"Αν η ελευθερία δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας , εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα"*

Όλοι στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, για την εργατική Πρωτομαγιά, στις 10 π.μ., στο Σύνταγμα.

Πρωτομαγιά του 1944: Αθάνατοι οι 200 της Καισαριανής

Ήταν, γράφει ο Ν. Καραντηνός,* «μέρα μουντή πνιγμένη στην ομίχλη. Λένε όσοι τη ζήσανε, πως το πρωινό εκείνο πνιγόσουν. Δεν ανάσαινες. Ηταν Δευτέρα. Ηταν Πρωτομαγιά του 1944. Και το ημερολόγιο έλεγε πως ο ήλιος θα 'βγαινε στις 5.33΄... Από την Κυριακή κιόλας το ρολόι της ζωής για 200 παλικάρια είχε αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση.

Ήταν 200 αντιφασίστες. Δεσμώτες όλοι της Ακροναυπλίας κι εξόριστοι της Ανάφης, που η μεταξική δικτατορία τους είχε παραδώσει στους χιτλερικούς. Μια τραγωδία με 200 πρωταγωνιστές... Από τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη ως το νεολαίο το Σοφή. Η πρώτη πράξη γράφτηκε χαράματα, στο Χαϊδάρι. Στο προσκλητήριο του θανάτου. Με την ιαχή της λευτεριάς. Κι η άλλη, όλο το πρωινό, στην αδούλωτη γειτονιά της Καισαριανής: Το Σκοπευτήριο.

(...) Ο Στέλιος Φραγκίσκος, Ακροναυπλιώτης, θυμόνταν: "Τέτοιο δράμα, τέτοια μέρα η Καισαριανή δεν την ξανάζησε. Περιμένοντας να ακούσει 10 φορές την ομοβροντία και δέκα φορές τις χαριστικές βολές, που τις διέκοπταν τα τραγούδια κι οι ζητωκραυγές των μελλοθάνατων".

(...) Η Μαίρη Παρασκευοπούλου ήταν τότε 14 χρόνων. Είχε βρεθεί σε μια ταράτσα. Και καθώς θυμάται κόντευε μεσημέρι. Ήταν η ταράτσα του αστυνομικού Θάνου. Από εκεί με τα κιάλια παρακολουθούσαν. Διέκρινες μια ομάδα να σηκώνει τα χέρια. Είδε τα χέρια ψηλά με τ' άσπρα πουκάμισα. Και είχε καρφωθεί στη μνήμη της η κραυγή και μια ριπή: Αδέλφια Γεια σας. Και με το Γεια σας, η ριπή. Κι αμέσως μετά οι χαριστικές βολές».

Τα κορμιά των 200 της Καισαριανής μάτωσαν το χώμα του Σκοπευτηρίου. Τους είχαν χωρίσει σε εικοσάδες. Ο Ν. Σουκατζίδης είχε μείνει στην τελευταία για να μεταφράζει. Με μια φωνή οι μελλοθάνατοι είπαν τις τελευταίες τους κουβέντες: Ζήτω η Ελλάδα. Ζήτω το ΚΚΕ. Ζήτω η λευτεριά...*

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ*

“Σκοπευτήριο Καισαριανής”

Εδώ πέσαμε . Παιδιά του λαού . Γνωρίζετε γιατί.

Γυμνοί, κατάσαρκα φορώντας της σημαίες,

- η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο-.

Ακούσατε τις ομοβροντίες

στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα.

Είδατε τα πουλιά,

που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες,

αγγίζοντας με τα φτερά τους,

τον ανατέλλοντα πυρφόρον.

Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς

ν' ανοίγουν στο μέλλον.

Εμείς, μερτικό δε ζητήσαμε... Τίποτα...

....Μόνο θυμηθείτε το : αν η ελευθερία

δεν βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας,

εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα

Γεια σας

"Νυν και Αεί"

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού

Πρωτομαγιά με το σουγιά
χαράξαν το φεγγίτη
και μια βραδιά σαν τα θεριά
σε πήραν απ' το σπίτι...

** "Ριζοσπάστης" Κυριακή 30 Απρίλη 2006

Αναρτήθηκε από Crousma