«Φιλομένα» (Philomena) του Στίβεν Φρίαρς
Η
εξυπνάδα σε συνδυασμό με το αγγλικό χιούμορ και τη βρετανική ταξική
προοπτική στήνει ένα σκηνικό πολύτιμο. Ρευστοποιώντας τα παραπάνω στο
εσωτερικό ενός «λυπητερού» δράματος, με ένα «αταίριαστο» ταξιδιωτικό
δίδυμο, έναν άθεο δημοσιογράφο και μια ηλικιωμένη θρησκευόμενη Ιρλανδή
που αποφασίζει να σκάψει στο μεγαλύτερο μυστικό της ζωής της -έφηβη
γέννησε ένα νόθο παιδί που μετά υιοθέτησαν άκαρποι, πλειοδοτούντες
Αμερικάνοι- το όλο γίνεται εξαιρετικό.
Το μεγαλύτερο αβαντάζ της ταινίας
αναμφισβήτητα οι εξαιρετικές ερμηνείες, αναμενόμενο εξάλλου. Υπάρχει
και σειρά προβλέψιμων συγκρούσεων πάνω στην αντίθεση υψηλής/χαμηλής
«κουλτούρας», θέμα που ποτέ δεν γίνεται χαζό αλλά διατηρείται στο
πλαίσιο του έξυπνα χαριτωμένου...
Μέσα από φίλτρο γυρίζουμε στο παρελθόν, σε ένα
αυστηρά συντηρητικό ιρλανδικό μοναστήρι, κάτι σα φυλακή για ανύπαντρες
έφηβες μητέρες που γεννούν τα παιδιά τους εκεί και υποχρεώνονται μετά σε
δουλειά σκλάβου για να ξεπληρώσουν το χρέος.
Η Φιλομένα Λι, μια από τις
δυστυχισμένες, βλέπει τον τρίχρονο γιο της να πωλείται από τις μοναχές
σε θετούς γονείς χωρίς την άδειά της. Δεκαετίες μετά, η γυναίκα συναντά
τον κυνικό δημοσιογράφο Μάρτιν Σίξσμιθ που σε αντάλλαγμα του «scoop» της
αληθινής ιστορίας που εκείνη του δίνει, τη βοηθά στον εντοπισμό του
χαμένου γιου.
Ξεκινά έτσι μια αφήγηση που κινείται σε πολλαπλά επίπεδα
«τόνων και ατμόσφαιρας», από το βαθύτερο πόνο στην απτή ευεξία.
Το σφιχτό σενάριο, με κριτική για την καθολική
εκκλησία και την πολιτικά συντηρητική Αμερική, έγραψε ο Στιβ Κούγκαν,
που υποδύεται τον άθεο, γεμάτο θυμό δημοσιογράφο για τις πρακτικές της
καθολικής εκκλησίας, που δυσκολεύεται να κατανοήσει πως η Φιλομένα
έμεινε όλ' αυτά τα χρόνια βαθιά πιστή και εμφανίζεται γεμάτη συγχώρεση
και άφεση αμαρτιών. Πρόκειται για πίστη δυνατή, θεμελιακή ή μόνο για
πλύση εγκεφάλου;
Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς...
Παίζουν: Τζούντι Ντεντς, Στιβ Κούγκαν, Τσάρλι Μέρφι κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ, Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ (2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου