"Δεν έχουμε καιρό. Σωστά μιλήσαν οι μαντατοφόροι"

21 Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
«Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση»*

Σύντομο ιστορικό: Η Εταιρεία Συγγραφέων θέσπισε την Ημέρα Ποίησης το 1998, επιλέγοντας για τον εορτασμό της την 21η Μαρτίου· ημέρα της εαρινής ισημερίας-αρχή της άνοιξης. Το 2001 η UNESCO, ύστερα από εισήγηση του προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων πρέσβη Βασίλη Βασιλικού, υιοθέτησε την «Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης» αναθέτοντας στη χώρα μας να οργανώσει τον πρώτο διεθνή εορτασμό. Την εκτέλεση της απόφασης ανέλαβε να υλοποιήσει το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου το οποίο από τότε συμμετέχει κάθε χρόνο στον εορτασμό.**

Ο Νομπελίστας ποιητής μας, Οδυσσέας Ελύτης, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, στις 31 Οκτωβρίου '65, ανάμεσα σ' άλλα πολύ ενδιαφέροντα είχε πει: " αν στην Ελλάδα συμβαίνει το φαινόμενο να ξεκινούν πολλοί και να φτάνουν λίγοι, κατά ένα μεγάλο μέρος οφείλεται νομίζω, στο βαθμιαίο μαρασμό που παθαίνει ο καλλιτέχνης, καταδικασμένος να σβήνει χωρίς τη χαρά μιας ανταπόδοσης ηθικής ή υλικής, μέσα στην γύρω του παγερότητα και αδιαφορία" και τελείωνε εκείνη την συνέντευξη, με τούτο τον σιβυλλικό χρησμό του: "Δεν λυπάμαι τους ποιητές που έμειναν χωρίς κοινόν, λυπάμαι το κοινόν που έμεινε χωρίς ποιητές".

Σήμερα, σχεδόν 47 χρόνια μετά, παρ' ότι, δυστυχώς νοιώθουμε, ότι οι ποιητές μας βιώνουν την ίδια παγερότητα και αδιαφορία, είναι οι ίδιοι που πρέπει, ξεπερνώντας την διαχρονική "αντιπάθεια" των εξουσιαστών, να αναζητήσουν το "κοινόν".
Η καπιταλιστική εξουσία "αντιπαθεί" την ποίηση, γιατί στο κέντρο του ενδιαφέροντός της, είναι η εκμετάλλευση, το κέρδος, και μοναδική της έννοια είναι, τα πάντα να υπηρετούν και να υποτάσσονται σ' αυτόν τον σκοπό.

Η τέχνη, η ποίηση ειδικότερα, έχει άλλη αφετηρία εκκίνησης, έχει άλλες αναφορές. Η ποίηση , δημοτική, λαϊκή, λόγια, αντλεί το ποιητικό της φορτίο από τη ζωή, τους αγώνες, τα πάθη, τις χαρές, τις λύπες, τα κατορθώματα του λαού. Γιαυτό συνήθως τα μεγάλα ποιητικά έργα γράφτηκαν όταν η πατρίδα και ο λαός μας δοκιμάζονταν, γεγονός που φανερώνει ότι οι ποιητές, με το έργο τους και με την παρουσία τους, βρέθηκαν πάντοτε στο πλευρό του, να τον εμπνέουν και να εμπνέονται απ' αυτόν.

Πώς να ξεχάσεις τα λόγια του Ιρακινού ποιητή, μέρα που είναι, ο οποίος, λίγο πριν οι Αμερικανοί, με την συνδρομή των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, εξαπολύσουν ενάντια στον Ιρακινό λαό την δολοφονική και αναίτια, όπως αποδείχτηκε, επίθεση τους, είχε πει: "Είμαστε αηδόνια και θέλουν να μας κάνουν να κράζουμε σαν καρακάξες, αλλά εμείς είμαστε αηδόνια...τους περιμένουμε και θέλουμε να ξέρουνε ότι μέχρι και την τελευταία μας πνοή, εμείς σαν αηδόνια θα τραγουδάμε" .

Οι εκμεταλλευτές " αντιπαθούν" την ποίηση, τους γεμίζει ανησυχία η επικοινωνία του λαού με τους ποιητές του, γιαυτό σε συγχορδία με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, επιχειρούν να κλείσουν, με τα απορρίμματα της μαζικής υποκουλτούρας, την πρόσβαση του λαού, προς τους ποιητές και το έργο τους.

Σήμερα που οι εξελίξεις, για τον λαό, πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, σε μας μένει να αναζητήσουμε και με επιμονή, οργανωμένα ν' ανοίξουμε τους δρόμους, να συναντηθούμε με την τέχνη και τους λειτουργούς της. Ν' αγαπήσουμε τους δημιουργούς της, γιατί είναι αλήθεια ότι οι ποιητές, οι μουσικοί, οι εικαστικοί, οι άνθρωποι της τέχνης, είναι τα ακριβά δώρα στους λαούς που τους γεννούν.
Ανάγκη μεγάλη σήμερα να κρατήσουμε την τέχνη σαν όπλο, για άμυνα και επίθεση, ενάντια σε κάθε επιβουλή των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Να βάλουμε στη ζωή μας την ποίηση, για να αντέξουμε το βάρος των μικροτήτων μας, για να δραπετεύσουμε από τα τείχη της καθημερινότητας, που χτίζουν κάθε στιγμή και ανεπαισθήτως, όπως θάλεγε ο ποιητής, η ομοιομορφία και η προβλεψιμότητα.

*Αφορισμός του Ντελακρουά

** Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) ΕΔΩ