Mέχρι την Κυριακή των Βαΐων. Κάθε βδομάδα
πέντε παραστάσεις από Τετάρτη έως Κυριακή.
Ο θίασος «Νάμα»
έχει δημιουργήσει μια δική του αξιέπαινη ρεπερτοριακή, σκηνοθετική και
ερμηνευτική πορεία, «ανακαλύπτοντας» και ανεβάζοντας ενδιαφέρουσας
δραματουργικής «γραφής» και επίκαιρου πολιτικοκοινωνικού περιεχομένου
σύγχρονα έργα.
«Αλεπούδες» τιτλοφορείται το έργο της Αγγλίδας δραματουργού Ντον Κινγκ, που παρουσιάζει αυτόν το χειμώνα. Μια άκρως επίκαιρη αλληγορία, που ενώ μυθοπλαστικά μιλά για τη φτωχή αγροτιά της Αγγλίας, χωρίς χρονικό προσδιορισμό, αφορά στην απανταχού φτωχή αγροτιά της εποχής μας και ουσιαστικά καταγγέλλει την «παγκοσμιοποιημένη» αγροτική πολιτική, τους οικονομικούς και ελεγκτικούς μηχανισμούς επιβολής της και κατ' επέκταση τους μηχανισμούς τρομοκράτησης, ποδηγέτησης και υποταγής των απανταχού λαϊκών μαζών στις σκοπιμότητες κρατών και κυβερνήσεων.
Η «καταγγελία» της Κινγκ συμπυκνώνεται εξαιρετικά με την αφαιρετικά ρεαλιστική μυθοπλασία, τους εύγλωττα υπαινικτικούς διαλόγους και τους καλογραμμένους χαρακτήρες.
Πρόσωπα του έργου είναι ένα αντρόγυνο βασανισμένο από τον αιφνίδιο θάνατο του μικρού μοναχοπαιδιού του και από μόνιμη φτώχεια, που βλέπει τη σοδειά των λιγοστών χωραφιών του να καταστρέφεται - οι καιρικές συνθήκες μετατρέπουν συνήθως την περιοχή σε βαλτότοπο.
Μια τρίτεκνη, επίσης φτωχή γειτόνισσά τους.
Κι ένας άνδρας. Ένας απεσταλμένος του κρατικού μηχανισμού ελέγχου της παραγωγής, της κοινωνικής και οικογενειακής κατάστασης των αγροτών. Ένας κρατικός υπάλληλος, μεγαλωμένος σε κρατικό ίδρυμα, καταπιεσμένος και διεστραμμένος, έτσι ώστε να υπηρετεί πιστά τις ελεγκτικές και τρομοκρατικές μεθόδους του για την υποταγή των λαϊκών μαζών.
Αυτός επισείει το κυβερνητικό ιδεολόγημα ότι όλα τα βάσανά τους οφείλονται σε έναν ανύπαρκτο «εχθρό» - μεγάλο κίνδυνο για τη χώρα, που αποκαλείται «αλεπούδες» και προσπαθεί να πείσει τους τρεις αγρότες να εγκαταλείψουν το σπιτικό και τη γη τους.
Με τον προσδιορισμό «κόκκινες αλεπούδες», η συγγραφέας υπονοεί το φόβητρο περί κομμουνιστικού κινδύνου, στο «δόκανο» του οποίου «ρίχνει» μυθοπλαστικά μόνον τον ψυχικά απελπισμένο σύζυγο. Αντίθετα, η γυναίκα του με τη λογική, την υπομονή, την αγάπη για εκείνον και τη γη τους, αντιστέκεται, διαφωτισμένη από την τολμηρή γειτόνισσά της, που αντιδρώντας στον επιχειρούμενο ξεριζωμό της αγροτιάς και διακινδυνεύοντας να διωχθεί, διακινεί κείμενο καταγγελίας του τρομοκρατικού κυβερνητικού φοβήτρου.
Το έργο, σε γλωσσικά άμεση και ευθύβολη μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου (του ίδιου είναι το καλαίσθητα αφαιρετικό σκηνικό και τα κοστούμια), σκιερούς φωτισμούς του Αντώνη Παναγιωτόπουλου, υποβλητική μουσική του Στέλιου Γιαννουλάκη, σε υποδειγματικής λιτότητας αλλά και δύναμης ρεαλιστική σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη, υπηρετείται και από εξαιρετικές ερμηνείες.
Η Ιωάννα Παππά (Ιουδήθ), με απλότητα, συναισθηματική αλήθεια, τρυφερότητα και καρτερικότητα υποδύεται τη σύζυγο.
Δυνατή νατουραλιστική αλήθεια αναδύεται με την ερμηνεία του Δημήτρη Λάλου (ο σύζυγος Σαμουήλ).
Λαϊκά άμεση και φυσική είναι η δυνατών εκφραστικών μέσων ερμηνεία της Ιωάννας Κολλιοπούλου (γειτόνισσα Σάρα).
Γόνιμη η υποκριτική προσπάθεια του Χάρη Χιώτη (Ουίλιαμ, κρατικός ελεγκτής).
Από το 902.gr
«Αλεπούδες» τιτλοφορείται το έργο της Αγγλίδας δραματουργού Ντον Κινγκ, που παρουσιάζει αυτόν το χειμώνα. Μια άκρως επίκαιρη αλληγορία, που ενώ μυθοπλαστικά μιλά για τη φτωχή αγροτιά της Αγγλίας, χωρίς χρονικό προσδιορισμό, αφορά στην απανταχού φτωχή αγροτιά της εποχής μας και ουσιαστικά καταγγέλλει την «παγκοσμιοποιημένη» αγροτική πολιτική, τους οικονομικούς και ελεγκτικούς μηχανισμούς επιβολής της και κατ' επέκταση τους μηχανισμούς τρομοκράτησης, ποδηγέτησης και υποταγής των απανταχού λαϊκών μαζών στις σκοπιμότητες κρατών και κυβερνήσεων.
Η «καταγγελία» της Κινγκ συμπυκνώνεται εξαιρετικά με την αφαιρετικά ρεαλιστική μυθοπλασία, τους εύγλωττα υπαινικτικούς διαλόγους και τους καλογραμμένους χαρακτήρες.
Πρόσωπα του έργου είναι ένα αντρόγυνο βασανισμένο από τον αιφνίδιο θάνατο του μικρού μοναχοπαιδιού του και από μόνιμη φτώχεια, που βλέπει τη σοδειά των λιγοστών χωραφιών του να καταστρέφεται - οι καιρικές συνθήκες μετατρέπουν συνήθως την περιοχή σε βαλτότοπο.
Μια τρίτεκνη, επίσης φτωχή γειτόνισσά τους.
Κι ένας άνδρας. Ένας απεσταλμένος του κρατικού μηχανισμού ελέγχου της παραγωγής, της κοινωνικής και οικογενειακής κατάστασης των αγροτών. Ένας κρατικός υπάλληλος, μεγαλωμένος σε κρατικό ίδρυμα, καταπιεσμένος και διεστραμμένος, έτσι ώστε να υπηρετεί πιστά τις ελεγκτικές και τρομοκρατικές μεθόδους του για την υποταγή των λαϊκών μαζών.
Αυτός επισείει το κυβερνητικό ιδεολόγημα ότι όλα τα βάσανά τους οφείλονται σε έναν ανύπαρκτο «εχθρό» - μεγάλο κίνδυνο για τη χώρα, που αποκαλείται «αλεπούδες» και προσπαθεί να πείσει τους τρεις αγρότες να εγκαταλείψουν το σπιτικό και τη γη τους.
Με τον προσδιορισμό «κόκκινες αλεπούδες», η συγγραφέας υπονοεί το φόβητρο περί κομμουνιστικού κινδύνου, στο «δόκανο» του οποίου «ρίχνει» μυθοπλαστικά μόνον τον ψυχικά απελπισμένο σύζυγο. Αντίθετα, η γυναίκα του με τη λογική, την υπομονή, την αγάπη για εκείνον και τη γη τους, αντιστέκεται, διαφωτισμένη από την τολμηρή γειτόνισσά της, που αντιδρώντας στον επιχειρούμενο ξεριζωμό της αγροτιάς και διακινδυνεύοντας να διωχθεί, διακινεί κείμενο καταγγελίας του τρομοκρατικού κυβερνητικού φοβήτρου.
Το έργο, σε γλωσσικά άμεση και ευθύβολη μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου (του ίδιου είναι το καλαίσθητα αφαιρετικό σκηνικό και τα κοστούμια), σκιερούς φωτισμούς του Αντώνη Παναγιωτόπουλου, υποβλητική μουσική του Στέλιου Γιαννουλάκη, σε υποδειγματικής λιτότητας αλλά και δύναμης ρεαλιστική σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη, υπηρετείται και από εξαιρετικές ερμηνείες.
Η Ιωάννα Παππά (Ιουδήθ), με απλότητα, συναισθηματική αλήθεια, τρυφερότητα και καρτερικότητα υποδύεται τη σύζυγο.
Δυνατή νατουραλιστική αλήθεια αναδύεται με την ερμηνεία του Δημήτρη Λάλου (ο σύζυγος Σαμουήλ).
Λαϊκά άμεση και φυσική είναι η δυνατών εκφραστικών μέσων ερμηνεία της Ιωάννας Κολλιοπούλου (γειτόνισσα Σάρα).
Γόνιμη η υποκριτική προσπάθεια του Χάρη Χιώτη (Ουίλιαμ, κρατικός ελεγκτής).
Από το 902.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου