“Στον καιρό της επανάστασης” Ο τίτλος από την καινούργια συλλογή ποιημάτων που ξεκίνησε να γράφεται.

21 Μαρτίου 2014: Παγκόσμια Ημέρα  Ποίησης

 "Στον καιρό της επανάστασης”*

Ζούμε σε εποχή κορύφωσης της σύγκρουσης των όρων επικοινωνίας, συνέπεια του εμπορευματικού τρόπου παραγωγής, του διαχωρισμού της κοινωνίας σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Πραγματικότητα που επικαλύπτεται από την υπερποσότητα της πληροφόρησης και την ένταση της, έτσι κι αλλιώς, θορυβώδους προφάνειας.

Καταδυναστεύεται η σκέψη μας από διαβαθμισμένες πληροφορίες ανέλεγκτης σημασίας, αναισθητοποιώντας, κάθε της αναγκαιότητας κέντρισμα αφύπνισης.
Βιώνουμε τον κόσμο μιας εμπράγματης, μη ανθρώπινης  επικοινωνίας, μέσα στην ίδια την υπερβολή της εμπορευματοποιημένης πληροφόρησης, της υποβάθμισης, αντλώντας ικανοποίηση από την “αυθόρμητα” υπαγορευμένη πρόβλεψη.

Και ο Λόγος να προσπαθεί, φανερά χειραγωγημένος, φθαρμένος από την ταχύτητα, αδιάφορα κοινότοπος μες στις επαναλήψεις, μέσα στις διαφημιστικές υπερβολές, στα τηλεοπτικά καμώματα και σε επιθυμίες ανεσταλμένες σε βιαστικά ηλεκτρονικά μηνύματα, στην αφόρητη μοναξιά της διαδικτυακής επαφής, να απαντήσει σε ερωτήσεις άλλες, από αυτές που τέθηκαν.

Και η ζωή; Πώς να ακουστεί, μέσα σε τόσο θόρυβο;

Η ζωή, σε κάθε εποχή, είχε πάντα τους πρεσβευτές της. Η ποίηση αδιαφιλονίκητα, κορωνίδα της τέχνης, η πιο λαμπερή και πολύτροπη πρέσβειρα της. Η ποίηση!! Πώς να μιλήσει η ποίηση μέσα στην τόση φλυαρία, στην τόση κυριαρχία του κενού λόγου;

Όταν οι λέξεις είναι φορτωμένες βαρβαρότητα και υποκρισία, μπορεί η σιωπή να είναι η εναλλακτική λύση; Έχει ειπωθεί πως «Τίποτα δεν μιλάει δυνατότερα από ένα ποίημα που ακόμα δεν έχει γραφτεί», προτρέποντας στην αναζήτηση της αλήθειας μιας λέξης που απουσιάζει σε έναν κόσμο, όπου του αρκεί η ηχητική αρμονία των λέξεων, την ίδια στιγμή που αφήνει αδιάφορα  να διαφεύγει το νόημα … 

Η τέχνη, συνεπώς και η ποίηση, καθώς η κοινωνία κινείται σε μια αδιάκοπη εξέλιξη, σαν μορφή κοινωνικής συνείδησης, βρίσκεται διαρκώς σε δημιουργική εγρήγορση, και αν αυτό δεν απαντάται πάντα ως μια καθαρή ομολογία, η συμβολή της εμπεριέχεται στις διεργασίες της εκκολαπτόμενης κοινωνικής απελευθέρωσης. 

Πότε λοιπόν σιωπούν οι ποιητές; Ποτέ!! 

Ή ίσως πιο σωστό είναι να πει κανείς, όταν αφουγκράζονται και σκέφτονται την εποχή τους. Κι αν η απόλυτη ένταση του θορύβου των αγορών, δεν αφήνει τον ήχο της εργώδους σκέψης τους, να φτάσει ως εμάς, “ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω”.

Η ποίηση στην εποχή μας είναι παρούσα. Δεν σιωπά. 

Το ότι δεν την ακούμε, είναι γιατί δεν μάθαμε να ακούμε τον χτύπο της καρδιάς της, μέσα στους αγώνες, στις αγωνίες, στις προσδοκίες, στις χαρές και στις λύπες του λαού.

Η ουσία του συμπυκνωμένου χρόνου είναι η ιστορία. Η ιστορία μας προσφέρει ανοιχτόκαρδα τα αποστάγματα του παρελθόντος χρόνου. 

«H ιστορία είναι απλώς η διαδοχή ξεχωριστών γενεών, που  καθεμιά τους εκμεταλλεύεται τα υλικά, τα κεφάλαια, τις παραγωγικές δυνάμεις που της παραδόθηκαν από όλες τις προηγούμενες γενιές, κι έτσι από τη μια μεριά, συνεχίζει την παραδοσιακή δραστηριότητα μέσα σε τελείως αλλαγμένες συνθήκες και, από την άλλη, μεταβάλλει τις παλιές περιστάσεις με μια τελείως αλλαγμένη δραστηριότητα».**

        

Απραγματοποίητα όνειρα γενεών περασμένων, χαρτογράφησαν τις ανοιχτές πληγές ενός κόσμου τσακισμένου, που έφτασαν ακέραιες σε μας, διαμεσολαβημένες από τους μεγάλους ποιητές, το ανεκτίμητο κέρδος μιας πολύμορφης και βαριάς ήττας.

Περισυλλέγουμε και τακτοποιούμε τις λίθους του τελευταίου λιθοβολισμού της αλήθειας, διακρίνοντας αυτές της σκοπιμότητας, από αυτές της άγνοιας. Εδώ της κερδοσκοπίας, εκεί της αλλοτριωμένης ύπαρξης, σ’ αυτό, των κερδοσκόπων η στοχευμένη  συκοφαντία, σ’ εκείνο, η αφέλεια της καταμερισμένης συνείδησης.

Αθροίσαμε τις περασμένες μέρες, σβήνοντάς τες από το τεφτέρι του  χρόνου, βιώνοντας μέρες ενός απροσδόκητου παρόντος, άλλοι σαστισμένοι, άλλοι με αναπάντητα ερωτηματικά, και άλλοι υψώνοντας παλιές σημαίες, αντιμέτωποι στη νέα βαρβαρότητα.

Οι μέρες που έρχονται θα είναι μέρες σφοδρών κοινωνικών αναταράξεων. Οι κυοφορούσες εποχές για να περιγραφούν χρειάζονται τα δικά τους πολυγνώτεια χρώματα. «Οι εποχές της φρίκης τραγουδούν τα τραγούδια της φρίκης», έγραφε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ. Ναι, τα καινούρια τραγούδια αυτού του κόσμου θα προτρέψουν υμνώντας την ανεπίστρεπτη έφοδο στον ουρανό. Γιατί από που αλλού, αν όχι από την τέχνη, από την ποίηση μπορεί κανείς να ξεδιψάσει ουρανό;

Η τέχνη, η ποίηση ιδιαίτερα,  είναι εδώ, παρούσα. Σε δύσκολες εποχές η τέχνη  αρματώνεται. Στρατευμένη στην ειλικρίνεια και εναρμονισμένη με τις απαιτήσεις της εποχής, η ποίηση ματώνει δίνοντας τον δικό της αγώνα, για να προβάλλει το νέο μέσα από το παλιό που ψυχορραγεί.

“Στον καιρό της επανάστασης”. Ο τίτλος από την καινούργια συλλογή ποιημάτων που ξεκίνησε να γράφεται.

Τηλέμαχος
21 Μαρτίου 2013 

 

* Το κείμενο από τον φίλο Τηλέμαχο.

**Γερμανική Ιδεολογία, σελ. 83.