι οποίοι παράλληλα πήραν την απόφαση για την τμηματική καταβολή μιας ακόμη δόσης (συνολικά 49,1 δις  ευρώ) από τα δάνεια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΕΕ-ΔΝΤ).Ολόκληρο το ποσό, μέχρι και την τελευταία δεκάρα, προορίζεται για τις ανάγκες των καπιταλιστών, τραπεζιτών και άλλων τμημάτων του κεφαλαίου...

...Σύμφωνα με τον επικεφαλής του EFSF, Κ. Ρέγκλινκ, από τα 34,3 δις  ευρώ, τα 16 δις  ευρώ προορίζονται για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τα 11,3 δις ευρώ για το πρόγραμμα της επαναγοράς κρατικών ομολόγων και 7 δις  ευρώ για τον προϋπολογισμό. Να σημειωθεί ότι η λεγόμενη χρηματοδότηση του προϋπολογισμού σε τίποτα δεν έχει να κάνει με τις λαϊκές ανάγκες, αλλά με την εξόφληση μεγαλοεπιχειρηματιών και ντόπιων τραπεζιτών για αποπληρωμές εκδόσεων έντοκων γραμματίων.
 
..Επισημαίνεται ότι....Για την καλύτερη προστασία των μεγαλοπιστωτών, τα νέα δάνεια, όπως και τα προηγούμενα, υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο. Με το ίδιο νομοθέτημα επικυρώνουν τις λεγόμενες «προαπαιτούμενες δράσεις» υπουργείων». (Ολόκληρο το άρθρο  ΕΔΩ)


 

Μετά από τέσσερα χρόνια καπιταλιστικής κρίσης,  την εναλλαγή τριών κυβερνήσεων και την επιβολή άλλων τόσων μνημονίων, την ίδια την εξέλιξη και το βαθιά ταξικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα των μέτρων, μαζί και το  τελευταίο "συμβούλιο των υπουργών της δόσης" (Γιούρογκρουπ),  δεν μπορεί πλέον να υπάρχει εργαζόμενος σ' αυτή τη χώρα, που να μη καταλαβαίνει,  ότι για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα,  ο  δρόμος  που οδηγεί  στην εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων και την  ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, συνδέεται άμεσα και αναπόδραστα  με  τον αγώνα ενάντια στα μονοπώλια. 

Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουν εργαζόμενοι, ακόμη και  σήμερα, ότι σ' αυτό το δρόμο  είναι μπορετό να συνταξιδέψουν με τα μονοπώλια, με τους μεγάλους  εγχώριους και ξένους  επιχειρηματικούς ομίλους. Οι εργαζόμενοι είναι καιρός πια, να ξεμπερδεύουν με τα αστικά παραμύθια. Έξοδος από την κρίση, που να χωρά και τα μονοπώλια και το λαό, δεν υπήρξε ποτέ, ούτε πρόκειται να υπάρξει. Αυτό σκουλαρίκι  στ' αυτί.

Ο ιμπεριαλισμός το πραγματικό πρόβλημα

Το κυνήγι του κέρδους, η πολυθρύλητη  ανταγωνιστικότητα, η τέσσερις  «ελευθερίες», η επιχειρηματικότητα, "η κοινότητα των συμφερόντων",  το χρηματιστηριακό «θαύμα», οι υψηλοί ρυθμοί «ανάπτυξης», ο δρόμος δηλαδή της οικονομίας όπου κυριαρχούν τα μονοπώλια,  ή για να το πούμε πιο παραστατικά, η λεωφόρος, όπως προπαγάνδιζαν οι απολογητές του εκμεταλλευτικού συστήματος, για μια  ευχάριστη εκδρομή με τελικό προορισμό, τον τόπο της διαρκούς  ευημερίας  για όλους. 

Η  καπιταλιστική "λεωφόρος"  δηλαδή, αυτή που τελικά μας οδήγησε στη βαθιά κρίση,  με αποτέλεσμα σήμερα να σαρώνεται  η ζωή εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων και λαϊκών νοικοκυριών. Κι όμως, όσες παρλαπίπες και να λένε, όπως αυτές  που ακούσαμε και χθες, η αλήθεια είναι ότι το αποτέλεσμα αυτό ήταν αναπόφευκτο. Γιατί εδώ, δεν πρόκειται ούτε για το κακό το ριζικό μας, ούτε  για λάθη στη διακυβέρνηση και στη διαχείριση, αλλά για τους ακατάλυτους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης.  

Ο αγώνας τώρα μπαίνει σε νέα φάση. 

Από την κρίση που βιώνει και πληρώνει ο λαός μας, δε τον βγάζει καμιά διαχείριση, καμιά τσελεμεντε συνταγή  πολιτικής, όσο διατηρείται η οικονομική εξουσία των μονοπωλίων.  Απ' αυτή την γούρνα της δυστυχίας, μπορεί να βγει, μόνο μ' ένα κίνημα ισχυρό, που δεν θα υποκλίνεται στην εξουσία των καπιταλιστών, δεν θα υποχωρεί μπροστά στην αστική υποκρισία της "κοινότητας των συμφερόντων" του εργάτη, του φτωχού αγρότη, του μικρού επαγγελματία, με αυτά των μονοπωλίων. 

Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη από ένα κίνημα,  που θα παλεύει με πρωταγωνιστή την εργατική τάξη και τους συμμάχους της,  για να βάλει εμπόδια στα μέτρα, να αποτρέψει τη συντριβή του βιοτικού επιπέδου τους, που σηματοδοτούν οι ανατροπές, και στο έδαφος αυτής της πάλης, να διεκδικεί συγχρόνως  την κοινωνικοποίηση της παραγωγής, των μέσων παραγωγής,  και της οικονομίας. 

Γι αυτό, για να μην περάσουν τα μέτρα, για να μπει φρένο στην καταλήστευση του λαού μας,  ψηλά η σημαία της ταξικής πάλης, όσα νομοσχέδια και νόμους και αν η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ -ΔΗΜΑΡ, ψηφίσει στη Βουλή.  

Ο αγώνας τώρα μπαίνει σε νέα φάση.  Όρτσα τα πανιά.

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

"...Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!"


«Βροχή από λουκέτα στην αγορά...» *
«Σοκ στον επιχειρηματικό κόσμο, προκαλούν τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών που δείχνουν ότι στην πενταετία 2008 -2012, η κρίση εξαφάνισε από την αγορά 535.364 μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις σε ολόκληρη την χώρα...» 


Το Καλοκαίρι του 2007, ολόκληρη η χώρα γίνονταν παρανάλωμα του πυρός και χιλιάδες στρέμματα δάσους στάχτη.  Ο ΟΦΟΝ, το ιστορικό φυσιολατρικό σωματείο της Κοκκινιάς, πάντα στη πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων της πόλης,  είχε αντιδράσει άμεσα, και με διάφορες εκδηλώσεις είχε δείξει τις αιτίες,  και είχε  καταγγείλει στο λαό της Κοκκινιάς τους υπεύθυνους εκείνης της ανείπωτης καταστροφής. Μια απόδειξη είναι και η πάρα πάνω φωτογραφία, όπου διακρίνονται μέλη του ΟΦΟΝ, να έχουν ξεδιπλώσει το πανό -  καταγγελία του, στην κορυφή του Ολύμπου. 
Αυτή την ιστορία, την θυμήθηκα με αφορμή την επιδιωκόμενη  κατάργηση της αργίας της Κυριακής, γιατί έχει να κάνει με την "συμπεριφορά", όχι μόνο  των συνδικαλιστικών ηγεσιών των αυτοαπασχολούμενων, οι οποίες, σε τελευταία ανάλυση,  κι αν ακόμη μπορεί να πει κανείς ότι υπηρετούν τα μονοπώλια, δεν μπορεί να αρνηθεί συγχρόνως  ότι είναι νομίμως  εκλεγμένες, αλλά κυρίως με την "συμπεριφορά"  των αυτοαπασχολούμενων στα τελευταία σαράντα χρόνια. Και αυτό το λέω από πολύχρονη  προσωπική πείρα. 
Ένα χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της "συμπεριφοράς" που συνέβη κατά την διάρκεια εξόρμησης του ΟΦΟΝ, με αφορμή εκείνη την περιβαλλοντική καταστροφή, περιγράφεται σε σχόλιο στο περιοδικό του ΟΦΟΝ, με τίτλο "Οι Μοιραίοι", αρ. τεύχους 83. 
«Η αφίσα μας έγραφε ένα στοίχο του Ν. Γκάτσου, ελαφρά παραφρασμένο: "...εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα κι έβγαζε η γης το πρώτο της κυκλάμινο, τώρα εμπόροι παζαρεύουν τα καμένα"... "ΧΘΕΣ Η ΠΕΝΤΕΛΗ (ΠΑΣΟΚ), ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΑΡΝΗΘΑ (ΝΔ). ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ «ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΗΣ» ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΩΡΑ!!
Η σκέψη ήτανε, όχι μόνο να κολλήσουμε την αφίσα στις κολόνες, αλλά για να φανούν καλύτερα,  να προτείνουμε στα μαγαζιά της πόλης μας, δηλαδή στους καταστηματάρχες, να τις αναρτήσουν στις βιτρίνες τους. Γνωρίζαμε ότι οι επαγγελματίες, από θέση, πατάνε πάντα, σαν στρώμα εννοείται, σε δυο βάρκες.  Είναι αυτό που θα λέγαμε, στρώμα μικροαστών, αν και υπάρχουν δυνατές εξαιρέσεις ανάμεσά τους. Εκτός λοιπόν από τους ελάχιστους επαγγελματίες που ανταποκρίθηκαν άμεσα στην πρότασή μας, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, την αρνήθηκαν. 
Καιγόταν η Ελλάδα απ' άκρη σ' άκρη κι αυτοί φοβήθηκαν μη και κακοχαρακτηριστούνε από τους πελάτες τους. Από ποιους πελάτες; Μήπως ξέρουν κάτι που δεν γνωρίζουμε; Ότι δηλαδή στην Κοκκινιά κατοικούν μάζες καταπατητών και φοβήθηκαν μη τους χάσουν από πελάτες; Ή μήπως φοβήθηκαν ότι θα παρεξηγηθούν οι κομματικοί εκπρόσωποι της "εμπρηστικής" πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Η Ελλάδα καιγόταν απ' άκρη σ' άκρη, ήμαρτον!!
Εμείς διακινούσαμε τη διαμαρτυρία μας, κολλάγαμε την αφίσα μας, καταγγέλλοντας τις αιτίες αυτής της καταστροφής, και επαγγελματίας μας έδειχνε μια καμμένη λάμπα στην πλατεία και μας "κατάγγελνε" ότι αν και τόχει πει πολλές φορές στο δήμο, δεν την έχουν αλλάξει. Την αφίσα βέβαια την έβαλε κάτω από τον πάγκο.
Ο "ελλιπής" φωτισμός, το ότι δεν τους επιτρέπει ο δήμος να καταλαμβάνουν και τους δρόμους με την πραμάτεια τους κλπ., είναι η αιτία της αναδουλειάς τους. Τέτοιος προβληματισμός!  Και τα δάση άστα να καίγονται. Η πηγή της ζωής μας, άστη να καίγεται. Αρκεί να μη τους κακοχαρακτηρίσουν τα "τσιράκια" της πλουτοκρατίας και οι παρατρεχάμενοί τους. Πελάτες , αλλά ποιοι σε ποιους; Φοβισμένοι μικροαστοί, ατομιστές και μοιραίοι. Είναι άξιοι της τύχης τους». Τέλειωνε, "προφητικά" το σχόλιο.
Σκέψου, για το περιβάλλον!!  Άντε τώρα να τους μίλαγες για διεκδικητικούς αγώνες.
Συνένοχοι για το βίαιο ξεκλήρισμα **


«Οι διαδηλώσεις και οι απεργίες φταίνε, να καταργηθούν!», «το παρεμπόριο και οι μετανάστες φταίνε, να εκδιωχθούν!», «το εργατικό κόστος (μισθολογικό και μη μισθολογικό) φταίει, να πέσουν οι μισθοί και οι ασφαλιστικές εισφορές», «να υπάρξει ευελιξία στο ωράριο λειτουργίας και βέβαια στις εργασιακές σχέσεις». 

Αυτά έλεγαν εδώ και δεκαετίες «εν χορώ» οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΒΕΕ και της ΕΣΕΕ, που τώρα ωρύονται για την πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου και την κατάργηση της αργίας της Κυριακής, που βάζουν ταφόπλακα στα μικρομάγαζα και στις «μονοπρόσωπες»  επιχειρήσεις των αυτοαπασχολούμενων».**

Κι αυτό είναι αλήθεια, όπως αλήθεια είναι, ότι  οι αυτοαπασχολούμενοι  που έκλεισαν ή όχι τα βιβλία τους, στη συντριπτική πλειοψηφία τους,  τα ίδια υποστηρίζουν ακόμη και σήμερα.  

 «Ορκίζονταν μονότονα στο ελεύθερο εμπόριο και στον ελεύθερο ανταγωνισμό, γνωρίζοντας βέβαια ότι ο ελεύθερος ανταγωνισμός γεννά τα μονοπώλια και τα καρτέλ που συντρίβουν τα μικρά εμπορικά καταστήματα, αλλά έτρεφαν και καλλιεργούσαν ψευδαισθήσεις ότι θα διασώζονταν συμμαχώντας με τα μεγαθήρια του λιανεμπορίου. 

Αυτός είναι ο λόγος που ποτέ δεν αντιτάχθηκαν στα πολυκαταστήματα και τα «Μall», ενώ την ίδια στιγμή έριχναν στάχτη στα μάτια των μικρεμπόρων και των λαϊκών στρωμάτων ρίχνοντας την ευθύνη είτε στις διαδηλώσεις είτε στους μετανάστες είτε στο «άκαμπτο» νομοθετικό πλαίσιο, κ.ο.κ. »**

Αυτή ήταν και είναι η δουλειά που έχουν χρεωθεί, οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές,να κάνουν πάνω στους επαγγελματίες, να τους παραμυθιάζουν, να τους κολακεύουν, να τους δημιουργούν ψευδαισθήσεις. Ναι, σωστό κι αυτό, αλλά ψευδαισθήσεις από  τα παραμύθια, δικαιολογούνται νάχουν μόνο τα  μικρά παιδιά.   

«Τώρα που οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι επιχειρούν να βγουν από την κρίση με τις μικρότερες απώλειες, ενισχύοντας τη θέση τους και τα μερίδια αγοράς, οδηγώντας, εκτός των άλλων, στην ασφυξία και το «θάνατο» τα μικρομάγαζα, τώρα οι εν λόγω ηγεσίες «εξεγείρονται» και αντιδρούν. Πολύ αργά για - κροκοδείλια - δάκρυα. 

Είναι συνυπεύθυνοι και συνένοχοι για το εκ προμελέτης έγκλημα, για το βίαιο ξεκλήρισμα των μικρομάγαζων και τη μετατροπή των εργαζομένων σε σύγχρονους δούλους των πολυεθνικών. Η μόνη διέξοδος βρίσκεται στην κοινή δράση των αυτοαπασχολούμενων με τους εργατοϋπαλλήλους και τη φτωχή αγροτιά με καθαρό προσανατολισμό τη ρήξη με τα μονοπώλια και την ανατροπή της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας τους».**

Ναι, "Η μόνη διέξοδος βρίσκεται στην κοινή δράση των αυτοαπασχολούμενων..." , και γιαυτό  θα χρειαστεί μεγάλη προσοχή,  επίπονη και επίμονη προσπάθεια για την ταξική ένταξη και διαπαιδαγώγησή τους, γιατί όπως έχουν τα πράγματα,  το πιο σίγουρο είναι, ότι καθώς οι αυτοαπασχολούμενοι μετατρέπονται "σε σύγχρονους δούλους των πολυεθνικών", αντί να κατανοήσουν τη  θέση τους, με την μικροαστική κουτοπονηριά και τον διαβρωτικό εγωιστικό ατομισμό τους,  να μπλοκάρουν το ξύπνημα της ταξικής  συνείδησης των εργαζομένων.  Δυστυχώς. Αλλά και πως να γίνει αλλιώς.

* «Βροχή από λουκέτα στην αγορά...» Όλο το άρθρο  ΕΔΩ

** «Συνένοχοι για το βίαιο ξεκλήρισμα » Ριζοσπάστης, Τετάρτη 12 Δεκέμβρη 2012

 "Δε διαπραγματεύονται την αργία της Κυριακής"  ΕΔΩ

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

"...Αυτός είναι ο οπορτουνισμός"

 Ο οπορτουνισμός ήταν και είναι ο κυριότερος εχθρός 
του σοσιαλισμού μέσα στο εργατικό κίνημα.

«Tα ποσοστά ανεργίας των νέων στη χώρα μας είναι η ντροπή και το αίσχος της τρόικας και των εγχώριων υποτελών της μνημονιακών κυβερνήσεων, που με τις βάρβαρες και υφεσιακές πολιτικές τους καταστρέφουν ολοσχερώς την παραγωγική βάση και εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, στέλνοντας στα τάρταρα την οικονομία και την κοινωνία», σχολίασε από τον ΣΥΡΙΖΑ ο Δ. Στρατούλης. *

«"ντροπή" και "αίσχος", "βάρβαρες υφεσιακές πολιτικές...στέλνοντας στα τάρταρα την οικονομία και την κοινωνία» 

Αυτό είναι. "Η τρόικα και οι εγχώριοι υποτελείς της" μετά από αυτή την καθώς πρέπει  κριτική, νοιώθουν καταντροπιασμένοι, συντετριμμένοι, εκμηδενισμένοι. 

"Ο Περσέας χρειαζόταν μια κουκούλα από σύννεφο για να κυνηγάει τα τέρατα".  Οι οπορτουνιστές,  κατεβάζουν την κουκούλα βαθιά και σκεπάζουνε μάτια κι αυτιά, για να μπορούν να αρνούνται την ύπαρξη των  τεράτων.  Όχι ο καπιταλισμός, όχι η  κρίση, αποτέλεσμα του εμπορευματικού τρόπου παραγωγής και ανταλλαγής, αλλά κακοί πολιτικοί και οικονομολόγοι  που  εφάρμοσαν κάποιες κακές πολιτικές.  Συνεπώς, όχι αγώνας για  κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας,  αλλά αντικατάσταση των κακών πολιτικών και ανίκανων  οικονομολόγων.  Άρα, αρκεί να αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας, έντιμοι πολιτικοί, με σύμβουλους  ικανούς οικονομολόγους και όλα θα ισιώσουν.  Για τους οπορτουνιστές, δεν είναι το πρόβλημα ο καπιταλισμός, αλλά κάποιες κακές πολιτικές και κακοί πολιτικοί εκπρόσωποί του. 

Με την καθώς πρέπει αυστηρή πολιτική και οικονομική κριτική που κάνουν στους σφετεριστές του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου,  όπως και οι οικονομολόγοι που τους συμβουλεύουν, θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε, ότι αυτοί, οι εκμεταλλευτές,  υπολογίζοντας τις αυστηρές και χειμαρρώδεις παρατηρήσεις  τους,  θα ντραπούν για τον άπληστο  χαρακτήρα τους, θα κατανοήσουν,  ότι  με την "υφεσιακή" πολιτική τους σπρώχνουν  τον λαό προς την καταστροφή,  την αθλιότητα, την ανεργία,  την πείνα, τον αφανισμό, και θα συμμορφωθούν

"Η καταδίκη αυτή της αστικής τάξης, των ξένων και εγχώριων  εκπροσώπων της, θυμίζει την καταδίκη του λούτσου που αποφασίστηκε να τον πετάξουν στο ποτάμι".  Παλιά ιστορία.

Πάρα κάτω.  Αφού τους έχει τσακίσει το ηθικό ευθύς εξ αρχής,  τρόικας και τρικοματικής κυβέρνησης,  εμφανίζεται  για άλλη μια φορά, ο πραγματικός και βασικός σκοπός της  κριτικής που κάνουν οι  οπορτουνιστές, στο πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης.

 «Σήμερα», είπε, «είναι αναγκαίος όσο ποτέ ο συντονισμός της δράσης και των αγώνων των δυνάμεων της Αριστεράς, των συνδικάτων και των κοινωνικών κινημάτων σε όλη την Ευρώπη, με στόχο να ανατραπούν οι εφαρμοζόμενες πολιτικές λιτότητας και τα μνημόνια της καταστροφής που έχουν μετατρέψει την Ευρωζώνη - και κυρίως τη χώρα μας- σ’ έναν απέραντο εργασιακό και κοινωνικό ερειπιώνα.»
  
Πόσο δραματικά  φιλολαϊκές  που ακούγονται οι οπορτουνιστικές ωραιολογίες; 

Αν δεν πάρει κανείς τοις μετρητοίς, την δραματικά οργισμένη οπορτουνιστική φρασεολογία, για την  αντιμετώπιση  των λαϊκών προβλημάτων μέσα από τον  "συντονισμό της δράσης και των αγώνων των δυνάμεων της Αριστεράς"  και δοκιμάσει να σκαλίσει πιο βαθιά, θα δει ότι έχει μπροστά του, στην καλύτερη των περιπτώσεων, τους πιο γνήσιους  ιδεολογικούς εκπροσώπους της μικροαστικής τάξης, που μπορούν ακόμα και σήμερα, την ιστορική στιγμή που ο καπιταλισμός πνέει τα λοίσθια,  να ονειρεύονται τη βελτίωση, την υποστήριξη και την σωτηρία του "λαϊκού" νοικοκυριού της, με κάποια άλλη συνταγή διαχείρισης του εκμεταλλευτικού οικονομικού συστήματος.

Το να καλεί κανείς τους εργαζόμενους, κάτω από συνθήκες ολικής κατάρρευσης του καπιταλιστικού συστήματος, σε πάλη για τη διατήρηση  της  Ευρωζώνης και της ΕΕ, μοιάζει με το να καλεί τους εργαζόμενους  να θυσιαστούν,  στην κυριολεξία, για τη διατήρηση της μισθωτής δουλείας. 

Μια είναι η αλήθεια που κρύβεται πίσω από τις οπορτουνιστικές ηγετικές φανφάρες. Η προσπάθεια  εγκλωβισμού των εργαζομένων, σε ανώδυνες και ελεγχόμενες από  το σύστημα λαϊκές αντιδράσεις, δια του αποπροσανατολισμού τους.  Αυτός είναι ο οπορτουνισμός.

Γιατί με όλα αυτά τα τερτίπια, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να αποσπούν τους εργαζόμενους, από το καθήκον  και την άμεση ανάγκη  που δείχνει και απαιτεί η οικονομική εξέλιξη από αυτούς. Την οργάνωση  και τον συντονισμό της πάλης των εργαζομένων με κατεύθυνση την οριστική κατάργηση της μισθωτής δουλείας, δηλαδή την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. 

*Στην Ελλάδα το υψηλότερο ποσοστό άνεργων νέων της Ευρωζώνης  ΕΔΩ
 
Από crousma

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

"«εθνική ενότητα» ή αλλιώς, η πολυθρύλητη κοινότητα συμφερόντων του εργάτη και του κεφαλαιοκράτη"


Θέλοντας η κυβέρνηση,
μετά την απόφαση του Γιούρογκρουπ, να τονίσει την πολυθρύλητη κοινότητα των συμφερόντων,  μεταξύ  κεφαλαίου και  εργαζομένων, ισχυρίστηκε  ότι  ήρθε η ώρα για ανάκαμψη,  με μέτωπο στην ανεργία.  Ισχυρισμός, που θέλει να γίνει πιστευτός από τους εργαζόμενους,  απλά επειδή αυτός  είναι ο ισχυρισμός της.  

Ποια
 ανάπτυξη  θα  φέρουν;*

«...Πέρα από την προσπάθεια
να καλλιεργήσει προπαγανδιστικά την ψευδαίσθηση πως κάτι καλό προμηνύει για το λαό η συμφωνία στο Γιούρογκρουπ, η κυβέρνηση, με τις εξαγγελίες της για ανάκαμψη και μείωση της ανεργίας, βάζει αντικειμενικά στο τραπέζι το ζήτημα «ανάπτυξη από ποιον για ποιον...»

Ανάπτυξη  λοιπόν, από  ποιον  για  ποιον;


Ανάπτυξη, γιατί ανάκαμψη, χωρίς ανάπτυξη,
δηλαδή αύξηση του κεφαλαίου,  όπως γινότανε,  και ένας λόγος πάρα πάνω σήμερα,  όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα (επιστημονικοτεχνική ανάπτυξη, αυτοματοποίηση, ρομποτική, π.χ. Foxconn ) δεν γίνεται. 

Παρενθετικά,  βλέπουμε ότι αναπόδραστα  οι καπιταλιστές είναι υποχρεωμένοι,  να  αυξήσουν σε δυσθεώρητα αντίστροφη αναλογία  το σταθερό κεφάλαιο,  μειώνοντας  δραματικά το μεταβλητό κεφάλαιο. Την πηγή του κέρδους. Αυτό μοιάζει να είναι, σ' αυτή την ιστορική συγκυρία, το δυσεπίλυτο, έως και αξεπέραστο πρόβλημα της καπιταλιστικής πραγματικότητας. Κλείνει η παρένθεση.


Ας δεχτούμε ότι θα ευοδωθούν  οι "ανιδιοτελής προσπάθειες" και οι  "ευγενικές προσδοκίες" της τρικομματικής κυβέρνησης και τελικά θα γίνει η "ανάκαμψη με μέτωπο την ανεργία", που θα φέρει την ανάπτυξη, που θα κερδίσουμε με «εθνική ενότητα» την αξιοπιστία μας στις αγορές, που θα βρουν δουλειά οι άνεργοι  και "ντίλι-ντίλι-ντίλι ήρθε ο ποντικός, πήρε το φιτίλι μέσα από το καντήλι, που έφεγγε και κένταγε η κόρη το μαντίλι, ντίλι-ντίλι-ντίλι..."  Πώς να τους πάρεις στα σοβαρά.  Είναι η κατάσταση τέτοια που δεν επιτρέπει να το γυρίσουμε στη  πλάκα, διαφορετικά...είναι της πλάκας.

  
Ανάπτυξη  λοιπόν,
που σημαίνει, αύξηση του κεφαλαίου, που σημαίνει ότι το κεφάλαιο μπορεί να αυξηθεί μόνο όταν ανταλλάσσεται με εργατική δύναμη, όταν φέρνει στη ζωή μισθωτή εργασία.  Το κεφάλαιο, ποιος διαφωνεί,  προϋποθέτει τη μισθωτή εργασία, η μισθωτή εργασία προϋποθέτει το κεφάλαιο. Το ένα προϋποθέτει το άλλο, το ένα παράγει το άλλο. Η εργατική δύναμη του μισθωτού εργάτη, μπορεί να ανταλλαχθεί μονάχα,  με κεφάλαιο, αυξάνοντας το κεφάλαιο. Αύξηση του κεφαλαίου λοιπόν, σημαίνει   αύξηση της εργατικής τάξης. 

Μα τι σημαίνει αύξηση του παραγωγικού κεφαλαίου;

 
Σημαίνει αύξηση της δύναμης της συσσωρευμένης εργασίας (του κεφαλαίου) πάνω στην ζωντανή εργασία (στους εργαζόμενους). Δηλαδή, αύξηση της κυριαρχίας της αστικής τάξης, πάνω στην εργαζόμενη τάξη. Οι εργαζόμενοι είναι ανάγκη τώρα και με επιμέλεια να  κατανοήσουν στο βαθμό που απαιτεί το ταξικό τους συμφέρον  ότι:  όταν η μισθωτή εργασία  παράγει τον ξένο πλούτο,  την εχθρική της δύναμη, το κεφάλαιο, που την εξουσιάζει, κυλάνε προς αυτή μέσα συντήρησης, με τον όρο ότι ξανακάνει τον εαυτό της  (η μισθωτή εργασία)   ένα μέρος του κεφαλαίου, μοχλό, που τον ξαναρίχνει (τον πλούτο )  σε μια επιταχυνόμενη κίνηση αύξησης.  Με δυο λόγια,  πάρα πέρα ενίσχυση  και διεύρυνση της κυριαρχίας  της  αστικής τάξης πάνω στην εργαζόμενη τάξη.


 Eπομένως
, όταν λένε, ότι τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τα συμφέροντα των εργαζομένων είναι τα ίδια, όπως υπονοούν οι κυβερνητικοί, με τα περί «εθνικής ενότητας» κλπ., αυτό σημαίνει μονάχα ότι: το κεφάλαιο και η μισθωτή εργασία είναι οι δυο πλευρές του νομίσματος,  μιας  και της αυτής σχέσης. Όσο ο μισθωτός εργάτης, θα  παραμένει μισθωτός εργάτης, η τύχη του θα εξαρτιέται από το κεφάλαιο. Αυτή είναι η πολυθρύλητη κοινότητα συμφερόντων του εργάτη  και του κεφαλαιοκράτη.   «Τέλος: ..όσο πιο γρήγορα η εργατική τάξη μεγαλώνει και αυξάνει την εχθρική της δύναμη, τον ξένο πλούτο που την εξουσιάζει, τόσο περισσότερο θα της επιτρέπεται κάτω από ευνοϊκότερες συνθήκες να εργάζεται ξανά για την αύξηση του αστικού πλούτου, για τη διεύρυνση της εξουσίας του κεφαλαίου, και θα πρέπει να' ναι ευχαριστημένη ότι σφυρηλατεί για τον εαυτό της, τις χρυσές αλυσίδες με τις οποίες η αστική τάξη, τη σέρνει  πίσω της»**   
    
Ποιό θα είναι το κέρδος του λαού  από μια τέτοια ανάπτυξη;
Μισθοί πείνας, τσακισμένες εργασιακές σχέσεις,  αφαίμαξη εισοδήματος, ισοπέδωση κάθε κοινωνικής υπηρεσίας. Αυτή είναι η ανάπτυξη, που τάζουν στο λαό. Κόλαση που πρέπει ο λαός να αποτρέψει .



  Ποια ανάπτυξη θα φέρουν; ΕΔΩ
** Καρλ Μαρξ, "Μισθωτή εργασία και Κεφάλαιο" σελ. 51 - 52, εκδ. ΣΕ.

Από crousma

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Οι «ξεΡιζωμένοι» εικαστικά

Συνεχίζεται η έκθεση της Εύας Μελά με τίτλο «ξεΡιζωμένοι» στο Πολιτιστικό Κέντρο 
του Δήμου Αθήνας «Μελίνα»,  Ηρακλειδών 66, Θησείο,.
Ώρες-Μέρες λειτουργίας: Τρίτη - Σάββατο 10 π.μ.- 8 μ.μ., Κυριακή 10 π.μ.- 2 μ.μ.

 
 
Το θέμα των έργων επισημαίνει τον ξεριζωμό των λαών από τη χώρα τους, τη βιοπάλη και τις συνθήκες της ζωής τους. Ξεριζωμό, που προκαλούν η ανεργία, η φτώχεια, η αποβιομηχάνιση, η καταστροφή της παραγωγικής βάσης του τόπου. Ξεριζωμό, που προκαλούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε διάφορες χώρες και οι ανταγωνισμοί για όλο και μεγαλύτερα κέρδη των καπιταλιστών.

 

Τα έργα που παρουσιάζονται (έως 13/12) είναι σχέδια και ζωγραφική, που έγιναν στο εργαστήριο, με θέμα τον άνθρωπο της δουλειάς, τον άνεργο, το μετανάστη, τον πρόσφυγα. Επικεντρώνοντας στους εργαζόμενους στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος
 (χώρο με οξυμένα εργασιακά προβλήματα, εργατικά ατυχήματα, ανεργία που αγγίζει σήμερα το 95%, αγώνες και ταξικές συγκρούσεις)...

 
  
...και στους μετανάστες, είτε ως εργαζόμενους στην υπερεκμετάλλευση, είτε μέσα στις δυσκολίες μιας ζωής «υπό διωγμό», στην παράνομη διαμονή, στα κρατητήρια, στο δρόμο, στο κυνηγητό, στις επιχειρήσεις - «σκούπα» της αστυνομίας, στα κέντρα κράτησης.

Πρόκειται για μαυρόασπρα έργα σε χαρτί ή πανί, φτιαγμένα με κάρβουνο. Στην έκθεση, που πλαισιώνεται από σειρά πορτρέτων με χρώμα, συμμετέχει ο ζωγράφος Νίκος Χριστοφοράκης, με το έργο-εγκατάσταση «Μες τη βαλίτσα όλα τα υπάρχοντά μου...».


Eύα Μελά : Η έκθεση αυτή είναι μια δουλειά που...το θέμα είναι "Ο μετανάστης". Ο αλλοδαπός και ο ντόπιος μετανάστης.... δηλαδή, στην ουσία αντιμετωπίζει το ζήτημα του ξεριζωμού, απ' όπου και ο τίτλος "Ξεριζωμένοι", του ανθρώπου που ξεριζώνεται από τη ζωή του....Στο πίσω μέρος της έκθεσης υπάρχει μια εγκατάσταση του Νίκου Χριστοφοράκη, που αγκαλιάζει το θέμα του ξεριζωμού από μια άλλη μεριά.  Απ' τη μεριά που ξεχνάει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, και δείχνει μεγάλη ανοχή στα φαινόμενα της Χρυσής Αυγής, του χτυπήματος των μεταναστών, των επιχειρήσεων σκούπα, κλπ. 

Δείχνει μεγάλη ανοχή η Ελληνική κοινωνία. Έπρεπε να ξεσηκώνεται, να καταλαβαίνει ότι κι εμείς  μετανάστες είμαστε στον τόπο μας.... όταν τα βλέπουμε όλα αυτά, συνειδητοποιούμε την συγγένεια όλων αυτών των πραγμάτων, συνειδητοποιούμε ότι μία είναι η αντίθεση μέσα στην κοινωνία, αυτή ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας και στο κεφάλαιο.  Ακριβώς κάτω απ΄ αυτή την οπτική θέλησα να ενώσω τα κομμάτια της δουλειάς μου και να τα παρουσιάσω σ' αυτή την έκθεση... 


Η Εύα Μελά, με το έργο της, δείχνει ότι
το χρέος του καλλιτέχνη, είναι να σταθεί
με  τα δικά του μέσα,  στο πλευρό του λαού.

Τέχνη, γενικά, μπορούμε να πούμε, ότι  είναι "η αναγωγή των ανθρώπινων συναισθημάτων σ’ ένα σύστημα αισθητικών μορφών". Ένα μέσο για τη μετάδοση των ατομικών συναισθημάτων, στο κοινωνικό σύνολο. Δηλαδή το μέσο με το οποίο ο καλλιτέχνης μεταδίδει, «κοινωνικοποιεί» τα συναισθήματά του, τη συγκινησιακή του φόρτιση.

 Η τέχνη όμως έχει βαθύτερη σημασία. Και για να αντιληφθεί κανείς την βαθύτερη ουσία της τέχνης δεν αρκεί μόνο η γνώση, πρέπει και να το θέλει. Έχει να κάνει και με τη θέση που παίρνει  απέναντι στην κοινωνική πραγματικότητα. Με λίγα λόγια, η τέχνη αποτελεί τμήμα του εποικοδομήματος, είναι μορφή κοινωνικής συνείδησης και αντανακλά τις οικονομικές (παραγωγικές σχέσεις) και κοινωνικές 

πραγματικότητες που συγκροτούν τη βάση. Και αφού η σχέση βάσης - εποικοδομήματος είναι διαλεκτική και αμφίδρομη, με τη σειρά της και η τέχνη,  μπορεί να επιδράσει στις κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις, εκφράζοντας ιδέες και διαμορφώνοντας συνειδήσεις. Αυτό κάνει με την  έκθεση της, η Εύα Μελά

  Η Εύη Μελά, με το έργο της, δείχνει ότι το χρέος του καλλιτέχνη, σήμερα που ο ελληνικός λαός δοκιμάζεται από μια πρωτόγνωρη κρίση, με δυσδιάκριτη για το λαό διέξοδο, αποτέλεσμα της κυρίαρχης αστικής προπαγάνδας, είναι να σταθεί με τα δικά του μέσα, στο πλευρό του λαού.
Όχι λοιπόν τέχνη  γενικά και αόριστα, μας λέει η Εύα Μελά,  αλλά  τέχνη ως μορφή κοινωνικής συνείδησης. Κατά συνέπεια λαϊκή,  στρατευμένη στο πλευρό του λαού, δηλαδή  τέχνη που να εκφράζει τις σύγχρονες ανάγκες και τους πόθους του λαού για μια καλύτερη ζωή. Γιατί η τέχνη και η λειτουργοί της δικαιώνουν  την αποστολή τους,  μόνο όταν  στέκονται  αρωγοί, όχι μόνο στην διατήρηση της πολιτιστικής ταυτότητας του λαού μας, αλλά στον αγώνα της εργατικής τάξης, των εργαζόμενων,  για την απελευθέρωση της κοινωνίας από τον καπιταλιστικό καταναγκασμό. Για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. 

Στη κατηγορία πολιτισμός  902.gr

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Κώστας Βάρναλης "ΦΩΣ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙΕΙ"

...Ω! πόσο βάσανο μεγάλο το βάσανο είναι της ζωής!...



 Κώστας Βάρναλης  "ΦΩΣ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙΕΙ"

Στην έκδοση αυτή συγκεντρώνονται τα πρακτικά του 2ου επιστημονικού συνεδρίου, που πραγματοποίησε η ΚΕ του ΚΚΕ στις 16-17 Απρίλη 2011, για να τιμήσει το μεγάλο δάσκαλο, συγγραφέα, ποιητή και λαϊκό βάρδο Κ. Βάρναλη.

Η έκδοση αποτελεί οφειλή, προς το μεγάλο αυτό δημιουργό, που πρώτος καθιέρωσε στη χώρα μας την επαναστατική ποίηση και αισθητική της εποχής μας, της εποχής των σοσιαλιστικών επαναστάσεων. O Κ. Βάρναλης, αν και πέρασαν 40 σχεδόν χρόνια από το θάνατό του, εξακολουθεί να είναι πλατιά γνωστός ως ένας από τους σημαντικότερους στρατευμένους στα κομμουνιστικά ιδανικά ποιητές. Ωστόσο είναι αμφίβολο σε ποιο βαθμό είναι το ίδιο πλατιά γνωστό το βαθιά λαϊκό και πολύπλευρο έργο του, εκτός από ορισμένα ποιήματά του που αρκετά χρόνια πριν τραγουδήθηκαν και αγαπήθηκαν από το λαό, απαγγέλθηκαν από εργάτες, μπήκαν σε λαϊκά σπίτια. Έτσι επιδίωξη της έκδοσης αυτής είναι να φέρει στο προσκήνιο όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένα το μαχητικό, τολμηρό, ανατρεπτικό και πάντα σύγχρονο –στο μεγαλύτερο μέρος του– έργο του Κ. Βάρναλη. Να δώσει το ερέθισμα και να κινήσει το ενδιαφέρον για να διαβαστεί και ν’ αφομοιωθεί αυτό το έργο.

Με την καθοριστική συμβολή 30 διαλεχτών εκπροσώπων των γραμμάτων και της τέχνης, αλλά και του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας και το εξωτερικό, που από διαφορετική σκοπιά ο καθένας προσέγγισαν καίριες πλευρές της τέχνης του Κ. Βάρναλη, επιχειρήσαμε να εισχωρήσουμε στον πυρήνα του έργου του, στην αναμέτρηση της σκέψης και του ιδιαίτερου ταλέντου του με όλες τις εκφράσεις της αστικής ιδεολογίας στη θρησκεία, τη φιλοσοφία, την τέχνη, την πολιτική, τον ακατάβλητο αγώνα του για την ωρίμανση της ταξικής συνείδησης των προλετάριων και όλων των «αδικημένων».  Από  902.gr


Η Ζωή και το έργο του Κώστα Βάρναλη 

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

"Κινηματογραφικό αφιέρωμα στον Μπέρτολτ Μπρεχτ"


 Με κινηματογραφικό αφιέρωμα ξεκινούν οι εκδηλώσεις μπροστά στο Συνέδριο του ΚΚΕ 
για τον Μπέρτολτ Μπρεχτ.
 
 
 Μπέρτολτ Μπρεχτ 
"Υμνος της διαλεχτικής"

Το άδικο βαδίζει σήμερα με σταθερό βήμα.
Οι καταπιεστές προετοιμάζουν τα επόμενα δέκα χιλιάδες χρόνια.
Η βία διαβεβαιώνει: έτσι όπως είναι η κατάσταση, έτσι θα μείνει.
Καμιά φωνή δεν ακούγεται, πέρα από τη φωνή του εξουσιαστή.
Και στις αγορές φωνάζει η εκμετάλλευση: τώρα μόλις αρχίζω.
Αλλά πολλοί από τους καταπιεζόμενους λένε τώρα:
Αυτό που εμείς θέλουμε δεν θα γίνει ποτέ.
Εσύ που ακόμα ζεις, μην πεις: ποτέ!
Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο.
Έτσι όπως είναι η κατάσταση δεν θα μείνει.
Αν μιλήσουν οι εξουσιαστές θα μιλήσουν οι εξουσιαζόμενοι.
Ποιος τολμά να πει: ποτέ;
Από ποιόν εξαρτάται αν η καταπίεση μένει; Από εμάς.
Από ποιόν εξαρτάται αν θα τσακιστεί; Επίσης από εμάς.
Εκείνος που έπεσε, στέκεται πάλι όρθιος.
Εκείνος που έχασε, παλεύει!
Εκείνος που συνειδητοποίησε τη θέση του, πως τον κρατάς τώρα;
Επειδή οι σημερινοί νικημένοι είναι οι αυριανοί νικητές
Και από το πότε θα γίνει: Σήμερα κιόλας!


 

ΑΠΟ ΤΙΣ 5 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΤΟ «ΤΙΤΑΝΙΑ» ΜΕ ΔΩΡΕΑΝ ΕΙΣΟΔΟ

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, συνεχίζοντας τον κύκλο επιστημονικών συνεδρίων για την ανάδειξη του έργου μεγάλων μαρξιστών δημιουργών, μετά τα συνέδρια που διοργάνωσε για τους Γ. Ρίτσο και Κ. Βάρναλη διοργανώνει στις 27 και 28 Απρίλη του 2013 το 3ο Επιστημονικό Συνέδριό της, αφιερωμένο αυτή τη φορά στον κορυφαίο μαρξιστή διανοητή, δραματουργό, ποιητή και σκηνοθέτη Μπέρτολτ Μπρεχτ με τίτλο: «Μπέρτολτ Μπρεχτ:Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται να ‘ρθούν”».
Το συνέδριο θα αποτελέσει την κορύφωση μιας σειράς πολιτιστικών εκδηλώσεων που θα διαρκέσουν από το Δεκέμβρη του 2012 έως και τον Απρίλη του 2013 και θα περιλαμβάνουν κινηματογραφικές προβολές, συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις.
Κινηματογραφικό αφιέρωμα από την Τετάρτη 5 Δεκέμβρη
Ο κύκλος των πολιτιστικών εκδηλώσεων ξεκινάει με το κινηματογραφικό αφιέρωμα για τον Μπ. Μπρεχτ την Τετάρτη 5 Δεκέμβρη 2012 στον κινηματογράφο «ΤΙΤΑΝΙΑ CINEMAX» (Πανεπιστημίου και Θεμιστοκλέους), με ελεύθερη είσοδο.
Τις ταινίες προλογίζουν οι: Τζία Γιοβάνη, κριτικός κινηματογράφου και Κώστας Σταματόπουλος, σκηνοθέτης.

 Αναλυτικά το πρόγραμμα των προβολών  ΕΔΩ
 

"94 χρόνια Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας"


"Συμπληρώθηκαν 94 χρόνια από την έναρξη του 1ου ιδρυτικού Συνεδρίου του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ), που στο 3ο έκτακτο συνέδριό του το 1924 μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας"

 
Η Αλέκα  Παπαρήγα στο βήμα της εκδήλωσης

"Τι να πρωτοθυμηθούμε, μέσα σε λίγες γραμμές. Ενενήντα τέσσερα χρόνια μεγάλων αγώνων, λαμπρών σελίδων δράσης. Ανθρώπινα κατορθώματα που δεν τα χωράει ο νους κάποιου που δεν  τα έχει ζήσει, ή δεν τα έχει μάθει. Οι νεώτερες γενιές είναι τα μεγάλα θύματα της αντιστροφής της αλήθειας, της απόκρυψής της, της παραπληροφόρησης. Και πιο ειδικά τα μικρά παιδιά σήμερα που μαθαίνουν τα πάντα από τα κατευθυνόμενα προγράμματα πολλών ιντερνετικών δικτύων, εγκυκλοπαιδειών, σχολικών συγγραμμάτων.

Τι είναι αυτό που κράτησε το ΚΚΕ ζωντανό παρά τις αντιξοότητες, τους διωγμούς και την παρανομία, την ιδία ώρα που μια σειρά αστικά και μικροαστικά κόμματα, καλοθρεμμένα στις αγκάλες του συστήματος, χαϊδεμένα και από τον ξένο παράγοντα, διαλύονταν, για να γεννηθούν νέα με παλιές ιδέες και νέα μορφή και με νέα πρόσωπα;

Κανένα κόμμα δεν μπορεί να υπάρξει για 94 χρόνια μόνο και μόνο γιατί το θέλουν τα στελέχη και τα μέλη του. Κάτι βαθύτερο πρέπει να καθορίζει αυτήν την μακροβιότητα, ανεξάρτητα της αυξομείωσης της δύναμής του. Δύο είναι οι βασικοί παράγοντες:
Πρώτος. Η σταθερή πίστη μας στην επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού – λενινισμού και στην αρχή  του προλεταριακού διεθνισμού, θεωρία που αναπτύσσεται με την  επιστημονική εξήγηση της προόδου της ταξικής πάλης, των εξελίξεων στο καπιταλιστικό σύστημα και της  κριτικής αποτίμησης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του 20ου αιώνα. Παραμείναμε αμετακίνητοι με το δίκιο των εκμεταλλευόμενων, ορκισμένοι εχθροί του καπιταλισμού. Απορρίψαμε τον συμβιβασμό και τον ευρωκομμουνισμό.
 Δεύτερος. Το ΚΚΕ είναι η οργανωμένη συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης, της πρωτοπόρας επαναστατικής τάξης  στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Η αντοχή του σφυρηλατήθηκε με δεσμούς αίματος με την  εργατική τάξη, το λαό...." ( Όλη η ομιλία στο  video)