"Η ακομματικότητα είναι ιδέα αστική, η κομματικότητα είναι ιδέα σοσιαλιστική"

"Η πολιτική αδιαφορία είναι πολιτικός κόρος"
Να ζεις μέσα στην κοινωνία και να είσαι ελεύθερος
απέναντι στην κοινωνία γίνεται; Δεν γίνεται.

Η αστική κοινωνία στην οποία ζούμε σήμερα, είναι κοινωνία ταξικά διαρθρωμένη. Κοινωνία χωρισμένη σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Από εδώ, κοντά στα άλλα, προκύπτει και το ότι η κοινωνία που ζούμε, είτε το καταλαβαίνει κανείς, είτε όχι, είναι κοινωνία κομματικοποιημένη.

Η κατανόηση αυτής της πραγματικότητας φαίνεται και από την θέση που παίρνει κανείς, απέναντι στην ακομματικότητα που ζυμώνει η αστική προπαγάνδα ("έξω η πολιτική από τα σωματεία" - "απόφαση των "αγανακτισμένων" για κατάργηση των κομμάτων"), απέναντι σ' αυτή την ιδεολογική αιχμή της αστικής τάξης.

"Σε μια κοινωνία, που βασίζεται στο χωρισμό σε τάξεις, η πάλη ανάμεσα στις εχθρικές τάξεις γίνεται αναπόφευκτα σε μια ορισμένη βαθμίδα της ανάπτυξής της, πολιτική πάλη. Η πιο ολοκληρωμένη, πλήρης και διαμορφωμένη έκφραση της πολιτικής πάλης των τάξεων γίνεται αναπόδραστα η πάλη των κομμάτων. Η ακομματικότητα είναι απάθεια απέναντι στην πάλη των κομμάτων.
Η απάθεια όμως αυτή δεν ισοδυναμεί με ουδετερότητα, με αποχή από την πάλη, γιατί στην ταξική πάλη δεν μπορεί να υπάρχουν ουδέτεροι. Στην κεφαλαιοκρατική κοινωνία δεν μπορεί να "απόσχει" κανείς από την ανταλλαγή των προϊόντων η της εργατικής δύναμης. Και η ανταλλαγή γεννά αναπόφευκτα την οικονομική πάλη και σε συνέχεια και την πολιτική πάλη.

Γιαυτό, στην πραγματικότητα, η απάθεια απέναντι στην πάλη δεν είναι καθόλου απομάκρυνση από την πάλη, αποχή απ' αυτήν, ουδετερότητα. Η απάθεια είναι σιωπηρή υποστήριξη εκείνου που είναι ισχυρός, εκείνου που κυριαρχεί."* Όποιος σήμερα είναι απαθής απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση των κομμάτων της πλουτοκρατίας σε βάρος των εργαζομένων, του λαού, αυτός υποστηρίζει σιωπηρά αυτή την επίθεση. Όποιος, απέναντι στον αγώνα της εργατικής τάξης για την κοινωνική της απελευθέρωση, προβάλει την ουδετερότητα του, την απολιτικότητα, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να υποστηρίζει σιωπηρά, την κυριαρχία της αστικής τάξης. "Η πολιτική αδιαφορία είναι πολιτικός κόρος".
Με "αδιαφορία", με "απάθεια" βλέπει το κομμάτι το ψωμί ο χορτάτος. Ο νηστικός όμως, θα είναι πάντοτε "κομματικός" απέναντι στο κομμάτι το ψωμί. Η "αδιαφορία" και η "απάθεια" για το κομμάτι το ψωμί δεν σημαίνουν πως ο άνθρωπος αυτός δεν το έχει ανάγκη , αλλά πως ο άνθρωπος αυτός το έχει πάντοτε εξασφαλισμένο, πως δεν θα του λείψει ποτέ, πως βολεύτηκε γερά στο κόμμα των χορτάτων.

Η ακομματικότητα στην αστική κοινωνία είναι απλώς μια υποκριτική, σκεπασμένη, παθητική έκφραση του ότι ανήκει κανείς στο κόμμα των κρατούντων, στο κόμμα των εκμεταλλευτών. Η ακομματικότητα είναι ιδέα αστική. Η κομματικότητα είναι ιδέα σοσιαλιστική. Η κομματικότητα είναι ταυτόχρονα και όρος και δείχτης της πολιτικής ανάπτυξης. Όσο περισσότερο πολιτικά αναπτυγμένος, φωτισμένος και συνειδητός είναι ένας πληθυσμός η μια τάξη, τόσο ανώτερη είναι, κατά γενικό κανόνα, η κομματικότητα".**

Ο όρος λοιπόν "απολιτικότητα" που προκύπτει από τον όρο "ακομματικότητα" και ζυμώνεται στην κοινωνία που ζούμε, δεν είναι παρά η υποκρισία της αστικής τάξης, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εξαπάτηση του λαού. Η αστική τάξη, ασχολείται ακριβώς μ' αυτήν την εξαπάτηση του λαού προκειμένου να διασφαλίζει την κυριαρχία της.

Σε αντιστάθμισμα της αστικής "αλήθειας" λοιπόν, η απάντηση είναι πως δεν υπάρχει πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας που να μη συνδέεται με την πολιτική, γιαυτό το σύνθημα που εκφράζει το πραγματικό δίλημμα, και για να μην είναι οι μέρες σε βάρος των εργαζομένων φευγάτες είναι:

"Τέρμα πια οι αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες"

* Β. Ι. Λένιν: Για την πολιτιστική επανάσταση, Εκδ., Σ.Ε., Αθήνα 1983, σελ., 259

** Από το ίδιο